Filmy Torne'a

Zobaczyłem już "Johna Wicka 2" i "Atomic Blonde", więc wiem już, kto z dwójki reżyserów odpowiedzialnych za pierwszego "Johna Wicka" jest lepszy. Podpowiedź: nie jest nim David Leitch, autor "Atomic Blonde".

Miłość wymaga ciszy. Gdy rozgardiasz zostaje gdzie daleko w tyle, kiedy jest się tylko we dwoje i można skupić się na sobie, wtedy może rozpocząć się proces nawiązywania (lub odbudowy) więzi. Dlaczego potrzebna jest cisza i pełnia uwagi? Bo nie jest to proces łatwy i płynny. Opiera się on na komunikacji, ale tej autentycznej, a ta wymaga czasu. Trzeba się przebić przez strach, nieufność, czasem gniew i pychę. Miejscami trafia się na wyboje, które zdają się nie do przezwyciężenia. I gdyby w tym momencie pojawiły się jakieś zakłócenia, wtedy więź nigdy nie zostałaby nawiązana. Poddać się pod byle pretekstem jest niezwykle łatwo. Jeśli jest się jednak samemu ze sobą, wtedy można odejść, by po pewnym czasie wrócić i kontynuować. Aż miłość stanie się faktem dokonanym.

Pierwszy filmowy "Klovn" był dla mnie wielkim rozczarowaniem, ale postanowiłem dać ekipie jeszcze jedną szansę. I "Wieczny klaun" okazał się obrazem dużo lepszym. Niestety w ten sposób wzbił się jedynie na poziom przeciętności. W dalszym ciągu nie jest to komedia tak szalona i "niegrzeczna", jaką twórcy obiecują. Naprawdę zabawnych momentów jest niewiele. A takich, które balansują na granicy dobrego smaku, można zliczyć na placach jednej ręki... która ma kilka palców amputowanych.

Gorsze niż "Więcej czadu", lepsze niż "Geography Club". Jest to więc kolejna opowieść o nastolatkach dorastających w pipidówce, którzy muszą zmagać się z purytańską opresją dorosłych i poczuciem wyobcowania wśród rówieśników.

No cóż, chyba nie jestem w targecie ostatnich produkcji Pixara. Żadna z nich nie zrobiła na mnie większego wrażenia. I "Gdzie jest Dory?" wpisuje się w ten trend doskonale. Co prawda "Gdzie jest Nemo?" też średnio mi się podobało, więc w tym przypadku mogę mówić o utrzymaniu poziomu. Po 13-letniej przerwie to mimo wszystko spore osiągnięcie.

Barry Levinson jest chyba obecnie na fali wznoszącej. "Arcyoszust" to jego najciekawszy film nakręcony w XXI wieku (albo drugi, musiałby sobie przypomnieć "Włamanie na śniadanie"). Współpraca z De Niro idzie mu wyraźnie lepiej niż z Pacino.

Od paru lat, kiedy sięgam po filmy z Nicolasem Cage'em w roli głównej, spodziewam się, że on będzie najsłabszym ogniwem. I zazwyczaj tak jest. Nie tym razem. W "Misji niewykonalnej" pokazał się z komediowej strony, o której zdążyłem już zapomnieć. Cage szaleje i jest w tym naprawdę dobry. Jako Gary Faulkner, który rozmawia z Bogiem i jest przekonany, że musi pojechać do Pakistanu, by schwytać Bin Ladena, wypada wyjątkowo udanie. Dawno nie widziałem go w tak dobrej formie. Niestety niepotrzebnie się wysilał. Reżyser nie był w stanie go właściwie wykorzystać.

Thorin, Spider-Man i Punisher w jednym filmie? Do tego w filmie rozgrywającym się w średniowieczu? Dla mnie brzmiało to jak coś, co koniecznie musiałem zobaczyć. Niestety, jak to często bywa w takich przypadkach, nadzieje nie pokryły się z rzeczywistością.

Ciężkie jest życie ludzi w krajach pierwszego świata. Uwikłani w liczne mniej lub bardziej istotne relacje, obciążeni masą obowiązków, czują się niewolnikami losu, nad którym nie panują. Ale najgorsze jest to, że bardzo trudno jest się od tego wszystkiego uwolnić.

Są tacy ludzie, jak na przykład bohaterka "Boskiej Florence", którzy bardzo pragnął być kimś szczególnym, ale całkowicie brakuje im talentu i umiejętności. I są też tacy, jak na przykład bohater filmu "Olli Mäki. Najszczęśliwszy dzień jego życia", którzy nie mają ambicji być kimś wyjątkowym, a których kapryśny los obdarzył talentem. I jedni i drudzy muszą zmagać się z nierównowagą pomiędzy własnymi ambicjami (lub ich brakiem), a rzeczywistością, która za nic ma oczekiwania jednostki.

Kiedy już jakimś cudem dotrwałem do końca filmu, pomyślałem sobie, że w sumie jest to całkiem fajna historia. Spodobało mi się to, że główny bohater jest ateistą, który zostaje wplątany w metafizyczną intrygę o globalnym znaczeniu. Jeszcze bardziej spodobało mi się to, że tak naprawdę bohater wcale nie jest ateistą, a jedynie neguje swoją własną wiarę, ponieważ przed laty doznał bardzo bolesnej tragedii. To właśnie ta blokada uczyniła z niego perfekcyjne narzędzie cudzych intencji. Gdyby w głębi duszy nie był wierzący, nigdy w życiu nie dałby się tak łatwo podejść.

WTF! – to pierwsza myśl, jak przyszła mi do głowy po obejrzeniu tego filmu. Nie mam zielonego pojęcia, co zobaczyłem, bo naprawdę z wielkim trudem przychodzi mi uznanie, że "Paryż może poczekać" został nakręcony z premedytacją jako film obyczajowy "na serio", opowiadający historię zaniedbanej żony producenta filmowego i czarującego Francuza, który rozbudzi w niej ogień namiętności.

Kolejny znakomity obraz w dorobku Christophera Nolana, którego nie mam ochoty oglądać powtórnie. Co nie zmienia faktu, że jestem pod ogromnym wrażeniem tego, co tutaj dokonał. "Dunkierka" to kino minimalistyczne, w którym nacisk położony jest na "dzianie się", a nie na fabułę w klasycznym tego słowa znaczeniu. (Nie jest to do końca prawda, w świetle końcówki, ale w pierwszym akcie Nolan buduje takie wrażenie i pozostaje ono z widzem, a w każdym razie ze mną, do końca filmu, przez co finał mnie rozczarował i odbiło się to na mojej ocenie całości.) Jednocześnie jednak zastąpił minimalistyczny sposób filmowania technikami z rasowych blockbusterów. Wyszła z tego mieszanka, która w teorii nie powinna się udać, a w rzeczywistości okazuje się fantastycznym pomysłem.

Tytuł filmu jest niezwykle mylący. Jeśli ktoś sięga po niego licząc, że pozna życiorys Escobara, ten się grubo przeliczy. Słynny handlarz kokainą jest tutaj sprowadzony do roli psychopaty, który dybać będzie na życie głównego, oczywiście naiwnego bohatera. Spokojnie mógłby się nazywać jakkolwiek, ale wtedy zapewne nie zagrałby go Benicio Del Toro.

Rok temu "Valerian" należał do najbardziej przeze mnie wyczekiwanych premier 2017 roku. Potem jednak zobaczyłem pierwszy zwiastun i parcie na ten film uleciało ze mnie jak gorące powietrze z przebitego balonu. Mimo wszystko liczyłem, że wrażenie, jakie zrobił na mnie zwiastun jest fałszywe i Besson powrócił do kina SF ze stylem.

Nie do końca rozumiem, dlaczego Nicholas Stoller z uporem maniaka wraca do kina familijnego. Nie widziałem co prawda "Bocianów", ale "Kapitan Majtas" wyraźnie pokazuje, że facet się do tego rodzaju produkcji nie nadaje.

SPOILER Spośród wszystkich krótkometrażówek Blomkampa spod znaku Oats Studios ta chyba podoba mi się najbardziej. Ale niewiele to znaczy, bo poprzednie były straszliwymi rozczarowaniami. "Zygote" jest już tylko słabym zawodem. Choć może po prostu moje oczekiwania wobec tych krótkich metraży spadły tak nisko, że w końcu Blomkamp potrafił im sprostać.

Kocham "Siedem dni w piekle". To było czyste szaleństwo i popis komediowego absurdu najwyższej próby. Dlatego też, gdy tylko dowiedziałem się, że odpowiedzialni za niego Jake Szymanski, Murray Miller i Andy Samberg postanowili zrobić kolejny film w podobnej konwencji, z niecierpliwością wyczekiwałem jego premiery. Oczywiście, moje oczekiwania okazały się zbyt duże wobec tego, co twórcy zaprezentowali.

Oglądając "Tylko dla dorosłych" zastanawiałem się, dlaczego większość amerykańskich filmów niezależnych, których tematem jest wkraczanie w dorosłość, za bohaterów bierze postaci nie mające nic wspólnego z typowym nastolatkiem. Zazwyczaj są to postaci ekscentryczne, stojące z boku (często z własnej woli), o artystycznych lub intelektualnych ambicjach. Tak jest też tutaj. Bohaterką jest dziewczyna, która marzy o karierze poetki, a chłopak, którego pozna jako kierownika sex shopu, też jest artystą.

Philippe Lacheau powoli wyrasta na króla francuskiej komedii. Po drobnej wpadce, jaką był drugi "Babysitting", wrócił na właściwe tory i nakręcił naprawdę zabawny film. A przecież w tym roku do kin weszła też "Miłość aż po ślub", w której także maczał palce będąc jednym ze scenarzystów (i pojawiając się w epizodzie).

Tak oto ginie nadzieja. Liczyłem, że "Wojna o planetę małp" będzie kontynuacją tego, co Reeves tak świetnie zrobił w "Ewolucji". Tymczasem on przygotowując się do realizacji filmu musiał wielokrotnie oglądać "Genezę". Wziął bowiem z niego wszystkie najgorsze pomysły na strukturę opowieści, a z dwójki pozostały tylko ambicje. A te były ogromne.

SPOILER W kinie niezależnym od dłuższego już czasu trwa moda na pesymistyczne kino postapokaliptyczne. W tych filmach ci, którzy próbują przetrwać, albo są skazani na porażkę albo też ich trwanie okazuje się pyrrusowym zwycięstwem. "To przychodzi po zmroku" idealnie wpisuje się w ten trend.

SPOILER Jeśli ktoś był oburzony wymową "Pasażerów", to z seansu "Czerwonego żółwia" zapewne wyszedł wściekły. Mamy tutaj bowiem do czynienia z tą samą perwersją polegającą na pozytywnej prezentacji emocjonalnych drapieżników. Tyle że tym razem w formie jeszcze bardziej ekstremalnej.

Trójka nieznajomych, jedna przedświąteczna noc i śmierć, która wciąż się spóźnia. "Pycha" to historia o tym, jak to splot okoliczności i spotkanie z nieznajomymi może całkowicie zmienić czyjeś życie. Kiedy film się rozpoczyna, bohater ma wszystko zaplanowane. Pozostało mu tylko wypełnić kolejne punkty harmonogramu. Ale jego determinacja zostaje wystawiona na poważną próbę, kiedy kolejne punkty planu posypią się jak domek z kart. To, co na pierwszy rzut oka może się wydawać sytuacją bez wyjścia, nagle jest tylko jedną z wielu możliwych opcji. Trzeba jednak siły, by zmienić zdanie...

Lata 50. Niemcy próbują dojść do siebie po przegranej wojnie i latach nazistowskiego terroru. Podstawowym mechanizmem jest zbiorowa amnezja. O przeszłości nie mówi się wcale. A całe zło zostaje spisane na karby wojny lub też propagandy pisanej przez zwycięzców historii. Jednak żyją w Niemczech nieliczni, którzy nie potrafią tak funkcjonować. Dopóki prawda jest poza ich zasięgiem, wszystko jest w porządku, kiedy jednak przejrzą na oczy, mogą zrobić tylko jedno: zostać zdrajcami narodu. Ich zdrada polega na tym, że demolują mity i bezpieczne fantasmagorie, że wynoszą zwierciadła na ulice miast i miasteczek i każą się w nich przejrzeć wszystkim, wydobywając przy tym brudne szczegóły z ich przeszłości. Niemal nikt w Niemczech nie był bez winy. Inercja, wygodnictwo, strach sprawiły, że machina śmierci mogła przez lata działać bezkarnie. I ci zdrajcy postanowili, że nie zostanie to zapomniane. Po drodze zrozumieją, że prawda nie jest narzędziem karania, ale jest bramą, przez którą mogą przek

Był lekarzem, ratował ludzkie życia. Kiedy jednak zabili mu brata, porzucił fartuch i przypomniał sobie, że kiedyś był wojownikiem. Zamaskowany, nocą przemierza ulice miasta, by odnaleźć zabójców brata. Ma dla nich receptę. Wypisana jest na niej zemsta...

Co za bajzel! W takiej formie "Né Giulietta né Romeo" nie powinno przejść nawet pierwszej fazy prac nad scenariuszem. Nie potrafię ogarnąć ogromu tematów i wątków, które chciała poruszyć Veronica Pivetti. Materiału starczyłoby tu na kilka filmów. Jeszcze gorsze jest to, że reżyserka nie ma zielonego pojęcia, jak poskładać to w angażującą historię. Miejscami odnosiłem wrażenie, że zostawiła montażowe ścinki, a to, co najważniejsze wyrzuciła do kosza.

Oto tragedia genialnego aktora: gdy umysł zaczyna ginąć pod ciężarem starości, światy realne i te z odgrywanych dramatów zaczynają się mieszać. Granica między geniuszem a szaleństwem ulega zatarciu. Aktor zostaje sam w obliczu zdarzeń, których nie potrafi prawidłowo rozpoznać. Dla niego wszystko jest prawdą. Zagubiony, żyje fikcyjnymi emocjami i iluzorycznymi nadziejami. Jak długo można egzystować wśród odprysków cudzych, fikcyjnych dramatów?

Po fantastycznym "Królestwie zwierząt" i bardzo dobrym "Roverze" przyszła pierwsza wpadka w karierze Davida Michôda. I niestety sam jest jej winien. "War Machine" miało być ostrą jak brzytwa satyrą na połowiczny imperializm amerykański; schizofrenię, która w połowie jest dumą z pozycji głównego mocarstwa świata, w połowie jest niechęcią do brania na siebie odpowiedzialność za bycie strażnikiem globalnego ładu. I wszystko to zapewne udałoby się reżyserowi osiągnąć, gdyby nie przedobrzył na poziomie realizacyjnym.

Tego filmu nie zamierzałem oglądać. Jednak po rozczarowaniu, jakim było dla mnie "Taekwondo" , chciałem się upewnić, że winę ponosi nie Berger, a Martín Farina. I okazało się, że miałem rację.

Blomkamp w ekspresowym tempie niknie w moich oczach. Jego krótkometrażówki to jedna, niekończąca się seria rozczarowań. Jednak w "God: Serengeti" przeszedł samego siebie. Jest już naprawdę bliski dna.

Bohaterowie "W starym, dobrym stylu" mają szczęście, że w ich świecie nie ma Spider-Mana. Bo zamiast być postaciami pozytywnymi, zostaliby złoczyńcami, którym Pajączek musi skopać tyłki. W tym filmie jednak przestrzeganie prawa i posłuszeństwo systemowi zostaje przedstawione jako wyraz naiwności graniczącej ze skłonnościami do autodestrukcji. Trójka bohaterów odkrywa, jak wielkimi idiotami byli ufając, że korporacje będą o nich dbać nawet na emeryturze, że banki trzymające ich pieniądze będą działać w ich interesie. Kiedy zorientowali się, że tak nie jest, zrozumieli też, że państwo im także nie pomoże. I tak oto odkrywają prawdę, którą przed laty przekazał Stasiowi Kali: Kalemu ukraść krowę źle, Kali ukraść krowę dobrze.

Składam pokłony przed twórcami "Spider-Mana: Homecoming". Jestem naprawdę pod wielkim wrażeniem mistrzostwa, z jakim wciskają widzom kit. Obiecywali zupełnie nowy początek, że to nie będzie film typu "origin", a tymczasem na poziomie scenariusza jest to 100-procentowy recycling tego, co już było. Mimo to widz to kupuje (no, w każdym razie ja to kupiłem).

Dla tych, co znają twórczość Marco Bergera, "Taekwondo" będzie wyglądać bardzo znajomo. Zarys fabuły jest bowiem podobny do tego, co opowiadał nam reżyser w poprzednich filmach. Znów więc mamy zwyczajnych facetów, których coś do siebie ciągnie, ale którzy nie bardzo wiedzą, co z tym fantem zrobić. Większość czasu spędzają więc na krążeniu wokół siebie, drobieniu kroczków, których znaczenia zdają się nie rozumieć jedynie najbardziej zainteresowani.

Diego Luna nie specjalnie się wysilił reżyserując "Cesara Chaveza". Opowieść o bojowniku o prawa meksykańskich robotników rolnych przybiera w rękach Luny kształt standardowej hagiografii dowolnego lidera jakiegokolwiek ruchu społecznego. Reżyser po prostu wylicza standardowe punktu biografii od skromnych początków, przez pierwsze sukcesy i porażki, przez koszty w życiu prywatnym, po triumf. Scenariusz jest tak bezbarwny, że nawet wyjątkowe wydarzenia z życiorysu Chaveza nie są w stanie całości ożywić. To zaś sprawia, że film nie jest w stanie czymkolwiek zainteresować.

Cóż, zapewne z własnej woli nigdy bym po ten film nie sięgnął. Muszę jednak przyznać, że nie żałuję jego obejrzenia. Czasem potrzeba zaoferować coś wewnętrznemu dziecku, a "Miś Bamse i Miasto Złodziei" idealnie się do tego nadaje.

W filmie "Lady M." William Oldroyd pokazuje, że o sukcesie lub klęsce nie decydują realia społeczne ani okoliczności, lecz wyłącznie charakter jednostki. Kiedy poznajemy Katherine, kobieta wydaje się znajdować w maksymalnie opresyjnej sytuacji. Właśnie wyszła za mąż za mężczyznę, którego nie znała i który nie zamierza traktować jej nie tylko jako partnerkę ale nawet jako kobietę. Jej egzystencja jest przerażająco pusta. Ma związane ręce i niewiele opcji do wyboru. Ot. straszliwy los, z którego nie ma wyjścia.

Ostatnio oglądam sporo francuskich komedii (bo też obecnie często goszczą w naszych kinach). Wszystkie one trzymają podobny poziom i dostają ode mnie bardzo podobne oceny (głównie 6). Tego samego spodziewałem się też po "Miłości aż po ślub". Ku mojemu zdumieniu dostałem znacznie więcej.

Trochę żałuję, że "Koszmarną opowieść wigilijną" obejrzałem w środku lata. Film zdecydowanie bardziej nadaje się na grudniowy seans. Świetnie komponowałby się z przedświąteczną gorączką. Ten film bowiem celebruje święta w typowy dla horroru sposób: przemocą, groteską i hektolitrami sztucznej krwi.

SPOILER Co jak co, ale na reżyserze "Zagadki zbrodni" można było polegać, że jego film będzie mieszaniną paradoksów. Na pierwszy rzut oka jest to przygodowa opowieść o nastolatce próbującej ratować ukochanego zwierzaka. Na to nakłada się krytyka konsumpcjonizmu, bezduszności korporacji nastawionych na zysk i różnego rodzaju bojówek, które bardziej zainteresowane są własnym etosem niż faktyczną walką o lepsze jutro. W rzeczywistości jednak jest to dokładnie taki sam film, jakim była "Zagadka zbrodni": totalna i bezwzględna krytyka człowieka.

Biedny Michael Almereyda. Najwyraźniej jest fanem Szekspira. I bardzo chce go adaptować na potrzeby kina w niestandardowy sposób. Ale jeśli nawet czuje ducha Barda, to nie ma najmniejszego pojęcia jak uwspółcześnić jego teksty. Co być może nie byłoby problemem, gdyby nie to, że jego adaptacje są właśnie na wskroś współczesne.

Za parę dni zobaczę "Spider-Man: Homecoming". Chciałem więc poznać twórczość jego reżysera. Dlatego też sięgnąłem po "Klauna". Nie miałem wobec niego żadnych oczekiwań i to być może pomogło, ponieważ film przypadł mi do gustu.

Gorzka opowieść o tym, że z Czasem przegrywamy wszyscy. Możemy się z tym pogodzić lub też desperacko walczyć o swoje narażając się na śmieszność i ostracyzm.

"Tożsamość zdrajcy" przypomniała mi czasy dzieciństwa i filmy z wypożyczalni kaset wideo, w których wszystko było jasno określone. Bohaterowie byli extra zdolni, choć nie do końca wiadomo było jak i dlaczego. Złoczyńców poznawało się po sposobie mówienia, a ich przydupasów po fryzurach. Same fabuły były kretyńskie, ale nie było to ich wadą. Te filmy miały po prostu służyć przyjemnemu spędzeniu czasu przed ekranem.