Filmy Torne'a

Manuel jest już dorosłym mężczyzną. Jest coraz bliżej zakończenia studiów, ma przystojnego chłopaka i szczęśliwą rodzinę. Czy aby na pewno? Podróż do domu z okazji 25. rocznicy ślubu rodziców rozpocznie szereg zdarzeń, które uzmysłowią bohaterowi, że nie da się oszukać życia. Udawanie dorosłego nie jest tożsame z byciem dorosłym, ignorowanie lub przemilczanie spraw niczego nie rozwiązuje, a chodzenie na kompromis kosztem swoich pasji i marzeń prowadzi do zagubienia.

Kiedy poznajemy główną bohaterkę, widzimy ją u boku przystojnego mężczyzny i małej dziewczynki. Obrazek szczęśliwej rodziny. Tyle że chwilę potem bohaterka rzekomo wyjeżdża w celach zawodowych, a w rzeczywistości zjawia się w innym domu, gdzie czeka na nią mężczyzna i dwóch synów. Ta czwórka też wygląda na szczęśliwą rodzinę. Jest to jednak iluzja, która właśnie zacznie się sypać.

Grupa tłumaczy zostaje zamknięta w luksusowym bunkrze. Na kilka miesięcy będą odcięci od świata. W tym czasie mają za zadanie przetłumaczyć trzeci tom bestsellerowego cyklu. Wydawca ma taką paranoję na punkcie przecieków, że wydziela pracę tłumaczom i przy pomocy wynajętych ochroniarzy pilnuje, by ci nie zgarnęli tekstu dla siebie. Mimo tych środków ostrożności dochodzi do przecieku i szantażu. Wydawca zrobi wszystko, by odkryć, kto za tym stoi. Sprawy szybko zaczną wymykać się spod kontroli...

W końcu Alex Garland nakręcił film, który mnie zachwycił. A już myślałem, że nigdy to nie nastąpi. "Ex Machina" była dobra, ale już "Anihilacja" trochę mnie rozczarowała. "Men" to jednak kino autorskiej pełną gębą. Widać, że reżyser miał pomysł nie tylko na fabułę, ale również na formę i konsekwentnie jedno i drugie realizował. Okazał się w tym dużo lepszy od Roberta Eggersa w "Wikingu".

Indyjskie kino jest w tym roku w fantastycznej formie. Po absolutnie fantastycznym "RRR" miałem okazję obejrzeć "Beast", które jest niemal równie udane. Kino hollywoodzkie w większości w tym roku nie dało mi tyle przyjemności, co te dwa indyjskie tytuły.

Jeśli wierzycie, że ludzie są z gruntu dobrzy, to nie radzę oglądać "Makabry". Możecie bowiem zwątpić w swoje przekonania. Fabuła brazylijskiego filmu inspirowana jest dwiema prawdziwymi historiami. Jednak sam film jest fikcją. Niemniej jednak obraz, jaki prezentuje mrozi krew. Od czasu "Siedem" Finchera, "Szatana" Baiza i "Sekretne życie Szekspira i Victora Hugo" Olaizoli nie widziałem filmu, który byłby równie mroczny i bezwzględny w diagnozie ludzkiej kondycji.

Trzy różne osoby. Zapomniana aktorka, imigrant, gej. Na pozór łączy ich jedynie osoba reżysera, który właśnie ma kręcić swój ostatni film. Aktorka ze swoim chińskim powiernikiem wyrusza w drogę, by spotkać reżysera. Kierowca też go pozna. Ale to nie reżyser jest istotą filmu, choć oczywiście napędza fabułę.

Roger Michell był mistrzem od robienia ciepłych kluch. Ma ich zresztą na swoim koncie całkiem sporo. Czasem nieco lepszych ("Notting Hill", "Przetrzymać tę miłość"), czasem nieco słabszych ("Bez pożegnania", "Dzień dobry TV"). "Książę" to idealny przykład jego twórczości: kino przyjemne w oglądaniu i mało inwazyjne.

Nie mam nic przeciwko kręceniu po raz kolejny filmów na podstawie tego samego materiału źródłowego. W końcu identyczny punkt wyjścia nie oznacza tej samej drogi i tego samego punktu dojścia. Nie lubię jednak, kiedy materiał jest najzwyczajniej w świecie marnowany. A właśnie z tym mamy tutaj do czynienia.

"Kocha, nie kocha" to w swojej filmowej warstwie rzecz niezwykle prosta. Statyczna kamera, a przed nią ludzie, którzy opowiadają o swoich doświadczeniach miłosnych. Kolejne rozdziały anonsowane są krótkimi montażowymi wstawkami. I na tym koniec.

Od prawie dekady (i filmu "W imię...") nic, co przygotowała Szumowska, nie zrobiło na mnie pozytywnego wrażenia. "Infinite Storm" przerywa ten smutny trend. Och, nie jest to rzecz świetna, ale wypada lepiej niż byłem psychicznie przygotowany. A to już coś.

W wielu miejscach "12 punktów" widnieje jako mini-serial. Ponieważ widziałem go jako 90-minutowy film, tak też zamierzam go traktować.

Dwa potężne męskie ego. Różne, a jednak identyczne. Jeden jest aktorem teatralny, metodycznym. Jego elitarystyczna wizja sztuki zmienia go w snoba o niewiarygodnej opinii o samym sobie. Drugi jest karierowiczem. Aktorstwo filmowe to dla niego droga do sławy i pieniędzy. A że zyskał jedno i drugie, to też zmienił się w pozera o niewiarygodnej opinii o samym sobie. A pomiędzy nimi jest ona. Artystka o prawdopodobnie równie wielkim ego, której wydaje się, że rozgryzła próżnych mężczyzn i może nimi dowolnie manipulować. Jest jeszcze jeden mężczyzna, które ego mierzone jest obłędną liczbą zer na koncie bankowym. To właśnie jego próżność sprawiła, że pozostała trójka na dobre i na złe została ze sobą złączona.

Czasem narzekam na filmy, bo są zbyt proste. Innym razem, ponieważ zostały przekombinowane. Kręcenie filmów nie jest sztuką, w której te same mechanizmy można stosować uniwersalnie. To, co sprawdza się w jednej opowieści, będzie fatalnym błędem w innej.

W przypadku "Lombardu" bardziej od samego filmu zainteresowała mnie reakcja ludzi na niego. Jest on bowiem niemal powszechnie chwalony. Zachwytom nad nim nie ma końca. Ba, dostaje nawet ważne nagrody. A ja patrzę na ten film i nie widzę w nim nic nadzwyczajnego.

Nie dziwię się, że ta produkcja Paramountu do kin nie trafiła, lecz została spuszczona do szamba, w jakie niestety zmienia się Netflix. "Powrót do liceum" nie jest śmieszy. A co gorsza, Rebel Wilson miała już podobny film.

Po obejrzeniu "Złota" dochodzę do wniosku, że wolę suervivalowe kino, którego bohaterami są ludzie zaradni. Nawet jeśli ostatecznie przegrywają, to przynajmniej ich walka o przetrwanie jest ekscytująca. Za to patrzenie na bohatera granego przez Zaca Efrona, jak się smaży w skwarze niemiłosiernego słońca, było frustrujące.

"Agentka" jest bardzo typowym przedstawicielem filmowej opowieści o czasach II wojny światowej. Obraz inspirowany jest prawdziwymi wydarzeniami i twórcom chyba wydawało się, że nie muszą nic więcej robić poza swobodnym zrekonstruowaniem kilku kluczowych dla bohaterki momentów.

"Poniżej zera" to połączenie thrillera sensacyjnego z survivalowym. Oto transport więźniów znajduje się na celowniku tajemniczego zamachowca. Większość policjantów ginie. Przy życiu pozostaje jeden, który zamknął się wraz z więźniami w pojeździe. Zamachowiec chce dorwać jednego z więźniów i nie cofnie się przed niczym. Zaczyna się walka o przetrwanie...

David jest producentem niegdyś niezwykle popularnego programu telewizyjnego. Teraz widownia maleje w szybkim tempie, ale David wierzy, że może odmienić los programu. To na nim skupia więc całą swoją uwagę, ignorując nie tylko swoją byłą partnerkę, ale i syna. To się zmienić, kiedy matka chłopca zginie w wypadku. Tylko czy David jest ojcem?

Z filmami jest jak z gotowaniem. Można mieć odpowiednie składniki, a i tak wyjdzie niestrawna kupa. Przykładem na to jest właśnie "Adwokat".

Kino gangsterskie z mocnym wątkiem melodramatycznym. Młody gangster ma pecha należeć do grupy, która właśnie traci władzę. Choć jeszcze większego pecha mają jego najbliżsi. To oni zostaną zabici, za co nasz gangster dokonuje krwawej zemsty. Po wszystkim zaszywa się na prowincji czekając na przerzut za granicę. Tymczasem wywołany przez niego w gangsterskim światku chaos pogłębia się.

"Nieobliczalni" byli tak bezbarwną komedią, że szczerze mówiąc nie spodziewałem się kontynuacji. Kiedy jednak się pojawiła, to sięgnąłem po nią. Nie ze względu na jedynkę, ale przez aktorów.

O i to jest bardzo dobry film krótkometrażowy! Ma cały pakiet: doskonały pomysł i świetnie skonstruowaną fabułę, która zarówno naświetla ideę jak i pozwala zaistnieć bohaterom.

Kluczem do sukcesu filmu krótkometrażowego jest pomysł. To jednak wcale nie oznacza, że na nim można poprzestać. O tym niestety zapomnieli twórcy "Starfuckers".

Polska wiocha, czarno-białe zdjęcia i para młodych gejów. Nie trzeba być jasnowidzem, żeby odgadnąć, do czego to wszystko doprowadzi. Fabuła niestety nie jest więc odkrywcza. To ten etap kinowego opowiadania o seksualnych mniejszościach, który najważniejsze kinematografie przeszły jeszcze w XX wieku.

Kiedy filmowcy sięgają po motyw one night stand , to nie po to, żeby opowiedzieć o seksie. Przypadkowe spotkanie staje się SPOTKANIEM. To okazja do intymnej podróży i nawiązania autentycznej relacji z drugim człowiekiem. Z jednej strony jest w tym coś bardzo romantycznego. Z drugiej strony czyni ono jednak spotkanie z obcą osobą wyłącznie na seks czymś wstydliwym, czymś wymagającym dopowiedzenia czegoś więcej, bo sam seks nie jest wystarczającym uzasadnieniem dla kontaktu z drugą osobą.

Chaotyczne życie mężczyzny, który we wszystkim jest połowiczny. To mocno mu skomplikuje życie, kiedy przypadkowe spotkanie sprawi, że odkryje, iż być może tylko w połowie jest heteroseksualny... Krótki metraż z definicji oznacza, że na opowiedzenie ma się mało czasu. Czasami okazuje się, że aż za mało. "Half" jest tego najlepszym dowodem. Film wygląda tak, jakby to był zaledwie zarys pomysłu na fabułę z wizualizacjami kilku kluczowych scen. Jednak relacje bohatera z jego dziewczyną oraz kumplem zdecydowanie należało rozwinąć. To w nich bowiem tkwił klucz do sukcesu filmu, a nie finał z chrapaniem. Dziesięć dodatkowych minut zmieniłoby całość na lepsze. Ocena: 6

Wszyscy znamy ten mem o Instagramie z jabłkiem. Piękne zielone jabłuszko reprezentuje idealny post na Instagramie. Druga strona jabłka jest jednak nagryziona i zaczyna gnić - to rzeczywistości, której Instagram nie pokazuje.

Gdyby nie Riccardo Scamarcio, nigdy nie sięgnąłbym po ten film. I byłbym szczęśliwszym człowiekiem. "Więź" to bowiem rzecz, która nie nadaje się do oglądania. Lepiej przeczytać streszczenie. Dostarczy więcej emocji.

Podbudowany fajnym "Moxie" postanowiłem pójść za ciosem i obejrzeć najnowszy film Amy Poehler, dokument "Lucy i Desi". Byłem nim tym bardziej zainteresowany, że opowiada o Lucille Ball i Desim Arnazie, o których fabułę nakręcił Aaron Sorkin. Tamten film rozczarował mnie, więc byłem ciekaw, jak temat "ugryzie" Poehler. Okazało się, że nie poszło jej dużo lepiej.

"Gorzkie wino", pierwsze pełnometrażowe dokonanie reżyserskie Amy Poehler, nie wspominam zbyt dobrze. To dlatego zwlekałem z sięgnięciem po jej kolejne dzieło. Cieszę się, że nie zrezygnowałem z niego całkowicie. "Moxie" to bowiem zabawna i inteligentna komedia.

Rob Zombie powinien był zakończyć opowieść o morderczych psychopatach na "Domie 1000 trupów". To jest zdecydowanie najlepsza część. "Bękarty diabła" były spoko. I w sumie fajnie, że powstały. Niemniej jednak zamiast końcem opowieści stały się preludium do "3 from Hell" i dlatego wolałbym, żeby ich nie było. "3 from Hell" to bowiem rzecz nie tylko niepotrzebna, ale wręcz koszmarnie zła.

"The Family Tree" to przykład kina niemal amatorskiego. Od strony technicznej jest tu naprawdę sporo problemów. Największym mankamentem był oczywiście dźwięk, a próby maskowania (przez wyłączanie go i nakładanie muzyki) tylko go podkreślał. Kuleje też tempo. Film trwa ponad 2 godziny, choć nie ma ku temu żadnego powodu. Część scen (np. pokaz mody) można było bez żadnego uszczerbku skasować, innym przydałoby się ostre cięcie.

Przez większość seansu byłem pozytywnie nastawiony do filmu "France". Odnosiłem bowiem wrażenie, że Dumont wraca w nim do często poruszanego przez siebie tematu duchowości. Choć w tym przypadku chodzi raczej o jej brak. Tytułowa bohaterka to w końcu żyjąca w luksusach, wielbiona dziennikarka, czym przypomina św. Franciszka z Asyżu czy Siddharthę Gautamę. I jak oni w pewnym momencie doświadczy kryzysu egzystencjalnego. Tamci mieli jednak oparcie w wierze, duchowości. Radykalne postępowanie France żyjącej w zlaicyzowanym kraju sprawi, że trafi do ekskluzywnego sanatorium.