Filmy Torne'a

Nie rozumiem myślenia Rubena Fleischera. Dlaczego zrobił film, który wydaje się połączeniem dwóch skrajnie różnych konwencji, niczym mysz z wyhodowanym na grzbiecie uchem? "Gangster Squad" chwilami jest mocno podrasowane i wystylizowane, czym przypominało mi "Sky Captain" albo "Bunraku". Ale o ile tamte filmy były od początku do końca konsekwentnie stylistycznie prowadzone, o tyle tu są to wyjątki wciśnięte w bardzo standardowe scenografie. I choć hiperstylizacje są fajne, to jest ich po prostu za mało. Ich brak odczuwałem jako nudę, przez co cały film jest jazdą na kolejce górskiej: raz w górę, raz w dół. Trochę też szkoda, że pokazano wersję przemontowaną. W końcu u nas nikt jeszcze nie urządza strzelanin w kinie, więc ta scena mogła w polskiej wersji pozostać. Ocena: 5

Ależ mnie ten film wynudził! A zapowiadała się tak fajna historia. Szwecja. II Wojna Światowa. Losy dwóch rodzin, które muszą zmagać się z własnymi problemami i tajemnicami i jeszcze przetrwać wojnę. Co prawda Szwecji udało się zachować neutralność, ale to wcale nie znaczy, że wojna ominęła ten kraj. Niestety film wydaje się składać wyłącznie z rzępolenia na skrzypcach i smęcenia o tym, jaki to główny bohater jest biedny, bo rodzice chcieli uratować mu życie za wszelką cenę. Pomysł z dębem gdzieś się szybko rozpływa, stając się tylko narzędziem do podkreślenia, że Simon ma wrażliwą naturę. Wątki miłosne prowadzone są tak żałośnie nieporadnie, że aż wstyd jest na to patrzeć. Aktorzy miotają się bez ładu i składu. Wszystko jest takie chaotyczne. Nic nie przyciągnęło mojej uwagi. Ocena: 3

Auć, to bolało. Nie spodziewałem się, że "Dziewczyna Hitchcocka" będzie aż tak słabym filmem. Zwłaszcza, że ma wszystko, by być obrazem o klasę lepszym od "Hitchcocka" . Przede wszystkim film ma o wiele ciekawszych bohaterów. Tu Hichcock jest znacznie bardziej antypatyczną postacią, a przez to znacznie bardziej skomplikowaną psychologicznie. Jeszcze lepsza jest jego żona, która w "Hitchcocku" jest postacią bardzo sympatyczną, a tu wypada negatywnie. Jest niczym matka, która udaje, że nie wie, że ojciec molestuje córkę. Fascynująca jest również sama historia obsesji Hitchcocka. Niestety całość jest tragicznie opowiedziana. Napięcie, emocje, wszystko to przecieka jak z durszlaka. Pozostaje pustka i świadomość, że potencjał był większy. Imelda Staunton stoi w zbyt dużym cieniu. Nie ma nawet jednej chwili, by wykazać się talentem. A szkoda, bo o ile Toby Jones okazał się Hitchcockiem równie dobrym, jeśli nie lepszym niż Anthony Hopkins, o tyle Staunton ...

Po film sięgnąłem ze względu na Jamesa D'Arcy'ego. Ale kiedy zobaczyłem na ekranie Claudię Christian, moje zainteresowanie wzrosło dziesięciokrotnie. Niestety ma ona skromną rolę, zabawną, ale miałem nadzieję na coś więcej. Tak naprawdę "Nocny lot" to typowa walentynkowa zapchaj dziura. Choć scena z psiakiem był zabawna, to jednak większość scen humorystycznych jest na poziomie letnim i nic ponadto. D'Arcy i Blanchard tworzyli fajną parę. LaPaglia też jest niezły. Niemniej jednak o filmie pewnie zapomnę za tydzień. Nie ma w nim nic, co wyróżniłoby go z setek podobnych produkcji. Ocena: 5

Kiedy film się zaczął, byłem pełen jak najgorszych przeczuć. Wszystko wskazywało na to, że czeka mnie chorobliwie ckliwa i namolna romantyczna powiastka. Obaj bohaterowie noszą piętna tragedii, ale jedna piłka wystarcza, by się zakochali. A potem jest cała seria scen pod tytułem "żyli długo i szczęśliwie". Na szczęście moje obawy nie spełniły się. Twórcy pozytywnie mnie zaskoczyli zrozumieniem, że w przypadku uczuć droga na skróty nie istniej (scena ze zwiastuna o wyparciu problemu, w filmie się nie pojawia). I tak "Morgan" to naprawdę inteligentne kino opowiadające o trudnym procesie dochodzenia do siebie po tragedii. Morgan na początku filmu wydaje sobie radzić z własnym kalectwem zaskakująco dobrze. Dean z kolei zdaje się bezrefleksyjnie skakać z roli opiekuńczego syna do roli opiekuńczego kochanka. Wszystko jest tak idealne, że nawet w filmie romantycznym byłoby uznane za perwersję. I ta bańka iluzji musi pęknąć. Bohaterowie muszą zmierzyć się z ciążącymi ...

Czasami oglądam jakiś film i za żadne skarby nie mogę zrozumieć, dlaczego chciałem go kiedyś zobaczyć. Tak jest w przypadku "Bonsái". No dobra, historia nie jest nawet taka zła. Zostawia widza z ciekawym pytaniem na temat tego, na sztuka odzwierciedla życie, a na ile życie sztukę. Trudno przecież nie zastanawiać się, czy gdyby nie roślinka dana w prezencie, to czy Julio i Emilia byliby razem, i czy gdyby Julio nie pisał historii o chłopaku, który dowiaduje się, że jego była nie żyje, to czy Emilia dotrwałaby żywa do końca opowieści. Jednak sam film nie przypadł mi tak do końca do gustu. Owszem, podział na rozdziały z przeskakiwaniem to 8 lat do przodu to 8 lat do tyłu był fajny. Reszta wydała mi się jak wyjęta z kserokopiarki. Widziałem to już wielokrotnie, a bohaterowie nie byli aż tak interesujący, by mnie zainteresować. Ocena: 5

"Paraphernalia" to znakomite spojrzenie na świat oczami chorego dziecka. Robot jest tu symbolem choroby, która ogranicza swobodę chłopaka. Ten jest więc nieznośny wobec robota, który ratuje mu życie, chce się od niego uwolnić. Paraphernalia from John Williams on Vimeo . I tu pojawia się ciekawa dychotomia. Bo kiedy patrzymy na historię przez pryzmat znaczeń symboli, reakcja chłopaka jest całkiem naturalna. Jest przecież niejako więźniem maszyny. Kiedy chce być normalnym dzieciakiem, choroba, mająca swój fizyczny wymiar w postaci maszyny, nie pozwala mu na to. Kiedy jednak zapomnieć o warstwie symbolicznej, wtedy bardziej żal jest robota, który jest lojalny i musi znosić niczym niesprowokowane napady agresji. Świetna robota. Ocena: 7

No i gdzie jest teraz komisja Senatu USA? Dlaczego tym razem nikt nie protestuje przeciwko torturom? Co prawda tym razem torturujący dostali więcej, niż się spodziewali, ale nic to nie zmienia. Biedak był przecież dość brutalnie torturowany. LOGAN from Andreas Climent on Vimeo . No ale pewnie ci, których tak oburzał "Wróg numer jeden" tego filmiku nie widzieli. W końcu jest to fanowska rzecz, hołd złożony komiksowemu bohaterowi. I jak na fan-made jest to filmik całkiem fajny. Ocena: 6

Jak łatwo zostać zdrajcą. Wystarczy protokół motywacyjny i garść informacji, w które łatwo uwierzyć. Reszta dzieje się sama. Niby wszyscy to wiemy, ale najprostsze techniki działają najskuteczniej... R´ha [short movie] from Kaleb Lechowski on Vimeo . "R'ha" przypomina mi filmy SF z lat 50. Sposób animacji i wykorzystania modeli jest niemal identyczny. Ta sztuczność w innych warunkach pewnie by drażniła, ale ponieważ mam sentyment do kina klasy C, więc w sumie fajnie mi się to oglądało. Ocena: 6

Historia to suka, jakich mało. Garściami zgarnia naiwniaków, z którymi robi co tylko zechce. A i ci, którzy są bardziej świadomi i zdają sobie sprawę, że na świecie nic nie jest proste, są jej powolni z czysto pragmatycznych powodów. "Les hommes libres" to opowieść o straszliwych czas, kiedy to jednak Francuzi, Żydzi i muzułmanie stali ramię w ramię, przeciwstawiając się faszyzmowi. Algierczycy walczyli u boku Francuzów o wolność. Muzułmanie poświęcali się, by ratować Żydów. Za kilka lat będą mordować siebie nawzajem z bezwzględnością większą, niż w czasach ruchu oporu Niemców. Ale na tym właśnie polega przerażająca moc historii. Nikt w czasie okupacji nie wiedział, co będzie działo się za parę lat, a już nie ktoś taki jak Younes, który jest postacią fikcyjną, ale jednocześnie reprezentuje typowego emigranta z północnej Afryki, który trafił do Francji tuż przed wojną. Younes nie chce mieć nic wspólnego z walką. Ale wbrew sobie zostanie w nią wplątany. Rozdarty między eg...

Jest mi sobie naprawdę trudno wyobrazić film gorzej zrealizowany. Amatorka wystaje niczym słoma z butów z każdej sceny. Dźwięk jest straszny, raz jest za głośno, innym razem prawie w ogóle nie można aktorów usłyszeć. Kamera w statycznych ujęciach jeszcze jakoś daje radę, ale nagłe zoomy są momentami szokującym przykładem fuszerki. Gra aktorska trzyma poziom pierwszej lekcji szkoły teatralnej. A jednak oczarował mnie film. Swoją naiwnością i bezpretensjonalnością. "Be Mine" ma w sobie coś uroczego, co sprawia, że ignoruje się wszystkie mankamenty. Może byli to sympatyczni bohaterowie, może chodzi o samo przesłanie filmu, które jest ckliwe i romantyczne. Zupełnie wbrew sobie polubiłem wszystkie postaci, łącznie z dziwaczną Jesse piszącą nekrologi. Ocena: 5

Filmowy seks jest jednak nudny. A przynajmniej ten pokazywany przez Barra i Arnolda. Przez pół filmu pokazują pary uprawiające seks, a ja miałem w tym czasie ochotę wcisnąć przycisk FF. Jedyne, co mnie powstrzymywało, to inwencja twórców w pokazywani aktorów tak, by nic tak naprawdę nie pokazać. Ta pomysłowość była na swój sposób fascynująca i skutecznie odwracała uwagę od pustki, jaką jest fabuła. Tytuł filmu prawdę mówi. To rzeczywiście jest kronika seksualnych przypadków pewnej rodzin. Tyle tylko, że nic kompletnie z tego nie wynika, żaden morał, żadna obserwacja. Fabuła jest pretekstem, ale nie bardzo wiem do czego. Zdecydowanie jest to najsłabszy film Barra i Arnolda, jaki widziałem. Ocena: 5

Jest ich troje. Spotkali się na uczelni artystycznej. Marcos jest nieśmiały do tego stopnia, że w kontaktach z kobietami staje się impotentem. Jaimé jest mistrzem grafiki, pewnym siebie i wygadanym. Jose jest utalentowaną dziewczyną z zahamowaniami, które nie pozwalają jej przeżyć orgazmu. To ją obaj kumple wybiorą jako ostatni element swojego planu: trójkąta erotyczno-uczuciowego. Początkowo wszystko wydaje się układać idealnie. Żyjąc iluzją, że artyści nie są normalnymi ludźmi, mamią się poczuciem wolności i swobody. Relacje wydają się ustalone, konstrukcja jest stabilna. Ale uczucia i artystyczne ambicje wymagają egoizmu, a ten prędzej czy później zagrozi iluzorycznemu szczęściu domagając się od bohaterów spojrzenia prawdzie w oczy. Marcos odsłoni bezwzględny rdzeń instynktu samozachowawczego, a Jaimé skonfrontowany zostanie ze swoją największą słabością. Szkoda, że Salvador García Ruiz nie wykorzystał tkwiącego w filmie potencjału. Zrobił z niego nudną, telenowelową przypow...

Widzę, że kraje z ciepłym klimatem stały się celem Duńczyków, którzy muszą sobie na nowo ułożyć życia. W "SuperClásico" była to słoneczna Argentyna, a w "Weselu w Sorrento" są to równie piękne Włochy. W filmie Bier stają się miejscem, gdzie można w końcu sobie odpuścić, zaakceptować stratę i otworzyć się na nowe możliwości. Ida, w porównaniu z resztą bohaterów, ma szczęście. Niby straciła pierś i nie jest pewna, jak długo pożyje, ale przynajmniej w jej przypadku strata i zmiana to procesy zachodzące w ekspresowym tempie. Gorzej mają Philip, który ze smutku zamknął się w sobie na całe lata i Benedikte, która jest tak wygłodniała uczucia, że stała się potworem pozbawionym empatii. Wszyscy bohaterowie śmieszą nieporadnością, odrzucają swoim egotyzmem, a jednak trudno im nie współczuć. Nawet tym najbardziej durnym. Oni wszyscy pragną tylko, by znalazł się ktoś, w czyich oczach będą piękni; chcą poczuć, że ktoś ich pragnie. W filmie jest to apogeum, lepiej być nie m...

"The Collector" nigdy do polskich kin nie trafił. "Kolekcjoner" za to się w nich pojawia. Można by więc wnioskować, że oba filmy niewiele mają ze sobą wspólnego i że spokojnie da się obejrzeć dwójkę bez jedynki. Otóż nic bardziej mylnego. "Kolekcjoner" jest bardzo mocno zakorzeniony w pierwszej części i to na wszystkich poziomach. Po pierwsze główny bohater jedynki jest jedną z dwóch najważniejszych postaci dwójki. Po drugie tytułowy bandzior stosuje w dwójce to samo mo co w jedynce, są oczywiste odwołania do pułapek z jedynki (które tym razem daje się uniknąć: vide tragiczny los chłopaka córki masakrowanej rodziny z jedynki i tylko aparat słuchowy w dwójce). Po trzecie w filmie są nie tylko flashbacki ale i mniej oczywiste aluzje do jedynki (jak latarka). I wreszcie bez znajomości jedynki ostatnia scena będzie wydawała się wzięta z kosmosu.(Są jeszcze psy, które w obu częściach źle kończą) Niestety w porównaniu z jedynką nie widać u twórców żadnej...

W przerwie między szóstą a siódmą częścią "Piły" Marcus Dunstan z kumplem Patrickiem Meltonem napisał scenariusze jeszcze dwóch filmów: trzeciej części "Krwawej uczty" i pierwszej (jak się później okazało) części "Kolekcjonera". Tego pierwszego nie widziałem, ten drugi był za to lepszy od trzech z czterech "Pił", za które odpowiadali Dunstan i Melton. To o niczym nie świadczy, bo "Piły" od V do 3D były po prostu bardzo słabe. "The Collector" ma fajny pomysł: złodziej z drania, wbrew sobie zostaje bohaterem, kiedy dom, który zamierza okraść staje się miejscem prawdziwej rzeźni. Niektóre pułapki były całkiem pomysłowe. Ale problemem filmu jest to, że twórcy nie potrafią budować napięcia. Niby wszystko robią jak należy, a jednak na poziomie reakcji czysto adrenalinowej ich chwyty nie działają. Film jest po prostu nudny, mimo wymyślnych katuszy czekających na drugoplanowych bohaterów. Co prawda główny bohater nie jest tu jes...

Kurcze. I co ja mam począć z tym filmem. W zależności od tego, jak spojrzeć, jest w nim albo za wiele albo za mało. Może zacznę od pozytywów. Spodobał mi się sam pomysł fabularny. Portret toksycznej rodziny, z dokładnym prześledzeniem źródeł nieszczęść poszczególnych członków. Anna Seniuk jako kobieta zraniona, ale na tyle zaradna i egoistyczna, by złagodzić swój ból zarażając nieszczęściami swoje dzieci, to znakomita kreacja. Dzięki niej cała opowieść jest chwilami fascynującym obrazem tego, jak niszczycielskie mogą być drobiazgi. Reżyser świetnie oddaje dynamikę grupy rodzinnej. Chciałoby się powiedzieć: samo życie. Do tego szczypta absurdu, który zawsze sobie cenię (portret matki szalonej bohaterki! wokalizy na poczcie). Chwilami ma też bardzo piękne zdjęcia. Niestety absurdu jest tu za mało, by można go było uznać za chwyt usprawiedliwiony. Kiedy reszta narracji utrzymana jest w bardzo lirycznej formie, ten absurd jest jak wyjęty z innej bajki. Sprawia raczej wrażenie przer...

Czy ten film miał być uroczy i optymistyczny? Jeśli tak, to do mnie zupełnie nie trafił. Mnie wydał się przygnębiający i to bardzo. Dwójka bohaterów, Elliot i jego matka, zachowują się jak osoby chore na wściekliznę: umierają z pragnienia, a jednak nie potrafią się napić. W ich przypadku woda zastąpiona jest przez miłość. Oboje zakochują się tak szybko, że w zasadzie miłość nic w ich przypadku nie znaczy. Bo też naprawdę fakt, że kogoś kochają nie ma znaczenia. Liczy się tylko pragnienie, by samemu zostać pokochanym. Ale ponieważ rzucają się w ramiona facetów w sposób desperacki, niczym psy Pawłowa śliniące się na dźwięk dzwonka, nie mają szans na rzeczywisty związek. Stąd trudno uwierzyć w szczęśliwe zakończenie, skoro kończy się ono w momencie miesięcznicy. Z całego filmu wyziera też bierna agresja. Niby Elliot twierdzi z offu, że rozumie matkę i że ją kocha, ale montaż scen temu przeczy, wyziera z końcówki niechęć, którą zmusza się do przepracowania tak jak wcześniej zmuszano...

Po "Goats" sięgnąłem ze względu na obsadę. Ale czasem aktorzy to za mało, by film przypadł mi do gustu. I tak jest w tym przypadku. Są po temu dwa powody. Po pierwsze nie do końca spodobała mi się struktura filmu. Z jednej strony bohaterem jest Ellis, który po części jest też narratorem. Z drugiej strony co chwilę są wstawki z życia matki i jej mini-komuny, które nie mają bezpośredniego połączenia z tym, co dzieje się u Ellisa, i których ten nie może znać z prostego faktu swojej nieobecności. To posunięcie jest trochę nielogiczne. Ciekawe, czy tak samo było w książce. Drugim powodem jest przesłanie, bardzo deterministyczne. W zasadzie niewiele zależy tu od bohatera. Wszystko płynie swoim tempem, a od Ellisa wymaga się jedynie tyle, by utrzymał się na powierzchni strumienia. Reszta jest nieistotna. Oczywiście to pasuje do całego tego marihuanowego wątku, czyni z filmu stonera idealnego, ale mnie to i tak nie pasowało. Ocena: 5

Heh, "trylogia zemsty" – całkiem dobra nazwa na kręcenie tego samego tylko w zmienionych scenografiach. Ale choć Tarantino nie zaskakuje i nie wprowadza nic nowego, to nie oznacza to wcale, że źle się go ogląda. Wręcz przeciwnie, na poziomie czysto rozrywkowym, film oglądało mi się z nieskrywaną przyjemnością. Nadal uważam, że "Death Proof" to jego najlepszy film, ale "Django" stawiam wyżej niż chociażby "Bękarty wojny". Film podoba mi się najbardziej wtedy, kiedy odwołuje się do stylistyki kina z przełomu lat 60./70. Podoba mi się praca kamery, faktura zdjęć (jak choćby w reminiscencjach Django) i gra aktorów, którzy jednocześnie są bardzo serio i świetnie się bawią. Pozytywnie zaskoczył mnie Samuel L. Jackson. Jeśli już ktoś zasługiwał na nominację do Oscara, to właśnie on. Waltz też jest fajny, ale gra tak, jakby dr Schultz był dziadkiem Landy. Gdyby między "Bękartami" a "Django" nie zagrał tej samej roli w trzech inn...

Tego się niestety obawiałem. Te wszystkie nominacje, jakim obsypany został "Lincoln" nie są wcale miarą wielkości obrazu, lecz patosu, jakim Spielberg nasycił swój film. Gdyby to był alkohol, wychodząc z kina widzowie przekroczyliby śmiertelny poziom promili. "Lincoln" to obraz monumentalny i Spielberg nie pozwoli nam o tym zapomnieć ani na chwilę. Sceny są rozwleczone, byśmy mieli pełną świadomość celebrowania doniosłości chwili. Fabuła rozpisana został podług wzorca, który już w czasach Szekspira uznawano za klasyczny. Każda z postaci musi mieć przynajmniej jeden bombastyczny monolog. Większość z nich jest rewelacyjnych, ale w tej dawce działały na mnie jak efekty specjalne w "Transformers 2" – po pewnym czasie poczułem przesyt i zaczęły mi być zupełnie obojętne. Chwilami film jest genialny. Kilka scen wartych jest lepszego dzieła. Niestety są też momenty tak sztywne, że przy nich zwłoki ze stężeniem pośmiertnym wydają się wzorem elastyczności. S...

Uroczy film, który cierpi na klęskę urodzaju. Reżysera trochę poniosło i spróbował wcisnąć w tę skromną historyjkę jak najwięcej materiału. Przez to w całość wkradł się chaos sprzecznych morałów. "Na własne ryzyko" na swoim podstawowym poziomie jest opowieścią o micie przeszłości. To dawno temu byliśmy szczęśliwi, to gdzieś przed laty przeżywaliśmy najlepsze chwile swojego życia, to wtedy doznaliśmy tragedii, które nosimy w duszy do dziś. Jednak reżyser nie może się zdecydować, jak tę pogoń za tym, co minęło oceniać. Z jednej strony jest Kenneth i Darius, których przeszłość pcha ku szalonym i niezwykłym pomysłom. Z drugiej strony jest Jeff, który odkryje, że od przeszłości lepsza może być przyszłość, gdyby nie to, że wydarzyła się za późno. Gdyby film zakończył się pięć minut wcześniej, pozostawiają główny wątek sprawą otwartą, wtedy przynajmniej widz miałby otwartą drogę do wyciągnięcia własnych wniosków. A tak, niestety koniec trochę rozczarowuje. Za to Mark Duplass...

Christopher McQuarrie ma jeden dobry film w swojej karierze, a to tylko dlatego, że był wyłącznie scenarzystą. "Desperaci" nie zrobili na mnie większego wrażenia i tak samo jest z nakręconym 12 lat później "Jackiem Reacherem". I tym razem jest to wyłącznie jego wina. Fabuła jest istnym samograjem. Wystarczyło postawić aktorów przed kamerą, a mógł z tego wyjść nowy "Gliniarz z Beverly Hills" czy "Zabójcza broń", czyli film robiony jednocześnie na poważnie i z przymrużeniem oka. Tekstów i scen humorystycznych jest tu na pęczki. Jednak McQuarrie zupełnie tego nie wygrywa. Jego filmowi brakuje lekkości i ikry. A Tom Cruise uparł się, że wszystko zagra na poważnie, co przy wytrzeszczu oczu Richarda Jenkinsa i absurdalnej kreacji Wernera Herzoga sprawia wrażenie, jakby urwał się z zupełnie innej choinki. Tak więc jedynym prawdziwym plusem obejrzenia filmu było to, że mogłem zobaczyć w akcji Jaia Courtneya. Nie oglądam "Spartakusa", wi...

"Mroczna karma" przeleciała przez polskie kina lotem błyskawicy. Zanim zdążyłem się na film wybrać, już go nie można było obejrzeć. Wtedy byłem mocno zawiedziony. Jednak w sumie to muszę losowi podziękować. Nie wiem, jak zdołałbym na tym wysiedzieć w kinie. W domu ledwo mi się udało. Zarys fabularny nie był taki zły. Ale problem polega na tym, że reżyser zamienił całość w egzystencjalny badziew. Nic tylko zawodzenie, jak to w świecie brakuje sprawiedliwości, więc "logiczne" jest, że samemu też sprawiedliwie nie ma co postępować, lepiej być tępym cynglem samozwańczo wykonującym wyroki. Nie dość, że strasznie to głupie, to do tego niemożliwie wręcz nudne. Nic, tylko marnotrawstwo czasu. Bardzo duże rozczarowanie. Ocena: 3

Oto film, który powinien polecać wiernym każdy rabin, ksiądz, pastor, mułła, lama, bramin itp., itd. "Życie Pi" pokazuje, że ideologiczne różnice pomiędzy religiami nie powinny wyznawcom przysłaniać prawdziwego wroga, którym jest panoszący się wszędzie sekularyzm. Ang Lee stworzył widowisko będące wielkim peanem na cześć stworzenia. Oszałamia wizją grozy i piękna, życia i śmierci, cudu i prozy codzienności. A wszystko po to, by ukazać chwałę Boga (bogów). Lee, za autorem książki, przekonuje, że skoro są dwie wersje patrzenia na świat, a żadna z nich nie daje 100-procentowo pewnej odpowiedzi na temat genezy, to historia, która zawiera w sobie Boga jest po prostu historią lepszą. Dla osiągnięcia wyznaczonego celu zastosował najnowocześniejszą technikę i zrobił wszystko, by olśnić wizualnym spektaklem. W ten sposób paradoksalnie "Życie Pi" ma szansę stać się drugim "Brokeback Mountain". Tamten film zjednoczył w zachwycie hetero- i homoseksualistów. Ten f...

Wow! Jestem pod wielkim wrażeniem odwagi twórców. Że też podjęli się nakręcić film, która tak łatwo mógłby się stać pożywką dla wszelkiej maści idiotów. Ale jeszcze bardziej dziwi mnie to, że ktoś w Stanach ten film obejrzał. Od czasu "Cholernego świata" nie widziałem chyba równie bezwzględnej i tak udanej próby krytyki amerykańskiej cywilizacji przesiąkniętej prymitywizmem i opartej na stymulacji najgorszych instynktów. Kiedy główny bohater ogląda przykłady telewizyjnej papki, to choć są to rzeczy zrealizowane na potrzeby tego filmu, wyglądają dokładnie tak, jak większość reality show, jakie naprawdę można zobaczyć w telewizji. Jednak twórcy poszli dalej. Z bohatera uczynili postać tragiczną, ale jednocześnie niebezpieczną. To osoba zdesperowana, dla której nie ma miejsce we współczesnym świecie. Swoje frustracje i sprzeciw kanalizuje w aktach czystego terroryzmu. I tu film jest najbardziej kontrowersyjny, ponieważ nasyca czarnym, absurdalnym humorem sceny mocno real...

"Wróg numer jeden" okazał się kinem solidnym, ale żeby od razu obsypywać go nagrodami? Nie sądzę. Jak dla mnie trzyma ten sam poziom, co "Stan gry" czy "Operacja Argo". A w tematyce walki z terroryzmem moim ulubionym (co nie znaczy, że najlepszym) filmem pozostaje "Pięć palców". Owszem, całość jest bardzo dobrze zrobiona. Bigelow powinna otrzymać nominację do Oscara. Film ma też świetny montaż, ale z kolei Chastain, jeśli o mnie chodzi, miała lepsze role niż ta tutaj. To, co najbardziej mnie zainteresowało w filmie, to jego absolutna amoralność. Twórcy odsuwają na bok kwestie moralnych wyborów, decydowania, co jest dobre, a co złe. Liczy się tylko cel i obsesja jego wykonania. Ponieważ bohaterami są ci, których większość widzów oceni jako "dobrych", ten aspekt zapewne zignorują. Jednak konstrukcja filmu jest taka, że bohaterów można byłoby zamienić miejscami i nic w wymowie by się nie zmieniło. Niestety Bigelow nie wykorzystuje te...

W ocenie tego filmu będę zapewne w mniejszości, ale mnie "Ralph Demolka" nie powalił na kolana. Owszem, gdybym nie siedział na fotelu, a stał, pewnie wylądowałbym na kolanach, ale to ze znużenia, a nie zachwytu. Owszem, film ma wiele zalet. Podobały mi się wszystkie odniesienia do gier arkadowych i wideo. Podobali mi się bohaterowie. A przede wszystkim spodobały mi się teksty, jakimi raczy nas twórca polskiej wersji językowej. Są zabawne, pomysłowe i przede wszystkim mocno trzymające się świata, w którym akcja się rozgrywa. Ale sama fabuła nie mogłaby mi być bardziej obojętna. Gdyby ktoś mi ją opowiedział, nie uwierzyłbym, że dotyczy pełnego metrażu. Nic tu nie ma. Przez to całość przypomina spalonego pączka mającego przepyszne nadzienie. O ile jednak z pączka można wyjeść nadzienie bez zjadania spieczonego ciasta, o tyle w filmie muszę ścierpieć wszystko. Poza tym mam spore wątpliwości co do morału. Film promuje skrajny determinizm. Od pierwszej do ostatniej sceny ja...

Czarująca animacja, która zachwyca prostym pomysłem i świetnym wykonaniem. Choć nie pada tu ani jedno słowo, samym obrazem twórcom udało się bezbłędnie opowiedzieć historię miłości od pierwszego wrażenia. "Paperman" to powiastka sympatyczna, zakończona happy-endem. Jednak mnie wydała się niezwykle smutna. Morał z niej bowiem jest jeden: bez magii nieśmiały szarak nie ma szans zdobyć serca ukochanej. Tak więc przy obecnym poziomie magii na świecie, szansa ta wynosi zero. Ocena: 7

Gdyby nie strona wizualna, wątpię, by większość poświęciła filmowi więcej niż pięć minut. Jest to bowiem nic więcej, jak standardowy wyciskacz łez inspirowany prawdziwą historią. Amerykańskie kanały telewizyjne produkują tego rodzaju filmy na pęczki. Różnica jest w nich jedna: część kończy się happy-endem, część nie. Wizualnie "Niemożliwe" jest jednak wspaniałe. Samo tsunami imponuje realizmem wykonania. Można naprawdę poczuć, jakim to potężnym żywiołem jest woda. Podobają mi się też zdjęcia, piękne krajobrazy i intymne portrety ludzkiej niedoli. Ale na tym nie da się wygrać całego filmu. Z aktorów największe wrażenie zrobił na mnie młody Tom Holland. Dzieciak ma talent, a kamera go kocha. Naomi Watts, która zdobywa nominacje na prawo i lewo, moim zdanie jest przereklamowana. Ogólnie na ceremonii rozdania nagród Goya będę kibicować "Królewnie Śnieżce", a nie "Niemożliwemu". Ocena: 5

W planach miałem dziś obejrzenie zupełnie innego filmu. Cieszę się jednak, że wyszło inaczej. Dzięki temu mogłem zobaczyć ten fenomenalny film. Aż mi wstyd, że dopiero teraz do niego dotarłem. Ale lepiej późno niż wcale. "Człowiek, który kłamie" to film bardzo wiele wymagający od widza. Reżyser wystawia nas bowiem na ciężką próbę, tworząc film w duchu Merkurego (którego symbol – rtęć – pojawia się nawet na chwilę): zmienny, fałszywy, przewrotny, teatralny, histeryczny, psychodeliczny. Niczego nie można być tu pewnym. Kim jest narrator, kim jest reszta bohaterów, gdzie rozgrywa się akcja i kiedy? Ciekawe, czy film ten miał wpływ na Leosa Caraxa, bo jego "Holy Motors" wydaje się bardzo podobny do obrazu Alaina Robbe'a-Grilleta. O ile jednak w "Holy Motors" zmienność jest usystematyzowana, w "Człowieku, który kłamie" panuje nieprzewidywalna anarchia. To otwiera drogę do miliona różnych interpretacji. Oczywiście na swoim podstawowym pozio...

Ech, ten Peter Jackson. Ze skrajność popada w skrajność. Przy "Władcy Pierścieni" narzekałem na teledyskowość narracji, gonienie od jednego punktu historii do drugiego. Tym razem reżyser pokazał się jako kinowy odpowiednik Roberta Jordana (który do perfekcji doprowadził umiejętność opowiadania na setkach stron historii, która nie posuwa bohaterów o krok do przodu). "Hobbit" jest rozciągnięty do granic ludzkiej wytrzymałości. Gdzie tylko może, Jackson przedłuża sceny w nieskończoność. I tak na przykład, kiedy krasnoludy przybywają do Bilba, to Jackson prezentowuje nam wszystkie elementy zastawy stołowej oraz każdy najmniejszy okruch ze spiżarni. Od czasu "Titanica" nie spotkałem się z takim marnotrawieniem czasu na przyglądanie się scenografii. Drugim problemem Jacksona jest nieumiejętność prowadzenia narracji awanturniczej. Kiedy ma być podniośle i heroicznie, wszystko gra, ale kiedy próbuje wprowadzić elementy humorystyczne, wypada żenująco słabo. Są...

"Bad boys" – nie bez powodu funkcjonuje takie określenie. Źli chłopcy są naprawdę źli, ale przez to nie są nudni. Działają więc jak afrodyzjak, najlepszy narkotyk, którym mogą upajać się dziewczyny wychowane w cieplarnianych warunkach. Przekona się o tym Aurore, kiedy siedząc z ojcem w hotelowym lobby zauważy Chrisa. Kilka wymienionych spojrzeń i już była jego. Nie wiedzieli o sobie nic. Ona zresztą większych tajemnic nie miała. On to jednak zupełnie inna para kaloszy. Mroczną stronę Chrisa Aurore poznaje stopniowo. Odkrywa, że jest narkomanem najgorszego sortu, a jego nałogiem jest przemoc i śmierć. I choć czuje pewien dyskomfort, jest on niewystarczający, by przerwać znajomość. Woli ignorować wszystkie konsekwencje czynów swoich i Chrisa, zamiast tego czując się wolna od strachu, jaki w rzeczywistości zżera i ją i jego. "American translation" to ciekawy obraz seryjnego zabójcy. Jego siłą jest to, że nie jest diagnostyką. Nie proponuje łatwych odpowiedzi. O...

"Daj, proszę" to ciekawy film głównie ze względu na jego bohaterki, skomplikowane kobiety, które albo wydają się bardziej wredne, niż są w rzeczywistości bądź też nie są tak dobre, jak chciałyby wierzyć. Ot Kate, cały czas rozdaje pieniądze bezdomnym, troszczy się o nich. Ale kryje się za tym egoistyczna potrzeba ukojenia wyrzutów sumienia jak i nieuświadomiona potrzeba karmienia się niedolą innych. Nie potrafi tych, którzy mają "gorzej" od niej, traktować normalnie i nie rozumie, że inni tak potrafią. Jest też Andra, 91-letnia staruszka, która do wszystkiego nastawiona jest na "nie", bez pardonu obraża ludzi na prawo i lewo. Dlatego też z takim zdumieniem jej bliscy i sąsiedzi słuchać będą o tym, co kiedyś robiła. Jest też skrzywdzona w uczuciach Mary, która ukrywa za cynizmem fakt, że boi się zestarzeć. Niestety poza ciekawymi bohaterkami film ma niewiele do zaoferowania. Dlatego też nadaje się wyłącznie do jednorazowego obejrzenia. Ocena: 6 ...

Miłość to skomplikowana rzecz. Wprowadza zamieszanie nie tylko w życiach tych, których dotyka bezpośrednio, ale też wszystkich wokół. Pogubić się jest bardzo łatwo, szczególnie nastoletniej dziewczynie, której matka niedawno zmarła. Ale "Sekret Harry'ego" to nie jakiś strasznie poważny film, raczej skromny, sympatyczny i optymistyczny, który nazwałbym bajką, gdyby nie to, że inspirowany był prawdziwymi wydarzeniami. Film, jak film, niczym szczególnym się nie wyróżnia. Podobała mi się pierwsza część, kiedy to prowadzona jest prawdziwa wojna podjazdowa. Ojciec udaje, że jego partner to tylko partner biznesowy, jedna córka robi wszystko, by wrzucić go w ramiona jednej z samotnych pań z sąsiedztwa, a druga zrobi wszystko, żeby w ich szpony nie wpadł. Potem robi się standard z dość szybko rozwiązaną kwestią konfliktową. Ale oglądało się to przyjemnie. Fajnie wypadł Josh Peck, choć w swoim głównym monologu jednak przeszarżował. Plus też za angielski akcent Tate'a Do...

Gatunkowy standard. Małe miasteczko. Samotny psychopata. I banda nastolatków stanowiących tę specyficzną mieszankę ciekawości i traumy, która sprawia, że w każdym filmie wpakowują się w kłopoty. Dennis Quaid zagrał chyba tylko dlatego, że musiał szybko opłacić rachunki. Ale też za sprawą Quaida film okazał się nawet zabawny. Wiedział, że gra w kiepskim filmie, więc poszedł w kierunku autoironii, na co jego młodsi koledzy po fachu nie mogli sobie pozwolić. Scena, kiedy robi zeza paląc elektronicznego papierosa rozwaliła mnie totalnie. Ocena: 5

Pierwsze pozytywne zaskoczenie tego roku. Zupełnie nie spodziewałem się tego, że ten film tak mnie wzruszy i przypadnie do gustu. Bo też na pozór nie ma się czym zachwycać. Fabuła jest dość prosta, narracja bardzo nieinwazyjna. A jednak niepostrzeżenie rzecz chwyta za serce. Prostota okazuje się zwodnicza. Pretekstowa narracja przesycona jest bogactwem treści, które odbiera się nie tyle głową co sercem. "Pan Lazhar" to opowieść o śmierci i poczuciu winy. Dwie tragedie sprawią, że losy tak różnych osób jak algierskiego emigranta i młodych uczniów montrealskiej szkoły splotą się ze sobą. To również opowieść o przyjaźni ponad rasowymi i pokoleniowymi podziałami. Dla nas w Polsce jest to również interesujący obraz tamtejszego systemu edukacji, który mocno różni się od tego w naszym kraju (i to wcale nie na naszą niekorzyść). Zaskoczył mnie również sam reżyser i to, jak sprawnie poradził sobie z poprowadzeniem młodych aktorów, z których większość nie miała dotąd zbyt dużeg...

"Intruders" przypomina skomplikowane puzzle, w których zgubił się kluczowy element. Niby cały obrazek został ułożony i dokładnie widać, jak wygląda. Ale brak boli i nie daje satysfakcji z poukładania całości. W filmie niby wszystko jest. Dwa światy, które łączy jeden los, połączenie tragicznej historii chłopca Juana i 12-letniej dziewczynki. Wygrywanie a to historii opętania, a to paranoi indukowanej mogło, a nawet powinno się udać. Za to, że tak się nie stało, winię reżysera i finał, jaki widzom zaserwował. Wyobrażam sobie, że podobny zawód może czuć dziewica podczas nocy poślubnej: tak budowane napięcie, a potem puf i po wszystkim, a w głowie zostaje pytanie: Tylko tyle? Cóż, Fresnadillo po dwóch całkiem fajnych filmach, tym razem spreparował zakalec. Mam nadzieję, że jest to wyłącznie wypadek przy pracy i że przy kolejnych produkcjach weźmie się w garść. Ocena: 4

Jedno zdarzenie, drobnostka, a jak potrafi zamieszać w życiach wielu osób i wpłynąć na historię piłki nożnej. Wszystko zaczyna się od meczu mistrzów Anglii Leeds United z podrzędną drużyną z Derby. Jej trenerem jest nikt znany o nazwisku Clough i pewnie dlatego nie został zauważony przez prowadzącego drużynę Leeds, kiedy wyciągnął do niego rękę. To pominięcie zrodziło obsesję. Z obsesji narodziły się sukcesy Derby. Ale sukcesy drużyny tylko karmiły potwora doprowadzając do straszliwych 44 dni Clougha na stanowisku trenera Leeds. Film o ambicjach, obsesjach i epickiej rywalizacji. Do tego za sterami autor "Les Miserables Nędzników" i scenarzysta "Królowej". Powinno być dobrze... No właśnie powinno, ale w rzeczywistości było ledwie przeciętnie. Po "Boskim" i "Bronsonie" "Przeklęta liga" wygląda jak studencka wprawka. Ma kilka fajnych zabiegów formalnych, ale w sumie jest filmem zbyt konserwatywnym, by wzbudzić zainteresowanie (zwłas...

Życie może i pisze lepsze scenariusze, ale to wcale nie znaczy, że kino potrafi z tego skorzystać. "Mój przyjaciel delfin" jest na to najlepszym dowodem. Kilka dni temu odświeżyłem sobie "Uwolnić orkę". Film zrealizowany 20 lat temu wciąż oglądam z wielkim rozczuleniem. Scena, kiedy Jesse po raz pierwszy dotyka Willy'ego, do dziś wzrusza mnie. "Mój przyjaciel delfin", inspirowany prawdziwą historią, nie wytrzymuje niestety porównania. Mimo że roi się tu od tragedii i historii podnoszenia się po upadku, to na próżno szukać tu podobnych wzruszeń. Za to więcej jest wygłupów i zapchaj dziur. To smutne, że film, który miał wszystko, by stać się następcą "Willy'ego" skończył jako gadżet dla kina 3D (na szczęście widziałem film w 2D). Ocena: 5

Chyba miałem zbyt wysokie oczekiwania wobec tego filmu (na okładce DVD same zachwyty oceny 4- i 5-gwiazdkowe). Niestety po seansie nie mogę pozbyć się poczucia niedosytu. Jak dla mnie film jest zbyt egzaltowany, koniec jest oczywisty od samego początku (no, nie od początku, a od sceny śmierci bliźniaczek). Jedyne więc, co tak naprawdę przykuło moją uwagę, to kreacja młodego Ezry Millera i to głównie w kontekście jego późniejszej roli w "Musimy porozmawiać o Kevinie". Ciekawie było zobaczyć, skąd "wyrósł". Fabularnie film opiera się na dwóch filarach. Pierwszym jest typowa historia młodzieżowego wyalienowania. Robert jest zamknięty w sobie. Czuje się "inny", stara się tę inność ukrywać, przez co tylko jeszcze mocniej czuje własne wyobcowanie. Jednak nie potrafi do końca swoich fiksacji stłamsić. Staną się one obsesją, z którą będzie musiał żyć. Doprowadzi to do dualistycznego rozwarstwienia jego osobowości na podmiot i przedmiot wojerystycznej obserwa...

1976 rok. W Montrealu gorączka disco osiąga punkt wrzenia. To czas, kiedy marzenie wydają się spełniać, wszystko jest na wyciągnięcie ręki. I nikt nie myśli o rachunku, jaki wystawi życie. Ale rok 1976 to tylko początek. Cztery lata później bohaterowie filmu znajdują się bardzo daleko od miejsc, z których startowali. Żadne z nich nie spełniło swych marzeń, jednak nie wszyscy źle na tym wyszli. Czasem warto zrezygnować z tego, co wydaje się całym naszym życiem, by odnaleźć prawdziwe powołanie. Ale twórcę filmu powyższy morał zdaje się mniej interesować. Dlatego też w "Funkytown" więcej miejsca poświęca postaciom tragicznym: dj-owi, który jest niespełnionym aktorem i młodemu Włochowi, który prowadzi podwójne życie. Producent radiowy i modelka/piosenkarka są w centrum zainteresowania dopóty, dopóki ich losy wydają się dążyć w stronę rynsztoka. Za to Mimi i właściciel klubu Starlight są daleko na drugim planie. Oni zaczynają na dnie, a droga z szamba na szczyt reżysera o wi...

"Scenes from a Gay Marriage" to jeden z tych filmów, w których sąd obiektywny mocno odbiega od oceny subiektywnej. Patrząc na wykonanie i konstrukcję filmu, niestety trzeba powiedzieć, że rzecz jest dość słaba. Pomijam już fakt, że chwilami ma kiepski dźwięk. Chodzi o samą narrację. Całość jest nierówna. Są miejsca dopieszczone, gdzie fajnie współgra obraz, montaż i aktorzy. Należy do nich większość scen interakcji między Darrenem a Joe. Są jednak i takie sceny, które wydają się zbyt ogólnikowe, zrobione na szybko, bardziej zaznaczone niż dopracowane. To sprawia, że cała konstrukcja fabularna jest chwiejna. Trudno jest chociażby uwierzyć w obsesję Darrena sąsiadem z góry. A bez tego jego "olśnienie" co do Joe nie jest właściwie wygrane. Ale nie potrafię być surowy wobec twórców. Widać, że lubią kino i być może to robienie filmów jest ich obsesją, kompulsywnym przymusem. Ale tego rodzaju obsesje jestem w stanie zrozumieć i nie krytykować. "Scenes from a Ga...