Maniac (2012)
Szczęście. Najbardziej destrukcyjna idea na świecie. Każdy człowiek marzy o tym, bym je osiągnąć. Każdy wierzy, że ma do niego prawo. Każdy czyn ma nas do szczęścia przybliżyć. Jesteśmy od tej idei uzależnieni. To najsilniejszy narkotyk. Nie ma na niego lekarstwa. I co najgorsze, ponieważ owinięty jest w pozytywne konotacje, nie budzi zagrożenia. A jednak nie ma siły bardziej destrukcyjnej od tej, która każe nam sięgać po szczęście.
Widać to szczególnie wyraźnie w przypadku osób, które bardziej niż inne "zasługują" na odrobinę szczęścia, które zostały tak poważnie skrzywdzone, że żadna ilość radości i optymizmu nie jest w stanie uleczyć ich ran na duszy. A jednak i one desperacko pragną zaznać szczęścia. Ponieważ ich sytuacja jest dramatyczna, każdy sposób na jego osiągnięcie jest dobry. Lecz nawet najbardziej drastyczne metody nie są w stanie do celu ich doprowadzić. Jak jednak na prawdziwych narkomanów przystało, nie potrafią przestać. Ten pęd, to pragnienie jest silniejsze od wszystkiego innego. I tak podążając za szczęściem niszczą siebie i wszystko wokół. Właśnie kimś takim jest bohater "Maniaca" Frank.
Film Francka Khalfouna ma niezły pomysł (choć jako że jest to remake, trudno uznać to za zasługę twórców). Ma też kilka niezłych scen (jak choćby tak, gdy Frank przytula się do jednej z ofiar i mówi "mommy"). Jednak mnie rzecz rozczarowała. Jest zbyt łopatologiczna oraz za mocno bazuje na powtórzeniach. Irytuje mnie wstawianie do filmów cytatów interpretacyjnych. Nie rozumiem potrzeby twórców do korzystania z nich. Ci widzowie, którzy są na tyle obeznani z kulturą, ich nie potrzebują, bo będą w stanie punkty odniesienia sami sobie ustalić. Ci, którym "Gabinet doktora Caligari" nic nie mówi i tak nie zrozumieją, po co został on w filmie umieszczony. Jest to więc chwyt zupełnie nietrafiony. Podobnie za wiele jest scen z matką Franka, przez co postać ta przestaje robić wrażenie, a staje się jedynie formą taniego psychologizowania. Szkoda, że twórcy poszli po linii najmniejszego oporu.
Ocena: 5
Widać to szczególnie wyraźnie w przypadku osób, które bardziej niż inne "zasługują" na odrobinę szczęścia, które zostały tak poważnie skrzywdzone, że żadna ilość radości i optymizmu nie jest w stanie uleczyć ich ran na duszy. A jednak i one desperacko pragną zaznać szczęścia. Ponieważ ich sytuacja jest dramatyczna, każdy sposób na jego osiągnięcie jest dobry. Lecz nawet najbardziej drastyczne metody nie są w stanie do celu ich doprowadzić. Jak jednak na prawdziwych narkomanów przystało, nie potrafią przestać. Ten pęd, to pragnienie jest silniejsze od wszystkiego innego. I tak podążając za szczęściem niszczą siebie i wszystko wokół. Właśnie kimś takim jest bohater "Maniaca" Frank.
Film Francka Khalfouna ma niezły pomysł (choć jako że jest to remake, trudno uznać to za zasługę twórców). Ma też kilka niezłych scen (jak choćby tak, gdy Frank przytula się do jednej z ofiar i mówi "mommy"). Jednak mnie rzecz rozczarowała. Jest zbyt łopatologiczna oraz za mocno bazuje na powtórzeniach. Irytuje mnie wstawianie do filmów cytatów interpretacyjnych. Nie rozumiem potrzeby twórców do korzystania z nich. Ci widzowie, którzy są na tyle obeznani z kulturą, ich nie potrzebują, bo będą w stanie punkty odniesienia sami sobie ustalić. Ci, którym "Gabinet doktora Caligari" nic nie mówi i tak nie zrozumieją, po co został on w filmie umieszczony. Jest to więc chwyt zupełnie nietrafiony. Podobnie za wiele jest scen z matką Franka, przez co postać ta przestaje robić wrażenie, a staje się jedynie formą taniego psychologizowania. Szkoda, że twórcy poszli po linii najmniejszego oporu.
Ocena: 5
Komentarze
Prześlij komentarz