Сестра (2019)
Kłamstwo istnieje, by maskować prawdę, by oszukać, zwodzić, pokazywać coś w innym świetle. A jednak to właśnie kłamstwo jak nic innego ukazuje prawdę o tym, kim jesteśmy. Dwie osoby postawione bowiem w tej samej sytuacji będą inaczej kłamać, w zależności od swoich słabości, kompleksów, pragnień. Poznając kłamstwa możemy koniec końców dotrzeć do głębszych prawd.
Zazwyczaj, żeby zrozumieć kłamstwa, chodzi się na terapię. Czasem jednak mogą one wywrócić pozornie uporządkowane życie na tyle, by wymusić konfrontację z tym, o czym się nie mówi, a co wywiera przeogromny wpływ. Tak jest właśnie z bohaterkami "Siostry".
Tytułowa heroina jest mistrzynią w opowiadaniu kłamstw. Dopóki dzieli się wymysłami z obcymi, kupującymi robione przez nią, jej siostrę i matkę figurki z gliny, wszystko jakoś się toczy. Gdy jednak przegnie i powie kłamstwo, które wpłynąć może bezpośrednio na jej najbliższych, rzeczy zaczną się sypać. Jej kłamstwa są bowiem objawem tego wszystkiego, o czym nie mówi się w rodzinie. O relacjach z matką, które oparte są na fałszu, o frustracji wywołanej przez nieszczęsne imię, jakie dziewczynie zostało nadane, o kompleksie związanym ze znakiem zapytania, jakim jest ojciec. Kłamstwa mają ją bronić przed tym wszystkim. A jednak to właśnie one sprawią, że jej rodzina w końcu będzie się musiała skonfrontować z tematami tabu.
Ta historia opowiedziana została w sposób, który zapewniłby twórcom sukces na festiwalu Sundance. Jest tu trochę ciepłego humoru, który równoważy bolesne tematy. Są też pozornie zwyczajni bohaterowie, ale prezentowani w sposób nadający im element ekscentryczności. Jestem więc zdumiony tym, że twórcy prezentowali go w San Sebastian, Londynie i Warszawie. Nie zdziwię się jednak, jeśli Hollywood się o ten obraz upomni. Fabuła idealnie nadaje się na amerykańską komedię, więc jestem sobie w stanie wyobrazić angielskojęzyczny remake.
Ocena: 6
Zazwyczaj, żeby zrozumieć kłamstwa, chodzi się na terapię. Czasem jednak mogą one wywrócić pozornie uporządkowane życie na tyle, by wymusić konfrontację z tym, o czym się nie mówi, a co wywiera przeogromny wpływ. Tak jest właśnie z bohaterkami "Siostry".
Tytułowa heroina jest mistrzynią w opowiadaniu kłamstw. Dopóki dzieli się wymysłami z obcymi, kupującymi robione przez nią, jej siostrę i matkę figurki z gliny, wszystko jakoś się toczy. Gdy jednak przegnie i powie kłamstwo, które wpłynąć może bezpośrednio na jej najbliższych, rzeczy zaczną się sypać. Jej kłamstwa są bowiem objawem tego wszystkiego, o czym nie mówi się w rodzinie. O relacjach z matką, które oparte są na fałszu, o frustracji wywołanej przez nieszczęsne imię, jakie dziewczynie zostało nadane, o kompleksie związanym ze znakiem zapytania, jakim jest ojciec. Kłamstwa mają ją bronić przed tym wszystkim. A jednak to właśnie one sprawią, że jej rodzina w końcu będzie się musiała skonfrontować z tematami tabu.
Ta historia opowiedziana została w sposób, który zapewniłby twórcom sukces na festiwalu Sundance. Jest tu trochę ciepłego humoru, który równoważy bolesne tematy. Są też pozornie zwyczajni bohaterowie, ale prezentowani w sposób nadający im element ekscentryczności. Jestem więc zdumiony tym, że twórcy prezentowali go w San Sebastian, Londynie i Warszawie. Nie zdziwię się jednak, jeśli Hollywood się o ten obraz upomni. Fabuła idealnie nadaje się na amerykańską komedię, więc jestem sobie w stanie wyobrazić angielskojęzyczny remake.
Ocena: 6
Komentarze
Prześlij komentarz