Bad Samaritan (2018)
Dean Devlin powinien jednak pozostawić reżyserowanie swojemu kumplowi, Rolandowi Emmerichowi. Sam się ewidentnie do tego nie nadaje. "Zły Samarytanin" to drugi jego film, który widziałem. Jest dużo gorszy od "Geostormu" (jego pełnometrażowego debiutu). A przecież wcale nie musiał być.
Sama historia jest bowiem ciekawa. To dość klasyczna fabuła sensacyjnego thrillera, niemniej jednak wciągająca. Oto sympatyczny złodziejaszek podczas jednej z akcji odkrywa w domu, do którego się zakradł, przykutą do krzesła maltretowaną kobietę, a w jednym z pomieszczeń salę tortur. Zanim jednak ma okazję ją uratować, musi wiać. Facet ma wyrzuty sumienia i próbuje znaleźć sposób na uratowanie kobiety. Tymczasem oprawca odkrywa, co zrobił bohater. Tak zaczyna się niebezpieczna gra w kotka i myszkę.
Chętnie obejrzałbym remake "Złego Samarytanina", bo to mógł być naprawdę solidny thriller. Niestety w rękach Devlina zmienił się w rzecz ciężką w oglądaniu. Środek filmu, kiedy złoczyńca zaczyna pogrywać z bohaterem, jest najlepsza. I wtedy najłatwiej było mi ignorować to, jak źle rzecz wypada wizualnie. "Zły Samarytanin" został nakręcony cyfrową kamerą i wygląda to po prostu strasznie. Już amatorskie filmiki z pierwszej komunii czy ślubu mają lepszą głębię obrazu i ciekawiej skomponowane kadry. Gdy więc fabuła przestaje być skomplikowaną siecią interakcji, nic od tego wizualnego koszmaru nie odwracało mojej uwagi.
Co gorsza, w wielu scenach Devlin kompletnie przestał panować nad aktorami. W trzeci akcie David Tennant zaczął grać, jakby był villainem w produkcji Tromy. Słuchanie dialogów agentów FBI było doświadczeniem porównywalnym do wbijania sobie gwoździ w skronie. Do tego dochodziły postacie drugiego planu, które pozostały niewykorzystane lub w wprost zmarnowane.
Byłem naprawdę zszokowany tym, jak słabym warsztatowo filmem jest dzieło faceta, który pracował przy takich widowiskach jak: "Gwiezdne wrota", "Dzień Niepodległości" czy "Godzilla" z 1998 roku. Jakim cudem zgodził się na to, by to coś zobaczył cały świat?
Ocena: 3
Sama historia jest bowiem ciekawa. To dość klasyczna fabuła sensacyjnego thrillera, niemniej jednak wciągająca. Oto sympatyczny złodziejaszek podczas jednej z akcji odkrywa w domu, do którego się zakradł, przykutą do krzesła maltretowaną kobietę, a w jednym z pomieszczeń salę tortur. Zanim jednak ma okazję ją uratować, musi wiać. Facet ma wyrzuty sumienia i próbuje znaleźć sposób na uratowanie kobiety. Tymczasem oprawca odkrywa, co zrobił bohater. Tak zaczyna się niebezpieczna gra w kotka i myszkę.
Chętnie obejrzałbym remake "Złego Samarytanina", bo to mógł być naprawdę solidny thriller. Niestety w rękach Devlina zmienił się w rzecz ciężką w oglądaniu. Środek filmu, kiedy złoczyńca zaczyna pogrywać z bohaterem, jest najlepsza. I wtedy najłatwiej było mi ignorować to, jak źle rzecz wypada wizualnie. "Zły Samarytanin" został nakręcony cyfrową kamerą i wygląda to po prostu strasznie. Już amatorskie filmiki z pierwszej komunii czy ślubu mają lepszą głębię obrazu i ciekawiej skomponowane kadry. Gdy więc fabuła przestaje być skomplikowaną siecią interakcji, nic od tego wizualnego koszmaru nie odwracało mojej uwagi.
Co gorsza, w wielu scenach Devlin kompletnie przestał panować nad aktorami. W trzeci akcie David Tennant zaczął grać, jakby był villainem w produkcji Tromy. Słuchanie dialogów agentów FBI było doświadczeniem porównywalnym do wbijania sobie gwoździ w skronie. Do tego dochodziły postacie drugiego planu, które pozostały niewykorzystane lub w wprost zmarnowane.
Byłem naprawdę zszokowany tym, jak słabym warsztatowo filmem jest dzieło faceta, który pracował przy takich widowiskach jak: "Gwiezdne wrota", "Dzień Niepodległości" czy "Godzilla" z 1998 roku. Jakim cudem zgodził się na to, by to coś zobaczył cały świat?
Ocena: 3
Komentarze
Prześlij komentarz