Filmy Torne'a

"Domek w górach" zaczyna się obiecująco. Reżyserski duet sugeruje, że wykorzysta klasyczne schematy gatunkowe, by opowiedzieć w świeży sposób o nawiedzonych domach, niebezpiecznych dzieciach i demonach przeszłości, które niszczą nadzieję na przyszłość. Niestety w połowie filmu twórcom wyraźnie zabrakło pary. Próbując na siłę maskować swoje intencje, ustawili się w niekorzystnej sytuacji, co negatywnie odbiło się na opowieści. Z intrygującej zapowiedzi całość zmieniła się w typowego horrorowego snuja. Na szczęście końcówka była bliska temu, co miałem nadzieję zobaczyć.

Kolejna francuska opowieść przybliżająca życiowe problemy i przedstawiające mechanizmy działania systemu. Tym razem widzimy bezduszność bankowego systemu, który z nonszalancją pozwalał swojemu klientowi zadłużać się, a kiedy kwota przekroczyła wartość tolerowaną, po prostu zabrał się do odzyskiwania tego, co jego. Kryjąc się za nieskutecznymi mechanizmami rzekomo mającymi chronić klientów i wyzyskując osobiste komplikacje banki wymuszają na zadłużonych osobach desperackie posunięcia.

Tytuł tego filmu jest mocno mylący. FOMO to skrót od terminu określanjącego zjawisko polegające na chronicznym lęku, że coś nas omija, że inni mają więcej zabawy, że uczestniczą w czymś wartościowym. Bohaterowie tego węgierskiego dramatu takich lęków nie przejawiają. A w każdym razie nie wokół tego rozgrywa się główny wątek.

Oto życie pewnego mężczyzny, który postępował według dewizy: problemy należy grzebać głęboko w sobie, aż pewnego dnia samemu zostanie się przez nie pogrzebanym.

Spowity niepewnością Madryt wyczekuje ostatniego tchnienia dyktatora. Ale niewiadoma przyszłość kraju nie sprawiła, że zbrodnie i namiętności zniknęły. I tak były policjant, teraz prywatny detektyw, wplącze się w sprawę morderstwa pewnego krawca. Sprawa wydaje się banalna. Jak się jednak okaże, gra toczyć się będzie o wyższą stawkę niż przypuszczał detektyw.

Młody, pewny swego mężczyzna poznaje w klubie niezwykłą dziewczynę. Jej żywiołowość, entuzjazm, niespożyta energia podbijają jego serce. Nie wie jeszcze, że tak rozpoczyna się jego podróż, podczas której okryje, jak mało wie o świecie, ludziach i miłości.

"Odrobina chaosu" przypomina mi kostkę Rubika. Niektóre ze ścian są idealnie ułożone, ale w innych panuje totalny chaos. Wszystko to zaś zamknięte zostało w schludnej, lecz mało oryginalnej przestrzeni.

Zaczyna się może mało oryginalnie, ale i tak obiecująco. Oto kolejny dzień duńskiej policji. Tym razem nie będzie normalnie. W mieście panuje napięta atmosfera, ponieważ młody chłopak walczy w szpitalu o życie po tym, jak został pobity przez policję.

Sporo sobie obiecywałem po tym filmie. Historia młodej Matyldy Krzesińskiej i jej związków z mężczyznami z carskiego rodu Romanowów jest naprawdę fascynująca. Co też miała w sobie, że potrafiła omotać kilku przedstawicieli rodu? Jak radziła sobie z tymi wszystkimi związkami? Jak oni radzili sobie z faktem, że ich konkurentami o jej rękę są kuzyni... czy ojciec?

Proste, niepozorne, sprawnie opowiedziane. Niby nic wielkiego, a cieszy. Twórcy "Odmieńców" poradzili sobie z tematem dużo lepiej od autorów wielkich komiksowych widowisk. To już zresztą kolejny w ostatnim czasie przykład kina niezależnego, które sięga po fabuły żywcem wyjęte z rzeczy wydawanych przez Marvela, DC, Dark Horse i czyni z tego historie niekonwencjonalne i wciągające.

Kino drogi po francusku. Dwie spokrewnione osoby, ale właściwie całkiem sobie obce, wyruszają w podróż z prochami kobiety, która była dla nich ważna. Przez lata oddzieleni, teraz w ciasnej przestrzeni samochodu zaczną się poznawać. Czy jednak są w stanie zaakceptować siebie takimi, jakimi są naprawdę, czy też pozostaną niewolnikami swoich wyobrażeń?

Jesteś szczęśliwa. A w każdym razie tak sobie wmawiasz. Lubisz swoje obecne życie i nie chcesz go zmieniać. Zbudowałaś fort, w którym chronisz się przed odrzuceniem matki, przed sercowymi rozczarowaniami. Problem w tym, że kiedy ty stoisz w miejscu, świat idzie do przodu, co z twojej perspektywy oznacza, że zostaje sama, w tyle. Aż pewnego dnia rzeczywistości nie da się dalej powstrzymywać i trzeba jej stawić czoła.

Aż trudno uwierzyć, że reżyserem "Gdzie indziej" jest Kostarykańczyk. Jego film jest bowiem kwintesencją amerykańskiego kina niezależnego. Jest więc śmierć, nieco ekscentryczny protagonista, równie barwni w swojej pozornej zwyczajności są ludzie z jego otoczenia. Bohater jest więźniem status quo, ale pojawienie się nowej osoby sprawi, że skostniała konstrukcja skruszeje i pojawi się szansa na coś nowego.

SPOILER Nietypowa opowieść o wampirach. Nietypowa, ponieważ prezentowana z bardzo zawężonej perspektywy. Razem z bohaterką wkraczamy do świata szaleństwa i niezrozumiałych pragnień. Dopiero z czasem sytuacja staje się klarowna i orientujemy się, o co w tym wszystkim chodzi.

SPOILER Jeśli już dopadnie cię szaleństwo, to lepiej z nim nie walcz. Zaakceptuj je, a wtedy wszystko może się zdarzyć.

Czuję się oszukany. Nicolas Cage jako zgryźliwy łowczy, niebezpieczny drapieżnik i równie niebezpieczny zbrodniarz wojenny. Wszyscy zamknięci na statku. Kiedy dojdzie do ucieczki zbrodniarza, rozpocznie się polowanie... Czy to nie brzmi, jak kolejny odjechany film za Cage'em z absurdalną fabułą?

SPOILER Co jest z tymi wszystkimi produkcjami chrześcijańskimi? Odnoszę wrażenie, że stojące za nimi osoby należą do najbardziej olewczych na świecie. Ich przepis na film to wątła historyjka, kilka rozpoznawalnych nazwisk (jeśli jest to produkcja studia, a nie kompletnie niezależna), które przyciągną szerszą widownię i dbanie o to, by rozmowy o Bogu pojawiały się średnio co kwadrans (jak się nie da, to pejzaże z krzyżami też ujdą). Nie wiem, może wierzącym to wystarcza, ale jak dla mnie jest to łamanie drugiego przykazania.

Lacheau, Boudali i Arruti dalej robią to, w czym są najlepsi. Stroją sobie żarty pełne seksualnych podtekstów, absurdalnych zbitek sytuacyjnych i obowiązkowych zwierzaków, które wpadają w tarapaty. Jeśli do tej pory nie polubiliście ich humoru, to ten film raczej nic w tym temacie nie zmieni.

Ojciec i syn podróżują w rodzinne strony. Choć są spokrewnieni, to w zasadzie w ogóle się nie znają. Ojciec przed laty porzucił syna i matkę. Nie mieszkał też w Turcji. Teraz, kiedy jest umierający, poprosił jednak syna o pomoc. Chce zostać pochowany pod drzewem, które - jak twierdzi - zasadził pół wieku wcześniej. Problem w tym, że drzewo to jest obecnie w okolicy uważane za święte jako zasadzone przez samego Noego. To rodzi problemy i wplącze syna w sąsiedzkie konflikty, a przecież ma własne kłopoty na głowie. Wkrótce sam zostanie ojcem. A raczej powinien nim zostać, bo właśnie jest w trakcie rozwodu.

Francuzi najwyraźniej mają smykałkę do opowiada historii artystów naiwnych. Przed laty zachwyciła mnie "Serafina", a teraz podobną reakcję wywołał "Pałac idealny".

Grupa pracowników na wyjeździe integracyjnym. Kiedy przebywają w jaskiniach, dochodzi do trzęsienia ziemi. Grupa zostaje odcięta od świata. Co się stanie, kiedy chęć przetrwania weźmie górę nad chęcią awansu?

Lata 50. Dwie siostry właśnie wkraczają w dorosłe życie. Obie pełne są nadziei, żyją marzeniami. Jeszcze nie wiedzą, że świat nie jest stworzony do tego, by wspierać ich w pędzie do samorealizacji. Każda z nich zostanie wtłoczona w egzystencję, której nie chciała. Każda z nich przerzuci na siostrę wiarę w realizację własnych marzeń. Będzie to możliwe, ponieważ pewnego dnia los rozdzieli je i kiedy żyć będą swoim niewybranym życiem, niewiedza na temat losów tej drugiej sprawi, że będą mogły fantazjować o szczęściu u boku ukochanego mężczyzny, o artystycznym i zawodowym spełnieniu.

Na ten film trafiłem w odpowiednim momencie. Jestem bowiem przekonany, że jego ckliwość mogłaby mnie w niektórych sytuacjach bardzo irytować. A tak uznałem to za cudowny balsam dla duszy, piękną i wzruszającą opowieść o radzeniu sobie z traumą i powracaniu do równowagi za sprawą odkrywania drobnych chwil szczęścia i piękna.

Na początku wydawało mi się dziwne, że w czasach, kiedy Konfederacja znów staje się przedmiotem sporów politycznych w USA, Paul Greengrass postanowił opowiedzieć historię szlachetnego konfederata. Ale z czasem przestało mnie to dziwić. "Nowiny ze świata" są bowiem filmem bardzo aktualnym, rysującym Amerykę skonfliktowaną, pokiereszowaną, próbującą stać się jednością. Dobry konfederata jest więc ręką wyciągniętą w stronę schizmatyków, formą odwołania się do ich wewnętrznego dobra, szlachetności i podzielania wartości wspólnych wszystkim Amerykanom. Drugą stronę reżyser udobruchał postacią dziewczynki, córki imigrantów, która w zasadzie nie mówi po angielsku. Greengrass zdaje się sugerować, że to właśnie okrutny los dzieci nielegalnych imigrantów, przybliżenie ich osobistych dramatów, może stać się balsamem, który uleczy okaleczone Stany Zjednoczone. Ma to w sobie coś biblijnego - niczym opowieść o prześladowaniach Dzieciątka Jezus.

Dwie rodziny pochodzące z różnych światów. Jedna jest światowa, dekadencka, chaotyczna. Druga rybacka, prosta, pryncypialna. Ich światy zetrą się, kiedy głowy rodu się w sobie zakochają. Na wieść o rychłym ślubie wybuchnie awantura.

To interesujące, że osobom, którym podobały się poprzednie filmy Mike'a Cahilla "Błogość" nie przypadła do gustu. Z kolei mnie, dotąd nie mającego zbyt wiele dobrego do powiedzenia o filmach reżysera, ten spodobał się i to bardzo.

"Król Lew" i "Dumbo" nauczyły mnie podchodzić do disnejowskich filmów o gadających zwierzętach z dużym dystansem. Dlatego też nie byłem zupełnie przygotowany na to, jak solidną i sympatyczną opowieścią jest "Jedyny i niepowtarzalny Ivan".

Wow. Ludzie stojący za tą animacją to podręcznikowe przykłady leni patentowanych. Najwyraźniej sądzili, że sam tytuł zrobi z ich filmu hit. Owszem, "Rodzina Addamsów" jest rozpoznawalną marką, więc już na wstępie mogli liczyć na przychylność widzów. Ale do utrzymania jej w trakcie seansu nie wystarczy wrzucić wszystkie lubiane postaci. A tylko na tyle stać było twórców.

Klasycznie skrojone kino. W latach 80. i 90. byłoby z całą pewnością w gronie oscarowych faworytów. Jest bowiem przygotowany według schematu, który wtedy dawał pewność nominacji, a nawet statuetek.

Muszę powiedzieć, że jestem mocno rozczarowanym tym dokumentem. Zamiast rzeczowej prezentacji fascynującego tematu, otrzymałem kolory jarmark okropieństw, cyrkowe przedstawienie z wybrykami natury. Ze wszystkimi animacjami i innymi wizualnymi atrakcjami "Psychika mordercy" ma więcej wspólnego z artykułami w magazynach typu "Zły" niż z wnikliwym studium zwichrowanej psychiki.

Nie czytałem literackiego oryginału, więc nie potrafię ocenić, czy twórcy filmy byli tak nieudolni w przenoszeniu historii, czy też ona sama nie jest zbyt ciekawa. Mam jednak podejrzenia, że scenariusz oparto nie na książce, a na jej streszczeniu. W filmie sporo dzieje się, ale to dzianie ma za zadanie wykazać, że wszystko jest ze sobą powiązane, że jest jakieś wspólne fatum, którego zabawkami są poszczególne jednostki.

Tego rodzaju filmy powinny być prezentowane wyłącznie w kinach. Na platformach streamingowych bowiem niedoróbki formalne bardziej rzucają się w oczy i nie pozwalają cieszyć się opowieścią.

Zaślepieni własnymi problemami nie potrafimy rozpoznać rodzącej się tragedii... nawet jeśli czujemy duchową nić porozumienia.

Chciałbym móc powiedzieć, że czuję się rozczarowany "Przynętą", ale nie byłaby to prawda. Ten film jest dokładnie taki, jakiego się spodziewałem wiedząc, że za jego powstanie odpowiadał Steven Knight. Poza "Niewidocznymi" żaden jego scenariuszowy projekt nie oceniłem na więcej niż 6. A z rzeczy przez niego wyreżyserowanych jako taki był tylko "Locke".

Jakże zazdroszczę mieszkańcom Indii, że mogą już pójść do kina i oglądać filmy na dużym ekranie. Szczególnie, że tamtejsi dystrybutorzy wiedzieli, co wpuścić na dobry początek. "Master" to pierwszorzędna rozrywka, która nie tylko wzmacnia nostalgię za kinowym doświadczeniem, ale też rozpala apetyt na więcej filmowej strawy.