Contratiempo (2016)
Dobrze, że przed obejrzeniem "Contratiempo" nie sprawdziłem, kim jest jego reżyser. Gdybym przypomniał sobie, że jest on autorem "Ciała", to pewnie nigdy bym po ten film nie sięgnął. Tym bardziej, że na pierwszy rzut oka oba filmy są do siebie podobne jak dwie krople wody.
Oriol Paulo znów tworzy pozornie niemożliwą intrygę, plącze ślady, mnoży tropy. Sprawa morderstwa fotografki, w którym głównym podejrzanym jest młody i potężny biznesmen, wygląda na trudną do wyjaśnienia. Mężczyzna twierdzi, że jest ofiarą szantażu, że został zaatakowany przez tego samego sprawcę, który zabił kobietę. Ale jak to jest możliwe, skoro w pokoju hotelowym nie ma śladów nikogo więcej, drzwi były zamknięte od środka na łańcuch, a okna zabezpieczono tak, że nie można ich było otworzyć? Bohater wkrótce ma być postawiony w stan oskarżenia. Zanim to jednak nastąpi pewna prawniczka ma trzy godziny, by przygotować linię obrony. W tym celu musi jednak poznać całą prawdę...
Wraz z mijającymi minutami intryga robi się coraz bardziej skomplikowana. Na światło dzienne wychodzą kolejne fakty, pojawiają się nowi podejrzani i motywy zbrodni. Paulo z łatwością mógł podążyć tą samą fatalną drogą, co parę lat wcześniej w "Ciele". Na szczęście tym razem zorientował się, że komplikując intrygę nie musi komplikować narracji. Ta pozostaje banalnie prosta. To pojedynek na spryt i przebiegłość dwójki adwersarzy, którzy pozornie stoją po tej samej stronie barykady. Każde z nich ma swoje tajemnice i sztuczki, z których robią bezwzględny użytek w drodze do upatrzonego celu. Ale czym jest ten cel?
"Contratiempo" jest nieco zbyt rozwlekłe. Starcie dwójki bohaterów mogło też przybrać bardziej drapieżną formę. Mimo wszystko jest to opowieść z rodzaju tych, które lubię: inteligentna i przewrotna z wyrazistymi postaciami, które na dodatek dobrze zostały zagrane (Mario Casas zaskoczył mnie na plus). Jestem więc wielce usatysfakcjonowany tym, co zobaczyłem.
Ocena: 7
Oriol Paulo znów tworzy pozornie niemożliwą intrygę, plącze ślady, mnoży tropy. Sprawa morderstwa fotografki, w którym głównym podejrzanym jest młody i potężny biznesmen, wygląda na trudną do wyjaśnienia. Mężczyzna twierdzi, że jest ofiarą szantażu, że został zaatakowany przez tego samego sprawcę, który zabił kobietę. Ale jak to jest możliwe, skoro w pokoju hotelowym nie ma śladów nikogo więcej, drzwi były zamknięte od środka na łańcuch, a okna zabezpieczono tak, że nie można ich było otworzyć? Bohater wkrótce ma być postawiony w stan oskarżenia. Zanim to jednak nastąpi pewna prawniczka ma trzy godziny, by przygotować linię obrony. W tym celu musi jednak poznać całą prawdę...
Wraz z mijającymi minutami intryga robi się coraz bardziej skomplikowana. Na światło dzienne wychodzą kolejne fakty, pojawiają się nowi podejrzani i motywy zbrodni. Paulo z łatwością mógł podążyć tą samą fatalną drogą, co parę lat wcześniej w "Ciele". Na szczęście tym razem zorientował się, że komplikując intrygę nie musi komplikować narracji. Ta pozostaje banalnie prosta. To pojedynek na spryt i przebiegłość dwójki adwersarzy, którzy pozornie stoją po tej samej stronie barykady. Każde z nich ma swoje tajemnice i sztuczki, z których robią bezwzględny użytek w drodze do upatrzonego celu. Ale czym jest ten cel?
"Contratiempo" jest nieco zbyt rozwlekłe. Starcie dwójki bohaterów mogło też przybrać bardziej drapieżną formę. Mimo wszystko jest to opowieść z rodzaju tych, które lubię: inteligentna i przewrotna z wyrazistymi postaciami, które na dodatek dobrze zostały zagrane (Mario Casas zaskoczył mnie na plus). Jestem więc wielce usatysfakcjonowany tym, co zobaczyłem.
Ocena: 7
Komentarze
Prześlij komentarz