The Two Faces of January (2014)
Nie udał się Aminiemu debiut reżyserski. Co gorsza, tym razem nie wykazał się też umiejętnościami scenopisarskimi. "Rozgrywka" to film zbędny, który jedynie wywołuje zmieszanie, kiedy próbuje się rozgryźć, po co powstał i dlaczego wygląda tak a nie inaczej.
Akcja ekranizacji powieści Patricii Highsmith rozgrywa się w 1962 roku. Amini postanowił więc nakręcić swój film w obowiązującej wówczas stylistyce. I rzeczywiście, miejscami "Rozgrywka" wygląda tak, jakby ostatnie pół wieku w kinie nie wydarzyło się. Niestety z tą koncepcją formy mam dwa problemy. Po pierwsze, w filmie nie ma nic, co mogłoby stanowić uzasadnienie takiego wyboru kreatywnego reżysera. Ta forma nie wpływa bowiem w żaden sposób na odbiór fabuły, niczego dodatkowego nie wnosi. Po drugie – i o wiele istotniejsze – Amini nie trzyma się tej stylizacji konsekwentnie. Kiedy mu się podoba, odchodzi od niej na rzecz zdjęć kręconych z ręki, którym bliżej jest do współczesnych historii o Bournie. I znów nie ma dla tego żadnego racjonalnego uzasadnienia. Musimy to przyjąć na wiarę.
"Rozgrywka" nie sprawdza się też jako dramat psychologiczny. O tym, że w ogóle czymś takim film ma być, można się przekonać dopiero na samym końcu, kiedy dwójka bohaterów po raz ostatni ze sobą rozmawia. Wtedy zorientowałem się, że całość chciała być opowieścią o ambiwalentnej relacji, trochę ojcowsko-synowskiej, trochę dwóch rywali o względy jednej kobiety, a gdzieś w tle jest też delikatna nutka homoerotycznej fascynacji, gdy swój ciągnie do swego. Ale problem polega na tym, że nic z tego w filmie tak naprawdę się nie pojawia. Relacje pomiędzy trójką bohaterów są sztuczne, a przede wszystkim puste emocjonalnie.
Z tego też powodu "Rozgrywka" okazała się zwyczajną stratą czasu.
Ocena: 3
Akcja ekranizacji powieści Patricii Highsmith rozgrywa się w 1962 roku. Amini postanowił więc nakręcić swój film w obowiązującej wówczas stylistyce. I rzeczywiście, miejscami "Rozgrywka" wygląda tak, jakby ostatnie pół wieku w kinie nie wydarzyło się. Niestety z tą koncepcją formy mam dwa problemy. Po pierwsze, w filmie nie ma nic, co mogłoby stanowić uzasadnienie takiego wyboru kreatywnego reżysera. Ta forma nie wpływa bowiem w żaden sposób na odbiór fabuły, niczego dodatkowego nie wnosi. Po drugie – i o wiele istotniejsze – Amini nie trzyma się tej stylizacji konsekwentnie. Kiedy mu się podoba, odchodzi od niej na rzecz zdjęć kręconych z ręki, którym bliżej jest do współczesnych historii o Bournie. I znów nie ma dla tego żadnego racjonalnego uzasadnienia. Musimy to przyjąć na wiarę.
"Rozgrywka" nie sprawdza się też jako dramat psychologiczny. O tym, że w ogóle czymś takim film ma być, można się przekonać dopiero na samym końcu, kiedy dwójka bohaterów po raz ostatni ze sobą rozmawia. Wtedy zorientowałem się, że całość chciała być opowieścią o ambiwalentnej relacji, trochę ojcowsko-synowskiej, trochę dwóch rywali o względy jednej kobiety, a gdzieś w tle jest też delikatna nutka homoerotycznej fascynacji, gdy swój ciągnie do swego. Ale problem polega na tym, że nic z tego w filmie tak naprawdę się nie pojawia. Relacje pomiędzy trójką bohaterów są sztuczne, a przede wszystkim puste emocjonalnie.
Z tego też powodu "Rozgrywka" okazała się zwyczajną stratą czasu.
Ocena: 3
Komentarze
Prześlij komentarz