Hors normes (2019)

Gdyby "Nadzwyczajni" nie powstali we Francji, gdyby głównymi bohaterami nie byli Żyd i muzułmanin, to pomyślałbym, że za produkcją filmu stał Watykan. Jest to bowiem jeden z najbardziej religijnych obrazów, jakie widziałem w ostatnich latach. Nie dlatego, że odnosi się do wiary, bo poza podkreśleniem, że obaj główni bohaterowie ją praktykują, nie ma o niej w filmie ani słowa, ale dlatego, że podejmuje tematy bliskie chrześcijaństwu. "Nadzwyczajni" są bowiem opowieścią o współczesnych świętych, o osobach, które za cel swojego życia uznały pomoc potrzebującym. W jego realizacji często działają na granicy prawa, poza sferą kontrolowaną przez państwo. Ich praktyki bywają nieodpowiedzialne, opierając się na intuicji i empatii. Ale właśnie dlatego działają.

Oczywiście film dostarcza całej mocy wzruszeń i sprawia, że jesteśmy pełni podziwu dla tych, którzy poświęcają się dla innych. Z łatwością poddajemy się manipulacji, która minimalizuje negatywne aspekty działalności bohaterów. Robi to dwojako. Po pierwsze konfrontuje je z bezdusznością lub bezradnością oficjalnego systemu pomocy, co czyni z ich działalności mniejsze zło. Po drugie co trudniejsze konsekwencje pokazuje w odniesieniu do nowych osób, które dopiero uczą się, jakie problemy mogą wyniknąć z ich pozornie niewinnych decyzji i zachowań.

Za sprawą ciekawych bohaterów, którzy są tu pokazaniu jako osoby z krwi i kości, a nie figury retoryczne w wykładzie o tym, że trzeba pomagać, czynią z "Nadzwyczajnych" kino wciągające i emocjonalnie rezonujące. Jednak czasami czułem się jak księżniczka na ziarnku grochu. Uwierało mnie to, że większość autystycznych bohaterów nie jest traktowana na równi z osobami "normalnymi". To nie tyle one zmagają się ze światem, którego nie rozumieją, ile ich opiekunowie walczą o to, by ci lepiej się w tej rzeczywistości poczuli. Miejscami bywa w tym coś mocno niepokojącego, nawet jeśli opiekunowie z pełnym oddaniem podejmują się działań mających na celu poprawę egzystencji osób z autyzmem.

Ocena: 7