X&Y (2018)
Anna Odell chciała zrobić niestandardowe, intrygujące, przekraczające granice kino artystyczne. I słuchając zamysłu podczas rozpoczynającej "X i Y" prezentacji, naprawdę bardzo chciałem, żeby Odell się powiodło. Niestety, tylko ambicje reżyserki okazały się wielkie. Cała reszta jest już marniutka.
Na papierze "X i Y" ma być na poły improwizowanym eksperymentem, w którym Odell stawiać będzie siebie i resztę aktorów w sytuacjach nie do końca określonych i będzie rejestrować, co się dzieje. Choć całość pomyślana jest jako fabuła, udaje dokument. Ma to prowadzić do wytworzenia u widza wrażenia, że ogląda on nie tyle film, który Odell planuje nakręcić, co raczej zapis przygotowań i prób do niego, swoisty making of.
I wszystko pięknie, dopóki nie wchodzi się w szczegóły. Szybko bowiem okazuje się, że odwaga artystyczna Odell sprowadza się jedynie do gadania o przekraczaniu granic. Kiedy przychodzi co do czego, to "X i Y" jest dziełem naiwnym i bardzo bezpiecznym. Wystarczy przypomnieć sobie "Idiotów" Von Triera czy też całkiem nowe "Touch Me Not" Pintilie, by zrozumieć, że Odell pozostaje bardzo daleko od jakichkolwiek granic.
Reżyserka deklaruje, że jej film ma pomóc w zdefiniowaniu tego, czym jest człowiek. Ale oglądając "X i Y" można raczej uznać, że wszyscy biorący w tym projekcie ludzie po prostu tęsknią za czasami studenckimi i odgrywają tu swoją nostalgię za zabawami/lekcjami z improwizacji i wczuwania się w inne osoby.
Odell nie wykorzystała świetnej ekipy aktorskiej. Nikt z obsady nie zbliżył się nawet do połowy swoich możliwości. Reżyserka roztrwoniła też świetny skądinąd pomysł rozszczepienia osobowości protagonistów i oddania różnych aspektów persony różnym osobom. Nie ma tu za wiele ciekawych interakcji. Nie zauważyłem nawet próby przebicia się przez grubą warstwę pozorów i płytkich analiz. To, co "X i Y" oferuje, jest zgrabną, ale miałką rozprawką na temat psychodramy, jej zalet i wad. Szkoda, bo punkt wyjścia był bardzo obiecujący.
Ocena: 6
Na papierze "X i Y" ma być na poły improwizowanym eksperymentem, w którym Odell stawiać będzie siebie i resztę aktorów w sytuacjach nie do końca określonych i będzie rejestrować, co się dzieje. Choć całość pomyślana jest jako fabuła, udaje dokument. Ma to prowadzić do wytworzenia u widza wrażenia, że ogląda on nie tyle film, który Odell planuje nakręcić, co raczej zapis przygotowań i prób do niego, swoisty making of.
I wszystko pięknie, dopóki nie wchodzi się w szczegóły. Szybko bowiem okazuje się, że odwaga artystyczna Odell sprowadza się jedynie do gadania o przekraczaniu granic. Kiedy przychodzi co do czego, to "X i Y" jest dziełem naiwnym i bardzo bezpiecznym. Wystarczy przypomnieć sobie "Idiotów" Von Triera czy też całkiem nowe "Touch Me Not" Pintilie, by zrozumieć, że Odell pozostaje bardzo daleko od jakichkolwiek granic.
Reżyserka deklaruje, że jej film ma pomóc w zdefiniowaniu tego, czym jest człowiek. Ale oglądając "X i Y" można raczej uznać, że wszyscy biorący w tym projekcie ludzie po prostu tęsknią za czasami studenckimi i odgrywają tu swoją nostalgię za zabawami/lekcjami z improwizacji i wczuwania się w inne osoby.
Odell nie wykorzystała świetnej ekipy aktorskiej. Nikt z obsady nie zbliżył się nawet do połowy swoich możliwości. Reżyserka roztrwoniła też świetny skądinąd pomysł rozszczepienia osobowości protagonistów i oddania różnych aspektów persony różnym osobom. Nie ma tu za wiele ciekawych interakcji. Nie zauważyłem nawet próby przebicia się przez grubą warstwę pozorów i płytkich analiz. To, co "X i Y" oferuje, jest zgrabną, ale miałką rozprawką na temat psychodramy, jej zalet i wad. Szkoda, bo punkt wyjścia był bardzo obiecujący.
Ocena: 6
Komentarze
Prześlij komentarz