Hotell (2013)
Erika doskonale wiedziała, jak potoczy się jej życie. Miała zaplanowany każdy szczegół, łącznie z porodem. I kiedy wszystko wydawało się realizować tak, jak sobie to wymyśliła, została zdradzona. Podłej, zaskakującej zdrady dopuściło się jej ciało i dziecko, które przez dziewięć miesięcy byłą częścią niej samej. Świat kobiety rozpadł się na drobne kawałki. W obliczu tak straszliwego ciosu w plecy, nie potrafiła się pozbierać. Aż pewnego razu – pod wpływem podobnych do niej innych emocjonalnych wraków – podejmie desperacką, intuicyjną próbę doprowadzenia do zmiany.
"Hotel" opisuje typowy proces leczniczy urazów psychicznych. Jednak twórcy odrzucają tutaj kontrolowane warunki terapeutyczne i mniej lub bardziej symboliczne przepracowywanie problemów. Lisa Langseth zdaje się nie wierzyć w terapię, uznając ją za próbę pójścia na skróty. Reżyserka mówi wprost: psychiki nie da się oszukać. Jeśli chcesz poradzić sobie z problemem, musisz mu stawić czoła, a tego nie da się przewidzieć, to jest czynność intuicyjna, szalona, czasem niebezpieczna, zawsze bolesna. I choć obecność innych może wyzwolić proces leczenia (zazwyczaj wbrew swoim intencjom), to jednak droga dla każdej osoby jest inna i nikt nie jest w stanie jej za cierpiącego wyprostować.
Film Lisa Langseth przywodzi na myśl "Naukę spadania". Ogólna idea jest ta sama, ale wykonanie w przypadku tej duńsko-szwedzkiej produkcji jest dużo lepsze. "Nauka spadania" wydawała się filmową kopią zbudowaną z wyświechtanych stereotypów, tymczasem bohaterowie "Hotelu" mają w sobie sporo autentyczności. Szczególnie udane są pierwsze 30 minuty, które w całości poświęcone są postaci Eriki. Jej dramat, jej ból został świetnie pokazany przez reżyserkę i perfekcyjnie zagrany przez Alicię Vikander. Pojawienie się pozostałych postaci trochę rozwadnia jej historię, sprowadza obraz na bardziej typowe tory. Niemniej jednak przez cały film przewijają się sceny, które w sugestywny sposób oddają lęki i nadzieje bohaterów. I tą prawdziwością reżyserka ostatecznie mnie "kupiła".
Ocena: 6
"Hotel" opisuje typowy proces leczniczy urazów psychicznych. Jednak twórcy odrzucają tutaj kontrolowane warunki terapeutyczne i mniej lub bardziej symboliczne przepracowywanie problemów. Lisa Langseth zdaje się nie wierzyć w terapię, uznając ją za próbę pójścia na skróty. Reżyserka mówi wprost: psychiki nie da się oszukać. Jeśli chcesz poradzić sobie z problemem, musisz mu stawić czoła, a tego nie da się przewidzieć, to jest czynność intuicyjna, szalona, czasem niebezpieczna, zawsze bolesna. I choć obecność innych może wyzwolić proces leczenia (zazwyczaj wbrew swoim intencjom), to jednak droga dla każdej osoby jest inna i nikt nie jest w stanie jej za cierpiącego wyprostować.
Film Lisa Langseth przywodzi na myśl "Naukę spadania". Ogólna idea jest ta sama, ale wykonanie w przypadku tej duńsko-szwedzkiej produkcji jest dużo lepsze. "Nauka spadania" wydawała się filmową kopią zbudowaną z wyświechtanych stereotypów, tymczasem bohaterowie "Hotelu" mają w sobie sporo autentyczności. Szczególnie udane są pierwsze 30 minuty, które w całości poświęcone są postaci Eriki. Jej dramat, jej ból został świetnie pokazany przez reżyserkę i perfekcyjnie zagrany przez Alicię Vikander. Pojawienie się pozostałych postaci trochę rozwadnia jej historię, sprowadza obraz na bardziej typowe tory. Niemniej jednak przez cały film przewijają się sceny, które w sugestywny sposób oddają lęki i nadzieje bohaterów. I tą prawdziwością reżyserka ostatecznie mnie "kupiła".
Ocena: 6
Komentarze
Prześlij komentarz