아가씨 (2016)
Park nie rozczarował. Stworzył kolejną wspaniałą ucztę dla zmysłów. Choć nie jest to estetyka tak bardzo rzucająca się w oczy jak na przykład w "Pani Zemście", to jednak od strony audiowizualnej jest to nadal smakowite danie. Zdjęcia są zmysłowe, malarskie, oczarowują mnóstwem detali. Co chwilę na nowo mnie zaskakiwał wycyzelowanymi kadrami. Obrazom towarzyszy wspaniała muzyka. W szczególności jeden motyw muzyczny przypadł mi do gustu.
Fabularnie "Służąca" jest filmem przewrotnym, pełnym paradoksów. Z jednej strony jest to bowiem przypowieść o perwersjach, na tle których lesbijska miłość staje się najbardziej normalną z możliwych. Perwersje rodzą się tu na styku intelektu i popędu seksualnego. Park zabiera nas do mrocznego świata Id, ale czyni to w nietypowy sposób. Chaos nieokiełznanych pierwotnych instynktów został u niego maksymalnie ustrukturalizowany, nabrał rytualnego charakteru. I to też jest perwersją – ludzka natura staje się niewolnikiem słowa. A wyobraźnia przekształca się w arenę, na której możliwe jest spełnienie. Ale przecież nie do końca. Bo źródłem słowa są czyny, makabryczne, perwersyjne. Wyobraźnia okazuje się więc słabym imitatorem, jest duchem przemocy i seksu mających miejsce "tu i teraz".
Bunt przeciwko perwersji przybiera w filmie zaskakujący kształt bolszewickiej rewolucji, totalitarnej kulturowej anihilacji. Intelektualizm i wszelkiej jego atrybuty muszą zostać zniszczone. Wyzwolenie możliwej jest tylko poprzez śmierć i zniszczenie. Choć może bolszewizm przychodzi mi na myśli w związku z naszą lokalną historią. W przypadku Korei, chodzi tu raczej o akt oczyszczenia poprzez kauteryzację własnej kultury z perwersji japońskiego stylu bycia. Bo "Służąca" jest także opowieścią o fałszu, o zatracaniu się w kłamstwie tak bardzo, że grozi to anihilacją własnego "ja". Obronę może stanowić tylko skrajność postępowania. Ostateczne rozwiązanie przybiera u Parka boleśnie namacalną postać fizycznego aktu zespolenia. Aktu paradoksalnego w swej naturze, bowiem bezpłodnego, a zarazem stanowiącego impuls do narodzin (czy raczej ponownych narodzin).
Ocena: 7
Fabularnie "Służąca" jest filmem przewrotnym, pełnym paradoksów. Z jednej strony jest to bowiem przypowieść o perwersjach, na tle których lesbijska miłość staje się najbardziej normalną z możliwych. Perwersje rodzą się tu na styku intelektu i popędu seksualnego. Park zabiera nas do mrocznego świata Id, ale czyni to w nietypowy sposób. Chaos nieokiełznanych pierwotnych instynktów został u niego maksymalnie ustrukturalizowany, nabrał rytualnego charakteru. I to też jest perwersją – ludzka natura staje się niewolnikiem słowa. A wyobraźnia przekształca się w arenę, na której możliwe jest spełnienie. Ale przecież nie do końca. Bo źródłem słowa są czyny, makabryczne, perwersyjne. Wyobraźnia okazuje się więc słabym imitatorem, jest duchem przemocy i seksu mających miejsce "tu i teraz".
Bunt przeciwko perwersji przybiera w filmie zaskakujący kształt bolszewickiej rewolucji, totalitarnej kulturowej anihilacji. Intelektualizm i wszelkiej jego atrybuty muszą zostać zniszczone. Wyzwolenie możliwej jest tylko poprzez śmierć i zniszczenie. Choć może bolszewizm przychodzi mi na myśli w związku z naszą lokalną historią. W przypadku Korei, chodzi tu raczej o akt oczyszczenia poprzez kauteryzację własnej kultury z perwersji japońskiego stylu bycia. Bo "Służąca" jest także opowieścią o fałszu, o zatracaniu się w kłamstwie tak bardzo, że grozi to anihilacją własnego "ja". Obronę może stanowić tylko skrajność postępowania. Ostateczne rozwiązanie przybiera u Parka boleśnie namacalną postać fizycznego aktu zespolenia. Aktu paradoksalnego w swej naturze, bowiem bezpłodnego, a zarazem stanowiącego impuls do narodzin (czy raczej ponownych narodzin).
Ocena: 7
Komentarze
Prześlij komentarz