Curiosa (2019)
SPOILER
Stawanie się prawdziwie sobą to proces przypominający uprawę kwiatów. Nie wystarcza potencjał zawarty w ziarnie. Muszą być też sprawdzone liczne dodatkowe warunki umożliwiające wzrost i rozkwit.
To morał, jaki wyłania się z filmu "Curiosa. Sztuka uwodzenia". Jest to historia kobiety, która wychowana pod kloszem za sprawą kochanka odkrywa szerszy świat zmysłowych przyjemności. Te doświadczenia zaś wpłyną na całość jej życia. Umożliwią jej nawet odniesienie sukcesu w świecie, który faworyzuje mężczyzn. Ale nic z tego nie byłoby możliwe, gdyby nie jej mąż. Jest ślepo zakochanym w niej mężczyzną, który wydaje się mieć też parę "egzotycznych" skłonności. To, jak postąpił po tym, jak dowiedział się, że żona zdradza go z najlepszym przyjacielem, miało kluczowe znaczenie. Gdyby postarał się ją zniszczyć, stłamsić, historia kobiety potoczyłaby się zupełnie inaczej. To, że dał jej mimo wszystko bardzo dużo wolności, pozwoliło jej w pełni rozwinąć skrzydła.
Ku mojemu zdumieniu wątek męża nie stanowi jednak w filmie znaczącej roli. Więcej miejsca twórcy poświęcają skomplikowanej i ciągle fluktuującej dynamice relacji kobiety z jej kochankiem. Jednak w tym względzie też nie wgłębiają się w materię. Stopniowa zmiana układu sił dzieje się bez psychologicznej podbudowy. Zachowanie kochanka prezentowane jest w zdecydowanie zbyt uproszczonej formie. Niektóre decyzje podejmowane są bez sensu, jakby za sprawą magicznego pstryknięcia.
Na to wszystko nakłada się spora pstrokacizna w formie filmu. Współczesna muzyka łączy się z kostiumowymi scenami (co akurat w większości fajnie wypadało). Od czasu do czasu pojawiają się artystyczne wizualizacje stanów emocjonalnych. Innym razem twórcy bawią się montażem i zdjęciami, by wkroczyć do świata wczesnej fotografii erotycznej. I wszystko to jest super, tylko miejscami trudno zrozumieć, dlaczego takie rozwiązania formalne zostały zastosowane. Odnosiłem wrażenie, że pojawiały się one w filmie dla nich samych, a nie po to, by dodawać wartości opowieści. To prowadziło zaś do poczucia przesytu i artystycznego chaosu.
Ocena: 6
Stawanie się prawdziwie sobą to proces przypominający uprawę kwiatów. Nie wystarcza potencjał zawarty w ziarnie. Muszą być też sprawdzone liczne dodatkowe warunki umożliwiające wzrost i rozkwit.
To morał, jaki wyłania się z filmu "Curiosa. Sztuka uwodzenia". Jest to historia kobiety, która wychowana pod kloszem za sprawą kochanka odkrywa szerszy świat zmysłowych przyjemności. Te doświadczenia zaś wpłyną na całość jej życia. Umożliwią jej nawet odniesienie sukcesu w świecie, który faworyzuje mężczyzn. Ale nic z tego nie byłoby możliwe, gdyby nie jej mąż. Jest ślepo zakochanym w niej mężczyzną, który wydaje się mieć też parę "egzotycznych" skłonności. To, jak postąpił po tym, jak dowiedział się, że żona zdradza go z najlepszym przyjacielem, miało kluczowe znaczenie. Gdyby postarał się ją zniszczyć, stłamsić, historia kobiety potoczyłaby się zupełnie inaczej. To, że dał jej mimo wszystko bardzo dużo wolności, pozwoliło jej w pełni rozwinąć skrzydła.
Ku mojemu zdumieniu wątek męża nie stanowi jednak w filmie znaczącej roli. Więcej miejsca twórcy poświęcają skomplikowanej i ciągle fluktuującej dynamice relacji kobiety z jej kochankiem. Jednak w tym względzie też nie wgłębiają się w materię. Stopniowa zmiana układu sił dzieje się bez psychologicznej podbudowy. Zachowanie kochanka prezentowane jest w zdecydowanie zbyt uproszczonej formie. Niektóre decyzje podejmowane są bez sensu, jakby za sprawą magicznego pstryknięcia.
Na to wszystko nakłada się spora pstrokacizna w formie filmu. Współczesna muzyka łączy się z kostiumowymi scenami (co akurat w większości fajnie wypadało). Od czasu do czasu pojawiają się artystyczne wizualizacje stanów emocjonalnych. Innym razem twórcy bawią się montażem i zdjęciami, by wkroczyć do świata wczesnej fotografii erotycznej. I wszystko to jest super, tylko miejscami trudno zrozumieć, dlaczego takie rozwiązania formalne zostały zastosowane. Odnosiłem wrażenie, że pojawiały się one w filmie dla nich samych, a nie po to, by dodawać wartości opowieści. To prowadziło zaś do poczucia przesytu i artystycznego chaosu.
Ocena: 6
Komentarze
Prześlij komentarz