De dirigent (2018)
Bojownicy lewicowej moralności zapewne będą tym filmem mocno rozczarowani. Choć bowiem dotyka problemu bastionu męskiej supremacji - świata muzyki, gdzie dyrygent pozostaje wciąż męskim zawodem - to sam film niewiele robi, by coś zmienić w tym temacie. Sam problem potraktowany jest jak typowy zabieg fabularny - przeszkoda, którą musi pokonać główna bohaterka. To, że jest to sprawa poważna, dowiadujemy się dopiero z napisów końcowych.
Zresztą jako film biograficzny "Dyrygentka" też nie do końca się sprawdza. Niby fabuła oparta jest na historii Anotnii Brico, ale nawet pobieżne przejrzenie jej biografii wyraźnie pokazuje, że filmowa bohaterka dzieli z prawdziwą Brico jedynie nazwisko i pasję muzyczną (co bardziej krewkich polskich patriotów może rozwścieczyć fakt, że usunięto z historii bohaterki epizod z Zygmuntem Stojowskim). Można więc zapomnieć o jakiejkolwiek prawdzie historycznej i potraktować "Dyrygentkę" dokładnie tak, jak się jawi - jako kostiumowy melodramat.
W tym aspekcie film Marii Peters funkcjonuje całkiem dobrze. Dwie najważniejsze postacie tworzą interesujący związek, którego zmienna dynamika jest kluczowym elementem całej opowieści. Muzyczne aspiracje, męski szowinizm, sztywne konwenanse lat 20. i 30. XX wieku są tu jedynie gadżetami, które uatrakcyjniają główny wątek fabularny. Na próżno więc tu szukać głębszej refleksji nad sytuacją kobiet. Twórcy ze zdumiewającą łatwością ignorują też tło historyczne, w jakim rozgrywa się akcja filmu (nie ma co szukać jakichkolwiek odniesień do Hitlera).
Christanne de Bruijn jest jednak całkiem uroczą filmową Brico. A Benjamin Wainwright potrafił pokazać zarówno delikatność jak i sztywność jednostki będącej produktem wychowania w sferach klasy wyższej, który mimo uczucia nie jest w stanie przekroczyć bariery wpojonych mu przekonań. Antonia i Frank są klasyczną melodramatyczną parą i kiedy zapomni się o aspekcie biograficznym, można się cieszyć zaprezentowaną przez twórców fikcją. Jestem zaskoczony, że ani de Bruijn ani Wainwright nie mają zbyt bogatej filmografii.
Ocena: 6
Zresztą jako film biograficzny "Dyrygentka" też nie do końca się sprawdza. Niby fabuła oparta jest na historii Anotnii Brico, ale nawet pobieżne przejrzenie jej biografii wyraźnie pokazuje, że filmowa bohaterka dzieli z prawdziwą Brico jedynie nazwisko i pasję muzyczną (co bardziej krewkich polskich patriotów może rozwścieczyć fakt, że usunięto z historii bohaterki epizod z Zygmuntem Stojowskim). Można więc zapomnieć o jakiejkolwiek prawdzie historycznej i potraktować "Dyrygentkę" dokładnie tak, jak się jawi - jako kostiumowy melodramat.
W tym aspekcie film Marii Peters funkcjonuje całkiem dobrze. Dwie najważniejsze postacie tworzą interesujący związek, którego zmienna dynamika jest kluczowym elementem całej opowieści. Muzyczne aspiracje, męski szowinizm, sztywne konwenanse lat 20. i 30. XX wieku są tu jedynie gadżetami, które uatrakcyjniają główny wątek fabularny. Na próżno więc tu szukać głębszej refleksji nad sytuacją kobiet. Twórcy ze zdumiewającą łatwością ignorują też tło historyczne, w jakim rozgrywa się akcja filmu (nie ma co szukać jakichkolwiek odniesień do Hitlera).
Christanne de Bruijn jest jednak całkiem uroczą filmową Brico. A Benjamin Wainwright potrafił pokazać zarówno delikatność jak i sztywność jednostki będącej produktem wychowania w sferach klasy wyższej, który mimo uczucia nie jest w stanie przekroczyć bariery wpojonych mu przekonań. Antonia i Frank są klasyczną melodramatyczną parą i kiedy zapomni się o aspekcie biograficznym, można się cieszyć zaprezentowaną przez twórców fikcją. Jestem zaskoczony, że ani de Bruijn ani Wainwright nie mają zbyt bogatej filmografii.
Ocena: 6
Komentarze
Prześlij komentarz