The Kitchen (2019)

Bez problemu jestem sobie w stanie wyobrazić, że kiedy tylko szefowie Warner Bros. doszli do siebie po ataku paniki, kiedy ruch #metoo nabrał rozpędu, w ich oczach pojawiły się znaki dolarów. Zorientowali się bowiem, że mają w swojej przepastnej bibliotece prawa do komiksu, który pozwoli im podpiąć się pod nową falę emancypacji kobiet i na tym zarobić. Wydawany przez Vertigo tytuł idealnie nadawał się do ekranizacji akurat teraz. Opowiada w końcu o kobietach, które wyszły z cienia mężczyzn i zaczęły żyć na własnych warunkach. A że robiły to jako gangsterki w Nowym Jorku końca lat 70., tylko dodawało całość wyrazistości.

Materiał wyjściowy miał potencjał, którego niestety trudno dopatrzeć się w końcowym dziele. Nie mam pewność, czy jest to nieudolność reżyserki (dla której "Królowe zbrodni" są debiutem), czy może zwykłe lenistwo. Nie ma to zresztą większego znaczenia. Liczy się tylko to, że film wygląda fatalnie. Przede wszystkim ma bardzo szarpaną narrację. Wiele scen nie wynika logicznie z siebie. Wygląda to tak, jakby w trakcie montażu wycięto kilka istotnych elementów. Efektem tego jest trudność w nadążaniu fabuły. Narracja przypomina opowieść snutą przez pięciolatka z ADHD - wciąż pędzie do przodu, pomijając po drodze liczne ważne szczegóły, skupiając się wybiórczo na różnych momentach. Tracą na tym mocno bohaterki, które zostają maksymalnie spłaszczone. Ich motywacje są skrajnie stereotypowe, wręcz obraźliwe. Jest to wielka strata, bo Ruby wydała mi się znakomitą postacią z tym swoim makiawelicznym postępowaniem wbitym jej do głowy pasem przez matkę. Również ewolucja Kathy to świetny materiał na filmową opowieść, czego twórczyni "Królowych zbrodni" zupełnie nie wykorzystała.

Zostały więc skrawki, które nie składają się na nic szczególnie satysfakcjonujący. Na tym miernym tle jedyną osobą, która pozytywnie się wyróżniała, był Domhnall Gleeson. Spodobał mi się jego image sympatycznego faceta o morderczych zapędach.

Ocena: 4