St. Agatha (2018)
Nie jestem fanem bigosu, więc i ten film nie bardzo przypadł mi do gustu. Bousman powrzucał tu sporo resztek z najprzeróżniejszych horrorów, doprawił szczodrą szczyptą typowego dla siebie gore i voila.
Fabuła "Zakonu Świętej Agaty" nie trzyma się kupy. Trudno zorientować się, dlaczego reżyser wybrał sobie czasy tuż przed wybuchem seksualnej rewolucji. Mogę się jedynie domyślać, że chodziło o mocno zaciśnięty gorset moralności, pod którym skrywane są mroczne namiętności, na czym żerują ludzie tacy, jak przeorysza tytułowego zakonu. Ale jeśli taka idea rzeczywiście Bousmanowi przyświecała, to nie rozwija jej w filmie. Ma po prostu za dużo pomysłów na głowie. Większość z nich pojawia się bez przygotowania i równie niewytłumaczalnie znika. Jaki sens jest w tym, że w niektórych scenach zakonnice lub ksiądz pozbawieni są twarzy? Dlaczego przeorysza wydaje się przez pół filmu podchodzić do głównej bohaterki w inny sposób niż do pozostałych ciężarnych kobiet w tym przybytku? Czemu służyć mają pojawiające się (ale dopiero w drugiej połowie) wizje zmarłego chłopca? Na te pytania i wiele podobnych nie ma nawet co szukać odpowiedzi, bo ich najzwyczajniej w świecie nie ma. Podejrzewam, że te i pozostałe elementy są wykorzystywane po prostu dlatego, że w danej scenie reżyser uznał, że będą fajnie wyglądać.
I do pewnego stopnia ma rację. "Zakon Świętej Agaty" jest równie złym filmem co "The Prodigy. Opętany". Jednak oglądało mi się go znacznie lepiej. Głównie dlatego, że niektóre idiotyczne pomysły mimo wszystko były na swój groteskowy sposób zabawne (jak choćby scena duszenia przy użyciu pępowiny). Podobał mi się wątek muzyczny (nawet jeśli jest tak wtórny, że można go w zasadzie uznać za plagiat). Przyjemnie mi się też patrzyło na Carolyn Hennesy (póki była w pełnym habicie).
Jeśli ktoś już robi słabe filmy, to dobrze, że mimo wszystko potrafi umieścić w nim rzeczy ułatwiające, czy też uprzyjemniające seans.
Ocena: 4
Fabuła "Zakonu Świętej Agaty" nie trzyma się kupy. Trudno zorientować się, dlaczego reżyser wybrał sobie czasy tuż przed wybuchem seksualnej rewolucji. Mogę się jedynie domyślać, że chodziło o mocno zaciśnięty gorset moralności, pod którym skrywane są mroczne namiętności, na czym żerują ludzie tacy, jak przeorysza tytułowego zakonu. Ale jeśli taka idea rzeczywiście Bousmanowi przyświecała, to nie rozwija jej w filmie. Ma po prostu za dużo pomysłów na głowie. Większość z nich pojawia się bez przygotowania i równie niewytłumaczalnie znika. Jaki sens jest w tym, że w niektórych scenach zakonnice lub ksiądz pozbawieni są twarzy? Dlaczego przeorysza wydaje się przez pół filmu podchodzić do głównej bohaterki w inny sposób niż do pozostałych ciężarnych kobiet w tym przybytku? Czemu służyć mają pojawiające się (ale dopiero w drugiej połowie) wizje zmarłego chłopca? Na te pytania i wiele podobnych nie ma nawet co szukać odpowiedzi, bo ich najzwyczajniej w świecie nie ma. Podejrzewam, że te i pozostałe elementy są wykorzystywane po prostu dlatego, że w danej scenie reżyser uznał, że będą fajnie wyglądać.
I do pewnego stopnia ma rację. "Zakon Świętej Agaty" jest równie złym filmem co "The Prodigy. Opętany". Jednak oglądało mi się go znacznie lepiej. Głównie dlatego, że niektóre idiotyczne pomysły mimo wszystko były na swój groteskowy sposób zabawne (jak choćby scena duszenia przy użyciu pępowiny). Podobał mi się wątek muzyczny (nawet jeśli jest tak wtórny, że można go w zasadzie uznać za plagiat). Przyjemnie mi się też patrzyło na Carolyn Hennesy (póki była w pełnym habicie).
Jeśli ktoś już robi słabe filmy, to dobrze, że mimo wszystko potrafi umieścić w nim rzeczy ułatwiające, czy też uprzyjemniające seans.
Ocena: 4
Komentarze
Prześlij komentarz