Filmy Torne'a

Są filmowe mody, które wracają i odpływają cyklicznie. Jedną z nich jest tworzenie przeplatających wielowątkowych historii, które łączy temat, miejsce. Podczas pierwszej dekady XXI wieku powstało na świecie sporo filmów według tego schematu. Potem twórcy poszli w inną stronę. Ostatnio jednak zaczyna się powrót. Przykładem tego jest właśnie "Pod słońcem Riccione".

Zaczęło się wspaniale. To, w jaki sposób reżyser pokazywał rozbitą psychicznie bohaterką przy użyciu obrazów, barw, montażowych kolażów wprawiło mnie w zachwyt. Nagle przypomniałem sobie, że poza dwoma fatalnymi filmami Drake Doremus ma na swoim koncie bardzo dobry melodramat "Do szaleństwa".

Ach! Tego mi było trzeba. Po czterech miesiącach bez kina "Polowanie" jest niczym łyk świeżej wody po miesiącach podróży przez pustynię w skrajnych warunkach. Zachwyciła mnie jego energia, humor w potraktowaniu przemocy, przewrotność oraz sprawność reżysera w operowaniu gatunkowymi kliszami. Oglądając "Polowanie" cieszyłem się jak dziecko. Były sceny, na których płakałem ze śmiechu.

Jeden z tych filmów, które są jak wata cukrowa. Nie za bardzo jest co o nich pisać, poza stwierdzeniem, że jest to miła, sympatyczna, niezobowiązująca opowiastka, przy której szybko i przyjemnie mija czas.

Jake Scott nie wybrał sobie łatwego tematu. "American Woman" jest bowiem historią życia kobiety na przestrzeni lat. Widzimy ją w relacjach z rodziną, z mężczyznami i patrzymy, jak osobiste tragedie kładą się cieniem na podejmowane przez nią decyzje.

Zaskakująco aktualny film. Co prawda twórcy wymyślili dużo bardziej skomplikowaną pandemię od koronawirusa, ale temat izolacji i przebywania na przymusowej kwarantannie został pokazany w taki sposób, że dzisiejszy widz z łatwością zrozumie, o co twórcom chodzi.

Historia zdrady małżeńskiej opowiedziana w trzech aktach, każda z innej perspektywy. Część pierwsza przedstawia punkt widzenia kochanka. Część druga skupia się na zazdrosnym mężu. Część trzecia poświęcona jest żonie.

To, czego się obawiałem, ziściło się. Po niezłej, choć niepozbawionej wad drugiej części, "Ofiara dla burzy" zamiast dalej iść wznoszącą się trajektorią zaoferowała rozczarowujący finał. Zawiodło to, co było najsłabszym ogniwem w każdej części trylogii - emocje.

Oglądając "Na topie" nie mogłem opędzić się od wrażenia, że w początkowo twórcy chcieli nakręcić film o nastolatkach, pierwszej miłości i wkraczaniu w dorosłe życie. Potem jednak projektem zainteresowała się Dakota Johnson, która młoda wciąż jest, ale licealistki zagrać już by nie mogła, więc bohaterów postarzono zachowując niezmienioną strukturę.

"Tylko sprawiedliwość" to jeden z tych filmów, które nie robią szczególnie dobrego wrażenia, ale trudno się też do czegokolwiek przyczepić, bowiem zrobione zostały z zachowaniem wszelkich procedur. Widać staranność w kręceniu zdjęć i montażu. Mamy kilka bardzo dobrych kreacji aktorskich, które sprawnie maskują fakt, że odgrywane postacie są jednowymiarowe. Przede wszystkim zaś widać dobrze z propagandowego punktu widzenia przygotowany scenariusz, który porusza gorący temat konfliktu rasowego, ale zamiast zaogniać podziały stara się budować most porozumienia i nadziei na lepsze jutro.

"Ostateczna rozgrywka" to bardzo klasycznie zrealizowany film akcji. Rzecz, którą przyjemnie się ogląda, ale o której zapomni się bez żalu.

Męska wersja "Szkoły melanżu" ? Nie do końca. Punkt wyjścia jest taki sam - kujon na koniec roku odkrywa, że dużo stracił skupiając się wyłącznie na nauce. Rozwinięcie jest jednak inne.

Matko, cóż to się zrobił za wysyp filmów, które pokazują, że zakochanie to wrota prowadzące do piekła. Oto młody DJ poznaje starszą od siebie kobietę. Między nimi zaiskrzyło. Wydają się być idealni dla siebie. W zasadzie należałoby powiedzieć: żyli długo i szczęśliwie. Ale nie. Gdy tylko zaczynają planować swoją przyszłość, pojawiają się problemy. A w zasadzie jeden problem, który będzie narastał i psuł wszystko, co między nimi dobre. To plan posiadania dziecka. Okazuje się bowiem, że zajście w ciążę nie jest łatwe. Im dłużej to trwa, im więcej procedur się pojawia, tym większy głos dostają lęki, kompleksy, frustracje.

Ponura opowieść o tym, że wolność nie znosi kompromisów. Jeśli chcemy uniezależnić się od opresyjnego systemu, to musimy to zrobić w sposób bezwzględny, musimy zapłacić nawet najwyższą cenę. Jeśli tego nie zrobimy, jeśli będziemy łudzić się, że jest możliwe porozumienie, zgoda, przemiana systemu opresji, to prosimy się tylko o kłopoty, a te mogą prowadzić do tragedii.

Przygotowanie prostych, doskonale znanych dań należy do najtrudniejszych zadań. Tu każdy, nawet najdrobniejszy błąd, od razu rzuca się w oczy drastycznie zmniejszając satysfakcję. I tak samo jest z prostymi obyczajowymi filmami. Niby "Człowiek jutra" zrobiony został według tego samego przepisu co "W proch się obrócisz" , a jednak nie sprawia równie dobrego wrażenia.

Ugh, mało który film tak bardzo zniechęca do miłości jak ten. Po jego obejrzeniu widzowi pozostaje tylko jedno - modlić się, by nigdy nie spotkało go nic podobnego do tego, co musiała przeżyć bohaterka.

No proszę, formuła niezależnego kina amerykańska jednak nie całkiem się jeszcze wyczerpała. "W proch się obrócisz" to bowiem klasyczny przykład tego gatunku, który jednak okazał się filmem świeżym i wciągającym.

Po pierwszym filmie Molina chyba poszedł po rozum do głowy i inaczej rozłożył tym razem akcenty. Różnica jest wyraźnie odczuwalna, choć nie jest to jeszcze skok jakościowy.

Rozczarowujący początek trylogii i gdybym nie wiedział, że w kolejnych częściach pojawia się Leonardo Sbaraglia, to zapewne na tym filmie zakończyłbym z nią przygodę. Reżyser Fernando González Molina ma tu bardzo twardą rękę i w sposób mechaniczny odhacza kolejne elementy klasycznego hiszpańskiego kryminału/thrillera. Mamy więc ograniczoną paletę barw, nadużywanie scen jadącego samochodu krętymi prowincjonalnymi drogami i nieustający deszcz (jest naprawdę niewiele scen plenerowych, w których nie lałyby się z nieba strugi wody). Zabrakło mi tylko wyraźniejszego podkreślenia wątków okultystyczny i kościelnych (niepotrzebnie, w drugiej części jest ich całkiem sporo).

Baśń o tym, że życie seksualne nie musi się kończy wraz ze śmiercią.

Bojownicy lewicowej moralności zapewne będą tym filmem mocno rozczarowani. Choć bowiem dotyka problemu bastionu męskiej supremacji - świata muzyki, gdzie dyrygent pozostaje wciąż męskim zawodem - to sam film niewiele robi, by coś zmienić w tym temacie. Sam problem potraktowany jest jak typowy zabieg fabularny - przeszkoda, którą musi pokonać główna bohaterka. To, że jest to sprawa poważna, dowiadujemy się dopiero z napisów końcowych.

Fajny sposób pokazania problemów nacjonalistycznych na Bałkanach, a jednocześnie całkiem niezła opowieść o zombie. Akcja "Ostatniego Serba w Chorwacji" rozgrywa się w przyszłości. Chorwacja jest krajem dramatycznych podziałów ekonomicznych. Ale problemy te nikną w obliczu epidemii, która zostaje na kraj sprowadzona przez megakorporację zamierzającą przejąć te tereny dla siebie, ale bez irytujących, skonfliktowanych mieszkańców. Kłopot z ich epidemią polega jednak na tym, że dotyka wyłącznie Chorwatów, a kraj ten choć stał się dużo bardziej homogeniczny, to wciąż ma trochę Serbów. Tak oto rozpoczyna się szalona przygoda kilku osób, które próbują pozostać przy życiu, kiedy w kraju szaleją żarłoczne żywe trupy.

Ależ to mnie zabolało! Pewnie dlatego, że w obsadzie znalazło się sporo aktorów, których lubię i chciałbym ich oglądać w dobrych produkcjach, dających szansę na rozwój ich karier. Niestety "The Old Guard" to ten rodzaj kina, który kompletnie do mnie nie przemawia, wobec którego nie mam nawet odrobiny cierpliwości.

Choć trudno o dwa bardziej różniące się od siebie filmy, to podczas oglądania "15 lat" od razy przyszedł mi do głowy "Błąd systemu" . W obu przypadkach mamy bowiem do czynienia z tym samym bohaterem - osobą tak bardzo skrzywdzoną w dzieciństwie, że ów systemowy błąd wciąż pozostaje aktywny uniemożliwiając normalne funkcjonowanie. Różnica polega na tym, że w niemieckim filmie bohaterka wciąż jeszcze była dzieckiem. Tu z kolei mamy do czynienia z dorosłym, teoretycznie przystosowanym do życia w społeczeństwie mężczyzną.

Po "Więcej niż myślisz" sięgnąłem trochę przez przypadek. Chciałem obejrzeć coś, przy czym mógłbym ochłonąć, zrelaksować się, co nie wymagałoby ode mnie jakiejkolwiek aktywności. Produkcja Netfliksa, który przyzwyczaił mnie do tego, że większość jego rzeczy jest pozbawiona charakteru, wydawała się idealna. Polski tytuł jednak nie kłamie. Ten film to dużo więcej niż myślisz.

Oj, nie jest ze mnie chyba najlepszy materiał na chrześcijanina. "Niezłomny: Droga do odkupienia" to przecież czysta protestancka propaganda, a ja wyniosłem z niej naukę, która w nienajlepszym świetle stawia Boga. Oto widzimy dzielnego Louisa Zamperiniego, który przetrwał półtora miesiąca na Pacyfiku i lata japońskiej niewoli. Jednak po powrocie życie nie ułożyło mu się najlepiej. Choć znalazł żonę i teoretycznie założył dom, to w rzeczywistości cały czas cierpi. Trauma wojenna ciągnie go na dno. Biorąc dosłownie przesłanie filmu, wychodzi jednak na to, że nie musiał cierpieć, że jego upadek to jego własna wina, ponieważ nie wypełnił obietnicy złożonej Bogu. I dopiero, kiedy to zrozumiał i gotów był stać się głosem boskiej propagandy, jego cierpienie odeszło jak ręką odjął. Wychodzi na to, że już lepiej jest nie spłacić chwilówki niż mieć dług u Stwórcy.

Mam nadzieję, że Olivia Wilde nie zamierza rezygnować z reżyserii. Jej pierwsza pełnometrażowa fabuła to bowiem rzecz naprawdę bardzo solidna. Nie jest to jeszcze dzieło, o którym mógłbym powiedzieć, że pokazuje wyjątkowy głos Wilde jako reżyserski. Za to udowadnia, że potrafi ona sprawnie posługiwać się narracyjnymi schematami.

Choć "A może Adolf?" jest niemiecką adaptacją francuskiej sztuki teatralnej "Le Prénom", to mnie natychmiast skojarzył się z "Dobrze się kłamie w miłym towarzystwie". W obu przypadkach mamy do czynienia z kolacją, która zaczyna się miło, by potem przybrać niespodziewany obrót i doprowadzić do wyjawienia licznych intymnych sekretów. Różnica polega na tym, że we włoskim filmie tym, co wyzwala lawinę zdarzeń, jest gra z wykorzystaniem komórek. Z kolei w "A może Adolf?" iskrą jest zaskakująca deklaracja jednego z bohaterów, który zamierza nazwać swoje nienarodzone dziecko Adolf.

Opowieść o cierpieniach młodej nastolatki opowiedziana z nietypowej perspektywy. Roni nie jest bowiem główną bohaterką filmu. Kiedy oglądamy ją w pierwszych scenach, dziewczyna łatwo może budzić irytację. Głównym bohaterem jest jej ojciec i pierwsze minuty "Dnia po moim odejściu" to festiwal nieustającego grania mu na nerwach przez nastolatkę. Najpierw córka przez kilka dni nie daje znaku życia, a kiedy w końcu wraca, zaczyna przychodzić do domu tak późno, by budzić ojca ze snu.

Wszystko zaczyna się od problemu z prezerwatywą. Jest jak pierwsza kostka domina, która wprawia w ruch kolejne. Dyskusja o dziecku zmienia się w dyskusję o wspólnych planach, a te prowadzą do propozycji odpoczęcia od siebie i ogarnięcia myśli. Główny bohater nie potrafi tego zrozumieć. Wymarzył mu się miły, bezproblemowy, bezkonfliktowy związek. Kiedy więc pojawił się kryzys, miota się między ucieczką, walką i desperackim przymilaniem.

Miłość do kuchni francuskiej nie jest gwarantem szczęścia we Francji, zaś cena za próbę realizacji marzeń może być wysoka. Jeśli jednak nie dasz się złamać, to przeżyte doświadczenia sprawią, że będziesz lepszym człowiekiem, niezależnie od tego, gdzie ostatecznie wylądujesz.

Szczerze mówiąc nie do końca rozumiem, dlaczego Warner Bros. porzucił ten film, rezygnując z jego globalnej dystrybucji kinowej. Jasne, nie jest to komedia, która rozbiłaby bank. Mimo wszystko nie jest to również jeden z tych tytułów, który można było ot tak zwyczajnie porzucić.

Swego czasu lubiłem oglądać konkurs Eurowizji, choć chyba jestem jedyną osobą, która nie oglądała go dla piosenek. Mnie zawsze najbardziej ekscytowała druga część, czyli głosowanie. Mimo to ciekaw byłem, jak twórcy tego filmu podejdą do tematu. I tak, jak się spodziewałem, niewiele z rzeczywistego konkursu zostało na ekranie. "Eurovision Song Contest: Historia zespołu Fire Saga" to film zrobiony przez osoby, które nie wiedzą, czym jest Eurowizja, dla osób, które konkurs znają jedynie z memów. Poza więc gościnnym przemykaniem przez ekran prawdziwych uczestników Eurowizji z poprzednich lat naprawdę niewiele zostało tu z konkursu. Nie bardzo udało się uchwycić campowość i kiczowatość imprezy. Ogólnie akcja mogłaby się rozgrywać na tle jakiegokolwiek konkursu muzycznego, nawet fikcyjnego, i nie zmieniłoby to ani o jotę samego filmu.