Mickey and the Bear (2019)
Dla młodej dziewczyny z marzeniami o samorealizacji małomiasteczkowa rzeczywistość może być ciężkim orzechem do zgryzienia. A kiedy ma jeszcze ojca, któremu psychika siadła po tym, jak wrócił z wojny w Irak,u plus wiszą nad rodziną nieprzepracowane uczucia związane ze stratą matki/żony z powodu choroby nowotworowej, to już w ogóle można się pochlastać. Bohaterka filmu "Mickey i niedźwiedź" jakoś sobie radzi, ale w końcu zostanie przyparta do muru i będzie zmuszona podjąć dawno odwlekaną decyzję...
"Mickey i niedźwiedź" to przykład filmu, który rozpada się pod wpływem ambicji twórczych reżyserki, która nie zapanowała nad tym wszystkim, co chciała opowiedzieć. A że miała dużo do przekazania, to też bałagan fabularny wyszedł całkiem spektakularny.
Film jest bowiem prowadzony w kilku konwencjach na raz. I choć są one bliskie sobie, to jednak nie można nimi bezkarnie żonglować. Najsłabiej wypada portret małomiasteczkowej beznadziei. Reżyserka w zasadzie uznaje za pewnik, że dla osoby o jakichkolwiek marzeniach, miasteczko z dala od metropolii to piekło za życia, z którego trzeba się wyrwać przy pierwszej okazji. W związku z tym nawet nie próbuje wiarygodnie nakreślić sytuacji bohaterki, bo po co, skoro dla wszystkich jest ona jasna.
Słabiutko zaprezentowane zostały również relacje Mickey z chłopcami. Nie wychodzi poza stereotyp atrakcyjnego nieznajomego, który jest lepszy od kogoś miejscowego, zadowolonego z tego, gdzie jest i jak rysuje się jego przyszłość.
Rozczarowała mnie również relacja bohaterki z ojcem. Tu reżyserka powinna jednak się trochę bardziej napracować. Tym bardziej, że po grze Jamesa Badge'a Dale'a ewidentnie widać, że miał on ambicje na zagranie pogłębionej psychologicznie postaci, a nie po prostu destrukcyjnego lekomana, który jest taki nie z własnej winy. Oglądając film nie czułem, by aktor miał wsparcie reżyserki. Co niestety prowadzi do groteskowego finału, którego autorce filmu w żaden sposób nie udało się "sprzedać".
Ocena: 3
"Mickey i niedźwiedź" to przykład filmu, który rozpada się pod wpływem ambicji twórczych reżyserki, która nie zapanowała nad tym wszystkim, co chciała opowiedzieć. A że miała dużo do przekazania, to też bałagan fabularny wyszedł całkiem spektakularny.
Film jest bowiem prowadzony w kilku konwencjach na raz. I choć są one bliskie sobie, to jednak nie można nimi bezkarnie żonglować. Najsłabiej wypada portret małomiasteczkowej beznadziei. Reżyserka w zasadzie uznaje za pewnik, że dla osoby o jakichkolwiek marzeniach, miasteczko z dala od metropolii to piekło za życia, z którego trzeba się wyrwać przy pierwszej okazji. W związku z tym nawet nie próbuje wiarygodnie nakreślić sytuacji bohaterki, bo po co, skoro dla wszystkich jest ona jasna.
Słabiutko zaprezentowane zostały również relacje Mickey z chłopcami. Nie wychodzi poza stereotyp atrakcyjnego nieznajomego, który jest lepszy od kogoś miejscowego, zadowolonego z tego, gdzie jest i jak rysuje się jego przyszłość.
Rozczarowała mnie również relacja bohaterki z ojcem. Tu reżyserka powinna jednak się trochę bardziej napracować. Tym bardziej, że po grze Jamesa Badge'a Dale'a ewidentnie widać, że miał on ambicje na zagranie pogłębionej psychologicznie postaci, a nie po prostu destrukcyjnego lekomana, który jest taki nie z własnej winy. Oglądając film nie czułem, by aktor miał wsparcie reżyserki. Co niestety prowadzi do groteskowego finału, którego autorce filmu w żaden sposób nie udało się "sprzedać".
Ocena: 3
Komentarze
Prześlij komentarz