(2019) 15 שנה
Choć trudno o dwa bardziej różniące się od siebie filmy, to podczas oglądania "15 lat" od razy przyszedł mi do głowy "Błąd systemu". W obu przypadkach mamy bowiem do czynienia z tym samym bohaterem - osobą tak bardzo skrzywdzoną w dzieciństwie, że ów systemowy błąd wciąż pozostaje aktywny uniemożliwiając normalne funkcjonowanie. Różnica polega na tym, że w niemieckim filmie bohaterka wciąż jeszcze była dzieckiem. Tu z kolei mamy do czynienia z dorosłym, teoretycznie przystosowanym do życia w społeczeństwie mężczyzną.
Jednak praca, partner, przyjaciele są jedynie bandażem, który ukrywa nigdy niegojącą się egzystencjalną ranę. I kiedy wszyscy wokół niego zmieniają się wchodząc w kolejną fazę dorosłego życia, on ma coraz większe problemy z utrzymaniem pozorów zwyczajności. Zamknięty w twardej skorupie własnego cierpienia, czuje przerażenie, strach, którego nie są w stanie pokonać ani jego miłość do swojego partnera, ani lojalność do przyjaciółki, z którą zna się już prawie 30 lat.
Jednak - podobnie jak w przypadku "Błędu systemu" - jego sytuacja nie jest beznadziejna. Widać, że gdyby tylko ludzie wokół niego wykazali się większą cierpliwością i determinacją, gdyby los w kluczowych sytuacjach ułożył inaczej wydarzenia, dla bohatera wciąż istniałaby szansa na przynajmniej czasowe pokonanie samego siebie. Ale "15 lat" nie jest kinem optymistycznym. To brutalnie szczera opowieść o tym, że nawet w miłości pozostajemy samotnymi. I koniec końców jedyne, co nam pozostaje to wybór pomiędzy ratowaniem siebie lub innych. Czasami ratując innych musimy ich najpierw mocno zranić. Innym razem nawet miłość nie wystarcza, byśmy czekali w nieskończoność na zmianę, która nigdy nie nastąpi.
Aż trudno jest mi uwierzyć, że Yuval Hadadi nigdy wcześniej nie nakręcił pełnometrażowej fabuły. "15 lat" jest bowiem dziełem dojrzałym, pełnokrwistym, jednocześnie wciągając historią bohaterów i dając sporo inspiracji do przemyśleń. Jego film działa zarówno na poziomie intelektualnym jak i emocjonalnym, co nie zdarza się w kinie znów tak często.
Ocena: 8
Jednak praca, partner, przyjaciele są jedynie bandażem, który ukrywa nigdy niegojącą się egzystencjalną ranę. I kiedy wszyscy wokół niego zmieniają się wchodząc w kolejną fazę dorosłego życia, on ma coraz większe problemy z utrzymaniem pozorów zwyczajności. Zamknięty w twardej skorupie własnego cierpienia, czuje przerażenie, strach, którego nie są w stanie pokonać ani jego miłość do swojego partnera, ani lojalność do przyjaciółki, z którą zna się już prawie 30 lat.
Jednak - podobnie jak w przypadku "Błędu systemu" - jego sytuacja nie jest beznadziejna. Widać, że gdyby tylko ludzie wokół niego wykazali się większą cierpliwością i determinacją, gdyby los w kluczowych sytuacjach ułożył inaczej wydarzenia, dla bohatera wciąż istniałaby szansa na przynajmniej czasowe pokonanie samego siebie. Ale "15 lat" nie jest kinem optymistycznym. To brutalnie szczera opowieść o tym, że nawet w miłości pozostajemy samotnymi. I koniec końców jedyne, co nam pozostaje to wybór pomiędzy ratowaniem siebie lub innych. Czasami ratując innych musimy ich najpierw mocno zranić. Innym razem nawet miłość nie wystarcza, byśmy czekali w nieskończoność na zmianę, która nigdy nie nastąpi.
Aż trudno jest mi uwierzyć, że Yuval Hadadi nigdy wcześniej nie nakręcił pełnometrażowej fabuły. "15 lat" jest bowiem dziełem dojrzałym, pełnokrwistym, jednocześnie wciągając historią bohaterów i dając sporo inspiracji do przemyśleń. Jego film działa zarówno na poziomie intelektualnym jak i emocjonalnym, co nie zdarza się w kinie znów tak często.
Ocena: 8
Komentarze
Prześlij komentarz