Lady Macbeth (2016)
W filmie "Lady M." William Oldroyd pokazuje, że o sukcesie lub klęsce nie decydują realia społeczne ani okoliczności, lecz wyłącznie charakter jednostki. Kiedy poznajemy Katherine, kobieta wydaje się znajdować w maksymalnie opresyjnej sytuacji. Właśnie wyszła za mąż za mężczyznę, którego nie znała i który nie zamierza traktować jej nie tylko jako partnerkę ale nawet jako kobietę. Jej egzystencja jest przerażająco pusta. Ma związane ręce i niewiele opcji do wyboru. Ot. straszliwy los, z którego nie ma wyjścia.
Tyle tylko, że nie jest to prawda. Katherine ma wyczucie sposobności i wykorzystuje je niemal bez wahania. W swoim łaknieniu kontroli sięga po władzę, która zawsze była na wyciągnięcie ręki. Wystarczyło jedynie zacząć patrzeć na sytuację z nowej perspektywy. Niestety Katherine była tak długo pozbawiona wolności, że teraz stała się żarłoczną i bezwzględną istotą. Na szczęście dla niej świat jest miejscem brutalnym, który szybko sprawdza każdy blef. Ci, którzy puszą się na gwałtowników, szybko okazują się jednostkami słabymi, zdolnymi do aktów agresji wyłącznie wobec tych, których nie postrzegają jako zagrożenie. Inni z kolei zawsze będą ofiarami. W obliczu prawdziwej przemocy tracą mowę. Katherine jest inna. To bestia, dla której brutalny świat jest naturalnym stanem rzeczy, choć do tej pory nie była tego świadoma.
Oldroyd stworzył intrygujące studium kobiety bezwzględnej. Jednak w jego filmie zabrakło istotnego elementy. Czegoś, co uwiarygodniłoby historię. Bowiem w kształcie nadanym przez reżysera jest to mimo wszystko w mniejszym stopniu opowieść o drodze na szczyt Katherine, a bardziej formalna zabawa w aluzje do "Makbeta" Szekspira. Gdyby reżyser uniezależnił się od dramatu Barda i nakręcił coś, co odwoływałoby się do sztuki w nie aż tak oczywisty sposób, wtedy "Lady M." mogłaby zyskać pozory rzeczywistej intelektualnej i emocjonalnej głębi.
Nie do końca też spodobała mi się gra Florence Pugh. Nie sprawiała na mnie wrażenia kobiety dobrze urodzonej, lecz dziuni z blokowiska. Jest zbyt nijaka, co najbardziej rzuca się w oczy w sytuacjach, gdy jej bohaterka musi wykazać się bezwzględnym mistrzostwem w ostentacyjnej manipulacji innymi ludźmi. Przez to miejscami nie byłem w stanie kupić opowieści.
Ocena: 6
Tyle tylko, że nie jest to prawda. Katherine ma wyczucie sposobności i wykorzystuje je niemal bez wahania. W swoim łaknieniu kontroli sięga po władzę, która zawsze była na wyciągnięcie ręki. Wystarczyło jedynie zacząć patrzeć na sytuację z nowej perspektywy. Niestety Katherine była tak długo pozbawiona wolności, że teraz stała się żarłoczną i bezwzględną istotą. Na szczęście dla niej świat jest miejscem brutalnym, który szybko sprawdza każdy blef. Ci, którzy puszą się na gwałtowników, szybko okazują się jednostkami słabymi, zdolnymi do aktów agresji wyłącznie wobec tych, których nie postrzegają jako zagrożenie. Inni z kolei zawsze będą ofiarami. W obliczu prawdziwej przemocy tracą mowę. Katherine jest inna. To bestia, dla której brutalny świat jest naturalnym stanem rzeczy, choć do tej pory nie była tego świadoma.
Oldroyd stworzył intrygujące studium kobiety bezwzględnej. Jednak w jego filmie zabrakło istotnego elementy. Czegoś, co uwiarygodniłoby historię. Bowiem w kształcie nadanym przez reżysera jest to mimo wszystko w mniejszym stopniu opowieść o drodze na szczyt Katherine, a bardziej formalna zabawa w aluzje do "Makbeta" Szekspira. Gdyby reżyser uniezależnił się od dramatu Barda i nakręcił coś, co odwoływałoby się do sztuki w nie aż tak oczywisty sposób, wtedy "Lady M." mogłaby zyskać pozory rzeczywistej intelektualnej i emocjonalnej głębi.
Nie do końca też spodobała mi się gra Florence Pugh. Nie sprawiała na mnie wrażenia kobiety dobrze urodzonej, lecz dziuni z blokowiska. Jest zbyt nijaka, co najbardziej rzuca się w oczy w sytuacjach, gdy jej bohaterka musi wykazać się bezwzględnym mistrzostwem w ostentacyjnej manipulacji innymi ludźmi. Przez to miejscami nie byłem w stanie kupić opowieści.
Ocena: 6
Komentarze
Prześlij komentarz