Klaus (2019)
Chyba trafiłem do równoległego wszechświata. Jest mi bowiem trudno uwierzyć, że oto zobaczyłem czwarty z rzędu (a może nawet piąty) film na Netfliksie, który mi się spodobał. Platforma ta do tej pory nie kojarzyła mi się najlepiej i ledwie parę tytułów dobrze wspominałem. Tymczasem "Klaus" pozytywnie mnie zaskoczył okazując się bardzo uroczą opowieścią w sam raz na przedświąteczny czas.
Siłą filmu jest sympatyczny bohater, który początkowo jest zepsutym chłopakiem pochodzącym z bogatej rodziny, lecz z czasem odkrywamy, że jest miły, zabawny, obdarzony zaskakująco dużymi pokładami dobra. Wokół niego jest kilka barwnych i równie ciekawych postaci, które zapewniają rozrywkę, kiedy twórcy decydują się dać nam odpocząć na chwilę od protagonisty. "Klaus" ma również lekko ironiczny humor, który lubię i klasycznie bożonarodzeniowy klimat, który w niewielkich dawkach też uważam za zaletę.
Niestety, jeśli chodzi o przekaz, to "Klaus" cierpi na ten sam problem co większość hollywoodzkich produkcji dla dzieci. Na siłę próbuje wcisnąć jakiś morał i czyni to w nie do końca przemyślany sposób. "Klaus" nominalnie chce uczyć tego, że dobre uczynki do nas wracają, że pomnażają się i prowadzą do tworzenia szczęśliwszych otwartych na innych wspólnot. Jednak to, co naprawdę robi film, to wychowuje kolejne pokolenie łatwo ulegające demagogom i populistom. "Klaus" jest bowiem opowieścią o tym, że rozdawnictwo jest kluczem do szczęścia obywateli. Nie tylko wzbogaca jednostki, ale też stymuluje je do większego uczestnictwa w życiu wspólnoty, co pozytywnie wpływa na wszystkich. Główny bohater zachowuje się jak typowy populistyczny polityk. Ma własny interes, który musi w jakiś sposób zrealizować we wrogim mu środowisku. Dokonuje więc manipulacji przekupując tych, którzy są najłatwiej podatni na kampanijne hasła, ale są grupą na tyle widoczną, że ich działania mają realny wpływ na innych (w tym przypadku są to dzieci przekabacone obietnicą prezentów). Osiąga swój cel, a niejako w efekcie ubocznym świat zrobił się lepszy. Nie jest to przekaz zbyt odpowiedzialny.
Ocena: 7
Siłą filmu jest sympatyczny bohater, który początkowo jest zepsutym chłopakiem pochodzącym z bogatej rodziny, lecz z czasem odkrywamy, że jest miły, zabawny, obdarzony zaskakująco dużymi pokładami dobra. Wokół niego jest kilka barwnych i równie ciekawych postaci, które zapewniają rozrywkę, kiedy twórcy decydują się dać nam odpocząć na chwilę od protagonisty. "Klaus" ma również lekko ironiczny humor, który lubię i klasycznie bożonarodzeniowy klimat, który w niewielkich dawkach też uważam za zaletę.
Niestety, jeśli chodzi o przekaz, to "Klaus" cierpi na ten sam problem co większość hollywoodzkich produkcji dla dzieci. Na siłę próbuje wcisnąć jakiś morał i czyni to w nie do końca przemyślany sposób. "Klaus" nominalnie chce uczyć tego, że dobre uczynki do nas wracają, że pomnażają się i prowadzą do tworzenia szczęśliwszych otwartych na innych wspólnot. Jednak to, co naprawdę robi film, to wychowuje kolejne pokolenie łatwo ulegające demagogom i populistom. "Klaus" jest bowiem opowieścią o tym, że rozdawnictwo jest kluczem do szczęścia obywateli. Nie tylko wzbogaca jednostki, ale też stymuluje je do większego uczestnictwa w życiu wspólnoty, co pozytywnie wpływa na wszystkich. Główny bohater zachowuje się jak typowy populistyczny polityk. Ma własny interes, który musi w jakiś sposób zrealizować we wrogim mu środowisku. Dokonuje więc manipulacji przekupując tych, którzy są najłatwiej podatni na kampanijne hasła, ale są grupą na tyle widoczną, że ich działania mają realny wpływ na innych (w tym przypadku są to dzieci przekabacone obietnicą prezentów). Osiąga swój cel, a niejako w efekcie ubocznym świat zrobił się lepszy. Nie jest to przekaz zbyt odpowiedzialny.
Ocena: 7
Komentarze
Prześlij komentarz