Filmy Torne'a

Skoro podziały klasowe istnieją, to warto trzymać się swojej strony. Gdy granice zacierają się, problemy zaczynają się mnożyć. Tak w każdym razie wynika z filmu "Pracodawca i pracownik".

Kolejny film Radu Jude i po raz kolejny nie potrafię zrozumieć popularności tego reżysera w kręgach uczestników festiwali. Nie dość, że nie widzę w jego twórczości ciekawych pomysłów, intrygującej formy lub po prostu inspiracji do rozważań, to jeszcze zaczynam obserwować tematyczną powtarzalność.

Trzech mężczyzn. A w zasadzie dwóch i jeden chłopiec. Różni ich wiele: wiek, zainteresowania, pozycja. Oprócz płci łączy ich egzystencjalne zagubienie i dusze wypełnione bólem, rozczarowaniami i gniewem. Powodu takiego stanu rzeczy jest sporo. Część jest oczywistych (jak w przypadku chłopca, który mieszka z toksyczną matką). Część trudno określić (jak w przypadku Eirika, który zdaje się mieć pretensję do całego świata).

Nie należę do fanów francuskich musicali. Podejście Francuzów do tego gatunki jest mi obce i naprawdę rzadko zdarza się, by potrafili mnie zachwycić ("Piosenki o miłości" Honoré to jeden z tych wyjątków). Częściej są to koszmarne kakofonie typu "Jeannette. Dzieciństwo Joanny d'Arc" Dumonta. Mając to w pamięci, na "Annette" wybierałem się z duszą na ramieniu. Moją jedyną nadzieją był reżyser. Po "Holy Motors" Carax miał u mnie duży kredyt zaufania.

Są takie filmy, których wielkim atutem jest niespodzianka polegająca na odkryciu, że opowiadana historia nie jest tą, jaką wydaje się widzom, że snują twórcy. Są jednak i takie filmy, w których odkrycie to wywołuje rozczarowanie. Z tym drugim wariantem miałem do czynienia w przypadku "Reminiscencji".

Sympatyczna filmowa przerwa od codzienności. "Free Guy" to doskonała rzecz, jeśli chcesz pójść do kina i zapomnieć o całym świecie. Jest to bowiem opowieść prowadzona dynamicznie, ma sporo humoru i akcji, więc nie ma szans na nudę. A zarazem nie dzieje się tu nic, co wymagałoby od widza czegoś więcej niż bierne gapienie się w ekran, więc można po prostu pozwolić obrazom przelatywać przed oczami.

Ech, za ten film chyba odpowiadali spece od marketingu, którzy o filmowych opowieściach nie mają za dużego pojęcia. O marketingu zresztą też nie, bo zamiast zastanowić się, dlaczego sięgnąć po bohatera granego przez Langa, oni po prostu skopiowali cudze pomysły.

Kilka osób. Każda z nich pragnie miłości, bliskości, intymności. Dla każdej z nich znaczy to jednak coś innego. Łączy ich jedno - nieustannie gadają o tym, co im się kiedyś przydarzyło, a swoich pragnienia i innych "życiowych" sprawach.

Quentin Dupieux zaczyna powoli zachowywać się jak uczeń, który przez pierwsze lata szkoły bardzo się starał. Kiedy już wszystkich przyzwyczaił do swoich działań, to przez resztę lat szkolnych "leciał" na opinii.

Widzę, że na północy Europy twórcy wciąż zafascynowani są incepcyjną ideą filmu w filmie w filmie. "Fucking with Nobody" to bowiem opowieść o reżyserce, która z grupą znajomych, sfrustrowana fałszywością instragamowych wzorców dotyczących relacji miłosnych między ludźmi, zaczyna tworzyć na potrzeby portali społecznościowych fikcyjny związek i filmuje to. "Fucking with Nobody" jest zapisem tego, co się wydarzyło. Ale jednocześnie jest filmem opowiadającym o filmowaniu. Scena, która w jednej chwili wydaje się być czymś tu i teraz, w kolejnej jest świadomą rekonstrukcją nagrywaną na potrzeby filmu, a w następnej to wszystko jest tylko obrazem na monitorze twórców zastanawiających się nad montażem. Kłotnia nią nie jest. Bohaterowie, których bierzemy za rzeczywistych ludzi, okazują się kreacjami równie fikcyjnymi, co instagramowa miłość dwójki głównych postaci.

Rainer Werner Fassbinder to człowiek, który z całą pewnością powinien doczekać się kilku filmowych biografii. Był jednostką skomplikowaną, prowadził barwne życie. Jego prywatne relacje, jego artystyczne ambicje można byłoby "ugryźć" na wiele różnych sposobów. To jednak, co zaproponowali twórcy "Enfant Terrible", zupełnie mnie nie przekonało.

Spoiwem małżeństwa jest rutyna. Tak w każdym razie wynika z filmu "Czynniki ludzkie". Opowiada on historię jednej rodziny. Małżeństwo ma już swój staż, ich dzieci powoli dorastają, a oni spokojnie realizują się we wspólnie prowadzonej agencji. I wtedy dochodzi do zdarzenia, które wyrwie ich z rutyny. Nie, nie jest nim wcale wtargnięcie obcych do ich letniego domu, choć to ten moment stanowi oś, wokół której kręci się cała narracja i do którego wciąż powracać będą twórcy. Ta chwila jest jednak tylko objawem, do tego jednym z wielu, erozji relacji. Wszystko zaczęło się wcześniej, co jednak zostaje w filmie ujawnione później.

Jeśli w twórczym szaleństwie stojącym za tym filmem jest jakaś metoda, to ja nie jestem wystarczająco szalony, by ją odczytać. Dla mnie "Dziewczyna i pająk" to kino przekombinowane, które w banalnych sytuacjach próbuje doszukiwać się głębokich egzystencjalnych znaczeń przez ich ordynarne insynuowanie.

Przy całej mojej sympatii do Jamesa Gunna, którego dobrze wspominam jeszcze z czasów "PG Porn", nie dołączę do grona piewców nowego "Legionu samobójców". Bo choć pod wieloma względami jest to film dużo lepszy od wersji Ayera, to kiedy przychodzi co do czego, to wcale się lepiej na nim nie bawiłem. Dla mnie bliżej temu filmowi do "Super" niż do "Strażników Galaktyki".

Wydawać by się mogło, że Noah Hawley to idealny człowiek do opowiedzenia historii o mrocznych tajemnicach ludzkiego umysłu. W końcu pierwszy sezon jego "Legiona" to majstersztyk. Niestety, w pełnym metrażu temu tematowi nie podołał.

Czasami warto odpocząć od artystycznych horrorów i obejrzeć gatunkową sztampę. Czymś takim są właśnie "Egzorcyzmy dnia siódmego". Bo choć w obsadzie jest Guy Pearce, to jednak w żaden sposób nie uwzniośla on tego projektu. Obecność Pearce'a jest potrzebna plakatowi, który w ten sposób ma skusić widza znaną osobą w obsadzie.

Ło matko, cóż to był za "film". "Mój pies jest chory" to kino impresjonistyczno-symboliczne. A raczej chce za takie uchodzić. Obywa się bez dialogów. Akcja zamknięta jest w mieszkaniu. Kilka postaci zachowuje się w dość dziwny sposób. Nie słyszymy co do siebie mówią, jeśli w ogóle to czynią. Towarzyszące dźwięki w większości nie mają wiele wspólnego z tym, co widać na ekranie.

Christopher Landon powinien sobie zrobić przerwę od komediowych horrorów. Bo choć wciąż ma niezłe pomysły, to jednak z ich wykonaniem wychodzi mu gorzej. "Pięknej i rzeźnikowi" brakuje tej energii i żartów, jakie miały "Łowcy zombie" czy "Śmierć nadejdzie dziś".

"Usłane różami" to film, który powstał w bardzo konkretnym celu. Ma po prostu emanować pozytywną energią. I na tym koniec. Fabuła miała tu drugorzędne znaczenie, co też dość wyraźnie czuć. Film przypomina pozbawione słów trajkotanie do niemowlaka: nie ma w tym zbyt wiele treści, chodzi jedynie o ton, który niesie pozytywne emocje.

No proszę. Niby inna atrakcja disnejowskiego parku rozrywki, a jednak "Wyprawa do dżungli" wygląda po prostu na reboot "Piratów z Karaibów". Zamiast młodej zakochanej pary mamy rodzeństwo. Kapitan przemianowany został na szypra. I akcja przeniesiona została na początek XX wieku. Jednak ogólny schemat fabularny jest naprawdę bliźniaczo podobny.

O kulisach filmowego biznesu powstało wiele filmów, zarówno komediowych jak i bardzo poważnych. Choć w przypadku Hollywood to rozróżnienie jest dość nieostre. W biznesie tym ma miejsce tyle absurdów, że nawet w opowieściach całkiem na serio nie można na nie inaczej reagować jak tylko śmiechem. W przypadku "Cwaniaków z Hollywood" komediowy rodowód jest jednak bardzo czytelny.

Western w wydaniu południowoafrykańskim. To historia rodziny przemierzającej dzikie ostępy kraju w drodze do nowego domu. Jest to dla bohaterów jednocześnie próba rozpoczęcia wszystkiego od nowa, jak i ucieczka przed mroczną przeszłością. Ani jedno ani drugie nie będzie łatwo osiągnąć.

Są takie sytuacje w życiu, których nie da się naprawić od środka. Potrzebny jest ktoś z zewnątrz, nieuwikłany w historycznie skomplikowane relacje, który będzie w stanie budować coś nowego, którego sama obecność, brak znajomości niuansów życiowych sprawi, że rozsadzi zastany porządek. O tym właśnie opowiada "Jeden za wszystkich" - film ubrany w szaty klasycznej historii o nauczycielu mającym przemożny wpływ na swoich uczniów.

Lato. Obóz dla młodzieży. Znajomi i obcy spędzą ze sobą tydzień. Będą się bawić, ale też uczyć. Nie jest to bowiem zwykła kolonia, lecz obóz przygotowujący do bierzmowania.

Benjamin Lavernhe w podwójnej roli. Pierwszą jest rola Adriena, mężczyzny porzuconego ostatnio przez miłość swojego życia, który nie potrafi się odnaleźć w świecie. Drugą jest rola komika, który opowiada o swoim życiu w sposób zabawny i sarkastyczny, byle zabawić widownię. Tą widownią jesteśmy my, osoby siedzące w kinie.

Niby nowy reżyser, a jednak nie widać żadnej różnicy. James DeMonaco nie odsunął się na bok. Wciąż kontroluje serię, co oznacza skuteczne jej sabotowanie. Sam pomysł na świat, w którym istnieje Noc Oczyszczenia, jest świetny. I wydawać by się mogło, że oferuje całą masę możliwości. A jednak DeMonaco raz za razem udowadnia, że nie ma w związku z tym pomysłem nic ciekawego do powiedzenia.

Shyamalan powinien skończyć z twistami i wrócić do podstaw. Co z tego, że na pięć minut przed napisami końcowymi oferuje coś, co wywraca dotychczasową historię do góry nogami, skoro wcześniej tej historii wcale nie ma. Reżyser skupił się tu tak bardzo na graniu z widzami, że zapomniał o podstawowym przykazaniu każdego twórcy: po pierwsze nie nudzić.

Na pozór sztampa. Oto mamy miasteczko położone na zadupiu. Dochodzi w nim do morderstwa. To sprowadza osobę, która przed laty opuściła okolicę, bo wiąże się z nią inna niewyjaśniona sprawa. Rozpoczyna się śledztwo, które zarazem prowadzi do rozdrapywania starych ran. Na wierzch wyjdą brudy i tajemnice, bo jak to zwykle bywa, w miasteczku, w którym nic nigdy się nie dzieje, całkiem sporo rzeczy jest ukrywanych.

Młoda, przesadnie zaangażowana pracownica pewnej korporacji. Jej szef. Mężczyzna, który wraz z kumplem chce zrobić nie do końca legalny interes, ale w rzeczywistości ma inne cele. Lokalny kryminalny boss, który w pełni wykorzystuje możliwości nowoczesnych technologii, by powiększać swoją fortunę. Te pozornie nie związane ze sobą osoby splot okoliczności połączy prowadząc do tragedii.

Młody chłopak znajdujący się gdzieś na obrzeżach życia i na inicjacyjnym progu, kiedy to dowiaduje się nowych rzeczy o świecie i o sobie samym. W tle czai się śmierć. Nie na niego, ale będzie mieć wpływ również na jego doświadczenia. Śmierć przybiera tu różne formy od tragedii rodzinnej (od pogrzebu babki bohatera film się zaczyna), przez zasłyszaną (opowieści o Holokauście), po nowe nieokreślone zagrożenie globalne (akcja rozgrywa się w latach 80., kiedy rozwija się epidemia AIDS).

Jedna z miłych niespodzianek kinowych tego roku. Na pokaz szedłem pełen jak najgorszych przeczuć. Spodziewałem się wielu posuwistych ujęć na leśne ostępy lub bohaterów tonących w odmętach bezkresnych toni. Byłem przekonany, że połowa bohaterów będzie mówić szeptem i wypowiadać enigmatyczne sentencje, bo wiadomo, że nic tak nie wskazuje na artyzm jak dialogi, których w normalnym życiu nikt nigdy by nie wypowiedział. Spodziewałe się więc, że dostanę kolejną "Córkę boga" Szumowskiej albo "Makbeta" Kurzela.

Kluczem do dobrej komedii nie jest oryginalna fabuła, lecz bohaterowie, którzy stają mi się bliscy. Mogą wtedy przeżywać po raz "n-ty" te same perypetie, a ja i tak będę zachwycony. Jeśli więc "Małżeństwo na skróty" nie przypadło mi do gustu, to winę za to ponosi główny bohater.

Czy wszyscy piszący blockbustery w Hollywood korzystają z tego samego konspektu? Chyba tak, bo oglądając "Snake Eyes" miałem wrażenie, że ponownie jestem na pokazie "Mortal Kombat". Nazwy bohaterów i organizacji się zmieniły, jest inna obsada, ale fabuły są bliźniaczo do siebie podobne.

Kiedy dowiedziałem się, że Özpetek doczekał się remake'u, jednego ze swoich filmów, wiedziałem, że muszę go obejrzeć. Tym bardziej, że podobało mi się "Mine vaganti", choć nie jest to moje ulubione dzieło reżysera. Liczyłem na uroczą komedię, na powrót klimatu, który zachwycił mnie w oryginalne.