Phantom Thread (2017)
"Nić widmo" zaczyna się perfekcyjnie. W zasadzie wszystko mi się podobało. Jak choćby obłędna gra aktorska. I to nie tylko Daniela Day Lewisa, ale też Lesley Manville i Vicky Krieps. Ta ostatnia zresztą była, moim skromnym zdaniem, najlepsza z całej trójki. Jestem zachwycony szczególnie tym, jak ta trójka gra ze sobą. Lekka zmiana mimiki, intensywne spojrzenie - to wystarcza, by elektryzować niuansami. Pierwsze spotkanie Almy i Reynoldsa - czy można sobie wyobrazić doskonalszą scenę? Brak mi słów zachwytu. Nic, tylko siedzieć i się rozkoszować.
Byłem zachwycony zdjęciami, montażem i muzyką. Podobało mi się to, jak Paul Thomas Anderson odwołuje się do klasyki kina. Przy czym nie czuć w tym chęci kopiowania - "Nić widmo" pozostaje oryginalnym dziełem reżysera. Nie widziałem w tym też prostackiej formy hołdu wobec starego kina. Anderson tworzy bardzo klasyczną, wysmakowaną konstrukcję, która tak się składa, że 6, 7 dekad temu była kinową normą. I nic więcej.
Podobało mi się również to, że choć nie jest to horror, ma bardzo klasyczną gotycką formułę. Reynolds zachowuje się jak Dracula. Jego siostra pełni funkcję Igora. A Alma to ukochana, która dostaje się pod wpływ wampira. Ale okazuje się, że drapieżnik ulega przemianie pod wpływem swojej ofiary. Widzimy, jak zaczyna zacierać się granice między postaciami, jak ten, który miał władzę, traci ją na rzecz tej, która mu uległa. To właśnie to, jak Anderson pokazuje samą relację między trójką bohaterów, zachwycało mnie najbardziej.
Dlatego też w momencie, w którym reżyser z prezentacji przechodzi do wyjaśniania co się za taką a nie inną formą relacji kryje, ja straciłem zainteresowanie filmem. I co z tego, że wyjaśnienie reżysera kryje w sobie przewrotny twist, że film jest o wiele bardziej perwersyjny, niż się to może wydawać na początku? Anderson nie potrafił mnie zaciekawić swoimi rewelacjami. A im bliżej było końca, im bardziej oczywisty stawał się film, tym trudniej było mi na nim wytrzymać. Pięknie nakręcona scena kolacji, dla mnie była nie do zniesienia. Musiałem ostro ze sobą walczyć, żeby nie wstać i nie wyjść.
Byłbym o wiele bardziej szczęśliwy, gdyby Anderson nigdy nie zdecydował się wyjaśnić tego, co kryje się za zachowaniem Reynoldsa i Almy.
Ocena: 6
Byłem zachwycony zdjęciami, montażem i muzyką. Podobało mi się to, jak Paul Thomas Anderson odwołuje się do klasyki kina. Przy czym nie czuć w tym chęci kopiowania - "Nić widmo" pozostaje oryginalnym dziełem reżysera. Nie widziałem w tym też prostackiej formy hołdu wobec starego kina. Anderson tworzy bardzo klasyczną, wysmakowaną konstrukcję, która tak się składa, że 6, 7 dekad temu była kinową normą. I nic więcej.
Podobało mi się również to, że choć nie jest to horror, ma bardzo klasyczną gotycką formułę. Reynolds zachowuje się jak Dracula. Jego siostra pełni funkcję Igora. A Alma to ukochana, która dostaje się pod wpływ wampira. Ale okazuje się, że drapieżnik ulega przemianie pod wpływem swojej ofiary. Widzimy, jak zaczyna zacierać się granice między postaciami, jak ten, który miał władzę, traci ją na rzecz tej, która mu uległa. To właśnie to, jak Anderson pokazuje samą relację między trójką bohaterów, zachwycało mnie najbardziej.
Dlatego też w momencie, w którym reżyser z prezentacji przechodzi do wyjaśniania co się za taką a nie inną formą relacji kryje, ja straciłem zainteresowanie filmem. I co z tego, że wyjaśnienie reżysera kryje w sobie przewrotny twist, że film jest o wiele bardziej perwersyjny, niż się to może wydawać na początku? Anderson nie potrafił mnie zaciekawić swoimi rewelacjami. A im bliżej było końca, im bardziej oczywisty stawał się film, tym trudniej było mi na nim wytrzymać. Pięknie nakręcona scena kolacji, dla mnie była nie do zniesienia. Musiałem ostro ze sobą walczyć, żeby nie wstać i nie wyjść.
Byłbym o wiele bardziej szczęśliwy, gdyby Anderson nigdy nie zdecydował się wyjaśnić tego, co kryje się za zachowaniem Reynoldsa i Almy.
Ocena: 6
Komentarze
Prześlij komentarz