Good Luck to You, Leo Grande (2022)
Jedno pomieszczenie. Dwie obce sobie osoby. Seks, intymność, prawda o ludziach. A wszystko to zamknięte w tekście perfekcyjnie odgrywanym przez dwójkę utalentowanych osób.
Ten niezwykle prosty pomysł na film działa na mnie niemalże za każdym razem. Do moich ulubieńców do tej pory należały "W łóżku" i "28 pokoi hotelowych". Teraz dopiszę do nich "Powodzenia, Leo Grande".
Film ma świetny punkt wyjścia. Oto wdowa, która do niedawna sypiała wyłącznie z jednym mężczyzną - swoim mężem, teraz zamawia sobie faceta do towarzystwa. Jest od niej dużo młodszy i sądząc po jej reakcji jest dużo przystojniejszy od jej męża. Prosta transakcja nie jest jednak taka prosta. Kobieta chciałaby wiele dowiedzieć się o seksie, ale wymaga to otwartości, akceptacji, na które nie jest gotowa. Zamiast seksu dostajemy więc intymne spotkanie dwójki osób. Pracownik seksualny jest tu kimś więcej niż zwykłą prostytutką. Oglądając go, można łatwo zrozumieć, dlaczego w niektórych starożytnych krajach prostytucja była elementem sacrum.
I dlatego trochę mnie rozczarowało to, w jakim kierunku twórcy ostatecznie poszli, jeśli chodzi o postać Leo. Wolałbym, gdyby pozostał on osobą całkowicie anonimową. Jak freudowski psychoanalityk, który jest niczym więcej jak instrumentem i obiektem przeniesienia. Sceny, kiedy pozostawał sam i mógł na chwilę poluzować maskę, były w porządku. Jednak opowieść o sobie pod koniec filmu to dla mnie zbyt wiele. Rozczarowało mnie to.
O ile decyzje scenariuszowe mogły mnie tu i ówdzie uwierać, o tyle dwójka aktorska po prostu zachwyca. W idealnym świecie Emma Thompson z całą pewnością mogłaby liczyć na nominację oscarową. Na plus zaprezentował się też Daryl McCormack, którego przecież widziałem już w wielu produkcjach, a jednak dopiero tutaj zrobił na mnie na tyle duże wrażenie, bym zapamiętał jego nazwisko i twarz. Mam nadzieję, że wykorzysta okazję i będzie w stanie pokazać mi, że naprawdę potrafi grać.
Ocena: 7
Ten niezwykle prosty pomysł na film działa na mnie niemalże za każdym razem. Do moich ulubieńców do tej pory należały "W łóżku" i "28 pokoi hotelowych". Teraz dopiszę do nich "Powodzenia, Leo Grande".
Film ma świetny punkt wyjścia. Oto wdowa, która do niedawna sypiała wyłącznie z jednym mężczyzną - swoim mężem, teraz zamawia sobie faceta do towarzystwa. Jest od niej dużo młodszy i sądząc po jej reakcji jest dużo przystojniejszy od jej męża. Prosta transakcja nie jest jednak taka prosta. Kobieta chciałaby wiele dowiedzieć się o seksie, ale wymaga to otwartości, akceptacji, na które nie jest gotowa. Zamiast seksu dostajemy więc intymne spotkanie dwójki osób. Pracownik seksualny jest tu kimś więcej niż zwykłą prostytutką. Oglądając go, można łatwo zrozumieć, dlaczego w niektórych starożytnych krajach prostytucja była elementem sacrum.
I dlatego trochę mnie rozczarowało to, w jakim kierunku twórcy ostatecznie poszli, jeśli chodzi o postać Leo. Wolałbym, gdyby pozostał on osobą całkowicie anonimową. Jak freudowski psychoanalityk, który jest niczym więcej jak instrumentem i obiektem przeniesienia. Sceny, kiedy pozostawał sam i mógł na chwilę poluzować maskę, były w porządku. Jednak opowieść o sobie pod koniec filmu to dla mnie zbyt wiele. Rozczarowało mnie to.
O ile decyzje scenariuszowe mogły mnie tu i ówdzie uwierać, o tyle dwójka aktorska po prostu zachwyca. W idealnym świecie Emma Thompson z całą pewnością mogłaby liczyć na nominację oscarową. Na plus zaprezentował się też Daryl McCormack, którego przecież widziałem już w wielu produkcjach, a jednak dopiero tutaj zrobił na mnie na tyle duże wrażenie, bym zapamiętał jego nazwisko i twarz. Mam nadzieję, że wykorzysta okazję i będzie w stanie pokazać mi, że naprawdę potrafi grać.
Ocena: 7
Komentarze
Prześlij komentarz