The Cured (2017)
"Wyleczeni" mieli u mnie już na początku bardzo duży plus. Za sam pomysł. Niemal wszystkie opowieści o zombie są historiami wybuchu epidemii i próbach przetrwania. Tymczasem w tej irlandzkiej produkcji kryzys minął, ludzkość przetrwała, zombie zostali zniszczeni, schwytani i... wyleczeni. Jednak kuracja nie wymazuje pamięci. Byłe zombiaki pamiętają wszystkie dokonane zbrodnie, smak ludzkiego mięsa, obezwładniającą przemoc. Jak w takich warunkach możliwy jest ich powrót do normalności? Jak ci, którzy nigdy nie zostali zainfekowani, mogą czuć się w ich towarzystwie bezpiecznie, mogą wybaczyć niewyobrażalne zbrodnie?
Prawda, że świetny pomysł? Niestety na nim się skończyło. Temat zdecydowanie przerósł możliwości reżysera. Głównie dlatego, że ten nie potrafił się zdecydować, jaki film chce zrobić.
Jest więc tu spora doza dramatu egzystencjalnego - opowieść o młodym mężczyźnie, który wraca do domu zamieszkałego przez bratową i bratanka. Brata sam zjadł, kiedy stał się zombie, co zataił. Ten wątek skupia się na dylematach moralnych, na problemie wybaczenia, winy, odpowiedzialności, na próbie odnalezienie równowagi po tym, kiedy doświadczyło się wszechogarniającego szaleństwa.
Niestety reżyser nie ma za bardzo czasu się na tym ciekawym wątku skupić, ponieważ jednocześnie opowiada historię z szerszej perspektywy. Jest to opowieść o procesach społecznych, o strachu pomieszanym z nienawiścią tych, którzy przetrwali, o cierpieniu i hańbie tych, którzy zostali wyleczeni i którzy sfrustrowani mają już dość bycia chłopcami do bicia. Jest to prawie polityczny thriller, który ma jednak zupełnie inny klimat, tempo i cele, od intymnej, introwertycznej opowieści dotyczącej dramatu jednej rodzin.
Reżyser nie potrafił tych dwóch historii zrównoważyć. Raz jest więc za nudno, a rzeczy ciągną się i ciągną. Za chwilę pojawiają się nieprawdopodobne intrygi, sceny akcji, konfliktów, które z wcześniej przyjętej perspektywy wyglądają głupio. Wyszła więc twórcom bezbarwna breja, choć elementy składowe były bardzo atrakcyjne.
Ocena: 5
Prawda, że świetny pomysł? Niestety na nim się skończyło. Temat zdecydowanie przerósł możliwości reżysera. Głównie dlatego, że ten nie potrafił się zdecydować, jaki film chce zrobić.
Jest więc tu spora doza dramatu egzystencjalnego - opowieść o młodym mężczyźnie, który wraca do domu zamieszkałego przez bratową i bratanka. Brata sam zjadł, kiedy stał się zombie, co zataił. Ten wątek skupia się na dylematach moralnych, na problemie wybaczenia, winy, odpowiedzialności, na próbie odnalezienie równowagi po tym, kiedy doświadczyło się wszechogarniającego szaleństwa.
Niestety reżyser nie ma za bardzo czasu się na tym ciekawym wątku skupić, ponieważ jednocześnie opowiada historię z szerszej perspektywy. Jest to opowieść o procesach społecznych, o strachu pomieszanym z nienawiścią tych, którzy przetrwali, o cierpieniu i hańbie tych, którzy zostali wyleczeni i którzy sfrustrowani mają już dość bycia chłopcami do bicia. Jest to prawie polityczny thriller, który ma jednak zupełnie inny klimat, tempo i cele, od intymnej, introwertycznej opowieści dotyczącej dramatu jednej rodzin.
Reżyser nie potrafił tych dwóch historii zrównoważyć. Raz jest więc za nudno, a rzeczy ciągną się i ciągną. Za chwilę pojawiają się nieprawdopodobne intrygi, sceny akcji, konfliktów, które z wcześniej przyjętej perspektywy wyglądają głupio. Wyszła więc twórcom bezbarwna breja, choć elementy składowe były bardzo atrakcyjne.
Ocena: 5
Komentarze
Prześlij komentarz