Filmy Torne'a

Kino niezależne przywodzące na myśl dawne produkcje indie , kiedy ich znakiem rozpoznawczym było mało akcji i sporo dialogów, jak we wczesnych filmach Kevina Smitha.

Mężczyzna włóczy się po posiadłości. Po jakimś czasie orientujemy się, że to nie jest jego dom, że włamał się do niego i że go okrada. Ponieważ jest to początek filmu, nietrudno domyślić się, że kradzież nie udaje się. Gdy już miał opuszczać dom, okazuje się, że przyjechali jego właściciele. Próba wyślizgnięcia się chyłkiem też się nie udała. Pozostaje tylko jedno - wziąć ich na zakładników i liczyć, że uda się jakoś rozwikłać sprawę. A w międzyczasie cała trójka prowadzić będzie rozmowy, które odkryją ich prawdziwe oblicza nie tylko przed widzami, ale i przed pozostałymi członkami dramatu.

Na tym blogu do znudzenia powtarzam, że wtórność komedii romantyczny wcale mi nie przeszkadza. Wszystkie mogłyby być robione na bazie jednego scenariusza i byłoby to ok. W tym rodzaju kina od wydarzeń istotniejsze są dla mnie osoby, którym te zdarzenia się przytrafiają. Jeśli zainteresują mnie bohaterowie, jeśli uwierzę w łączące ich uczcie, jeśli dostanę barwny, zabawny drugi plan, wtedy fakt, że jest to setna opowieść o tym samym, nie będzie mi przeszkadzał.

S.S. Rajamouli nie zawiódł. Raz jeszcze pokazał, że serce widowiskowego kina akcji nie bije w Hollywood. Choć bowiem dwójka protagonistów nosi nazwiska prawdziwych osób, to "RRR" z historią nie ma nic wspólnego. Bheem i Raju są tu zaprezentowani niczym najwięksi superbohaterowie. Z każdych tarapatów potrafią się wykaraskać i w przeciwieństwie do akcyjniaków z USA, gdzie główną postać poznaje się po tym, jak mało jest poturbowana, w "RRR" bohaterowie dokonują cudów, choć są dźgani i biczowani.

Nicholas Jarecki wykorzystuje grupę pozornie niepowiązanych bohaterów, by zaprezentować różne aspekty problemu, jakim są opioidy i leki przeciwbólowe. Mamy więc matkę próbującą dowiedzieć się, dlaczego jej syn zmarł rzekomo po przedawkowaniu leków. Jest agent rządowy przenikający do grupy przemytniczej. Jest naukowiec, którego badania mogą pogrążyć firmy farmakologiczną.

Polski tytuł nie jest zbyt fortunny. Przenosi bowiem akcent na to, co w filmie stanowi najmniejszy problem protagonisty. Główny bohater owszem musiał walczyć o przeżycie, co nie było prostym zadaniem. Lecz jego spowiedź skupia się na innym jego problemie: jak przestać uciekać, jak przestać żyć w nieufności i strachu, jak zbudować sobie życie.

Biedny Ben Affleck. Coś nie idzie mu odbudowywanie kariery aktorskiej, choć przecież w teorii stawia na pewniaków. George Clooney ("Bar dobrych ludzi"), Ridley Scott ("Ostatni pojedynek") i teraz Adrian Lyne to twórcy o ugruntowanej reżyserskiej renomie. A jednak wszystkie trzy filmy oceniłem identycznie - na 3.

Zbiór nowelek filmowych, który zabiera widzów do najgłębszej otchłani ludzkiej deprawacji. "Kołyska strachu" opowiada o grzechu. Jednak w przeciwieństwie do wielu podobnych tematycznie filmów, nie kończy się wyłącznie na rozważaniach o ludzkiej naturze i kontemplowaniu konsekwencji wadliwej istoty, jaką jest człowiek. Alex Chandon postawił na brutalną dosłowność i nie miał w tym żadnych hamulców.

Antonio jest przystojnym mężczyzną, któremu życie dotąd nie bardzo dawało się we znaki. Niby ma 30 lat, ale zachowuje się jak licealista. Sypia do 13, nie ma poważnej pracy, a od 12 lat jest w stałym związku z facetem, który zadbał o jego wygody. Tak, Antonio musi od czasu do czasu robić rzeczy, których nie lubi (jak wyjazd do Australii, żeby obejrzeć mecz Australian Open), ale w gruncie rzeczy była to niewielka cena za wygodne, bezpieczne i bezproblemowe życie, o czym przekona się, kiedy jego mąż niespodziewanie (dla ślepego na wszystko Antonia) zażąda rozwodu.

Kobieta i mężczyzna budzą się nadzy w pokoju. Nie znają się. Nie pamiętają, jak się tu znaleźli. Jednak najgorsze odkrycie jest dopiero przed nimi... Otóż nie mogą się od siebie oderwać. Zostali ze sobą zszyci. Dlaczego? Oto jest pytanie.

Z twórców tego filmu są naprawdę szczwane lisy. Całkiem długo udawało im się mamić mnie obietnicą interesującego filmu. Nawet irytująca konstrukcja Sama, jednego z głównych bohaterów, długi czas wydawała mi się przemyślaną próbą rezygnacji z opowiadania historii przez pryzmat doskonałych postaci. Opowieść o ciężarnej matce i jej partnerze, którzy przemierzają spustoszony świat zniszczony przez bunt androidów, naprawdę zapowiadała się interesująco.

Siłą tego filmu jest jego temat, szczególnie teraz, kiedy Rosja pod byle pretekstem dokonała inwazji na Ukrainę. Dwie dekady temu pod byle pretekstem podobnej inwazji dokonały Stany Zjednoczone (przy współudziale Wielkiej Brytanii) na Irak. Wtedy jednak cyrk z budowaniem medialnego i politycznego poparcia dla wojny był dużo większy. Colin Powell za swój występ przed Radą Bezpieczeństwa ONZ powinien dostać Oscara. Naprawdę wiele osób uwierzyło, że Saddam ma broń masowego rażenia. A ci, którzy twierdzili inaczej, zostali zakrzyczani i kompletnie zignorowani.

Chciałbym zobaczyć remake tego filmu, bo punkt wyjścia jest całkiem fajny. Oto Święty Mikołaj istnieje naprawdę. Jest zwykłym biznesmanem. No może nie do końca zwykłym, bo kiedy potrzeba, potrafi wyjść z niego prawdziwy twardziel. Niemniej na co dzień zmagać się musi z konsekwencjami kryzysu ekonomicznego, zmniejszającej się wiary dzieci w Świętego i górą rachunków. Godzi się więc na zostanie podwykonawcą dla wojska. A jakby tego było mało, pewien bachor zleci jego zabójstwo.

Joachim Trier zatoczył twórcze koło i wrócił do "Reprise". Znów bawi się samą tkanką budującą rzeczywistość, by przyjrzeć się ludziom, ich pragnieniom, lękom, a przede wszystkim podróży przez życie, którą wyznaczają podejmowane decyzje. Nic więc dziwnego, że "Najgorszy człowiek na świecie" oceniam równie wysoko co "Reprise". Wyżej niż wszystkie inne jego filmy.

Dziennikarz, fotograf, turystka, wdowa, piłkarz, chora dziewczyna. Obcy ludzie, z różnych stron świata są bohaterami filmu "Blue Lips", a ich losy splotą się w Pampelunie w czasie, kiedy miasto świętuje najważniejszą imprezę roku. Widzimy ich, jak zmagają się z logistyką przebywania w mieście z tłumem rozentuzjazmowanych turystów, a także ze swoimi osobistymi demonami.

A zatem nadszedł już ten czas, kiedy Scott Adkins przeszedł z pozycji pierwszoplanowej na pozycję drugoplanowego mentora/dowódcy. Biorąc pod uwagę to, że po film sięgnąłem wyłącznie dlatego, że zobaczyłem jego nazwisko w obsadzie, muszę powiedzieć, że jestem rozczarowany. Owszem Charliego Webera kojarzę ze "Sposobu na morderstwo", ale tutaj jego gładkie lico nie budziło zainteresowania.

Kiedyś ktoś powinien przeprowadzić socjo-kulturową analizę ostatniej mody na pętle czasowe. Liczba filmów, które po ten motyw sięgają, jest naprawdę zaskakująco duża. Co prawda "Don't Let Go" nie jest połączeniem pętli czasowej z komedią romantyczną, ale wciąż punkt wyjścia jest ten sam.

Shawn Levy kontynuuje tworzenie filmowej waty cukrowej. Podobnie jak "Free Guy" "Projekt Adam" nie jest filmem, który warty byłby zapamiętania. Co jednak nie zmienia faktu, że przyjemnie się go ogląda i zupełnie nie ma się poczucia straconego czasu.

Umut wydaje się być w czepku urodzony. Świetnie radzi sobie w szkole. Jest znakomitym sportowcem. Już wkrótce może wyjedzie na uczelnię amerykańską dzięki sportowemu stypendium. Jedna decyzja zmieni to wszystko. A raczej jedno, wyrwane z kontekstu zdjęcie. To za jego sprawą Umut zaczyna być posądzany przez kolegów z drużyny o bycie gejem. Chłopak jednak odmawia zarówno przyznania, że nim jest, jak i zaprzeczenia, że nim nie jest. To prowadzi do eskalacji agresji.

April Mullen powinna jednak pozostać przy aktorstwie i reżyserowaniu odcinków seriali. Do opowiadania pełnometrażowych historii niestety się nie nadaje. A w każdym razie tak można sądzić patrząc, do jakiego karygodnego marnotrawstwa doprowadziła stając za kamerą "Wander".

Klasyczny przykład działania hollywoodzkiej machiny. Znajdują w miarę znaną, potencjalnie interesującą osobę, kupują prawa do jej biografii i... koniec. To, co następuje później jest odarciem tej osoby z wszystkiego, co czyni ją wyjątkową i wciśnięcie w ograne schematy. W tym przypadku w opowieść o korespondentach wojennych i ogólniej obrazie wojny jako koszmaru.

Muszę się przyznać, że sięgając po "Luce" nie miałem zbyt dużych oczekiwań. Skusiła mnie obsada: Watts, Spencer, Roth. Przeczytany przeze mnie opis sugerował jakiś lukrowany dramat obyczajowy o nastolatku, który nie otrząsnął się z przeżytej traumy.

Uff, w końcu jakieś wysokobudżetowe widowisko z Hollywood widziane przeze mnie w kinie przypadło mi do gustu. Długo musiałem na coś takiego czekać i sporo się nacierpieć na średnich i kiepskich amerykańskich produkcyjniakach dla masowego odbiorcy.

Młoda bohaterka "Uduchowionej Glorii" nie ma łatwego życia. Podczas gdy jej przyjaciółka ma kilku facetów jednocześnie, ona nie jest w stanie znaleźć nikogo nawet na jedną noc. Nie, żeby nie było chętnych. Chodzi raczej o to, że to ona ma wymagania, jakim nikt nie jest w stanie sprostać. W efekcie żyje sfrustrowana, cierpi na bezsenność wywołaną seksualnymi ekscesami sąsiadów i nigdy w życiu nie doznała orgazmu. To się jednak zmieni, kiedy zainteresuje się nią pewien znudzony duch...

"In the Heights", podobnie jak "West Side Story" czy "Cyrano", odwołuje się do tradycji musicalu. W przeciwieństwie do nich on odwołuje się do nieco innej tradycji, która mi się kojarzy z takimi tytułami jak "Rent". Niestety nie jest to ten rodzaj musicalu, który lubię oglądać na ekranie.

Włoskie kino obyczajowe jest jednym z najbardziej sformalizowanych na świecie. Żadna szanująca się produkcja nie może obyć się bez kilku charakterystycznych elementów, do których należy na przykład narracja z offu. W takich warunkach o film, który wyróżniałby się na tle identycznie realizowanych produkcji, jest niezwykle trudno. Dlatego jestem zaskoczony, jak dobrze wypada "Niewidzialna nić". Szczerze, to spodziewałem się typowej netfliksowej papki.

Fabularnie "Stille Dorst" to nic nadzwyczajnego. Ot, kolejna opowieść o spotkaniu dwójki osób. Niby wszystko ich różni, a jednak okazuje się, że coś ich do siebie przyciąga.

Kolejna opowieść o młodym schizofreniku, który szuka miłości i swojego miejsca na ziemi. Ciekawe, skąd wzięła się ta nowa moda filmowa? I jak długo potrwa?

Pod koniec lat 90. Søren Kragh-Jacobsen zachwycił mnie filmem "Mifune". A jednak potem nie obejrzałem żadnego jego dzieła. Dopiero teraz, 20 lat później sięgnąłem po "Małego motyla". Niestety nie jest to rzecz, która mogłaby mnie zmotywować, bym bliżej poznał dorobek reżysera.

Kiedy na końcu okazuje się, że fabuła filmu inspirowana jest prawdziwą historią, pomyślałem sobie, że mógłby z tego wyjść niezły film. Jest to przecież refleksja nad podejmowanymi w życiu decyzjami i ich konsekwencjami.

Bogata szwajcarska rodzina. Zniedołężniałym seniorem rodu opiekuje się Polka. Mieszka w domu rodziny przez kilka miesięcy, po czym wraca do ojczyzny, a po pewnym czasie pojawia się znowu i tak w kółko. Cykl zmienia się, kiedy wyjdzie na jaw, że robiła więcej, niż tylko opiekowanie się seniorem...