They Shall Not Grow Old (2018)
"Zabójcze maszyny" pokazały, że Peter Jackson nie ma już nic ciekawego do powiedzenia na polu filmowej fantastki. "I młodzi pozostaną" pokazuje, że nie ma też nic ciekawego do powiedzenia na temat wojny. Jego dokument jest bowiem całościowym, ale bardzo pobieżnym obrazem doświadczeń wojennych.
Narratorami są ci, którzy przed laty, jako nieletni zaciągnęli się do armii, by walczyć w I wojnie światowej. Jednak swoją opowieść snują obecnie, po latach, kiedy pamięć i nostalgia zrobiły swoje. Jest więc dużo rzewnych anegdot o tym, jak to fajnie było być wojenną bracią, być częścią większej całości. Są obowiązkowe opowieści o nudzie, o znoju i narzekania na wojenne racje żywnościowe (które były okropne, ale teraz wspomina się je z łezką w oku). Znalazło się też miejsce na opowieści o walkach, o niemiłosiernej pogodzie i warunkach bytowania. Nie pominięto nawet wszy i latryn (nawet tu znalazło się miejsce na sentymentalne tony).
Wszystkie te historyjki powinny na mnie robić spore wrażenie. Są to w końcu opowieści tych, którzy je przeżyli na własnej skórze. Jednak film Jacksona wydał mi się zupełnie odczłowieczony. Jasny podział na rozdziały, skrzętne skatalogowanie kolejnych dygresji zmienia konkretne opowieści w symbole różnych wojennych doświadczeń: bezosobowe, pozaczasowe, oderwane od konkretnych jednostek. Jakbym dostał ilustrowane wydanie Britanniki.
To wrażenie dehumanizacji wzmacnia jeszcze strona wizualna dokumentu Jacksona. Ciekawy zabieg od strony technicznej, nie uczynił filmu bliższego. Przeciwnie, zmienił prezentowane na ekranie postacie w fantazmy, duchy, urojenia. Stało się tak przez rozmywające się twarze, nieostre sylwetki i nie do końca zgadzające się z obrazem postsynchrony.
"I młodzi pozostaną" jest z całą pewnością interesującym eksperymentem od strony technicznej. Jednak jako film, który powinien działać na intelekt i/lub emocje, w moim przypadku się nie sprawdził.
Ocena: 6
Narratorami są ci, którzy przed laty, jako nieletni zaciągnęli się do armii, by walczyć w I wojnie światowej. Jednak swoją opowieść snują obecnie, po latach, kiedy pamięć i nostalgia zrobiły swoje. Jest więc dużo rzewnych anegdot o tym, jak to fajnie było być wojenną bracią, być częścią większej całości. Są obowiązkowe opowieści o nudzie, o znoju i narzekania na wojenne racje żywnościowe (które były okropne, ale teraz wspomina się je z łezką w oku). Znalazło się też miejsce na opowieści o walkach, o niemiłosiernej pogodzie i warunkach bytowania. Nie pominięto nawet wszy i latryn (nawet tu znalazło się miejsce na sentymentalne tony).
Wszystkie te historyjki powinny na mnie robić spore wrażenie. Są to w końcu opowieści tych, którzy je przeżyli na własnej skórze. Jednak film Jacksona wydał mi się zupełnie odczłowieczony. Jasny podział na rozdziały, skrzętne skatalogowanie kolejnych dygresji zmienia konkretne opowieści w symbole różnych wojennych doświadczeń: bezosobowe, pozaczasowe, oderwane od konkretnych jednostek. Jakbym dostał ilustrowane wydanie Britanniki.
To wrażenie dehumanizacji wzmacnia jeszcze strona wizualna dokumentu Jacksona. Ciekawy zabieg od strony technicznej, nie uczynił filmu bliższego. Przeciwnie, zmienił prezentowane na ekranie postacie w fantazmy, duchy, urojenia. Stało się tak przez rozmywające się twarze, nieostre sylwetki i nie do końca zgadzające się z obrazem postsynchrony.
"I młodzi pozostaną" jest z całą pewnością interesującym eksperymentem od strony technicznej. Jednak jako film, który powinien działać na intelekt i/lub emocje, w moim przypadku się nie sprawdził.
Ocena: 6
Komentarze
Prześlij komentarz