Mesteren (2017)
Casper ma 28 lat i tak naprawdę po raz pierwszy spotyka ojca. Simon to uznany artysta. Dla sztuki dawno temu porzucił matkę Caspra, choć z rzucanych tu i ówdzie uwag można wnioskować, że była miłością jego życia. Teraz Simon ma wszystko: sławę, pieniądze i kobiety. Casper jest dla niego nikim. Nic o nim nie wie. I tak naprawdę nie bardzo chce się dowiedzieć. Jak sprawić, by ktoś taki zwrócił na ciebie uwagę? Jak się z nim porozumieć? Jak się na nim zemścić? Można to zrobić tylko w jednym języku, który Simon rozumie - przez sztukę. Na szczęście dla Caspra, odziedziczył on talent po swoim ojcu.
Ta fabuła miała spory potencjał, który niestety nie został przez reżyserkę wykorzystany. Połączenie opowieści o spotkaniu ojca i syna z wątkiem sztuki współczesnej mogło, i powinno, doprowadzić do mieszanki wybuchowej. Tymczasem w rękach Charlotte Sieling oba aspekty prawie wcale się nie wymieszały. Co więcej, poszczególne składniki same w sobie nie wypadły szczególnie atrakcyjnie. Wątek relacji ojciec-syn nigdy nie został solidnie rozbudowany. Szczególnie kuleje kluczowa postać Caspra. Reżyserka chciała utrzymać aurę tajemniczości wokół syna, by w ten sposób finał robił większe wrażenie. Zamiast tego sprawiła, że Casper stał się nijaki. Reżyserce nie udało się uchwycić na ekranie sprzecznych pragnień bohatera, jego chęci spotkania się z ojcem jak równy z równym, ale też i potrzeby odwetu, za ból, który wciąż odczuwa.
Sztuka z kolei sprowadzona została w filmie do roli taśmy klejącej, z której reżyserka korzysta, by utrzymać pozory spójności fabuły. Jest tu co prawda kilka fajnych pomysłów, jak choć sama idea, że Simon jest instytucją, a jego pracownia przypomina swoim kształtem i organizacją pracy niejeden start-up nowych technologii. Tyle tylko, że to jest wyłącznie elementem scenerii - atrakcyjny, ale dla historii mający zerowe znaczenie. Szkoda. Simon i Casper zasługiwali na lepszą filmową opowieść.
Ocena: 5
Ta fabuła miała spory potencjał, który niestety nie został przez reżyserkę wykorzystany. Połączenie opowieści o spotkaniu ojca i syna z wątkiem sztuki współczesnej mogło, i powinno, doprowadzić do mieszanki wybuchowej. Tymczasem w rękach Charlotte Sieling oba aspekty prawie wcale się nie wymieszały. Co więcej, poszczególne składniki same w sobie nie wypadły szczególnie atrakcyjnie. Wątek relacji ojciec-syn nigdy nie został solidnie rozbudowany. Szczególnie kuleje kluczowa postać Caspra. Reżyserka chciała utrzymać aurę tajemniczości wokół syna, by w ten sposób finał robił większe wrażenie. Zamiast tego sprawiła, że Casper stał się nijaki. Reżyserce nie udało się uchwycić na ekranie sprzecznych pragnień bohatera, jego chęci spotkania się z ojcem jak równy z równym, ale też i potrzeby odwetu, za ból, który wciąż odczuwa.
Sztuka z kolei sprowadzona została w filmie do roli taśmy klejącej, z której reżyserka korzysta, by utrzymać pozory spójności fabuły. Jest tu co prawda kilka fajnych pomysłów, jak choć sama idea, że Simon jest instytucją, a jego pracownia przypomina swoim kształtem i organizacją pracy niejeden start-up nowych technologii. Tyle tylko, że to jest wyłącznie elementem scenerii - atrakcyjny, ale dla historii mający zerowe znaczenie. Szkoda. Simon i Casper zasługiwali na lepszą filmową opowieść.
Ocena: 5
Komentarze
Prześlij komentarz