Class of Nuke 'Em High (1986)
Fajnie jest wracać po latach do takich filmów jak "Napromieniowana klasa". Dają one bowiem ciekawą perspektywę na temat tego, jak zmieniło się nie tyle kino ile raczej obyczajowość. W połowie lat 80. filmy Tromy testowały granice dobrego smaku i tolerancji widzów na obrazoburczość. Dziś jednak wiele z rzeczy, które wtedy uważano za wywrotowe, na nikim nie zrobią większego wrażenia. Dziewczęta w bikini nie są żadnym testowaniem granic. Aluzje seksualne mają w "Napromieniowanej klasie" rubasznie naiwny charakter. Są jednak rzeczy, które zapewne wciąż niektórych wzburzą (jak choćby przeróbka hymnu USA). Są wreszcie takie, które kiedyś uważano za śmieszne (nawet jeśli żarty te przekraczały granice dobrego smaku), dziś jednak mogłyby złamać karierę niejednej osobie.
Konfrontacja z 30-letnią przepaścią moralno-obyczajową to najciekawsza rzecz, jaka związana jest dziś z oglądaniem "Napromieniowanej klasy". Sam w sobie nie jest to bowiem dobry film i czas niewiele zmienił w tym zakresie. Nie chodzi mi tu oczywiście o to, jak rzecz jest zrobiona (każdy, kto zna produkcje Tromy, doskonale wie, czego się może spodziewać w tym aspekcie), a raczej o fakt, że w filmie wykorzystano tak dużo pomysłów, że spokojnie wystarczyłyby Tromie na kilka produkcji. Tu jednak upchane są jak sardynki w puszcze. Wiele z nich ma mocno ograniczony czas ekranowy, pojawiając się w jednej lub dwóch scenach. Co gorsza, twórcy zdają się z całkowitą premedytacją wystrzeliwać z pomysłów w tempie serii z kałasznikowa, co po prostu sprawia, że całość nie bawiła mnie tak, jak powinna. A to dlatego, że za każdym razem, kiedy działo się coś fajnego, chciałem, żeby to trwało, a tymczasem najczęściej kończyło się przedwczesnym wytryskiem tanich efektów specjalnych.
"Napromieniowana klasa" to Troma w pigułce. Ale jeśli ktoś dopiero zaczyna przygodę z produkcjami tego legendarnego studia, to lepiej zrobi wybierając coś innego z jej biblioteki.
Ocena: 4
Konfrontacja z 30-letnią przepaścią moralno-obyczajową to najciekawsza rzecz, jaka związana jest dziś z oglądaniem "Napromieniowanej klasy". Sam w sobie nie jest to bowiem dobry film i czas niewiele zmienił w tym zakresie. Nie chodzi mi tu oczywiście o to, jak rzecz jest zrobiona (każdy, kto zna produkcje Tromy, doskonale wie, czego się może spodziewać w tym aspekcie), a raczej o fakt, że w filmie wykorzystano tak dużo pomysłów, że spokojnie wystarczyłyby Tromie na kilka produkcji. Tu jednak upchane są jak sardynki w puszcze. Wiele z nich ma mocno ograniczony czas ekranowy, pojawiając się w jednej lub dwóch scenach. Co gorsza, twórcy zdają się z całkowitą premedytacją wystrzeliwać z pomysłów w tempie serii z kałasznikowa, co po prostu sprawia, że całość nie bawiła mnie tak, jak powinna. A to dlatego, że za każdym razem, kiedy działo się coś fajnego, chciałem, żeby to trwało, a tymczasem najczęściej kończyło się przedwczesnym wytryskiem tanich efektów specjalnych.
"Napromieniowana klasa" to Troma w pigułce. Ale jeśli ktoś dopiero zaczyna przygodę z produkcjami tego legendarnego studia, to lepiej zrobi wybierając coś innego z jej biblioteki.
Ocena: 4
Komentarze
Prześlij komentarz