Maze Runner: The Death Cure (2018)
Wydaje się, że filmowa fantastyka to jeden z tych gatunków, w którym większość twórców zadowala się byle czym. Zazwyczaj nie drażni mnie to aż tak bardzo, nawet jeśli koniec końców wystawiam niską ocenę (vide "Kill Command"). Bo też od początku do końca jest jasne, że z tych pomysłów nic więcej nie można było wycisnąć. Z "Więźniem labiryntu", a w szczególności z drugą i trzecią częścią, jest jednak inaczej. Te filmy drażnią mnie, ponieważ każdą komórką ciała czułem, jak marnuje się wielki potencjał.
"Lek na śmierć" kontynuuje to, co zaczęło się w "Próbach ogniach". Pokazuje, że tylko nieliczne jednostki są naprawdę zdeprawowane. Większość jest "zła" lub "dobra" wyłącznie w zależności od przyłożonego układu odniesienia. Dla Thomasa przyjaźń liczy się ponad wszystko. Dla jej ratowania jest gotowy poświęcić mrzonki o ratunku dla ludzkości. Dla innych (jak Ava) ratowania ludzi jest priorytetem i dla tego celu gotowa jest poświęcić setki, tysiące ludzkich istnień. Ideały i wynikające z nich działania obu tych postaci dawały podobne rezultaty - śmierć postronnych. Pomiędzy tymi biegunami mamy całą masę postaci reprezentujących stopnie pośrednie. Jednak Wes Ball i scenarzyści zachowują się tak, jakby w ogóle nie rozumieli, z czym mają do czynienia. Te moralne szarości są dla nich jedynie punktami, w których akcja może zostać doładowana, by skoczyć do przodu. Nie ma tu miejsce na pytania, na refleksję. Dlatego też przez cały film nie mogłem się opędzić od myśli, jak świetnym byłby "Lek na śmierć" widowiskiem, gdyby tylko za jego realizację odpowiadał ktoś pokroju Denisa Villeneuve'a.
Jednak w sumie koniec trylogii i tak spodobał mi się najbardziej. W porównaniu do dwóch poprzednich części, tym razem przynajmniej sceny akcji nie wywołują przykrych reakcji. Może są efekciarskie, ale zarówno początek jak i końcówka są wizualnie atrakcyjne. Dobrze się to oglądało, nawet jeśli (a może właśnie dlatego że) było to totalnie głupie.
Ocena: 5
"Lek na śmierć" kontynuuje to, co zaczęło się w "Próbach ogniach". Pokazuje, że tylko nieliczne jednostki są naprawdę zdeprawowane. Większość jest "zła" lub "dobra" wyłącznie w zależności od przyłożonego układu odniesienia. Dla Thomasa przyjaźń liczy się ponad wszystko. Dla jej ratowania jest gotowy poświęcić mrzonki o ratunku dla ludzkości. Dla innych (jak Ava) ratowania ludzi jest priorytetem i dla tego celu gotowa jest poświęcić setki, tysiące ludzkich istnień. Ideały i wynikające z nich działania obu tych postaci dawały podobne rezultaty - śmierć postronnych. Pomiędzy tymi biegunami mamy całą masę postaci reprezentujących stopnie pośrednie. Jednak Wes Ball i scenarzyści zachowują się tak, jakby w ogóle nie rozumieli, z czym mają do czynienia. Te moralne szarości są dla nich jedynie punktami, w których akcja może zostać doładowana, by skoczyć do przodu. Nie ma tu miejsce na pytania, na refleksję. Dlatego też przez cały film nie mogłem się opędzić od myśli, jak świetnym byłby "Lek na śmierć" widowiskiem, gdyby tylko za jego realizację odpowiadał ktoś pokroju Denisa Villeneuve'a.
Jednak w sumie koniec trylogii i tak spodobał mi się najbardziej. W porównaniu do dwóch poprzednich części, tym razem przynajmniej sceny akcji nie wywołują przykrych reakcji. Może są efekciarskie, ale zarówno początek jak i końcówka są wizualnie atrakcyjne. Dobrze się to oglądało, nawet jeśli (a może właśnie dlatego że) było to totalnie głupie.
Ocena: 5
Komentarze
Prześlij komentarz