6 Below: Miracle on the Mountain (2017)
Oglądając filmy takie jak "Siła przetrwania", nie potrafię opędzić się od pytania: Jakim cudem filmowcy potrafią przekonać mnie do największych bzdur, a kiedy opowiadają o tym, co wydarzyło się naprawdę, nie wierzę w ani jedną scenę. W przypadku obrazu Scotta Waugha odpowiedź była dość oczywista: skrajna schematyczność.
To, co pokazał reżyser, jest niczym więcej, jak zbiorem bardzo przewidywalnych scen prezentujących życiowego rozbitka, który po części z własnej winy, po części przez okoliczności zewnętrzne wylądował na krawędzi życia i śmierci. Jego zmagania o przetrwanie składają się ze sekwencji narastającego zagrożenia (wilki, załamanie się lodu pod nim), retrospekcji pokazujących to, co doprowadziło go do tej sytuacji oraz kilka scen rodzajowych o tym, jak inni ruszyli mu na ratunek. W żadnym momencie nie czułem, bym miał do czynienia z osobistą historią, z rzeczywistą walką o przetrwanie, która przekracza to, co teoretycznie niemożliwe.
Choć reżyser dużo miejsca poświęca biografii bohatera, to sceny z ojcem czy też gry w hokeja stanowią jedynie tanie psychologizowanie, pokazując, że upór, który go zniszczył, jest zarazem tym, co pozwoliło mu przetrwać. Postać Sary, jest poprowadzona w sposób tak nieumiejętny, że mogłem tylko parskać pustym śmiechem na widok tego, jak ją pokazywano. Nie pomógł również fakt, że starsza od Hartnetta zaledwie o 11 lat Mira Sorvino gra jego matkę. Choćby nie wiem jak się starała, to przez sam swój wygląd nie wypadała przekonująco. Efekt jest kuriozalny i prowadzi do tego, że nie byłem w stanie traktować filmu poważnie.
Ocena: 3
To, co pokazał reżyser, jest niczym więcej, jak zbiorem bardzo przewidywalnych scen prezentujących życiowego rozbitka, który po części z własnej winy, po części przez okoliczności zewnętrzne wylądował na krawędzi życia i śmierci. Jego zmagania o przetrwanie składają się ze sekwencji narastającego zagrożenia (wilki, załamanie się lodu pod nim), retrospekcji pokazujących to, co doprowadziło go do tej sytuacji oraz kilka scen rodzajowych o tym, jak inni ruszyli mu na ratunek. W żadnym momencie nie czułem, bym miał do czynienia z osobistą historią, z rzeczywistą walką o przetrwanie, która przekracza to, co teoretycznie niemożliwe.
Choć reżyser dużo miejsca poświęca biografii bohatera, to sceny z ojcem czy też gry w hokeja stanowią jedynie tanie psychologizowanie, pokazując, że upór, który go zniszczył, jest zarazem tym, co pozwoliło mu przetrwać. Postać Sary, jest poprowadzona w sposób tak nieumiejętny, że mogłem tylko parskać pustym śmiechem na widok tego, jak ją pokazywano. Nie pomógł również fakt, że starsza od Hartnetta zaledwie o 11 lat Mira Sorvino gra jego matkę. Choćby nie wiem jak się starała, to przez sam swój wygląd nie wypadała przekonująco. Efekt jest kuriozalny i prowadzi do tego, że nie byłem w stanie traktować filmu poważnie.
Ocena: 3
Komentarze
Prześlij komentarz