The Stanford Prison Experiment (2015)
Który to już raz filmowcy sięgają po jakiś temat, bo wygląda intrygująco, jest kontrowersyjny lub otoczony skandalem,tylko po to, by pokazać, że nic nie mają do powiedzenia poza wskazaniem, że taki temat istniej? Eksperyment więzienny Zimbardo na przestrzeni lat obrósł taką legendą, że dziś jest to bardziej mit niż rzeczywistość. Prawda już dawno przestała kogokolwiek interesować. Zimbardo potrafił zmienić fiasko swojego badania w spektakularny sukces. Fakt, że eksperyment trzeba było przerwać po kilku dniach, ostatecznie tylko mu to ułatwił. Nic więc dziwnego, że kusi on wyobraźnię twórców.
Film Alvarez, oparty na książce Zimbardo, nie robi nic, żeby zdemitologizować ten eksperyment. Reżyser jest całkowicie zadowolony czerpiąc garściami z mitu, a nie z rzeczywistości. Ale to nie jest wcale moim zarzutem. Problemem jest dla mnie to, że po dwugodzinnym seansie nie potrafię powiedzieć, po co Alvarez nakręcił ten film.
"Więzienny eksperyment" nie ma w sobie żadnej treści. Jedyne, co pokazuje, to wątpliwy metodologicznie i etycznie eksperyment, który stał się sławny przez to, jak zachowywali się jego uczestnicy (czy raczej, jak świat zapamiętał ich zachowanie). Na próżno szukać tutaj interpretacji mechanizmów ludzkiego, które później Zimbardo będzie powtarzał na prawo i lewo. Reżyser nie przygląda się też samemu eksperymentowi i nie zadaje pytań na temat jego naukowości (dwa czy trzy rzucone mimochodem zdania tu i tam to za mało). Ludzie są tu jednowymiarowymi marionetkami, których narracyjna atrakcyjność zależy wyłącznie od talentu aktorów i ich umiejętności do udawania rzeczy, których nie ma w scenariuszu.
Jest więc pusto, nudno, z hałaśliwymi scenami mającymi odwrócić uwagę od tego, że de facto nic tu się nie dzieje. Przed obejrzeniem filmu dziwiłem się, dlaczego wcześniej po niego nie sięgnąłem biorąc pod uwagę obsadę. Po seansie już się nie dziwiłem.
Ocena: 4
Film Alvarez, oparty na książce Zimbardo, nie robi nic, żeby zdemitologizować ten eksperyment. Reżyser jest całkowicie zadowolony czerpiąc garściami z mitu, a nie z rzeczywistości. Ale to nie jest wcale moim zarzutem. Problemem jest dla mnie to, że po dwugodzinnym seansie nie potrafię powiedzieć, po co Alvarez nakręcił ten film.
"Więzienny eksperyment" nie ma w sobie żadnej treści. Jedyne, co pokazuje, to wątpliwy metodologicznie i etycznie eksperyment, który stał się sławny przez to, jak zachowywali się jego uczestnicy (czy raczej, jak świat zapamiętał ich zachowanie). Na próżno szukać tutaj interpretacji mechanizmów ludzkiego, które później Zimbardo będzie powtarzał na prawo i lewo. Reżyser nie przygląda się też samemu eksperymentowi i nie zadaje pytań na temat jego naukowości (dwa czy trzy rzucone mimochodem zdania tu i tam to za mało). Ludzie są tu jednowymiarowymi marionetkami, których narracyjna atrakcyjność zależy wyłącznie od talentu aktorów i ich umiejętności do udawania rzeczy, których nie ma w scenariuszu.
Jest więc pusto, nudno, z hałaśliwymi scenami mającymi odwrócić uwagę od tego, że de facto nic tu się nie dzieje. Przed obejrzeniem filmu dziwiłem się, dlaczego wcześniej po niego nie sięgnąłem biorąc pod uwagę obsadę. Po seansie już się nie dziwiłem.
Ocena: 4
Komentarze
Prześlij komentarz