Filmy Torne'a

Choć w obsadzie "Eskorty" znalazło się parę gwiazd i całkiem sporo znanych mi osób, to z miłym zaskoczeniem odkryłem, że twórcy nie puszą się na kino z ambicjami. Ten film to akcja, pozornie skomplikowana, ale łatwa do śledzenia fabuła i parę jasno określonych, niezbyt wyrafinowanych postaci. Ta prostota ratuje całość i czyni z niej przyjemną, zupełnie niezobowiązującą rozrywkę.

Hugh Jackman ostatnio wybierał role według jednego klucza. Najpierw w "Pewnym kandydacie" zagrał sympatycznego senatora, który jest prawie pewnym kandydatem na kandydata do wyborów prezydenckich. Okazuje się jednak, że prowadził podwójne życie. Wyjawienie prawdy wywołało skandal, który przekreślił jego świetlaną przyszłość. Teraz zaś zagrał popularnego i lubianego przez wszystkich urzędnika szkolnego, który nie dość, że prowadził podwójne życie, to do tego zdefraudował parę milionów dolarów. Kiedy sprawa wyszła na jaw, jego świetlana przyszłość została raz na zawsze przekreślona. Oba filmy oparto na prawdziwych historiach. Czy to tylko zbieg okoliczności? Wczesne sygnały zaszufladkowania Jackmana? A może aktor chce nam coś powiedzieć?

Dwa filmy w jednym. Z nich jeden był całkiem fajny. Ten drugi wymagał jednak dopracowania.

"Na zakładkę" to typowy przykład filmu o umieraniu, rozliczaniu się z przeszłością oraz o nowych szansach, które pojawiają się z niespodziewanej strony. Twórcy obrazu nie silą się na oryginalność. Fabuła potoczy się w sposób bardzo przewidywalny.

Przyszłość. A w każdym razie tak nam mówi narrator. Widzimy odizolowany świat złożony z dwóch odrębnych społeczności. W zamkniętym wieżowcu mieszkają uprzywilejowani, którzy mają pracę przydzielaną im według odgórnego rozdzielnika, i gdzie ustrój jest dziwaczną mieszanką monarchii, demokracji i teokracji. Na zewnątrz, w enklawie szałasów, zamknięci są ciemiężeni, bezrobotni, których jedynym zadaniem w życiu jest pozostać bezrobotnymi. System wydaje się funkcjonować idealnie dzięki zachowaniu "naturalnego" porządku. Jak się jednak okazuje, wystarczy, że znajdą się ludzie, którym nie w smak jest ich sytuacja, by system zaczął chwiać się w posadach. Homeostaza nie zostanie zachowana, jeśli nie będzie mechanizmów mogących ją ochronić.

SPOILER Strzeżcie się głodu życia, który jest w was, a z którego potęgi nie zdajecie sobie sprawy. Bo choć sami możecie nie być jego świadomi, inni widzą wasz głód jak na dłoni. Widząc go zaś mogą sprowadzić was na drogę, której sami nie wybralibyście, która skończy się nie tak, jak wam to obiecano.

Netflix zaczynał jako wysyłkowa wypożyczalnia. I "Tyler Rake: Ocalenie" odwołuje się do tamtych początków. Oglądając film przypomniały mi się czasy, kiedy chodziłem do wypożyczalni i w pakietach po kilka tytułów na raz brał sobie takie akcyjniaki na weekend do oglądania.

Muszę powiedzieć, że coraz bardziej podoba mi się to, co robi Elijah Wood. Po "Władcy Pierścieni" znalazł nowy pomysł na siebie. Być może nie da on mu takiej popularności, jaką miał w czasach LOTR, ale może liczyć na oddanie fanów kina dziwacznego i brutalnie odjechanego takich jak ja. Wood czasami grywa w tego rodzaju filmach ("Come to Daddy"), ale często jest ich producentem ("Oślizgły dusiciel"). W przypadku "Mandy" wybrał tę drugą funkcję. I jestem mu za to wdzięczny. Nie sądzę, by znalazło się zbyt wiele osób, które nie dość, że zgodziłyby się wesprzeć realizację takiego dziwadła, to jeszcze pomogłyby w znalezieniu całkiem interesującej obsady.

"Drzewo życia" to prawdziwie barokowa historia. To opowieść o parze kochanków, których los połączył na długo przed ich urodzeniem. Julio Medem nakreślił skomplikowany labirynt zbrodni, kary, winy i odkupienia. Dramatyczne wyznania, histeryczne decyzje i wybory, które wpływają na losy innych ludzi. A wszystko to otoczone potęgą samego Przeznaczenia, którego symbolem i narzędziem stają się krowy i byki.

Skromny, mały film, który nie jest w stanie przekroczyć swoich ograniczeń, by stać się czymś więcej.

Kolejny dowód (jakby jeszcze jakiś był potrzebny) na to, że Hollywood jest kopalnią pomysłów, z którymi nikt nie wie, co zrobić. Naprawdę, pokazana w filmie "Korytarzem w mrok" instytucja oraz pomysł na indukowanie opętań były świeże i warte rozwinięcia. Sięgnięcie po szalony aspekt Apolla i jego Muz mogę uznać nawet za nieszablonowe podejście do horroru.

Kojarzycie jednotomowe encyklopedie? Większość haseł była w nich mocno skrótowo traktowana. W zasadzie opisy te niczego nie wyjaśniały, na nic nie odpowiadały - po ich przeczytaniu zamiast zerowego miało się bardzo blade pojęcie. I tak jest z "Marią Magdaleną". O tytułowej postaci wiemy jedynie tyle, że była uduchowioną nonkonformistyczną kobietą, o Chrystusie, że był, o Judaszu, że miał nieprzepracowaną traumę, a o Piotrze i paru innych apostołach, że dokonali błędnego wyboru, bo ewidentnie oczekiwali militarnego wodza-powstańca, a nie mistycznego kaznodziei.

Większość ludzi nawet nie zdaje sobie sprawy z tego, jak cienka jest granica oddzielająca szaleństwo od normalności. Być może nawet w ogóle nie ma żadnej granicy. Oglądając "Grunt pod stopami" łatwo bowiem dojść do wniosku, że wszyscy jesteśmy do pewnego stopnia wariatami. Są jednak ludzie, którzy potrafią sobie z tym radzić i są w stanie funkcjonować "normalnie" w świecie, są też i tacy, którym ta sztuka się nie udaje.

Kiedy poznajemy Meredith i André, para jest w trakcie przygotowań do obchodów 35. rocznicy ślubu. I wydaje się, że wciąż są ze sobą szczęśliwi, że ich pożycie układa się harmonijnie. Niestety kobieta wkrótce odkrywa, że wielu rzeczy o mężu nie wiedziała. I zapłaciła za to cenę własnego zdrowia - mąż zaraził ją wirusem HIV.

"Ramen. Smak wspomnień" wywołał u mnie bardzo mieszane uczucia. Z jednej strony odrzuciła mnie forma tego filmu. Z drugiej strony, wbrew sobie, dałem się zarazić ckliwością, w jaką obfituje.

Po film "Po prostu Charlie" sięgnąłem spodziewając się solidnej produkcji. W końcu kino obyczajowe to sport narodowy w Wielkiej Brytanii. Wiele świetnych filmów w tym gatunku dane było mi obejrzeć. Jak się okazuje, zbiorowe doświadczenie tamtejszych filmowców nie oznacza jednak, że nie przydarzają im się wpadki. "Po prostu Charlie" jest po prostu fatalnym filmem.

Na okładce wydania DVD rzucają się w oczy słowa "brutal" i "disturbing". Cóż, najwyraźniej inaczej je pojmuję. Jedna, może dwie sceny są w miarę brutalne. Reszta to gatunkowe przeciętniactwo.

To nie był łatwy seans. Parę razy musiałem go przerywać, bo nie widziałem sensu jego ciągnięcia. Byłem naprawdę bliski porzucenia filmu w połowie jego oglądania. Coś mnie jednak tknęło, by się nie poddawać, by kontynuować. I dobrze zrobiłem. Końcówka, choć łatwa do przewidzenia, sprawiła, że całość nabrała sensu. Ba, dałem się nawet ponieść wzruszeniu.

SPOILER Historia przyjaźni między facetami, którzy teoretycznie są hetero, a w rzeczywistości różnie to bywa, w kinie przybiera mocno homogeniczną formę. A już w przypadku kinematografii południowoamerykańskich schemat jest praktycznie zawsze ten sam: przyjaciele wybierają się gdzieś razem, zazwyczaj do miejsca związanego z dzieciństwem, tam spędzają czas, bawią się, rozmawiają, a w międzyczasie coś się między nimi zaczyna zmieniać, relacja z platonicznej robi się coraz bardziej fizyczna.

Oto jeden z tych filmów, który powstał wyłącznie w celu zapełnienia braków contentowych. Kiedyś byłby jedną z wielu anonimowych płyt w wypożyczalniach wideo, żeby przybytki te nie świeciły pustymi półkami. Dziś znajdują miejsce na platformach streamingowych, żeby te nie straszyły brakiem tytułów do wyboru. W zasadzie nikt nie oczekuje, że tego rodzaju filmy będą masowo oglądane. I ich poziom artystyczny jak również realizacyjny dokładnie to oddają.

Hubirs Kechiche'a nie zna granic. Reżyser zdecydowanie nie czuje się usatysfakcjonowany tym, że jest filmowcem. Teraz chce czegoś więcej - schwytać życie w kamerze i pokazać je na ekranie dokładnie takim, jakim ono jest, bez zniekształceń, bez skrótów. Chce być jak Bóg (sądząc po cytatach o światłości z Biblii i Koranu). Niestety skończył jak Lucyfer (Kechiche chyba zapomniał, że on też ma światło - lux - w imieniu).

Pójście solo braciom Hughes wyszło na dobre. Po fatalnej "Księdze ocalenia" Allen nakręcił solidną "Władzę", a Albert równie udaną "Alfę".

Takich historii było w kinie wiele. On jest bogatym, młodym, atrakcyjnym mężczyzną o otwarty, choć teraz złamanym sercu. Ona pochodzi ze wsi, jest jego służącą, jest młoda, ale już doświadczona życiowa, co jednak nie powstrzymuje ją od marzeń o lepszej przyszłości. Ich początkowa relacja jest oparta na obojętności. Z czasem wymieniane tu i ówdzie zdania sprawią, że poznają się lepiej. To zaś doprowadzi do rozkwitu uczucia...

Niedawno narzekałem na "Powstrzymać mrok" . Jeśli chcecie się zorientować, jak według mnie tamten film powinien wyglądać, to sięgnijcie po "Mrzyj, monstrum, mrzyj".

Pieniądz to najgorszy wynalazek w historii ludzkości. Ma moc deprawacji tak potężną, że praktycznie nikt i nic nie jest w stanie mu się oprzeć. Nawet wierząca osoba, która w zabijaniu widzi grzech śmiertelny, dla pieniędzy dających wygodne życie jest w stanie dokonać czynów niewyobrażalnych. i zapłaci cenę w postaci wyrzutów sumienia i koszmarów budzących człowieka w środku nocy.

Lubię filmy o zemście. Szczególnie te, w których bohaterowie muszą wykazać się cierpliwością i pomysłowością. Dlatego "Za późno na gniew" miał u mnie fory. Historia mężczyzny, który osiem lat czeka, by móc uwolnić swoją wściekłość, oczywiście musiała mnie zainteresować. Niestety, jest to w zasadzie jedyny atut tego filmu.

Kolejna wariacja na temat: dwie obce osoby spotykają się, rozmawiają ze sobą, zbliżają się do siebie. Główny schemat poprowadzony został bez większych zmian. Wyróżniającym elementem jest tło opowieści, którym został ślub brata głównego bohatera / byłego głównej bohaterki.

"A Place to Be" to kino propagandowe dość nieudolnie udające melodramat. Owa nieudolność polega na mechanicznym wykonaniu. Reżyser ewidentnie chciał powiedzieć coś na ważny temat, ale w celu uniknięcia wrażenia robienia nudnego wykładu wykorzystał historię miłosną dwóch mężczyzn. Niestety świadomość tego, co należy zrobić, nie oznacza jeszcze, że potrafi się to zrobić.

Oto zgubne skutki przedobrzenia budowania klimatu. "Powstrzymać mrok" rozgrywa się na cywilizacyjnym zadupiu, co w filmach zazwyczaj oznacza, że dzieją się tam rzeczy, o jakich postronni nie mają pojęcia. I oczywiście tu jest dokładnie tak samo. A żeby widz nie miał co do tego wątpliwości, to wszystko podporządkowane zostało podkreślaniu tajemniczości i niezwykłości miejsca i jego mieszkańców. Stąd wszyscy mówią tutaj półszeptem, jakby byli o krok od wyjawienia sekretów wszechświata. Kiedy zaś zaczynają o czymś mówić, to gadają, jakby nie mogli się zdecydować czy udawać wyrocznię delficką, czy może któregoś z romantycznych poetów-gruźlików. Efekt jest po prostu koszmarny - całość jest nabzdyczona, a fabuła kretyńska.

Nie od dziś wiadomo, że komicy to najsmutniejsi ludzie na Ziemi. Śmiech, jakim zarażają innych, jest niczym więcej jak reakcją obronną na całe zło świata, którego sami doświadczyli. "Funny Cow" jest właśnie o tym. A także o tym, że od bolesnej przeszłości nie można się uwolnić, bo jeśli nawet udało nam się znaleźć swoje miejsce na ziemi, to jednak dawne cierpienie jest niczym cień, zawsze wlecze się za nami.

Kolejny kryminał, który szuka inspiracji w fizyce kwantowej i tajemnicach wszechświata. I kolejny kryminał, który nie do końca dobrze na tym wyszedł. W zasadzie całe to mumbo-jumbo było zbędne. Nie miało bowiem przełożenia na tajemnice, o których film opowiada, a stanowiło jedynie element budujący klimat. Tyle że to samo można było osiągnąć bez ciągłych odniesień do kota Schrödingera.

Cicha woda brzegi rwie. I czasem nawet sama woda może być tym faktem zdumiona.

Zaczyna się obiecująco. Oto obserwujemy młodego Anglika pochodzącego z subkontynentu indyjskiego. Widzimy jego przygotowania do podróży do Pakistanu, a potem jego działania na miejscu. Z każdą chwilą coraz wyraźniej widz zdaje sobie sprawę z tego, coś się kroi. Bohater ma kilka paszportów, każde na inne nazwisko. W Pakistanie wynajmuje kilka samochodów, kupuje też broń. W końcu widzimy, jak porywa kobietę, która właśnie miała zostać wydana za mąż w zaaranżowanym małżeństwie. Kobieta początkowo reaguje typowo dla osoby porwanej. Wkrótce jednak okazuje się, że nie ma nic przeciwko porwaniu. Bycie żoną było dla niej gorszą opcją...

Vincent Zaleski ma wizję. Chce zbudować światłowód, który zaoferuje najszybszą transmisję danych zapewniając inwestorom przewagę w brutalnej walce o pieniądze z handlu. Ma również genialnego kuzyna, który bywa nieco dziwny, ale w kodowaniu jest prawdziwym czarodziejem. Ma też inwestorów i współpracowników, dzięki którym jest w stanie wcielić w życie swoją wizję. Ale ma także wrogów, którzy nie oddadzą przewagi bez walki.

Nie wiem, dlaczego to wciąż robi na mnie wrażeni, ale znów dałem się zaskoczyć tym, jak dobre kręcą w Australii westerny. A przecież w ostatnim czasie widziałem już kilka udanych westernowych produkcji z antypodów. To, co Australijczykom wychodzi najlepiej, to przekształcenie tego gatunku w mroczną baśń, której podstawowymi elementami są trudy codziennego życia, walka z ciemiężycielami i pyrrusowe zwycięstwa.

SPOILER 'Rany" to kino typu origin . Choć czego genezą jest, tego do końca nie wiadomo. Cały film składa się jedynie z okultystycznych aluzji, a końcówka nie daje odpowiedzi na to, kim stał się główny bohater. Rozumiem, że miało to pobudzić ciekawość i wyobraźnię widzów. Ale żeby tak się stało, obraz musiałby zaoferować coś więcej, niż tylko mocno niedookreśloną ideę.

Junior ma dziewięć lat i myśli jedynie o włosach. Swoich włosach, które bardzo mu się kręcą. Chłopak chce je jednak wyprostować, bo wierzy, że lepiej będzie wyglądać. A wygląd jest dla niego ważny - musi bowiem zrobić sobie zdjęcie do szkolnej legitymacji. Junior jest sobą, a ponieważ ma tylko dziewięć lat, nie zastanawia się nad tym, co to znaczy. Jego matka jednak tak. Chłopak nie rozumie, dlaczego kobieta jest przeciwna prostowaniu włosów, dlaczego zabrania mu zbliżać się do przystojnego nastolatka-sprzedawcy, dlaczego rozzłościła się, kiedy w autobusie przypadkowo dotknął mężczyzny lub kiedy zaczyna nucić piosenki. Junior wiele wie już o świecie, o gwałtach, o zabójstwach, przemocy. O tym, kim jest, nie wie jeszcze nic.

Mam mieszane uczucia co do Paula Schradera. Jako scenarzysta ma na swoim koncie kilka prawdziwych arcydzieł ("Taksówkarz", "Ostatnie kuszenie Chrystusa"). Jako reżyser nakręcił też kilka całkiem udanych filmów ("Auto Focus", "Facet do towarzystwa"). Ostatnio jednak wyraźnie obniżył loty. "Zanim nadejdzie noc" czy "Geniusze zbrodni" to już były spore rozczarowania. Mimo to nie byłem przygotowany na "Pierwszego reformowanego". Przecierałem oczy ze zdumienia patrząc na to, czego Schrader tu dokonał. Ten film zdecydowanie znajdzie się w czołówce największych gniotów widzianych przeze mnie w tym roku.