Orecchie (2016)
U swojej podstawy "Orecchie" reprezentuje ten sam typ historii, co filmy Judda Apatowa. Jest to więc opowieść o mężczyźnie, który staje przed egzystencjalnym problemem: czy pozostać sobą w takiej formie, w jakiej był nim dotychczas, czy może zmienić się, pójść na kompromis, a przez to zyskać szansę na szczęście takie, jakie jest udziałem innym. Jest to więc historia życiowej podróży bohatera, podczas której zrozumie, co się naprawdę liczy.
Kiedy poznajemy bohatera, widzimy mężczyznę zagubionego. Istnieje w świecie, ale jednocześnie jest poza nim. Jest filozofem i jego edukacja stała się orężem do obrony jego "Ja". Opiera się wpływom świata, który widzi jako miejsce szalone, pełne wariatów. I nie rozumie, że w świecie świrów będąc jedynym normalnym staje się nienormalny, odstającym od reszty. A raczej rozumie to, lecz nie chce zaakceptować. W "Orecchie" widzimy więc bohatera na rozdrożu. Decyzja, którą podejmie, zdecyduje o kształcie jego dalszego życia. Zanim to jednak nastąpi, czekają go liczne absurdalne sytuacje, w których z trudem się odnajdzie. Ale właśnie dzięki temu będzie zmuszony dokonać ponownej oceny swojego podejścia do świata.
"Orecchie" to kino specyficzne. Reżyser korzysta z komedii absurdu, by sugestywniej wykazać alienację bohatera. Dzięki temu film można traktować jako zabawną komedię (pełną przezabawnych gagów), ale i jako inteligentne kino korzystające z humoru, by przekazać głębsze prawdy. Owszem owe prawdy nie są zbyt głębokie, a przekaz jest może aż nazbyt nachalnie propagandowy (stopniowe rozszerzanie się obrazu wraz z posuwaniem się akcji, przemowa bohatera podczas pogrzebu), ale dzięki formie prezentacji można na to przymknąć oko. Bo jeśli nawet jest to propaganda, to zarazem jest to pierwszorzędna komedia.
Nie wiem, czy twórcy łatwo będzie przekonać widzów, by filmowi dali szansę. Sam trochę przez przypadek po niego sięgnąłem. Nie mam jednak wątpliwości, że większość z tych, którzy spróbują obejrzeć film, będzie się śmiać i pożałuje półtorej godziny spędzonej na seansie.
Ocena: 7
Kiedy poznajemy bohatera, widzimy mężczyznę zagubionego. Istnieje w świecie, ale jednocześnie jest poza nim. Jest filozofem i jego edukacja stała się orężem do obrony jego "Ja". Opiera się wpływom świata, który widzi jako miejsce szalone, pełne wariatów. I nie rozumie, że w świecie świrów będąc jedynym normalnym staje się nienormalny, odstającym od reszty. A raczej rozumie to, lecz nie chce zaakceptować. W "Orecchie" widzimy więc bohatera na rozdrożu. Decyzja, którą podejmie, zdecyduje o kształcie jego dalszego życia. Zanim to jednak nastąpi, czekają go liczne absurdalne sytuacje, w których z trudem się odnajdzie. Ale właśnie dzięki temu będzie zmuszony dokonać ponownej oceny swojego podejścia do świata.
"Orecchie" to kino specyficzne. Reżyser korzysta z komedii absurdu, by sugestywniej wykazać alienację bohatera. Dzięki temu film można traktować jako zabawną komedię (pełną przezabawnych gagów), ale i jako inteligentne kino korzystające z humoru, by przekazać głębsze prawdy. Owszem owe prawdy nie są zbyt głębokie, a przekaz jest może aż nazbyt nachalnie propagandowy (stopniowe rozszerzanie się obrazu wraz z posuwaniem się akcji, przemowa bohatera podczas pogrzebu), ale dzięki formie prezentacji można na to przymknąć oko. Bo jeśli nawet jest to propaganda, to zarazem jest to pierwszorzędna komedia.
Nie wiem, czy twórcy łatwo będzie przekonać widzów, by filmowi dali szansę. Sam trochę przez przypadek po niego sięgnąłem. Nie mam jednak wątpliwości, że większość z tych, którzy spróbują obejrzeć film, będzie się śmiać i pożałuje półtorej godziny spędzonej na seansie.
Ocena: 7
Komentarze
Prześlij komentarz