Can You Ever Forgive Me? (2018)
Oto autorka biografii. Jej przekleństwem jest to, że pisząc cudzą historię oddaje głos bohaterom, a sama znika. Jej biografie są fascynujące, miała nawet książkę na liście bestsellerów. Niestety zbyt często wybiera postaci, które nie budzą zainteresowania. Do tego nie potrafi się podlizywać, od ludzi woli koty, a na spotkania przychodzi skuszona wyłącznie alkoholem. Kiedy więc kończy się kasa i grozi jej eksmisja, jest naprawdę zdesperowana. I wtedy los się do niej uśmiechnął. A raczej diabeł. Bohaterka odkryła, że może swój dar wykorzystać do zarabiania pieniędzy w nielegalny sposób. "Stając się" wielkimi postaciami z przeszłości fałszuje listy, które kolekcjonerzy wykupują na pniu. Niestety w pewnym momencie pewność siebie ją zgubi.
To ciekawa historia, tym bardziej interesująca, że wydarzyła się naprawdę. Jednak film, jaki na jej bazie powstał, ciekawym bym nie nazwał. "Czy mi kiedyś wybaczysz" to dzieło z wieloma ambicjami. Reżyserce nie chodzi tylko o przybliżenie spektakularnego oszustwa. To również portret zagubionej jednostki, która tęskni za bliskością, a jednak odrzuca niemal wszystkich, która powoli tonie w oparach alkoholowego nałogu. Jest to także opowieść o niezwykłej przyjaźni z barwną osobą angielskiego geja, również alkoholika, a do tego także narkomana.
Marielle Heller nie panuje jednak nad materiałem. Choć nie, to nie do końca prawda. Narrację prowadzi całkiem sprawnie, a większość wątków trzyma w ryzach. Problem polega jednak na tym, że poza umieszczaniem kolejnych interesujących elementów, nic z nimi nie robi. Gdyby nie role McCarthy i Granta obraz alkoholizmu byłby miałki i pusty. O relacjach też praktycznie nic nie ma, poza paroma oczywistościami. Znów McCarthy samodzielnie wyciąga z tego wątku coś więcej (na przykład w scenie kolacji z właścicielką księgarni).
Oglądając "Czy mi kiedyś wybaczysz" nie miałem poczucia, że Heller chce opowiedzieć fascynującą opowieść i nakreślić nietuzinkowe portrety. Czułem, że jedyną motywacją dla powstania filmu, była chęć zdobywania nagród. I najwyraźniej do pewnego stopnia udało się ten cel osiągnąć, skoro obraz zdobył m.in. trzy nominacje do Oscarów.
Ocena: 5
To ciekawa historia, tym bardziej interesująca, że wydarzyła się naprawdę. Jednak film, jaki na jej bazie powstał, ciekawym bym nie nazwał. "Czy mi kiedyś wybaczysz" to dzieło z wieloma ambicjami. Reżyserce nie chodzi tylko o przybliżenie spektakularnego oszustwa. To również portret zagubionej jednostki, która tęskni za bliskością, a jednak odrzuca niemal wszystkich, która powoli tonie w oparach alkoholowego nałogu. Jest to także opowieść o niezwykłej przyjaźni z barwną osobą angielskiego geja, również alkoholika, a do tego także narkomana.
Marielle Heller nie panuje jednak nad materiałem. Choć nie, to nie do końca prawda. Narrację prowadzi całkiem sprawnie, a większość wątków trzyma w ryzach. Problem polega jednak na tym, że poza umieszczaniem kolejnych interesujących elementów, nic z nimi nie robi. Gdyby nie role McCarthy i Granta obraz alkoholizmu byłby miałki i pusty. O relacjach też praktycznie nic nie ma, poza paroma oczywistościami. Znów McCarthy samodzielnie wyciąga z tego wątku coś więcej (na przykład w scenie kolacji z właścicielką księgarni).
Oglądając "Czy mi kiedyś wybaczysz" nie miałem poczucia, że Heller chce opowiedzieć fascynującą opowieść i nakreślić nietuzinkowe portrety. Czułem, że jedyną motywacją dla powstania filmu, była chęć zdobywania nagród. I najwyraźniej do pewnego stopnia udało się ten cel osiągnąć, skoro obraz zdobył m.in. trzy nominacje do Oscarów.
Ocena: 5
Komentarze
Prześlij komentarz