Červený kapitán (2016)
Słowacy, Czesi i Polacy wspólnymi siłami spróbowali przeszczepić na nasz grunt skandynawski kryminał. I odnieśli sukces. Niestety kopiowali słabe wzorce, czego efektem jest niedorobiona rzecz więcej obiecująca niż dostarczająca.
"Czerwony kapitan" skojarzył mi się z serią duńskich kryminałów "Departament Q". Jak one oferuje mocno skomplikowaną intrygę sięgającą wiele lat wstecz, a w trakcie opowieści przeradza się w banał bezsensownie komplikowany. Sama historia opowiedziana jest statycznie i nawet jeśli twórcy czasami wpadają na "ekscytujący" pomysł robienia kilku cięć na przestrzeni nastu sekund, to i tak momenty te wypadają mało dynamicznie. Jak u Duńczyków, tak i tutaj twórcy markują portret psychologiczny głównego bohatera, a w rzeczywistość sprowadzają go do kilku przymiotników, które wyjaśniają, dlaczego ma on problemy z rozwiązaniem prostej jak drut sprawy. Bo tak naprawdę – i jest to mój podstawowy zarzut (poza polskim dubbingiem, który niestety podkreśla słabe strony oryginału) – trudno mówić tutaj o prowadzonym śledztwie. Już panna Marple musi więcej główkować, żeby dość do prawdy. W przypadku Krauza wystarczy jedynie, że ruszy tyłek i będzie przemieszczał się od punktu A, przez punkty B, C, D aż do Z. Wszystko się tu ładnie układa i wyłącznie za sprawą wyróżniających bohatera cech możliwe jest wprowadzenie komplikacji sugerujących, że rozwiązanie sprawy sprzed lat nie będzie łatwe.
Filmowi nie pomaga również to, że jest on opowiedziany w bardzo skrótowy sposób. Chwilami można odnieść wrażenie, że reżyser specjalnie pomija niektóre sceny, ponieważ zainteresowana osoba może sobie sięgnąć po literacki oryginał i doczytać. A może (co w Polsce przecież często się zdarza) nakręcono więcej materiału, by po zakończeniu kinowego bytu "Czerwonego kapitana" wprowadzić do telewizji wersję rozszerzoną w postaci miniserialu? W każdym razie czasami trudno przychodziło mi ignorowanie skrótów myślowych i dziur logicznych.
Ocena: 4
"Czerwony kapitan" skojarzył mi się z serią duńskich kryminałów "Departament Q". Jak one oferuje mocno skomplikowaną intrygę sięgającą wiele lat wstecz, a w trakcie opowieści przeradza się w banał bezsensownie komplikowany. Sama historia opowiedziana jest statycznie i nawet jeśli twórcy czasami wpadają na "ekscytujący" pomysł robienia kilku cięć na przestrzeni nastu sekund, to i tak momenty te wypadają mało dynamicznie. Jak u Duńczyków, tak i tutaj twórcy markują portret psychologiczny głównego bohatera, a w rzeczywistość sprowadzają go do kilku przymiotników, które wyjaśniają, dlaczego ma on problemy z rozwiązaniem prostej jak drut sprawy. Bo tak naprawdę – i jest to mój podstawowy zarzut (poza polskim dubbingiem, który niestety podkreśla słabe strony oryginału) – trudno mówić tutaj o prowadzonym śledztwie. Już panna Marple musi więcej główkować, żeby dość do prawdy. W przypadku Krauza wystarczy jedynie, że ruszy tyłek i będzie przemieszczał się od punktu A, przez punkty B, C, D aż do Z. Wszystko się tu ładnie układa i wyłącznie za sprawą wyróżniających bohatera cech możliwe jest wprowadzenie komplikacji sugerujących, że rozwiązanie sprawy sprzed lat nie będzie łatwe.
Filmowi nie pomaga również to, że jest on opowiedziany w bardzo skrótowy sposób. Chwilami można odnieść wrażenie, że reżyser specjalnie pomija niektóre sceny, ponieważ zainteresowana osoba może sobie sięgnąć po literacki oryginał i doczytać. A może (co w Polsce przecież często się zdarza) nakręcono więcej materiału, by po zakończeniu kinowego bytu "Czerwonego kapitana" wprowadzić do telewizji wersję rozszerzoną w postaci miniserialu? W każdym razie czasami trudno przychodziło mi ignorowanie skrótów myślowych i dziur logicznych.
Ocena: 4
Komentarze
Prześlij komentarz