Filmy Torne'a

25-letni Tristan jest niczym dojrzały owoc, wystarczy wyciągnąć rękę, a sam w nią wpadnie. Na to właśnie liczył Sebastian, kiedy przypadek (nad którym cierpliwie pracował) postawił go na drodze Tristana. Lekkie pchnięcie i chłopak znów wpada w sidła narkotyków, daje sobą manipulować, ślepy na niebezpieczeństwo. Zgodnie z tytułem idzie na dno, lecz nie potrafi przejrzeć planu Sebastiana, aż jest już niemal za późno. Sama fabuła, choć nie jest odkrywcza, mogła być zaczątkiem niezłego filmu. W wykonaniu serialowych gwiazdeczek jest to jednak tylko odbębnianie kolejnych scen. Wszyscy udają: twórcy, że mają coś do powiedzenia, aktorzy, że wierzą w swoich bohaterów i widzowie, którzy udają, że wierzą w historię. Podręcznikowa produkcja nie jest nawet na tyle zła, żeby wyróżnić się z tła. To film tak przeciętny, jak to tylko możliwe i jako taki szybko wyparuje z mej pamięci. Ocena: 5

Dawno już nie widziałem tylu znajomych twarzy w jednym filmie. Gwiazdy kina i telewizji połączyły siły, by opowiedzieć o feralnym dniu triumfu i upadku Roberta Kennedy'ego. Szkoda tylko, że nie są oni w pełni wykorzystani. 22 osoby jako równorzędni główni bohaterowie, to trochę za dużo. Żadna z osób nie ma wystarczającej ekspozycji, wątki traktowane są po macoszemu, a całość jest jedynie zbiorem impresji. Ma to swój urok, pod warunkiem wszakże, że Kennedy jest dla widza osobą ważną. Dla mnie takową nie jest, więc nie robiło to na mnie większego wrażenia. Film jest w gruncie rzeczy sztampowy. Tylko scena zamachu wybija się, została naprawdę dobrze przemyślana i zrealizowana. Była zapewne pierwszą sceną w pełni napisaną w scenariuszu. Reszta jest tej kluczowej scenie niewolniczo wręcz poddana, co tu akurat się nie sprawdza. Spośród wszystkich aktorów jedynie Sharon Stone wybroniła się tworząc najciekawszą kreację. Reszta to tylko kwiaty na ściennej tapecie. Ocena: 6

Kilka tygodni i sześć kilogramów – to wystarczy, by wywrócić życie nastolatka do góry nogami. Mickael jest całkiem niezłym judokiem, jednak po tym jak doprowadził przypadkiem do kontuzji jednego z kolegów, musi zbić sześć kilogramów i przejść do niższej kategorii wagowej. Do tego zbliżają się egzaminy, a jego rodzice mają problemy i finansowe i emocjonalne, co rodzi trochę napięć w domu. Wszystko to pewnie jakoś by zniósł. Jest jeszcze Vanessa, jego ukochana od siódmego roku życia. Ich związek nabierze pikanterii, kiedy z pary zmienią się w trójkąt za sprawą Clémenta. O ile dziewczyna jest zachwycona uprawianiem seksu z dwoma facetami na raz, o tyle Mickael nie potrafi przyzwyczaić się do zmiany. Plus d'infos sur ce film "Douches froides" to kolejny z serii filmów francuskich poruszających ten sam temat. Sercowe rozterki nastolatków. Wszystkie one układają się mniej więcej podobnie i w większości przypadków jest to układ dwóch chłopaków jedna dziewczyna. To ciekawy temat

Jeden z bohaterów filmu mówi w pewnym momencie, że prawa świata zewnętrznego nie mają racji bytu w więzieniu. To nie do końca prawda. Owszem, prawe narzucone przez cywilizację, mające na celu stłumienie naturalnych instynktów przestają działać, jednak prawa natury... te funkcjonują tu ze wzmocnioną siłą. Wszystkie one sprowadzają się zaś do prostej zasady: 'jedz lub zostań zjedzonym'. Uwe Boll doskonale to pokazał w swoim najnowszym filmie "Stoic". Wszystko zaczęło się od Mitcha. Facet zdecydowanie nie jest samcem alfa, w kolejce dziobania zajmuje dość odległą pozycję. Jednak tego dnia było inaczej. W grze w pokera ogrywał współwięźniów pięknie aż się patrzy. Już samo to wystarczyło, żeby wzbudzić niezdrowe napięcie. Mitch jednak złamał podstawową zasadę: nie udawaj chojraka, jeśli nim nie jesteś. Upajając się swoim sukcesem postanowił pognębić lepszych od siebie... i przegrał. Cała para z niego uleciała w mgnieniu oka. Ze szczytu spadł na dno, choć mógł się zatrzymać

Smutne, jak bardzo technika może działać korupcyjnie na twórców. To, co pół wieku temu w filmie noir z powodzeniem kreowano przy pomocy scenariusza, kamery i światła, dziś próbuje się odtworzyć za pomocą komputerów. Rezultatem jest makabryczna groteska będąca tanią podróbką. John Moore najwyraźniej nie zrozumiał, że wygląd filmu noir to tylko jeden z elementów, ważny ale nie najważniejszy. Tymczasem "Max Payne" jest tylko i wyłącznie konstrukcją, stylizacją i to z rodzaju tych pozbawionych smaku, 'oczojebnych' (pardon my frencz) jakie spotkać można w podrzędnym klubie drag-queen a nie na wybiegu mody w Mediolanie. Najdziwniejsze z tego wszystkiego jest to, że film nie ma tak naprawdę żadnej fabuły. Tylko patrząc z daleka i to przy olbrzymiej wadzie wzroku, można uwierzyć w iluzję, że jest to historia detektywa, który wciąż próbuje rozwiązać zagadkę śmierci swojej żony i wplątuje się w spory spisek wokół nowej substancji psychotropowej. Kiedy jednak przyjrzeć się całoś

No cóż, David Ondaatje chciał zrobić dreszczowiec w starym stylu. Nie do końca mu się to jednak udało. Film jest zrealizowany sprawnie, ale za bardzo podręcznikowo. Nie ma w nim polotu, prawdziwej atmosfery. Największym problemem jest jednak sama konstrukcja opowieści. Wprowadzając dwa równoległe wątki, od razu zdradza całą historię. Owszem, na końcu jest wprowadzony twist, który jednak wydaje się próbą na chama wykiwania tych, którzy zgadli od razu o co biega. Ta konstrukcja mogłaby się udać, gdyby sprawa kryminalna zeszła na drugi plan, a zamiast niej spróbowano wniknąć w psychikę bohaterów. Ondaatje mnoży jednak niepotrzebnie problemy, przez co wszystko jest potraktowane pobieżnie. Aktorsko film również stoi na dość przeciętnym poziomie. Lubię Shane'a Westa i Alfreda Molinę, ale naprawdę słabo się tu postarali. Jedynie Hope Davis trzyma poziom, lecz trzeba powiedzieć, że mając najbardziej efektowną postać, miała też najłatwiejsze zadanie. Ocena: 6

Nie potrafię dokładnie wskazać, co w tym filmie nie wyszło. Wiem jednak, że coś nie wyszło. Miało być zabawnie, było nudnie. Miało być efektownie, wyszło efekciarsko. Te sztuczki montażowe zupełnie do mnie nie przemówiły. Przez większość filmu się nudziłem. Dopiero końcówka do mnie dotarła i naprawdę się wzruszyłem. Niestety emocje przyszły trochę za późno, by cokolwiek zmienić. Jedyna, co mnie w tym filmie zainteresowało, to Jesse Bradford. Przypomina mi on zabawkę Potato Head. A jednak ma w sobie pewien urok. Jest jak młody Matthew Broderick i obawiam się, że czeka go podobne balansowanie na granicy gwiazdorstwa, zanim wpadnie w odmęty kina klasy B. Ocena: 6

Choć film ten dotyka polityki MPAA dotyczącej przyznawania kategorii wiekowej, w rzeczywistości jednak podejmuje on kilka istotniejszych kwestii związanych z rosnącym problemem korporacjonizmu. "This Film Is Not Yet Rated" nie odkrywa Ameryki, lecz warto sobie przypomnieć, czym jest film. Otóż film jest produktem konsumpcji. Produkt ten ma trafić do jak najszerszego grona odbiorców nie w celu zapewnienia im rozrywki, przyjemności, doznań estetycznych czy intelektualnych – to są tylko efekty uboczne przyjemne, jeśli rzeczywiście pojawiają się, lecz nie najistotniejsze. Ich celem jest pomnożenie stanu posiadania studia, które z kolei jest częścią większego koncernu. I tu jest pies pogrzebany. Film Dicka dotyka bowiem coraz bardziej palącego problemu korporacjonizmu i ukrytego monopolu. W teorii mamy bowiem sporo wytwórni filmowych, które konkurują o wpływy. W rzeczywistości walka ta jest na drugim miejscu, ważniejsze jest zachowanie status quo, spokoju i bezpieczeństwa koncernó

Kevin Smith już "Clerks II" udowodnił, że odzyskał formę po nieszczęściu, jakim była "Jersey Girl". Teraz potwierdził swoją klasę kręcąc przezabawną, miejscami aż za ostrą komedię o tym, że facet z kobietą nie może się tylko przyjaźnić. Jednak kiedy 20 lat temu udowodnić to można było przy pomocy rozmów, teraz potrzeba do tego ostrego rżnięcia i to koniecznie przed sporą ekipą filmową... 'o tempora! o mores!' chciałoby się zakrzyknąć, ale ponieważ "Zack i Miri" od "Clerks II" tak znowuż mocno nie odbiega, zatem byłby to krzyk mocno spóźniony. Co najmniej pół najnowszego filmu Smitha to komedia na najwyższych obrotach powodująca ostre odwodnienie i kolkę spowodowaną płaczem ze śmiechu. Druga połowa to już jednak niestety ciepłe kluchy, trochę nazbyt sentymentalne i idące po najmniejszej linii oporu. Najbardziej czuje się to tuż przed końcówką. Jakby Smith doznał przedwczesnego wytrysku i musiał na nowo zebrać siły. Kiedy jest jednak w pełn

Rzadko zdarza się, by reżyser dostarczył do kin dokładnie to, co obiecał. Takim wyjątkiem jest właśnie drugi "Transformers". Miało być więcej wybuchów, akcji, robotów, piersi Megan, homoerotycznego patosu i militarnej ekstrawagancji i to rzeczywiście dostałem. "Zemsta upadłych" to wielkie łubudu z namiastką fabuły, co jednak zostaje tak sprawnie zrealizowane, że pomimo posiadania niemal wszystkich wad "Terminatora: Ocalenie" jest to film o niebo lepszy. Bay jest jak dziecko, które nie ma dość zabawy swoimi robocikami i samochodzikami. Jedynym ograniczeniem był tylko i wyłącznie budżet i czas. I trochę żałuję, że Bayowi dano aż tak dużą kasę. "Transformers" bardzo zyskałby na mniejszym budżecie. Byłoby wtedy mniej efektów specjalnych, mniej eksplozji. Teraz przysłaniają one fakt, że tak naprawdę film ten jest godnym następcą trylogii Indiany Jonesa. Mamy tu tę samą konwencję bajkowo-komiksową, mieszankę awanturnictwa, nabuzowanego testosteronu, sz

Muszę powiedzieć, że jestem zdziwiony, że "Kac Vegas" przez dwa tygodnie okupował pierwsze miejsce amerykańskiego box office'u. Bo też choć odwołuje się do bardzo cenionej w Ameryce komedii kumpelskiej, to jednak twórcy nie przebierają w środka i jadą ostro, bardzo ostro. Ale to dobrze, znaczy się, że Amerykanie już na dobre odzyskali humor. Mnie to cieszy tym bardziej, że przy całej sympatii dla Apatowa, jego komedie zaczynały mnie już nużyć – wszystkie były robione na jedno kopyto. Todd Phillips tymczasem ma naprawdę niewiele hamulców, a jednocześnie trzyma się pewnego staromodnego trzonu, co sprawia, że jego komedyjka jest sympatyczna, nawet kiedy stara się być chamska. Humoru mniej lub bardziej zadziornego jest w tym filmie sporo. Mnie szczególnie ubawił stały bywalec komedii Apatowa Ken Jeong, który właśnie w "Kac Vegas" stworzył postać najbardziej wyrazistą. Każda kwestia 'Leslie Chowa' to powód do śmiechu pełną gębą i do utraty tchu. Co do głównyc

Jak na produkcję przeznaczoną bezpośrednio na rynek DVD "Motel 2" jest zaskakująco spójną produkcją. Widać, że twórcy poświęcili czas, żeby wszystko przemyśleć. Szkoda tylko, że zapomnieli, co naprawdę liczy się w tego rodzaju produkcjach. Nikt tu nie szuka sensu czy wartości artystycznych, liczy się pomysłowość i widowiskowość scen mordów. A tu twórcy "Motelu 2" nie popisali się. To jedna wielka nuda, bez wyobraźni, bez pomyślunku, bez bohaterów. Szkoda, bo "Motel" dawał możliwość pofolgowania sobie, a biorąc pod uwagę, że prequel i tak nie miał trafić do kin, swoboda była większa. Raz jeszcze sprawdziła się stara maksyma, że to co nas ogranicza, wzmaga pomysłowość. Ocena: 4

Muszę powiedzieć, że oglądałem "Męską grę" z pewną chorą fascynacją. Zastanawiałem się, jak długo można robić film niezgodnie ze sztuką, zanim ten rozpadnie się na kawałki. Ku mojemu zaskoczeniu, obraz Clémenta Virgo dotrwał do końca i choć daleko mu do kina wyrazistego, zapadającego w pamięć, gniotem jakim być powinien się jednak nie okazał. Historia boksera, który po 10 latach wychodzi z więzienia jest naiwna i grubymi nićmi szyta. Wszyscy bohaterowie bardzo łatwo i zgrabnie wpadają w przypisane im fabularne przegródki, tak że od początku jest jasne kto przetrwa, a kto jest przeznaczony do odstrzału. Virgo buduje film na wielokrotnych powtórzeniach, dość specyficznych, bo trójkowych – każda scena pojawia się w filmie trzykrotnie (jak choćby szlochający w łóżku faceci, odwiedziny miejsca zbrodni, teksty o tatuażach). Odrębną kwestią jest Rossif Sutherland, syn Donalda Sutherlanda. Cały film przetrwał na jednej minie zbolałego psa zamkniętego w schronisku. Jest to tak kiczowa

Romero jest niekwestionowanym mistrzem, jeśli chodzi o opowiadanie historii o zombie. Problem w tym, że on sam ugrzązł w pewnych ramach, poza które nie potrafi się już wyrwać. Stąd też jego kolejne filmy nie wnoszą nic nowego, choć przecież mogłyby. Ot choćby "Kroniki żywych trupów". Pomysł jest naprawdę niezły – historia opowiedziana z punktu widzenia studentów filmówki. Nie mają pojęcia co się dzieje, po prostu próbują przeżyć. Jeden z nich wszystko rejestruje. Niestety na pomyśle się kończy. Romero wykorzystuje Internet, media, politykę jako pretekst do wygłaszania kolejnych kazań o kondycji ludzkości. Brzmi to pretensjonalnie i nawet u nastolatka sprawiałoby wrażenie nadmiernej egzaltacji. Kolejne sceny są dość nudne i tak naprawdę brakuje tu napięcia. Bez niego zaś film o zombie nie ma większego sensu. Do tego postaci są dziwnie niedopracowane, zwłaszcza Jason. Jego obsesja jest kompletnie niewiarygodna i wydaje się raczej chwytem komediowym, niż realną cechą osobowości.

Na "Kinematografa" wybierałem się wielce ciekaw, czy Tomek Bagiński po raz trzeci mnie oczaruje. "Katedra" była piękna, zaś "Sztuka spadania" absolutnie bezbłędna, więc szanse były duże. Teraz już jednak wiem, że tym razem Bagiński do mnie nie trafił. Nie wiem, czy to wina gry "Wiedźmin", która go zmanierowała, czy też fakt, że jest to swego rodzaju wprawka przed animacją pełnometrażową (co powtórzył kilkakrotnie podczas prezentacji filmu), ale w "Kinematografie" zabrakło twórczej dyscypliny i wyczucia proporcji. Widać, że twórcy bawią się formą i jej poświęcają najwięcej miejsca. Historia zeszła nieco na plan dalszy i powstała rozwlekła powiastka pozbawiona emocjonalnego ciężaru, jaki mieć powinna. Przysłowiowa flegma brytyjska jest tu doprowadzona do absurdu, przez co niestety psuje kulminacyjną scenę. Osobiście drastycznie skróciłbym film, z 12 minut zostawiając może 4-5. W zasadzie jedna sekwencja jest w "Kinematografie" ś

"Laska" to zabawna impresja z dość okrutnym morałem opowiadająca o damsko-męskich relacjach. W 5-minutowej animacji trudno o dużo treści, ale też nie ona jest najważniejsza. Liczy się co innego: pomysł, wyrazistość wykonania i mocne spointowanie. Michał Socha najwyraźniej doskonale to zrozumiał i stworzył bardzo dynamiczny, nieco surrealistyczny filmik, który ogląda się naprawdę znakomicie. Ocena: 5

Czym ten film nie jest? Mamy tu elementy fantasy (człowiek-delfin), kino gangsterskie Echo), buddy movie, road movie, komedię zaangażowaną społecznie i trochę campu, a wszystko podlane sosem 'na serio'. "The Fruit Machine" jest filmem przerysowanym na Maksa, absolutnie 'over-the-top'. Pełno w nim kiczu, ale tego dobrego, który bawi i śmieszy, a nie irytuje. Trudno brać ten film na poważnie, ale jako rozrywka jest po prostu świetny. Niezapomniany jest w tym filmie przede wszystkim Bruce Payne w roli Echo – zabójcy z maczetą. Parodiuje tu samego siebie i choć nie wypowiada ani jednego słowa i tak kradnie każdą scenę. Rewelacja! A przecież jest jeszcze drapieżna Clare Higgins, jest zabawny Robbie Coltrane i w końcu jest Hans Zimmer, który skomponował do filmu muzykę. Dwójka młodych aktorów również dzielnie sobie radziła, choć nie dziwi mnie fakt, że kariery kinowej jednak nie zrobili. "The Fruit Machine" to z jednej strony film głupi i naiwny, z drugiej

Są filmy, które wiem, że są złe, oczekuję, że są złe, a i tak je oglądam (bo tak, co... nie można?). Są jednak i takie, które wiem, że arcydziełami nie będą, ale choćby sama obsada gwarantuje przynajmniej film przeciętny, które po obejrzeniu okazują się śmierdzącymi produktami, które natychmiast należy dać do procesu utylizacji ścieków. Do tego rodzaju należy właśnie 'komedia' "Nieszczęścia chodzą parami". Pomysł historii faceta, któremu do domu zwalają się nieproszeni członkowie rodziny, a żona nie myśli o niczym innym, tylko o zajściu w ciążę, nie jest oryginalny. Daje jednak możliwość nakręcenia zabawnej komedyjki. Do tego Liv Tyler czy Diane Keaton w obsadzie dawały nadzieje na przynajmniej odrobinę śmiechu. Tymczasem śmiać się mogłem tylko z siebie, że byłem takim durniem i dałem się nabrać na wypożyczenie filmu. Żadna ze scen w tym filmie nie była śmieszna. Dwie czy trzy miały potencjał (jak choćby pogrzeb), ale zostały zmasakrowane. Do tego Diane Keaton, która

Większość z nas żyje w przekonaniu, że współcześnie mamy do czynienia ze swobodą, jaką nie cieszyliśmy się nigdy wcześniej. Wystarczy jednak obejrzeć "Taxi zum Klo", by przekonać się, jak bardzo pruderyjne jest współczesne społeczeństwo (albo też o ile rozsądniejszej). To, co pokazano na ekranie jest miejscami mocno szokujące i kontrowersyjne. Nawet w mainstreamowych pornosach nie zobaczy się niektórych ze scen (ich nieodpowiedzialność na początku lat 80. dziś może mrozić krew w żyłach, wtedy krew tę mogło zarazić). Jednak jako całość film ten kompletnie nie przypadł mi do gustu i z notą na IMDb trudno jest mi się zgodzić. Ripploh nie czyni praktycznie żadnej granicy między sobą jako twórcą i sobą jako bohaterem. Fakt, że jest to film autobiograficzny jest tutaj małym usprawiedliwieniem. "Taxi zum Klo" ma wszystkie grzechy amatorskiej produkcji: podziurawiona fabuła pełna dziwnych przeskoków, brak zakorzenionych w fabule bohaterów i straszliwie drewniane aktorstwo,

David Mamet i film o sztukach walki? Cóż, po obejrzeniu "Mistrza" nie jest to aż tak zadziwiające, jak się mogło wcześniej wydawać. Film wyszedł mu naprawdę solidny. Świat mieszanych sztuk walki, a w szczególności jujitsu, został tu odwzorowany całkiem wiernie, choć przecież walki nie są w nim najważniejsze. To, co liczyło się dla niego najbardziej to kodeks honorowy, filozofia życia. W dodatkach do DVD cały czas słuchać odniesienia do 'samurai movies' i rzeczywiście "Mistrz" w dużej mierze odwołuje się i do kina samurajskiego i do tradycji westernu – jeśli chodzi o kreowanie bohaterów). Mnie jednak film ten skojarzył się głównie z Księgą Hioba. Mike uczy jujitsu, nie tylko walki ale również zasad postępowania w życiu codziennym. Sam stara się być im wierny. W normalnych warunkach jest to dość łatwe. A jeśli okoliczności się zmienią? Mike'owi łatwo przychodzi uczenie Laury, ofiary gwałtu, że z każdej sytuacji jest wyjście i nie można się poddawać. Nie je

Dziwna rzecz z tymi rodzinami. Niby prawda, że najlepiej wychodzi się z rodziną na zdjęciach, ale z drugiej strony nie można (w większości wypadków) się bez niej obejść. Przez większość życia walczymy z ograniczeniami narzuconymi nam przez wychowanie, chcąc być sobą, nie zdając sobie sprawy, że tak naprawdę buntujemy się przeciwko sobie, bo ty czego chcemy czy nie, rodzina do pewnego stopnia nas definiuje. Zrozumienie tego uwalnia nas od negatywnych emocji... do tego przynajmniej próbuje przekonać widza reżyserka "Narzeczonej" Vanessa Parise. Po "Narzeczoną" sięgnąłem bez powodu, od tak po prostu. Seans nie okazał się stratą czasu, ale film żadnym odkryciem nie jest. Podobnych historii wałkowanych na wszystkie możliwe sposoby było już setki, tysiące, a może i miliony. Jednak bohaterowie są sympatyczni, całość znośnie zlepiona, więc jakoś daje się to obejrzeć. Film idealny na zabicie czasu. Ocena: 6

Von Triers otwiera otchłań bezdennej samotności i obcości, wynikającej z totalnej alienacji człowiek od siebie samego i od świata, w którym żyje. Współczesny człowiek żyje w kompletnym oderwaniu od natury, z której pochodzi, negując tym samym fakt bycia jej częścią, fakt posiadania w sobie fragmentu natury. Wolność od władzy popędów jest jednak iluzją i to bardzo cienką, gdy tylko zbliżamy się do jej granic pojawia się przemożny strach, panika, chęć ucieczki. Natura jest bytem kompletnie obcym. Można się nią zachwycać, kiedy jest piękna, soczyście zielona z milutkimi jelonkami skaczącymi dookoła. Jednak częścią natury jest też śmierć, rozkład, zgnilizna. To wszystko stało się jednak anatemą. Ból tłumimy lekami, żałoba jest chorobą, a śmierć nie istnieje, bo przecież jest życie wieczne. Thanatos umarł. A co z naturą człowieka? Ta stała się grzeszna. Popędy – zwłaszcza te seksualne – należy wygnać precz jako dzieci Szatana, owoc grzechu pierworodnego. Ten, kto się im oddaje jest czciciel

Cóż, z całą pewnością jest najlepszy film Van Damme'a od bardzo dawna, może nawet od 20 lat. Ale to wcale nie znaczy, że jest to naprawdę dobry film. Doceniał tę całą pseudowiwisekcję, parodiowanie samego siebie, czym wystawia się na pośmiewisko ale i przed nim się broni. A jednak ten film w moich oczach byłby dobry, gdyby JCVD i twórcy poszli na całość, poszaleli tak, jak choćby Statham w "Adrenalinie". Surrealistyczne alter-ego Van Damme'a. Plus d'infos sur ce film Niestety film jest dość spokojny, z kilkoma fajnymi momentami, ale ogólnie mający większe ambicje niż rezultaty. Stosuje fajne zabiegi formalne, ale za rzadko i szybko je porzuca na rzecz bardziej konserwatywnej formy narracji. Owszem historia najbardziej pechowe dnia w życiu Van Damme'a jest na swój sposób ciekawa. Jednak ten wyraźnie postmodernistyczny temat jest ledwie pociągnięty. Trochę szkoda. Mimo wszystko może Van Damme doczeka się comebacku. Byłoby mi miło. "Krwawy sport" czy &q

Ło matko! Co też ta Fontaine najlepszego zrobiła?! Zamieniła Coco z kobiety intrygującej, wyjątkowej, odważnej, w nudną bohaterkę bezbarwnego melodramatu. Po autorce "Dziewczyny z Monako" spodziewałem się jednak czegoś więcej. Plus d'infos sur ce film "Coco Chanel" nie jest portretem nietuzinkowej postaci, lecz raczej adaptacją XIX wiecznego dramatu. Oto biedna dziewczyna, wychowywana przez zakonnice zostaje utrzymanką arystokraty. Rola ta ja uwiera i kiedy pojawia się przystojny, z pozoru niezależny Anglik, w jej głowie rodzą się różne fantasmagorie. Ten film jest jak wyblakła kopia Dickensa albo Prousta. Te same dekoracje, tylko życia zdecydowanie mniej. Relacja Coco i z Balsanem i z Boyem odbiegają od rutyny, lecz nie w tym filmie. Obraz jest całkowicie wyprany z emocji, co tylko podkreśla niezła w sumie gra aktorów. I Tautou, i Poelvoorde i nawet Nivola starają się jak mogą, ale ich gra jest pusta, nie kryje się za nimi nic poza ogranym trójkątem. Nie przyjm

Debiut reżyserski córki Clinta Eastwooda to historia trójki osób, których połączyła śmierć. Tom jest motorniczym, który ucieka do pracy, by nie patrzeć na umierającą na raka żonę. Jednak śmierć tak łatwo mu nie ustąpi. Na drodze jego pociągu staje samochód, którego właścicielka postanawia zakończyć swoje życie. Chce zabić siebie i syna, lecz ten uciekł w porę. Tom zabił jednak kobietę. Teraz chłopak przychodzi do niego, szukając winnego ale i rozgrzeszenia, znajdując miłość i dając spokój ducha tak potrzebującym tego Tomowi i jego żonie. Jak na debiut "Więzy życia" to film nawet niezły. Alison trochę za bardzo stara się iść w ślady ojca, jednak ten "Million Dolar Baby" nakręcił, kiedy był dwukrotnie starszy niż córka i to czuć. Film jest zbyt uproszczony i sentymentalny. Dobrze zagrany, jednak mimo wszystko nieco fałszywy. Nie do końca kupuję tę historię, która zbyt łatwo wpada w znajome koleiny. Mimo wszystko Alison Eastwood może jeszcze wyrosnąć na ciekawą reżyser

Cóż jak na film edukacyjno-propagandowy "Clapham Junction" wypada całkiem nieźle. Jedynie dyskusja przy stole po zabraniu Alfiego do szpitala jest za bardzo ideologiczna, reszta wypada całkiem wiarygodnie, choć przygnębiająco. Ta telewizyjna produkcja pokazuje, jakie niebezpieczeństwa czyhają na gejów w niby tolerancyjnym Londynie. Mamy więc parę, której jeden z panów młodych już na weselnym przyjęciu zabawia się z kelnerem, mamy przypadkowy seks, który zamienia się w nawalanie zbyt naiwnych gejów, mamy małolata, który podrywa starszego faceta, ku wielkiemu niezadowoleniu matki i pedofila, który próbuje żyć, jest i kilku kryptogejów i gej otwarty ale samotny tęskniący za rodziną. W tym filmie nie ma żadnego optymistycznego zakończenia. "Gay" na pewno nie jest tu określeniem człowieka wesołego. Nie wszystkie historyjki wypadają równie dobrze. Najciekawsza jest opowieść o Theo, 14-latku, który podrywa dwukrotnie od siebie starszego faceta podejrzewanego przez sąsiadów

Jest rok 1942, Francja znajduje się pod niemiecką okupacją, jednak wojna niejednakowo wszystkich dotyka... przynajmniej na początku. Jean żyje w miarę normalnie dzieląc czas pomiędzy dom i rodzinny interes, a miłość swojego życia. Tragedia wojny zastuka do jego drzwi, kiedy spotka Sarę, przyjaciółkę z dzieciństwa. Jako Żydówce grozi jej śmierć, o czym przekonała się widząc, jak zdradliwie zabita zostaje cała jej rodzina. Jean postanawia jej pomóc. Nie wie jeszcze, że w ten sposób podpisał wyrok śmierci na kilka osób. Sara jest w Jeanie ślepo zakochana, z czego on zdaje sobie sprawę. I choć bardzo mu na niej zależy, jego serce należy do kogoś innego – Philippe'a. Całą trójka po niezbyt miłym początku dochodzi do porozumienia i ich życie mogłoby potoczyć się harmonijnie, gdyby nie wojna, a przede wszystkim, gdyby nie brat Jeana Jacques, który chciałby zagarnąć Sarę dla siebie. Jak ostatni idiota zdradza brata, nie zdając sobie sprawy z konsekwencji. Kiedy aresztowanie Jea

Pretensjonalność jest jednak w modzie. Tylko tym mogę wyjaśnić wszystkie nagrody, jakie zdobył "Los bastardos". Miałka historyjka dwóch nielegalnych emigrantów, którzy wynajęci zostają do czegoś i włamują się do domu pewnej Amerykanki. Co dokładnie było ich zadaniem, tego się nie dowiemy. Za to boleśnie dokładnie widzimy, jak to się wszystko skończyło. Film jest bardzo powolny. Nie dzieje się w nim praktycznie nic. Nawet kiedy włamują się do mieszkania kobiety i budzą jej ze snu, tempo nie wzrasta. Całość sprawia wrażenie jakby została nakręcona w psychiatryku przez osoby pozostające pod wpływem końskiej dawki psychotropów. "Los bastardos" natychmiast skojarzyło mi się z "Cieniem". Tam jednak końcówka była mocniejsza (choć mniej dosłowna) i całkowicie cyniczna. Tu przebija przez mroczną naturę promień nadziei i skrucha czy też żal ostatniej sceny psuje całkowicie zakończenie. Gdyby nie jedno pif, można byłoby ten film przespać w całości i naprawdę nic by s

Auć, co za bolesne rozczarowanie. Nowy film Andrésa Wooda w niczym nie przypomina wcześniejszego "Machuca". To pretensjonalne wypociny, które mogą podobać się, jeśli tworzy je 15-latka w ciąży, ale nie dorosły facet z filmowym doświadczeniem. Ideą "Dobrego życia" jest właśnie uchwycenie samego życia. To film "bez fabuły", po prostu się toczy. Kilka równolegle prowadzonych historii opartych jest na rzeczywistych wydarzeniach. Każda z nich byłaby sympatyczną anegdotą, lecz opieranie na nich całej konstrukcji do duża przesada. Jak dla mnie ten film jest kompletnie pusty, niespójny i łopatologiczny. Wybroniła go pojawiająca się na drugim planie historia zmarłej dziewczyny i jej synka. Niezłe aktorstwo, muzyka i zdjęcia to również duże plusy, dzięki którym nie skreśliłem tego filmu kompletnie. Ocena: 6

Nie, amerykański horror nadal leży i kwiczy. Po "Nieznajomych" (który technicznie horrorem nie jest) i "Nocnym pociągu z mięsem" (który z kolei nie został wyreżyserowany przez Amerykanina) wydawało się, że coś drgnęło w sztuce przerażania. Przy "Udręczonych" wciąż drga, ale nic ponadto. W porównaniu z europejskimi produkcjami (nawet brytyjskimi), jest to rzecz mocno przeciętna. To, co w "Udręczonych" fascynuje najbardziej to to, że całość oparto na autentycznej historii. Ta jest naprawdę niesamowita. Umierający na raka chłopak, dom z mroczną przeszłością, magnetyzm, spirytualizm, nekromancja. Daje pole do popisu dla osób obdarzonych wyobraźnią. Niestety żadna z nich nie pracowała przy tym filmie. Obraz jest za długi, nudny i mało przekonujący. Próbują budować napięcie, a tymczasem zachęcają do smacznej drzemki. To co zrobili, gdyby zostało wykastrowane z wszystkich dłużyzn, idealnie pasowałoby na odcinek "Strefy mroku" czy "Z archi

Gdy bieda i desperacja pukają ci do drzwi – on tam jest. Kiedy pragnienie lepszego życia stawia cię przed moralnym dylematem – on jest u twego boku. Gdy pragnienia serca domagają się spełnienia – on trwa przy tobie. Zawsze na wyciągnięcie ręki, nieustannie wskazuje drogę prostą, łatwą i przyjemną. A kiedy już nią podążysz, będzie na jej końcu, by pobrać opłatę. A jest nią oczywiście życie. Znany jest pod wieloma imionami: Legion czy też Szatan. Jednak w przypadku "Szatana" lepsze byłoby chyba imię Samael. Kusi on, lecz nigdy nie wyłącza sumienia - jest ono cały czas obecne, człowiek ma możliwość, by powiedzieć "nie", by się cofnąć, by odrzucić propozycję. Kiedy jednak nie znajduje w sobie siły, Samael - anioł śmierci - przybywa wydać wyrok i ogłosić jedyną prawdę piekła: nihil veniae. To, co zrobił Andrés Baiz to prawdziwy majstersztyk. Inspirowany prawdziwymi wydarzeniami, zrealizowany w modnej teraz formule wielowątkowej historii (zupełnie jak "Babel" cz

Prawda i fałsz, jakże małe mają znaczenie w codziennym życiu. Liczy się to, co los nam przyniósł i co my z tym zrobimy. Analizy są dobre ale dla sądu, życie jest o wiele bardziej skomplikowane. Julia budzi się pobita, zakrwawiona, zdezorientowana. Myje się, wychodzi (starannie zamaskowawszy siniaki i zadrapania). Kiedy wróci do domu, dwa ciała leżą w jej mieszkaniu. Dzwoni na policję i... zostaje aresztowana za morderstwo i usiłowanie morderstwa. Co się zdarzyło w jej mieszkaniu? Tego nigdy się nie dowiemy. Poznamy dwie wersje zdarzeń, żadna z nich nie jest do końca prawdziwa, obie przygotowane zostały specjalnie na potrzeby sądu. Prawda nie ma jednak żadnego znaczenia. Czy prawda przywróci życie Nahuenie? Czy Julia będzie przez to mniej w ciąży? Czy pogodzi się z matką? Nie. Znalazłszy się w ekstremalnej sytuacji, Julia zaczyna rozumieć, że przeszłość się nie liczy. Ważna jest chwila obecna i to, jak się ją wykorzysta – ona bowiem kształtuje przyszłość. Julia na początku ma problemy z

Brazylijskie kino ostatnio bardzo mnie zaskakuje, a przynajmniej to kino, które do Polski dociera. Widać, że twórcy z tego kraju nie boją się eksperymentować z formą, wyginając filmową materię na wszystkie możliwe sposoby. Czasem pudłują (jak było z "Filmefobia"), czasem trafiają (jak było z "Cleópatrą"), a czasem strzelają w dziesiątkę – i to jest przypadek "Machiny". Film powstały w duchu Françoisa Rabelaisa to baśń, przypowieść filozoficzna, farsa i komentarz socjologiczny w jednym. Prości bohaterowie prowadzą dyskusje na najwyższym poziomie złożoności, filozoficzne dywagacje na temat czasu sąsiadują z telenowelową powiastką o miłości. Wszystko to jest dynamiczne, podane z werwą, sprawnie i z pomysłem. Świetni bohaterowie, jeszcze lepsze dialogi i całość tak zmiksowana, że nie można oderwać oczu od ekranu. Film jest historią Antônio, dziecka spokrewnionego z samym czasem. Przez pierwsze pięć lat swego życia nic nie robił tylko płakał. Przez kolejne koch

Fascynujące studium poczucia winy i szaleństwa ubrane w szaty religijnego fanatyzmu. Gdyby Boga nie było, Elías musiałby go wymyślić. Tylko w ten sposób może nadać swojemu cierpieniu, poczuciu winy strukturę i sens. Lata 20-te ubiegłego stulecia w Meksyku były czasem dość burzliwym. Władze zakazały w tym czasie praktyk religijnych, czemu chłopi się sprzeciwiali. Elías mimo nalegań matki nie przyłączył się do zbrojnego oporu. Kiedy jednak jego ciężarna żona uległa wypadkowi, nie zważając na niebezpieczeństwo sprowadza księdza. Za nim przyjdą żołnierze, czego skutkiem będzie rozstrzelanie księdza i kilkunastu mieszkańców wioski, powieszenie syna Elíasa oraz śmierć żony przy porodzie. Sam Elías też miał zginąć rozstrzelany, ale jakimś cudem przeżył. Jednak wewnątrz został całkowicie wypalony, pozostała pustynia, czarna dziura, którą porównać można tylko z omnipotentnym Bogiem. Elías wycofuje się wraz z resztą dzieci na pustynię, gdzie tworzy swoistą sektę wokół wizerunku rozsierdzonego Bo

Spodobał mi się ten film. Czwórka bohaterów, ograniczona przestrzeń i bardzo teatralna historia. Jednak Andrés Tambornino dobrze wszystko przemyślał i choć może niebezpiecznie blisko balansuje banału, to jednak stworzył ciekawy dramat, z dynamicznymi interakcjami. Siłą filmu nie jest fabuła. Ta jest dość standardowa: czwórka osób: dwóch facetów i ich byłe dziewczyny wybiera się na rejs jachtem. Burza spycha ich z kursu i zamiast kilku godzin spędzą na wodzie kilka dni. To czas zamknięcia kilku spraw i odkrycia tajemnic. Film ogląda się dobrze głównie za sprawą aktorów. Ich kreacje są na tyle dobre, że kiedy reżyser bawi się zdjęciami, miałem wrażenie, że niepotrzebnie próbuje przedobrzyć to, co żadnego udoskonalenia nie potrzebuje. Szkoda tylko, że Tambornino nie ma tak naprawdę nic do powiedzenia. Refleksja jest tu płytka i wtórna. No ale przynajmniej oglądają film w ogóle się nie nudziłem. Ocena: 6

Szczerze przyznaję się do tego, że nie zrozumiałem tego filmu... a przynajmniej mam nadzieję, że nie zrozumiałem. Wynika to głównie z faktu, że XIX-wieczna historia Argentyny jest mi praktycznie nieznana. O Sarmiento wiem tylko tyle, że był prezydentem Argentyny, o de Rosas i Uruquiza równie niewiele. Tymczasem postaci te cały czas są obecne w filmie. Cytuje się ich, pokazuje związane z nimi miejsca. Mam nadzieję, że Matías Piñeiro miał tu jakąś metodę, że dawna historia i współczesność uchwycona na kamerze łączy wspólny język, wspólna symbolika. Jak dla mnie bowiem jest to jedynie pretensjonalna, bo czarno-białą i gruboziarnista wersja "Beverly Hills 90210", gdzie dziewczyny nie robią nic tylko podkradają sobie chłopaków. Ocena: 3

Ze zdumieniem przeglądałem stronę IMDb poświęconą filmowi. Nie mogę zrozumieć, skąd tyle nominacji i nagród dla obrazu, który sam nie wie czym chce być. Niby jest to film komercyjny, ale jego konstrukcja (i długość) sugerują, że twórcy chcą pokazać coś więcej. Jak na komercję, ma film za dużo przestojów, jest za bardzo moralizatorski, a ostatnia część jest wyraźnie doszyta pod przymusem. Jak na poważne studium, za bardzo ślizga się po powierzchni, sprytnym montażem unikając rzeczywistego zagłębienia się w problem. Mauro Lima opowiada inspirowaną prawdziwymi wydarzenia historię João Guilherme Estrelli, który nie pogodził się z chorobą ojca (a w końcu z jego śmiercią). Ból zagłusza balangami i narkotykami. Do tego dochodzi przerażenie śmiercią, więc żyje zgodnie z ideą carpe diem. I tak wplątuje się w przemyt narkotyków na wielką skalę. Film ma swój urok, ale jest za długi, przez co niestety pozostaje gorzki posmak nudy. Ocena: 5