Filmy Torne'a

Jak to już nie raz powtarzałem, nie mam żadnego problemu z samą koncepcją remake'ów czy rebootów. Kiedy jednak oglądam takie potworki jak "Tuż po weselu", to trudno jest mi się trzymać powyższego poglądu.

Nie cierpię takich sytuacji, kiedy aktor zachwycił mnie swoją rolą tak bardzo, że po kolejne filmy sięgam tylko dlatego, że jest w obsadzie. Niestety film okazuje się głupi, nudny, beznadziejny. I nawet obecność aktora, który był powodem sięgnięcia po film, nie polepsza odbioru. Tak właśnie mam z "Viva l'Italia", którego zapewne nigdy w życiu bym nie obejrzał, gdyby nie fakt, że w obsadzie był Raoul Bova.

O matko, a myślałem, że tak pretensjonalne kino tworzą wyłącznie polscy reżyserzy, którzy nie chcą po prostu być filmowcami, lecz marzy im się miano wielkich artystów. Jest coś pocieszającego, że nasi twórcy nie mają w tym zakresie monopolu. Co jednak wcale nie czyni "Pamiątki" rzeczą lepszą w odbiorze.

Widzę, że na Islandii musiały się w ostatnich latach dziać ciekawe rzeczy. "Daleko od Reykjavíku" to bowiem kolejny po "Kobieta idzie na wojnę" film opowiadający o tym, jak to sfrustrowana kobieta wkracza na wojenną ścieżkę z korporacyjnym molochem (choć kooperatywa pewnie obraziłaby się za nazwanie ich korporacją).

Polscy filmowcy zamiast wpatrywać się w Amerykę powinni bardziej inspirować się Węgrami. Szczególnie jeśli chodzi o odwagę i pomysłowość w podejmowanie trudnych tematów związanych z konsekwencjami II wojny światowej. "Nieprawdopodobna historia" to drugi po "1945" węgierski film, którego akcja rozgrywa się tuż po zakończeniu wojny i bez owijania w bawełnę pokazuje nieprzyjemną prawdę o tym, jak wyglądało wtedy życie.

Dochodzę do wniosku, że najlepiej oglądać filmy bożonarodzeniowe poza okresem świątecznym. W grudniu tych filmów jest bowiem zatrzęsienie, a wszystkie one robione są według jednego wzorca, więc po prostu nie da się ich oglądać. Kiedy jednak Boże Narodzenie jest tylko wspomnieniem i na co dzień nie jestem bombardowany podobnymi fabułami, to raz na jakiś czas jestem w stanie film świąteczny obejrzeć i nawet nieźle się na nim bawić.

Twórcy słyszeli dzwony, ale nie do końca widzieli, w którym kościele biją. Jest bowiem w "Clifton Hill" sporo ciekawych pomysłów. Szczególnie atrakcyjnie wypada poruszany na różne sposoby temat kłamstwa. Oto mamy główną bohaterkę, której nikt nie wierzy, ponieważ ma za sobą historię tworzenia rozbudowanych fikcyjnych narracji, w które wplątanych zostało sporo naiwnych osób. Jak więc jej zaufać, kiedy opowiada o porwaniu, którego była świadkiem jako mała dziewczynka? Kobieta prowadzi śledztwo na własną rękę. Każda ze spotkanych przez nią osób może kłamać lub mówić prawdę. Bohaterka mimo osobistego doświadczenia z kłamstwami wcale nie jest lepiej wyposażona do tego, by odsiewać prawdę od wierutnych bzdur. W tle tego wszystkiego mamy traumę i rodzinne sekrety.

Trochę fałszywej reklamy sprawiło, że film zamiast mnie zainteresować rozczarował. Wszystko przez intrygujące plakaty sugerujące podwójną naturę głównego bohatera. A jeszcze bardziej przez początek filmu, kiedy to normalna scena rodzajowa zmienia się w sekwencję musicalową prezentującą bohatera, jego wewnętrzne rozdarcie oraz młodsze wcielenia sugerujące skąd przybył. Myślałem więc, że "Kanarek" będzie właśnie taką subiektywną wizją dorastania w opresyjnym społeczeństwie jednostki, która nie do końca spełnia standardy normalności. I choć od czasu do czasu rzeczywiście reżyser pozwala sobie na takie artystyczne dygresje, to znalazło się ich w filmie zdecydowanie za mało jak na mój gust.

Jeśli ktoś po obejrzeniu zwiastuna sądził, że największym problemem "Pasażera nr 4" będzie sama koncepcja gapowicza w statku kosmicznym, tego muszę nazwać niepoprawnym optymistą. Są w tym filmie rzeczy dużo gorsze.

Ferzan Özpetek - wypowiedzenie tych dwóch słów mówi w zasadzie wszystko o filmie. Reżyser nigdy nie zrezygnował z powtarzania w kolejnych swoich dziełach tych samych motywów. Tak więc bez oglądania wiadomo, że "İstanbul Kırmızısı" będzie opowieścią o stracie, śmierci, cierpieniu, sekretach z przeszłości, którym w końcu trzeba stawić czoła, o nowych otwarciach, które możliwe są tylko po doświadczeniu tragedii.

Kt przybywa do Sajgonu. To jego rodzinne strony, ale czuje się tu obco, jak turysta. Jego rodzina opuściła Wietnam, gdy miał sześć lat. Uciekali, bo wspierali przegraną stronę konfliktu. Teraz Kit wrócił tu po raz pierwszy od tamtych dramatycznych wydarzenie, z prochami matki. Wkrótce przybędzie jego brat z prochami ojca. Zamierzają je złożyć w ojczyźnie. Kit ma znaleźć odpowiednie miejsce.

Po film ten sięgnąłem nieco z przypadku. Nic o nim praktycznie nie wiedziałem. Dlatego też zaskoczenie, jakie mi sprawił, było olbrzymie. "Mosad" zrobiony jest w duchu najbardziej szalonych komedii sensacyjnych jak "Ściśle tajne", "Naga broń" czy "Johnny English".

Lara miała już nie żyć. Kiedy rozpoczyna się film, jest poranek i bohaterka właśnie otwiera okno, żeby przez nie wyskoczyć. Tak planuje świętować swoje 60. urodziny oraz dzień, w którym jej syn daje najważniejszy koncert w swojej dotychczasowej karierze pianisty. Dzwonek do drzwi i pojawienie się policjantów, którzy wymagają jej asysty, krzyżuje jej plany. Tak rozpocznie się dzień, podczas którego dowie się, jak przegrała swoje życie.

Gdyby nie scena otwierająca film "Gniazdo", moglibyśmy żyć iluzją, że oto oglądamy idealną rodzinę. Mąż budzący troskliwie żonę. Przekomarzanie się przy śniadaniu. Gra ojca z synem i jego kolegą w piłkę. Cudowna harmonia. Ale pierwsza scena miała miejsce. Wiemy więc, że to tylko iluzja, że ten idealny obrazek nie przetrwa próby czasu i czeka nas dekonstrukcja rodziny. Pytanie brzmi jedynie: jak głęboki będzie rozpad rodziny.

"Jeszcze jest czas" nie jest historią szczególnie skomplikowaną. To opowieść o tym, że życie jest wypadkową naszych charakterów i podejmowanych na bazie naszych cech decyzji. Po latach jest to amalgamat, którego poszczególne elementy zacierają się, ale pozostają wrażenia, emocje, tęsknoty, gniew. To historia mężczyzny, którego życie dobiegło końca. I jego syna, którego podróż wciąż trwa i który desperacko pragnie podążać inną drogą licząc, że bilans strat i zysków w jego przypadku będzie korzystniejszy. Ale na starość zostajemy nie z tym, co zbudowaliśmy przez całe życie, lecz z tym, czego żałujemy, co mogliśmy uczynić inaczej.

Sympatyczna, niezobowiązująca komedia, której jedynym celem jest sprawienie, by widz miło spędził czas. Fabuła nie ma w sobie nic specjalnego. Film opowiada historię rodziny, której członkowie nie są ze sobą w najlepszych relacjach. Dwójka braci praktycznie jest sobie obca. Jeden z nich jakiś czas temu stracił żonę, która teraz szykuje się do ponownego zamążpójścia i opiekuje się ich córką, z którą bohater nie utrzymuje kontaktu. I wtedy dochodzi do wypadku. Jego pamięć zostaje wymazana i musi się nim zająć brat. To spotkanie od nowa dwóch obcych sobie ludzi będzie okazją do odbudowy rodzinnych więzów.

Po obejrzeniu całości, nie sądzę, żeby o to chodziło twórcom, ale ja bawiłem się całkiem dobrze podczas seansu "Prime Time'u". Rozbawiła mnie prozaiczność całej sytuacji. To, że cały plan bohatera posypał się, ponieważ ktoś musi obsługiwać kamery, mikrofony, światło. Oczami wyobraźni wyobrażałem sobie, jak wyglądałoby "Pieskie popołudnie" nakręcone przez Jakuba Piątka: Przepraszam, ale nie mogę spełnić twojego żądania, ponieważ skończył się papier do kasy fiskalnej.

Kino stylu ADHD, poziom boski. Matko jedyna! Ileż tu się dzieje. Co chwilę jakieś nowe pomysły, kolejne inspiracje. Twórcy postanowili wrzucić do jednego worka wszystko, co tylko ich zdaniem mogło sprawić, by film się sprzedał, zamieszali i podali tę papkę z uśmiechem na ustach.

Za każdym razem, kiedy na ekranie pojawia się Ma Rainey, trudno powstrzymać się od postawy lekceważenia. Widzimy nie pierwszej już młodości kobietę w ostrym makijażu, w którym wygląda jak skrzyżowanie klauna z porcelanową laleczką. Chodzi, siedzi, mówi niczym chłopka. Nie ma w niej żadnego wyrafinowania, aż prosi się o to, by patrzeć na nią z góry. Ci jednak, którzy tak postępują, popełniają największy błąd w życiu. Ma Rainey przeżyła swoje i przetrwała. Rozumie mechanizmy władzy, dzięki czemu triumfuje tam, gdzie wielu innych przegrało.

"Sound of Metal" jest klasyczną historią o duchach, tyle że tym razem bohaterem jest duch egzystencjalny. Grany przez Riza Ahmeda Ruben umarł. Symbolicznie. Jego ciało wciąż żyje. Ale cały jego świat legł w gruzach, kiedy stracił słuch. Dla niego dotychczasowe życie się skończyło. Teraz Ruben jest niczym duch, który nie potrafi opuścić materialnego świata i rozpocząć nową formę egzystencji. Pozostaje więc w zawieszeniu, karmiąc się złudną nadzieją na to, że może odzyskać to, co stracił i negować prawdę o tym, co jeszcze straci.

Głupiutka komedyjka wykorzystująca stary jak kino motyw nieoczekiwanej zamiany ciał. Oto typowy facet. Piłka nożna to dla niego religia. Mecze i spotkania przy piwie to typowe rozrywki dnia codziennego. Kobieta to zwierzyna, którą trzeba usidlić, by zaspokoić swoje męskie potrzeby. Tyle tylko, że tak wygląda życie bohatera za dnia. Za sprawą "wróżki" został "przeklęty" i nocami zmienia się w swoje całkowite przeciwieństwo. Kobiety nie są już dla niego obiektami seksualnymi, ale kumoszkami i inspiracjami do tego, w co się ubrać. Zamiast grać w piłkę nożna woli bawić się na scenie przed publicznością. Wciąż preferuje towarzystwo spoconych mężczyzn, ale z zupełnie innych powodów...

Policjant przybywa do rodzinnej mieściny na wieść o odkrytym ciele dziewczynki. Liczy, że jest to jego siostra, która zaginęła w niejasnych okolicznościach wiele lat wcześniej tuż przed Bożym Narodzeniem. Na miejscu odkrywa ponurą rzeczywistość zrujnowanej ekonomicznie społeczności. By przetrwać młode dziewczyny są sprzedawane jako prostytutki. Policja pozostaje bierna, bo musiałaby walczyć ze zorganizowaną przestępczością, a tylko ta pozwala zdesperowanym mieszkańcom na jakikolwiek zarobek. Kiedy jednak oprócz sprawy swojej siostry bohater zajmie się zniknięciem innej nastolatki, wszystko się zmieni.

Pierwsza scena. Młody chłopak z ukrytym młotkiem dzwoni do drzwi. Otwiera mu mężczyzna z pytaniem, kim jest. Chłopak odpowiada, że spotyka się z jego córką. Chyba sądził, że to wszystko wyjaśnia. Nie wyjaśniło. Zaproszony do środka, siada razem z mężczyzną do stołu. Krótka wymiana zdań i dochodzi do rękoczynów. Od tego momentu na ekranie króluje czyste szaleństwo, hiperslowmotion i absurdalnie efekciarskie przewrotki, wytryski krwi i strzelaniny. Scena ta ustawia cały film, więc jeśli komuś ona nie przypasowała, to lepiej zrobi natychmiast rezygnując z seansu.

Solidne kino wojenne, którego tak brakuje w Polsce. Serbowie pokazali, że nie potrzeba do tego wielkich budżetów, konieczna jest jednak przemyślana historia. A z tym mamy tu do czynienia.

Ło matko, czy przypadkiem Peter Berg nie został wyrzucony z montażowni i film sklejono bez jego udziału? Tak to niestety wygląda. "Śledztwo Spencera" to kino schizofreniczne: wyraźnie są to dwa filmy różne jak woda i ogień, które ktoś nieudolnie skleił ze sobą. Miejscami nie dało się tego oglądać.

Na papierze ten projekt przedstawia się całkiem nieźle. Mordercze lato w Nowym Jorku. Ludzie wariują, seryjny zabójca grasuje, upał nie daje żyć. A jednak w przypadku niektórych jest to jedynie tło dla osobistych dramatów i problemów. Główna bohaterka zamknęła się w mieszkaniu babci i nie potrafi go opuścić. Prześladują ją wyrzuty sumienia. Jest artystką, ale nie potrafi przekuć cierpienia w dzieło sztuki. Film opowiada o serii kontaktów bohaterki, które sprawią, że jej inercja dobiegnie końca.

Filmy takie jak "Święta Judy" Amerykanie tworzą hurtowo. Pełnią one bowiem bardzo ważne funkcje. Po pierwsze tworzą mit dobrego Amerykanina. Zawsze bazują na prawdziwej historii jednostki, która podjęła walkę z systemem stając po stronie słabych i pozbawionych ochrony, czyniąc to nawet za cenę sukcesu zawodowego i życia prywatnego.

Czy to możliwe, że patriarchalna cywilizacja Zachodu zbudowana została na fundamentach męskiego tchórzostwa? Oglądając "Sabat sióstr" łatwo odpowiedzieć twierdząco. Oto początek XVII wieku. Kraj Basków przemierza inkwizytor wykorzeniający herezję. "Dziwnym" trafem znajduje ją wyłącznie wśród kobiet. Z obsesją na granicy ekstazy wyłuskuje świadectwa zdrożności, jakim oddają się kobiety na sabatach czarownic. Niemal wszystkie z tych świadectw są kłamstwami wymuszonymi torturami. Reszta przekłamuje to, co rzeczywiście miało miejsce. Dla inkwizytora to nie ma większego znaczenia. Męczy go jedynie mała oryginalność i miałkość zeznań jego ofiar. Głodny jest prawdziwych wrażeń. Nie jest świadomy tego, że tak naprawdę poszukuje perwersyjnej Szeherezady, która nazwie jego lęki budzące w nim chorobliwą wręcz fascynację.

Melinda z filmu "Ogień" to ma mało klawe życie. Choć stara się być przyjacielska, to ludzie dziwnie na nią patrzą, wolą się trzymać na dystans lub wyśmiewają jako psychiczną. Nawet lokalny creep nie chce mieć z nią nic do czynienia. Melinda robi jednak dobrą minę do złej gry i nawet nie wie, jak blisko jest punktu bez odwrotu. Odkryje to, kiedy będzie już za późno.

Kiedyś Miguel de Unamuno był wielkim wojownikiem słowa. Przeciwnik zarówno monarchii jak i komunistów nie bał się wygłaszać swoich poglądów. Narażał się na niebezpieczeństwo. Teraz, cieszy się sławą i szacunkiem zwolenników republiki. Jest stary i nie ma chęci ani sił, by walczyć o swoje. A jednak los nie pozwoli mu osiąść na laurach. Właśnie wykuwa się nowy ustrój państwa, oparty na chrześcijańskim faszyzmie Franco. De Unamuno bagatelizuje to, co się wokół niego dzieje. Nie potrafi zaakceptować, że ci, którzy uznają go za ideologicznego sojusznika, w rzeczywistości wypaczają jego poglądy. Nie chce ich publicznie potępić, bo mogłoby to być poczytane za wspieranie komunistów, których szczerze nie cierpi. Czy zdąży wyrwać się z inercji na czas?

Oto przykład kina tak neutralnego, że w ogóle nie czuć, by nakręcił go człowiek. Nie ma tu miejsca na indywidualne spojrzenie. W żadnej ze scen nie odnajdzie się ręki reżysera. Dostaliśmy doskonale zrealizowane scenki, które teoretycznie bazują na prawdziwych wydarzeniach, a w praktyce są kopiami gatunkowych standardów. Tak właśnie wyobrażam sobie kino przyszłości realizowane przez programy imitujące reżyserów: bezbłędnie nakręcone, kompletnie neutralne, w 100% wtórne.

Jako dziecko bawiłem się w rysowankę, która polegała na tym, że kartka papieru składana była na tyle części, ile grało osób. Pierwsza osoba na swojej części kartki rysowała dowolną rzecz tak, by część z linii docierała na dół, do zagięcia. Potem ta część była zakrywana i odkrywana kolejna część. Następna osoba rysowała dowolną rzecz, ale musiała zacząć od punktów z górnej krawędzi, jakie pozostały po wcześniejszym rysunku. I tak dalej. Kiedy rozkładało się całą kartę, oczom ukazywał się jeden ciągły rysunek, który zazwyczaj był niezwykłym bohomazem. "Wonder Woman 1984" wygląda dokładnie jak taki rysunek.

Nuda nie jest dobrym doradcą. Owszem, czasami powstają świetne rzeczy, kiedy człowiek chce zabić nudę. Częściej jednak robi głupoty, byle tylko coś zrobić. I z takim właśnie przypadkiem mamy do czynienia tutaj.

"Zasady nie obowiązują" wygląda na klasyczny vanity project . Warren Beatty chciał zagrać Howarda Hughes i to zrobił. Reszta najwyraźniej miała drugorzędne znaczenie.

Zdołowana, nieco wstawiona młoda kobieta wpada w czasie lotu samolotem w panikę i zaczyna obcemu facetowi opowiadać wszystkie swoje tajemnice. Po wylądowaniu jest jej wstyd, ale szybko dochodzi do siebie. W końcu faceta pewnie nigdy więcej nie spotka. Niestety, niemal natychmiast natyka się na niego ponownie. Tym razem w swojej pracy. Nieznajomy to bowiem współzałożyciel firmy, w której ona pracuje...