Płynące wieżowce (2013)
Tego mi trzeba było po "Zabić bobra": potwierdzenia, że w Polsce można jednak zrobić film przeciętny, ale zgodny ze standardami światowymi. I "Płynące wieżowce" właśnie czymś takim są. To wciąż nie jest kino wielkie, ani nawet dobre, ale z całą pewnością poprawne, w żadnym wypadku nie odbiegające od tego, co się obecnie kręci poza naszymi granicami. Film Wasilewskiego z jakichś powodów najbardziej kojarzy mi się z niemieckimi produkcjami, a jego poziom ustaliłbym na coś pomiędzy "Żniwami" a "Siłą przyciągania". Po obrazie o tak pretensjonalnym tytule jak "Płynące wieżowce" nie spodziewałem się aż tyle, więc jestem mile zaskoczony.
Co wcale nie oznacza, że film jest wolny od typowo polskiej bolączki filmowej. Wzdęcie artystyczne daje się we znaki głównie w warstwie dialogowej. Chwilami teksty sięgają poziomu najgorszych nabzdyczonych filmów (np.: - Czyja jesteś? - Twoja; albo: - Kocham cię. - Będziesz miał zmarszczki). Rzadziej, ale też w kilku miejscach obrazy zdradzają przesadne ambicje. Na szczęście Wasilewski nie serwuje nam tego wszystkiego w takiej dawce, co Kolski, więc dało się to jakoś przetrzymać bez większego stresu.
Najbardziej w "Płynących wieżowcach" spodobało mi się to, że nie jest to tak naprawdę opowieść miłosna. Uczucie rozkwita gdzieś poza kadrem, a to, co widzimy na ekranie, to są jego reperkusje. I trochę szkoda, że pomysł ten nie został konsekwentnie zrealizowany. W filmie znalazło się kilka scen, dla których przy tym podejściu nie ma miejsca, które pojawiają się raczej z potrzeby pokazania pełnego spektrum zdarzeń związanych z miłością gejowską czy też w ogóle z byciem gejem. Mam też problem z postacią Michała, której było albo za dużo albo za mało. Za dużo, jeśli uznać początkową ustawkę, która czyni głównym bohaterem Kubę. Za mało, jeśli reżyserowi zależało na pokazaniu konsekwencji miłości Kuby i Michała z dwóch (czy nawet trzech) perspektyw.
Ocena: 6
Ps. Twórcy trochę przesadzili z efektami dźwiękowymi. W scenach "kiblowych" brzmiało to tak, jakbyśmy zamiast pary facetów mieli do czynienia ze stadem bawołów u wodopoju.
Co wcale nie oznacza, że film jest wolny od typowo polskiej bolączki filmowej. Wzdęcie artystyczne daje się we znaki głównie w warstwie dialogowej. Chwilami teksty sięgają poziomu najgorszych nabzdyczonych filmów (np.: - Czyja jesteś? - Twoja; albo: - Kocham cię. - Będziesz miał zmarszczki). Rzadziej, ale też w kilku miejscach obrazy zdradzają przesadne ambicje. Na szczęście Wasilewski nie serwuje nam tego wszystkiego w takiej dawce, co Kolski, więc dało się to jakoś przetrzymać bez większego stresu.
Najbardziej w "Płynących wieżowcach" spodobało mi się to, że nie jest to tak naprawdę opowieść miłosna. Uczucie rozkwita gdzieś poza kadrem, a to, co widzimy na ekranie, to są jego reperkusje. I trochę szkoda, że pomysł ten nie został konsekwentnie zrealizowany. W filmie znalazło się kilka scen, dla których przy tym podejściu nie ma miejsca, które pojawiają się raczej z potrzeby pokazania pełnego spektrum zdarzeń związanych z miłością gejowską czy też w ogóle z byciem gejem. Mam też problem z postacią Michała, której było albo za dużo albo za mało. Za dużo, jeśli uznać początkową ustawkę, która czyni głównym bohaterem Kubę. Za mało, jeśli reżyserowi zależało na pokazaniu konsekwencji miłości Kuby i Michała z dwóch (czy nawet trzech) perspektyw.
Ocena: 6
Ps. Twórcy trochę przesadzili z efektami dźwiękowymi. W scenach "kiblowych" brzmiało to tak, jakbyśmy zamiast pary facetów mieli do czynienia ze stadem bawołów u wodopoju.
Komentarze
Prześlij komentarz