Filmy Torne'a

Kolejna bezduszna produkcja stworzona przez korporację wyłącznie w celu wyłudzenia od ludzi kasy. Twórcy tego produktu filmopodobnego wysilili się w minimalnym stopniu tak, żeby ich "dzieło" mogło działać na widzów impulsowo. Kryje się za tym jednak miałki pretekst fabularny, kiepsko nakreślone postaci i pozbawione pomysłu sekwencje.

"Czarna rzeka" to film nakręcony przez osoby cierpiące na depresję i skierowany do osób w depresji pogrążonych. Świat, jaki stworzył reżyser, jest skrajnie ponury. Można tu mówić jedynie o odcieniach czerni. Wszyscy są ludzkimi wrakami, pokiereszowani przez życie. Każdy z bohaterów zmaga się z egzystencjalną impotencją i bezgraniczną bezradnością. A jeśli nawet coś próbują robić, to efekty są opłakana i tylko pogarszają sprawę.

No proszę, wystarczyło tylko, by Dolan wrócił do francuskiego języka i zrezygnował z pracy z największymi gwiazdami kina, by jego film wskoczył na wyższy poziom. I choć "Matthias i Maxime" nie umywa się do najlepszych dzieł Kanadyjczyka, to pozostawia w tyle jego angielskojęzyczny debiut "The Death and Life of John F. Donovan".

Ło matko! Czegoś takiego to się nie spodziewałem w największych koszmarach. "Ptaki Nocy" to obraz tego, co w Hollywood najgorszego: myślenia stadnego, operowania schematami, szukania świeżości, by ostatecznie dać to, co wyszło z mody lata wcześniej. Harley Quinn jest tu ewidentnie kalką Deadpoola, a Ptaki Nocy to próba skopiowania przez Warner Bros. X-Force 20th Century Fox/Marvela. WB najwyraźniej uznało, że skoro dwa razy się udało konkurencji, to oni skopiują pomysł, podmienią facetów na kobiety (żeby było oryginalnie) i samograj gotowy.

Ta kanadyjska komedia młodzieżowa dostarcza kilku ciekawych lekcji życia. Po pierwsze gej jest najlepszym przyjacielem jurnych chłopaków przed 20-tką. Zanim taki gej zdąży przed sobą i innymi przyznać się do tego, co kocha i czego pożąda, zdąży zawrócić w głowie przynajmniej jednej dziewczynie. Sądząc po bohaterce "Charlotte się bawi" taka dziewczyna po odkryciu prawdy jest łatwym kąskiem dla każdego w miarę przystojnego chłopaka. Charlotte przez miesiąc pracy w supermarkecie przeleci 99% męskiego składu pracowniczego.

Dziwny to film. "Uśmiechy smutnych mężczyzn" opowiadają o alkoholikach, o uzależnieniu niszczącym ich samych i wszystkich wokół, o upadku, samooszukiwaniu, żmudnej walce. Twórcy postarali się oto, by pokazać jak najwięcej aspektów choroby. Są sceny upodlenia i delirium. A jednak mimo to całość robiła na mnie wrażenie rzeczy zaskakująco sterylnej, emocjonalnie wykastrowanej.

Jeff Wadlow po raz kolejny udowadnia, że nie potrafi wykorzystywać okazji. Pomysł, by "Wyspę Fantazji" uczynić horrorem, choć serialowy oryginał nim nie był, uważam za ciekawy. Pomysł, żeby opowiedzieć kilka pozornie niezwiązanych ze sobą historii, również. Zaś uczynienie całości swoistego rodzaju prequelem serialu, historią typu origin, mogło być najmocniejszym punktem całego przedsięwzięcia. Niestety Wadlow w charakterystycznym dla siebie stylu rozmienił atrakcje na drobne, zostawiając bałagan narracyjny i nudę.

SPOILERS Choć "Cóż za piękny dzień" jest oznaczany jako film biograficzny, to tak naprawdę trudno tak go określać. Marielle Heller niewiele mówi nam o samym Fredzie Rogersie. Ten film jest raczej opowieścią o tym, jaką rolę odgrywał w amerykańskim społeczeństwie Pan Rogers, telewizyjna osobowość. Jawi się on jako Terapeuta Narodu, który uczy dzieci radzić sobie z różnymi aspektami życia, w tym z negatywnymi emocjami, wydarzeniami budzącymi sprzeczne uczucia, niezrozumienie, lęk. W zamyśle twórców "Cóż za piękny dzień" miał być pochwałą Rogersa, który jawi się jako źródło wielkiego dobra promieniującego na innych, przez co zmienia ich na lepsze. Jednak w rzeczywistości ten film mówi coś zupełnie innego.

To na swój sposób zabawne, że pierwszy film wprowadzony przez 20th Century Fox pod zmienioną przez Disneya na 20th Century Studios nazwą jest bardziej disnejowski od filmów Disneya. A w każdym razie od "Króla Lwa". Twórcy "Zwu krwi" nie poszli bowiem drogą hiperrealistycznej animacji, lecz zdecydowali się uczłowieczyć zwierzęta nadając im niezwykle wyrazistą mimikę i mowę ciała. Nie ma więc tu miejsca na bezdusznych czworonożnych psychopatów. Zwierzaki wzrokiem, wyrazem pysków, a czasem ułożeniem ciała potrafią przekazać naprawdę bardzo dużo informacji, nie tylko emocji. Twórcom udało się to na tyle dobrze, że miejscami podrasowane komputerowo psiaki sprawiają wrażenie lepszych aktorów od żywych ludzi (zwłaszcza Omar Sy traci w tym porównaniu).

Węgierski reżyser Árpád Bogdán sięgnął w "Genesis" po dziś już rzadko stosowaną formułę kilku opowieści, które łączy ze sobą jedno wydarzenie. To opowieść o chłopcu, młodej dziewczynie i dorosłej kobiecie. Łączy je zaś rasistowski mord na Romach. Chłopiec jest jedynym ocalałym z rzezi. Młoda dziewczyna związana jest z mężczyzną, który brał udział w ataku. Kobieta jest adwokatem i ma bronić owego mężczyznę.

Twórcy "Edie" odrobili lekcję z historii kina. Zauważyli, że jedną z formuł zapewniających spory sukces, jest wprowadzenie dwójki bohaterów o różnych charakterach. Odmienne pochodzenie lub/oraz spora różnica wieku też się nadaje. Z takiej układanki powstaje istny samograj. Otóż nie.

Oto kino całkowicie w moim guście! Spodobało mi się w nim wszystko. Świetni są bohaterowie, szczególnie w scenach, w których odgrywają zachowania pasywno-agresywne lub kiedy jedna strona doskonale zdaje sobie z tego, jaką niewygodę stanowi dla drugiej, ale czeka, aż oni się sprzeciwią, a ci tego nie robią. Cudowne były wszystkie ekscentryczne wstawki, które brały całą opowieść w cudzysłów, osadzały ją w odrealnionym świecie (tekturowe jedzenie, scenografie udające plenery). Udanie w fabułę wpleciona została też gra Scrabble, stając się narzędziem do ekspresji emocji i relacji, których bohaterowie nie potrafią zwerbalizować. Do tego wszystkiego należy dodać jeszcze cudowne skarby w postaci komediowych scenek i garść ciepłej ironii.

Kłamstwo to bardzo ciekawe zjawisko. Kiedy kłamiemy my i kłamstwo dotyczy nas, naszych własnych spraw, wydaje się czymś normalnym, czynionym w sposób bezrefleksyjny. Główna bohaterka filmu Lulu Wang nie ma żadnych oporów moralnych ani wyrzutów sumienia przed pomijaniem milczeniem losów swojego stypendium. Kiedy uczestniczymy w cudzym kłamstwie dotyczącym innych ludzi, nagle sprawy się komplikują, pojawiają się skrupuły, dociera do nas, że kłamstwo jest "złe". Tak ma główna bohaterka, kiedy dowiaduje się, że jej ukochana babcia ma raka i prawdopodobnie za trzy miesiące umrze. Rodzina postanawiania diagnozę ukryć przed nestorką rodu i bohaterka nie może sobie z tym poradzi. Zresztą pozostali członkowie rodziny mimo górnolotnych deklaracji też cały czas biją się z myślami, choć jednocześnie każde z nich kłamie w wielu innych sprawach i nie wywołuje to u nich żadnych emocji. Czy to śmierć i związany z tym koniec są elementami różnicującymi?

Ło matko, co też tu się wyprawia. Alejandro Landes nieźle zaszalał robiąc ten film."Monos" łączy w sobie różne estetyki, różne punkty widzenia i co chwilę zmienia bohatera.

Mówi się, że czas leczy rany. Ale to powiedzenie ma też i swoją mroczną stronę. Czas "leczy" nas także z tego, co pozytywne, jak choćby miłość. Victor i Marianne kiedyś kochali się na zabój. Dziś są sobie obcy. On żyje przeszłością i nie potrafi się odnaleźć w teraźniejszości. Ona cały czas ucieka w przyszłość, starając się trzymać rękę na pulsie technologicznych nowinek. Ich związek rozpadł się, a oni tego nawet nie zauważyli. Nie znaczy to jednak, że uczucie, które ich połączyło zniknęło. Ono wciąż w nich tkwi, tyle że przysypane gruzami codzienności. Na szczęście zyskają okazję odkopania jej. Czy jednak skorzystają z drugiej szansy?

Ależ ja się stęskniłem za gangsterskim Guyem Ritchie'em! A co najśmieszniejsze, nawet nie wiedziałem, że tęskniłem, dopóki nie obejrzałem "Dżentelmenów". Nie jest przecież tak, że wcześniej Ritchie robił słabe filmy lub też zrezygnował w nich z chwytów, dzięki którym stał się rozpoznawalny. "Dżentelmeni" po prostu przypominają, że kino gangsterskie hojnie zaprawione komedią i Ritchie idą ze sobą w parze.

"Gang zwierzaków" to przykład najoryginalniejszego sposobu walki z przeludnieniem Ziemi. Wystarczy raz obejrzeć ten film, by na zawsze zniechęcić się do posiadania potomstwa. Szkoda więc, że zobaczą go ci, którzy błąd popełnili i już dzieci poczęli. Gdyby zamiast tego pokazano go tym, którzy dopiero myślą o uprawianiu seksu bez antykoncepcji, to z całą pewnością liczba ciąży drastycznie by spadła. Nie ma bowiem nic bardziej przerażającego od wizji bycia rodzicem zmuszonym do chodzenia na takie filmy ze swoimi dzień raz za razem.

Oto idylliczna posiadłość, która wydaje się wyjęta rodem z jakiejś baśni. Drzewa, wodospad, jezioro, cisza, piękno. Jednak w tak cudownych warunkach przyrody skrywają się prawdziwe dramaty, te przeszłe związane ze śmiercią właściciela posiadłości, i te obecne, skupiające się wokół wdowy po nim. W samym środku tego wszystkiego znajduje się Jack, syn nieżyjącego właściciela z wcześniejszego związku. Od lat przebywał z dala od posiadłości. Teraz, po otrzymaniu listu od tytułowej wdowy, wrócił...

Tytułowy bohater filmu to wykładowca uniwersytecki, specjalista od języka rosyjskiego. Jako obywatel Kuby musiał się na co dzień zmagać z wieloma problemami, wśród nich największymi była opieka nad rodziną i praca doktorska, której wciąż nie mógł dokończyć. Pewnego dnia jego życie zmieni się raz na zawsze. Bez wyjaśnienia, bez zapowiedzi jego praca na uniwersytecie zostanie zawieszona. Na rozkaz komunistycznych władz musi się stawić pod wskazany adres, gdzie czeka go nowe zadanie. Okazuje się, że adres to szpital, a on będzie tłumaczem pomagającym w komunikacji między personelem medycznym a pacjentami i ich rodzinami sprowadzonymi z Rosji. To bowiem na Kubę wysłano część osób zmagających się z chorobami wywołanymi katastrofą w Czarnobylu.

Z psychiką nie ma żartów. Gdy jest pokiereszowana przez traumatyczne doświadczenia, nie można udawać, że nic się złego nie stało. Takie zachowanie powoduje jedynie, że problem jątrzy się, aż w końcu wymusi na nas zachowania, nad którymi nie będziemy mieli żadnej kontroli. Czasami prowadzą one do krzywdzenia nas samych. W innych przypadkach ofiarami naszych zaniedbań stają się inni.

"Ekspedientki" to dowód na to, że twórców filmowych nigdy nie można skreślać, bo zawsze jest szansa, że pozytywnie zaskoczą. Gdybym przed obejrzeniem tego filmu sprawdził, kto jest jego reżyserem, to istniała spora szansa, że zrezygnowałbym z jego obejrzenia. Bruce Beresford nie kojarzy mi się z dobrym kinem. Tymczasem "Ekspedientki" naprawdę podbiły moje serce.

I znów to samo. Kolejna filmowa opowieść o autodestrukcyjnym artyście (jakby tylko tacy, którzy przedwcześnie umarli warci byli zapamiętania), która nie wychodzi poza ramy frazesów i ogólników. Z filmu Ondi Timoner dowiaduję się tylko tyle, że Robert Mapplethorpe był gejem naznaczonym piętnem konserwatywnego konserwatyzmu, czego konsekwencją była dwoista jego natura, że był malarzem, który został fotografem i dzięki temu stał się sławny, że miał problemy z monogamią, że przedmiotowo traktował swojego brata, również fotografa, że umarł na AIDS. Koniec. Kropka. Zero osobistej perspektywy. Brak choćby próby wejrzenia za fakty, które można przeczytać na Wikipedii.

W filmie "Miłość mojego brata" Monia Chokri obrazuje tezę, z którą się w zasadzie zgadzam. Zbyt duża samoświadomość i skłonność do myślenia nie są dobre, jeśli komuś zależy na byciu szczęśliwym. Trudno bowiem nie zauważać problemów, jakie wiążą się z samym "byciem" człowieka na świecie, które leżą u podstawy życia. Jednak Chokri idzie jeszcze dalej. Uznaje myślenie za swoistą antytezę empatii. Zaabsorbowanie własnymi myślami, a co za tym idzie własnym nieszczęściem, sprawia, że człowiek staje się ślepy na uczucia i potrzeby innych. Oczywiście myśląca istota niekoniecznie musi być samotnikiem. Jeśli jednak nie jest, to inni ludzie są jej potrzebni wyłącznie jako współtowarzysze w jej nieszczęściu. Jeśli nie podzielają jej perspektywy, są wrogami, ignorantami lub też zdrajcami prawdy, którą sama reprezentuje. Ich szczęście nie ma tu żadnego znaczenia. Ba jest ostatecznym dowodem na ich wrogość.

Peter Strickland, Osgood Perkins i Ari Aster sprawiają, że współczesne horrory kinowe mają się niezwykle dobrze. Z tej trójki Perkins wydaje się kimś najnormalniejszym, co ma swoje dobre i złe strony. Oglądając "Małgosię i Jasia" łatwo jestem sobie w stanie wyobrazić Astera, który lepiej od Perkinsa poradziłby sobie z portretami psychologicznymi bohaterów oraz z traumą doświadczenia granicznego, jakim jest wkraczanie w dorosłość. Strickland zapewne zrobiłby z tego znacznie bardziej hipnotyzujące i perwersyjne widowisko. Perkins zadowolił się po prostu nieszablonowym odczytaniem znanej wszystkim baśni. To dużo, ale jednocześnie mało, kiedy rozbudzi się apetyt.

Greta Gerwig spróbowała swych sił z klasyką amerykańskiej literatury i niestety poległa. Choć "poległa" to zbyt ostre słowo. Gerwig nie jest jak James Franco, który masakruje kolejne ekranizacje wielkich powieści. Bliżej jej do Edwarda Nortona i jego "Osieroconego Brooklynu". Jej film to solidna reżyserka robota. Po prostu nie dała rady, by uczynić ją swoją własną.

Bardzo liczyłem na to, że ten film mi się spodoba. "Głębia strachu" to bowiem nostalgiczna podróż do czasów, kiedy hurtowo pochłaniałem filmy katastroficzne dzięki lokalnej wypożyczalni wideo. Oceaniczna pustka przypominająca tę kosmiczną, niewyjaśnione wydarzenia, grupa osób o różnych charakterach zmuszonych do współpracy, jeśli chcą przesłać, kiczowate rozwiązania łączone z pozorowanych rozmachem mającym sugerować, że całość jest dziełem egzystencjalnie znacznie głębszym, niż to by sugerowała sama fabuła. Aż łezka w oku mi się zakręciła, na wspomnienie tych starych, dobrych czasów...

Dziwne. "Cube" było tanim filmem zbudowanym na naprawdę prostym pomyśle, a mimo to przez ostatnie dwie dekady większość prób jego replikacji zakończyła się fiaskiem. "Escape Room" to tylko najnowszy tego przykład.

Biedna Taraji P. Henson. Nie wiem, kogo ma za agenta, ale nie sprawdza się on/ona w tej roli. "Czego pragną mężczyźni" to kolejny po "Proud Mary" i "Polisie na życie" film, który być może na papierze wyglądał w porządku, ale na ekranie okazuje się być jedną wielką stratą czasu.

Bardzo chciałem, żeby ten film mi się spodobał. Na reszcie dostałem biografię, która nie jest całościową historią od narodzin do upadku, lecz opowiada wycinek historii. Nie ma tu więc za wiele narkotyków, wody sodowej uderzającej do głowy, taplania się w szambie totalnego upadku. Widzimy za to dwie starzejące się legendy kina, które nie są jeszcze gotowe powiedzieć widzom "żegnajcie". Mamy tu odniesienia do wydarzeń z przeszłości, z których tylko część została przypomniana, reszta jest milczącym bagażem zacieniającym obecne relacje bohaterów. I to wszystko było fajne.

Franky i Ballas byli przyjaciółmi od dzieciństwa. Niczym bracia, nierozłączni w szkole i w czasie wolnym. Ale ich więź zostanie wystawiona na próbę, kiedy przekroczona zostanie granica przyjaźni.

"My, zwierzęta" to kolejna opowieść o dorastaniu w chaotycznym świecie. Głównym bohaterem jest obchodzący właśnie 10 urodziny Jonah, najmłodszy z trzech synów mieszanej rasowo pary. Na początku filmu trójka braci stanowi jedność. W ten sposób radzą sobie z chaosem, jaki panuje w domu, ponieważ ich rodzice na przemian to się niezwykle silnie kochają to znów równie intensywnie nienawidzą. Dochodzi nawet do rękoczynów, a ojciec co jakiś czas na krócej lub dłużej porzuca dom. Chłopcy często więc pozostawieni są samopas. Jonah jest na tyle mały, że większość z tego, co się dzieje, nie jest w stanie zrozumieć. Swoje doświadczenia przelewa na papier rysując obrazki, które wyrażają to, czego nie jest świadomy lub dopiero zaczyna rozumieć.

Wystrzegaj się słabych, bo gryzą najmocniej, szczekają najgłośniej i są kompletnie nieprzewidywalni. Choć wiele filmów przypomina tę podstawową prawdę życia, to zarówno w realu jak i w świecie kina większość zdaje się ją ignorować.