Black and Blue (2019)
Standardowe kino sensacyjne, które mogło wybijać się ponad przeciętność, gdyby tylko odpowiedzialne za niego osoby bardziej starannie podeszły do jej opowiedzenia. Pomysł, by połączyć problem lojalności z konfliktem rasowym, był bowiem interesujący. Niestety tutaj funkcjonuje dobrze jedynie jako pretekst dla fabuły. Kiedy twórcy próbują powiedzieć coś więcej, film zmienia się w parodię propagandowych dramatów. A niektóre z dialogów po prostu wywołują pusty śmiech.
Jednak najbardziej irytująca w filmie jest konstrukcja głównej bohaterki. Kobieta niedawno rozpoczęła pracę na jednym z nowoorleańskich komisariatów. Jest straszliwie naiwna i ma nierealistyczne podejście do tego, czym jest policja i jaka jest jej rola. Do tego wszystkiego zachowuje się tak, jakby dopiero teraz odkrywała problem rasy i roli jaką w tym konflikcie odgrywają "stróże prawa". Co w sumie mógłbym uznać za prawdopodobne, gdyby twórcy powiedzieli mi, że bohaterka wychowała się "pod kloszem", w zamożnym domu, gdzie nie miała doświadczeń typowych dla większości czarnoskórych mieszkańców Ameryki (tak jak to było na przykład w filmie "Syn Ameryki"). Ale twórcy filmu cały czas podkreślają, że kobieta pochodziła właśnie z blokowiska, do tego spędziła dwie tury w Afganistanie. Nie sposób więc uwierzyć, że nigdy nie miała do czynienia z uprzedzeniami rasowymi, by zachowywała się teraz w tak idiotycznie idealistyczny sposób. Ja rozumiem, że akcyjniaki rządzą się innymi prawami niż dramaty społeczne, ale są pewne granice, których nawet w tym gatunku nie można przekraczać, jeśli robi się film na serio, a nie z humorem i dystansem.
Pomijając tę sporą wadę "Policja i rasizm" jest dość sprawnym filmem sensacyjnym. Wstęp nie jest przesadnie rozbudowany, a kiedy akcja naprawdę się rozkręca, to całość trzyma niezłe tempo ze strategicznie umiejscowionymi twistami. Film oglądało mi się nawet nieźle. Nie jest to jednak rzecz, którą będę z jakiegokolwiek powodu wspominał za parę miesięcy.
Ocena: 5
Jednak najbardziej irytująca w filmie jest konstrukcja głównej bohaterki. Kobieta niedawno rozpoczęła pracę na jednym z nowoorleańskich komisariatów. Jest straszliwie naiwna i ma nierealistyczne podejście do tego, czym jest policja i jaka jest jej rola. Do tego wszystkiego zachowuje się tak, jakby dopiero teraz odkrywała problem rasy i roli jaką w tym konflikcie odgrywają "stróże prawa". Co w sumie mógłbym uznać za prawdopodobne, gdyby twórcy powiedzieli mi, że bohaterka wychowała się "pod kloszem", w zamożnym domu, gdzie nie miała doświadczeń typowych dla większości czarnoskórych mieszkańców Ameryki (tak jak to było na przykład w filmie "Syn Ameryki"). Ale twórcy filmu cały czas podkreślają, że kobieta pochodziła właśnie z blokowiska, do tego spędziła dwie tury w Afganistanie. Nie sposób więc uwierzyć, że nigdy nie miała do czynienia z uprzedzeniami rasowymi, by zachowywała się teraz w tak idiotycznie idealistyczny sposób. Ja rozumiem, że akcyjniaki rządzą się innymi prawami niż dramaty społeczne, ale są pewne granice, których nawet w tym gatunku nie można przekraczać, jeśli robi się film na serio, a nie z humorem i dystansem.
Pomijając tę sporą wadę "Policja i rasizm" jest dość sprawnym filmem sensacyjnym. Wstęp nie jest przesadnie rozbudowany, a kiedy akcja naprawdę się rozkręca, to całość trzyma niezłe tempo ze strategicznie umiejscowionymi twistami. Film oglądało mi się nawet nieźle. Nie jest to jednak rzecz, którą będę z jakiegokolwiek powodu wspominał za parę miesięcy.
Ocena: 5
Komentarze
Prześlij komentarz