Filmy Torne'a

Chciałbym móc napisać, że Anglicy nakręciliby to lepiej. W końcu "Wszystko płynie" jest przedstawicielem komedii obyczajowej, w której Brytyjczycy królują. To opowieść o zwyczajnych ludziach z klasy robotniczej, których okoliczności zmusiły do porzucenia strefy komfortu i podjęcia się działań niezwykłych, podważających status quo. W tym przypadku jednak porównanie z Anglikami wypada na korzyść Szwedów, bowiem angielski remake "Wszystko płynie" powstał, nosi tytuł "Pływając z facetami" , widziałem go przed rokiem i uważam, że oryginał wyszedł lepiej.

Fajnie jest być bogatym. Można sobie wtedy dowoli świrować i nie ponosić za to żadnych konsekwencji. Gorzej, kiedy tej kasy zabraknie. Wtedy bycie wariatem przestaje być zabawne.

Gdyby "Różnie bywa" zostało nakręcone po angielsku lub włosku, to w pierwszej chwili pomyślałbym, że mam do czynienia z obrazem wyreżyserowanym przez Gabriele Muccino. Mamy tu ten sam klimat sentymentalnego kiczu i fabułę zbudowaną z sieci emocjonalnych zależności, w którą schwytana została grupa bohaterów.

Każdy układ, nawet jeśli pozornie wydaje się sprawnie funkcjonować, kostnieje. Są rzeczy, które są spychane, przemilczane, ignorowane. I wydaje się, że tak jest w porządku. Kiedy jednak pojawi się wywracające świat do góry nogami wydarzenie, okazuje się, że owa harmonia była fikcją. Nagle układ rozpada się i tylko od jego budowniczych zależy, czy uratują jego istotę, co wymagać będzie dogłębnej przebudowy.

Fabuła inspirowana jest tym, co działo się w Rio de Janeiro w latach 90. Prawdziwą plagą były wtedy porwania dla okupu. Nikt nie był bezpieczny. Biznes wydawał się prosty i całkiem dochodowy. Większość porywaczy nie zabijała porwanych, ludzie wiedzieli, że jeśli zapłacą, to odzyskają bliskich, więc płacili. A im więcej osób płaciło, tym więcej było porwań.

Markus jest młodym, przystojnym mężczyzną. Ma niezłą pracę. Mógłby mieć kumpli i całkiem atrakcyjną kobietę u boku. A jednak większość wolnego czasu spędza samotnie. Pustkę wypełnia waląc w worek treningowy, waląc konia lub też waląc głową w ścianę, kiedy dwie pierwsze czynności nie pomagają. Dlaczego? Markus skrywa bowiem tajemnicę. Na samą myśl o niej robi mu się niedobrze. Nie chce, by to go definiowało. A jednak nie potrafi zanegować głodu, jaki zagnieździł się w jego duszy, głodu definiującego każdą minutę jego życia, głodu domagającego się zaspokojenia za wszelką cenę.

Podoba mi się ogólny pomysł na tę historię. Autorzy książki i filmu wymyślili zgrabną metaforę, która nierówności klasowe/kastowe przyrównuje do relacji człowiek-pies. Na początku swojego życia Balram jest niczym szczeniak golden retriever. Słucha swoich panów z absolutną atencją, gotów jest zrobić wszystko, by przysłużyć się właścicielowi, zbity po chwili z podkulonym ogonem powraca w nadziei, że łasząc się odkupi swoje winy, nawet jeśli nie wie, czym zawinił. Jest zdolny do złych czynów, ale wyłącznie wobec równych jemu, nigdy wobec panów.

Sam sobie jestem winny. Nigdy film wyreżyserowany przez Johannesa Robertsa nie spodobał mi się. Powinienem więc już dawno przestać jego "dzieła" oglądać. A skoro to czynię, to nie mogę mówić o rozczarowaniu, a raczej o potwierdzeniu tego, co doskonale wiem. Jednak nawet w jego dorobku "Podwodna pułapka 2" to nowe dno.

"Trzy sekundy" to klasyczne kino sensacyjne. Jest główny bohater, nominalnie zły, ale w świecie pełnym złych on jest w miarę szlachetny, kieruje się zasadami i dla rodziny gotów jest niemal na wszystko. Są gangsterzy, którzy tym razem są większą niż zazwyczaj egzotyką, bo zamiast Rosjan, Serbów czy Albańczyków dostaliśmy Polaków. Możliwość oglądania polskich aktorów u boku gwiazd hollywoodzkich to rzadkość, choć ostatnio zdarza się coraz częściej. I są wreszcie tak zwani stróże prawa, którzy jednak często niewiele różnią się od gangsterów, mając gdzieś lojalność, gotowi zdradzić słabszych bez mrugnięcia okiem.

"Koda" to opowieść o żałobie, o przemijaniu, o sztuce. To opowieść intymna, która zarazem chce być czymś uniwersalnym. Opowiadając osobistą historię bohatera, zarazem odnosi się do całego kulturowego dziedzictwa zachodniej cywilizacji sugerując, że zbudowana została ona z cegieł indywidualnych, intymnych doświadczeń.

Kolejny film o tym, że niepozorne prowincjonalne mieściny wcale nie są takie nudne i senne, jak się wydaje. W "Halali" zapyziała dziura to miejsce wojny gangów i ośrodek pogańskiego kultu. Kiedy polityk ze stolicy trafi tu na zesłanie, zapewne spodziewał się egzystencjalnego pustkowia. A tymczasem trafi w sam środek konfliktu, w którym stawką jest jego życie.

Pomysł na połączenie tematu uchodźców z dramatem Sofoklesa "Antygona" wydał mi się naprawdę intrygujący. A po tym, jak zachwycił mnie mający podobny punkt wyjścia "Berlin Alexanderplatz", byłem do tej kanadyjskiej produkcji nastawiony pozytywnie. I dość długo trzymałem się pazurami nadziei, że reżyserka ma coś ciekawego do powiedzenia tworząc taką mieszankę. Ostatecznie nie dałem rady. Przygniotła mnie pustka pozorowanego artyzmu.

Jestem zdumiony tym, jak wysoką ocenę ma "Liga Sprawiedliwości Zacka Snydera". Ja rozumiem, że jest to poniekąd kolejny wyraz niezadowolenia fanów wersją Whedona, ale bez przesady. Film Snydera jest dłuższy, ale to wcale nie czyni z niego rzeczy lepszej.

Od komedii romantycznych nie wymagam wiele. Wystarczą mi sympatyczni bohaterowie i parę barwnych postaci drugiego planu, bym był zadowolony. Czasem jednak postaci nie wystarczają. "Żadnych dzieci" to jeden z tych przypadków. Teraz zastanawiam się, czy sięgnąć po argentyński oryginał.

"I zbaw nas ode złego" było w Korei wielkim kasowym przebojem. Jakoś trudno jest mi sobie wyobrazić, by tak zrealizowany film w Ameryce czy Polsce zarobił krocie w normalnych warunkach, a co dopiero mówić o czasach pandemii. Narracja jest zbyt powolna, wręcz ślamazarna jak na amerykański blockbuster.

"Jexi" byłoby super, gdyby trwało nie więcej niż 30 minut. Pomysł pyskatej sztucznej inteligencji, której "ofiarą" jest uzależniony od telefonu nieudacznik, świetnie się sprawdzi w krótkim metrażu. Interakcje, wojna na spryt, kłótnie - to wszystko bawi na całego.

Kiedyś historie niekonwencjonalnych lekarzy, którzy rewolucjonizowali podejście do pacjentów i leczenia, były całkiem popularne. Szczególnie w filmografii Robina Williamsa. Ostatnio jednak niewiele w tym temacie się działo. Z tego też powodu z ciekawością sięgnąłem po "Trzech Chrystusów". Tym bardziej, że obsada była wielce obiecująca.

Ból jako język uniwersalny, który łączy ludzi bez słów. Młodą Cleo i dużo starszego od niej Leosa zetknął ze sobą przypadek. A w każdym razie tak sądzi dziewczyna. Mężczyzna zaintrygował ją. Cleo nie wie, dlaczego. Czuje jednak pewne powinowactwo. Nie rozumie, że sama pogrążona w egzystencjalnym bólu, jest przyciągana przez wewnętrzne cierpienie doznawane przez Leosa. Bo choć przypadek rzeczywiście złączył ich losy, to jednak nie wtedy, kiedy wydaje się Cleo.

Ostatnia dekada obfitowała w filmy próbujące przybliżyć widzom skomplikowane kwestie biznesowe. Kryzys gospodarczy Grecji z całą pewnością można do tego zaliczyć. To był/jest prawdziwy węzeł gordyjski. Połapać się w interesach różnych grup nie jest łatwo. Costa-Gavras sięgając po ten temat postawił na przejrzystość. Zapłacił za to wyrazistością.

"Wyznaj to szeptem" jest typowym melodramatem i zestawem niesprawiedliwości, jakie znosić musiały kobiety w nie tak dawnej przeszłości. Katalog jest mało wyszukany: porzucenie przez męża, wyzysk w pracy, ciąża bez ślubu i oczywiście wątek zakazanej miłości. Jest to rzecz przygotowana solidnie, z niezłymi kreacjami aktorskimi i konsekwentnie prowadzoną narracją. Mam jednak dwa poważne "ale".

Podobnie jak poprzedni film reżysera "Piękno", tak i ten zostawił mnie z poczuciem niedosytu. Oliver Hermanus ma nosa do ciekawych tematów. Potrafi nawet stawiać intrygujące pytania. Gorzej idzie mu odpowiadanie na nie w formie angażującej opowieści.

Najbardziej lubię krótkometrażówki, które zbudowane są na prostym pomyśle z wyrazistym zakończeniem. I coś takiego dostałem właśnie od reżysera "Alirón".

No proszę, co za ładna niespodzianka. Australijskie "Barany" to remake islandzkiego filmu sprzed zaledwie paru lat. Fabularnie bliski oryginałowi, klimatycznie jednak zupełnie inny. Islandzki chłód został zastąpiony australijskim żarem, co całości wyszło na korzyść.

Emilio Estevez nakręcił film, który jest listem miłosnym dla instytucji, jaką jest biblioteka publiczna. W jego filmie staje się ona bastionem wolności i demokracji. To miejsce, do którego ludzie trafiają z różnych dziwnych powodów. Ważne jest to, że mogą tu trafić, że ich poszukiwania, potrzeba schronienia, socjalizacji mają szansę na realizację.

Hiszpania, lata 40. ubiegłego wieku. Chłopiec ucieka z posiadłości, której był "gościem". Zarządca organizuje pościg. Upał, pustynne przestrzenie, gdzie trudno znaleźć wodę - chłopiec wydaje się bez szans. Ale jest rezolutny i trafia po drodze na pasterza kóz. Wspólnie mogą uniknąć pościgu. Czy jednak uda im się wykorzystać szansę? Czy los nie spłata im po drodze psikusa?

Gdybym nie zobaczył jasno i wyraźnie nazwiska reżysera, nigdy w życiu nie rozpoznałbym w tym ręki Noyce'a, którego "Polowanie na króliki" czy "Spokojny Amerykanin" kiedyś bardzo mi się podobały. "Poza podejrzeniem" wygląda jak produkcja stacji Lifetime lub Hallmark, tyle że z lepszą obsadą.

"Arkansas" nie jest filmem dla wszystkich. Wymyka się bowiem jednoznacznej klasyfikacji gatunkowej. Na pozór jest to typowy kryminał o młodym mężczyźnie w świecie zbrodni, który wpada w tarapaty. Jednak gra aktorska, dialogi, zbiór postaci, a nawet sama fabuła zadają temu kłam. Bliżej im do komedii. Co nie powinno dziwić, jeśli weźmie się pod uwagę to, kto całość wyreżyserował.

Cóż, sukces "Uciekaj!" musiał do tego doprowadzić. "Spirala" jest kolejnym horrorem, który łączy klasyczne tematy gatunkowe z konfliktami społecznymi na tle tarć rasowych, religijnych czy orientacji seksualnej.

Ten film powinien nosić tytuł "Stare grzechy mają długie cienie", ale rozumiem, że Hiszpanie go wcześniej wykorzystali, więc tu postawiono na coś innego.

Nie wiem, kim jest "geniusz", który wpadł, żeby w Polsce film nazwać "Perfekcjonistka", ale nie przysłużył się on dobrze produkcji. O bohaterce mogę wiele powiedzieć, ale słowa "perfekcjonistka" z całą pewnością bym nie użył. Główna bohaterka wygląda raczej na utalentowaną (i mającą dużo szczęścia) amatorkę. Popełnia bowiem grube błędy, podejmuje działania, które wydają się mocno wątpliwe w profesjonalnego punktu widzenia (naprawdę nie mogła poczekać dwa tygodnie i zrobić skrobankę w Niemczech?). To, że przez większość czasu uchodzi jej to na sucho, sprawia, że film zmienia się w jakieś science-fiction. Jej niekompetencja prędzej czy później powinna doprowadzić do jej eliminacji.

Już chyba parę razy o tym wspominałem, ale osobiście nie mam nic przeciwko remake'om. Biorąc pod uwagę to, jak zmienia się świat, jakie przemiany przechodzi podejście do konkretnych tematów, wzorów zachowań itp., remake może być świetnym papierkiem lakmusowym swoich czasów. Opowiadając tę samą historię opowiada zarazem coś zupełnie innego, bo podejście do kobiet, seksualizacji postaci, przemocy ulega zmianie. Remake może być więc świetną polemiką ze swoją wcześniejszą wersją. Niestety większość z ostatnio robionych w Hollywood remake'ów zdaje się ignorować tkwiący w nich potencjał. Jedynym wyjątkiem był w zasadzie drugi "Borat", który dając nam to samo, co wcześniej, jest zarazem dziełem swoich czasów, a zatem niezależnym od poprzednika.

Który to już raz filmowcy sięgają po jakiś temat, bo wygląda intrygująco, jest kontrowersyjny lub otoczony skandalem,tylko po to, by pokazać, że nic nie mają do powiedzenia poza wskazaniem, że taki temat istniej? Eksperyment więzienny Zimbardo na przestrzeni lat obrósł taką legendą, że dziś jest to bardziej mit niż rzeczywistość. Prawda już dawno przestała kogokolwiek interesować. Zimbardo potrafił zmienić fiasko swojego badania w spektakularny sukces. Fakt, że eksperyment trzeba było przerwać po kilku dniach, ostatecznie tylko mu to ułatwił. Nic więc dziwnego, że kusi on wyobraźnię twórców.

SPOILER Nie mogło zacząć się lepiej. Przez pierwsze pół godziny byłem w filmowym niebie. "O wszystko zadbam" jawiło mi się jako przerysowane, trashowe, ale z jajem i pomysłem zrobione kino. Rosamund Pike okazała się fantastyczną korposuką, która bezwzględnie wykorzystuje system, by wysysać kasę ze starych i schorowanych. A kiedy na horyzoncie pojawia się ktoś, kto jest równie bezwzględny i pomysłowy obiecując ekscytujący pojedynek na spryt i przebiegłość, wydawało mi się, że dostałem rozrywkę idealną.

Zaczyna się nieszczególnie zachęcająco. Oto młody mężczyzna rozmawia z dziwką w małej, zabitej dechami mieścinie. Jednak słuchając ich można by uznać, że debatują ze sobą największe sławy filozofii na którymś z najsłynniejszych uniwersytetów. Jest o bólu, samotności, losie, sztuce. Bardziej wzniosłej i napuszonej rozmowy dawno nie słyszałem.