Filmy Torne'a

Scott niestety cierpi na tę samą przypadłość co Malick. Brawurowo pędzi przed siebie, zagarnia kolejne projekty, tworzy w obłędnym tempie, wypluwając z siebie jeden film po drugim. I nic, absolutnie nic dobrego z tego nie wynika. Świetne są tylko punkty wyjścia. Brakuje jednak pomysłu na rozwinięcie.

Ok. Zaczynam się martwić o nowego "Batmana". Jego współscenarzystą jest Mattson Tomlin, którego opowieści na razie pozostawiają wiele do życzenia. Nie jestem fanem "Power". Nie spodobała mi się też "Chora pamięć".

Film zaczyna się obiecująco. Twórczyni gładko wprowadzają kolejne świąteczne motywy. Jest sympatycznie, trochę za słodko (czzego się spodziewałem), a czasami autentycznie zabawnie (na co miałem nadzieję). Udało się zgromadzić barwną i przyjemną dla oka gromadkę bohaterów. Pierwszy akt zapowiada klasyczną bożonarodzeniową komedyjkę.

Klasyka gatunku. On jest skazańcem. Trafił za kratki jako młody chłopak. Miał marzenia, potrzebował pieniędzy. Skończyło się wieloletnim wyrokiem. Po 15 latach wychodzi warunkowo na wolności. Wraca w rodzinne strony. Do tych samych znajomych i kuzynów. Oraz do niej, miłości swojego życia. Ona jest teraz samotną matką. Ma trójkę dzieci, każde z innym, teraz nieobecnym, facetem. Ma gównianą robotę i zero perspektyw na lepsze życie. Choć kocha swoje dzieci, nie potrafi zapomnieć, że inaczej planowała dorosłość, że razem z ukochanym mieli być gdzie indziej, robić to, co kochają. Teraz spróbują być razem. Jak jednak budować przyszłość, kiedy przeszłość nie daje o sobie zapomnieć.

Czy to już trend, czy wciąż tylko koincydencja? W październiku widziałem "Na pięści", a teraz "Poobijaną". Oba opowiadają o sportsmenkach uprawiający dyscypliny tradycyjnie uważane za męskie. Tam był to boks, tu jest to MMA. W obu bohaterkami są kobiety kiedyś na szczycie, których sława przeminęła. W obu przypadkach w fabule sporo miejsca poświęcone jest dramatom osobistym, a walki na ringu i nie tylko są jedynie dodatkami.

"Kurier Francuski" jest niczym ekstrakt ulubionego smaku lub zapachu. W nierozcieńczonej formie wcale bardziej nie oszałamia, zachwyca. Przeciwnie, przytłacza, męczy, odstręcza. Należy go rozcieńczyć, znaleźć idealną proporcję, aby w pełni porwał i oczarował. Tego rozcieńczenia tu niestety zabrakło.

"Lekcje języka" zostaną chyba moim ulubionym filmem zrealizowany w pandemicznym formacie dystansu społecznego. Niemal całość zbudowana jest na rozmowach przez internet dwójki bohaterów. Z jednej strony jest mieszkaniec Stanów Zjednoczonych, z drugiej strony jest mieszkanka Kostaryki. I to wszystko.

Jeśli Polacy chcą się nauczyć kina gatunkowego, to powinni wzorować się nie na filmach z USA, lecz na produkcjach z Ameryki Łacińskiej. "Kamień, papier i nożyce" to kolejny w ostatnim czasie widziany przeze mnie film z Ameryki Południowej, który pokazuje, że pomysł, kilka ósób i parę lokacji wystarczy, by stworzyć interesującą historię.

Lin-Manuel Miranda jest człowiekiem wielu talentów. Reżyseria filmowa jednak nie jest jednym z nich. Tu jawi się wyłącznie jako poprawny wyrobnik, który niczego poważnie nie sknoci, ale też pozbawiony jest wyczucia, jak poszczególne filmowe sceny wpływają na całość. Takim w każdym razie jawi się w filmie "tick, tick...Boom!".

Jak tak dalej pójdzie, to Mark Wahlberg zostanie kolejnym Nicolasem Cage'em. Ewidentnie nie interesuje go to, w czym gra, jeśli tylko kasa się zgadza. Trudno mi bowiem zrozumieć, jak mógł zgodzić się wystąpić w dwóch koszmarnych filmowych badziewiach. Najpierw było "Śledztwo Spencera", a potem "W nieskończoność".

Zaczyna się obiecująco. Scott Adkins robi dokładnie to, czego po nim oczekiwałem: paraduje bez koszulki i kopie tyłki wszystkim, którzy się napatoczą. Jedna walka za drugą. Oczywiście nie mogło to trwać wiecznie. Główna fabuła skupia się na tym, jak banda zepsutych bogaczy na niego poluje. Żeby sytuacja była w miarę wyrównana, polujący uzbrojeni są po zęby. Walk jest więc nieco mniej, za to dużo więcej jest pościgów, strzelanin i eksplozji.

SPOILER Życie z osobą z niezdiagnozowanymi zaburzeniami emocjonalnymi/psychicznymi dzieli się na przed i po ostrym epizodzie, który ujawnia problem. Wtedy wszystko staje się jasne i ludzie często zadają sobie pytanie, dlaczego nie zauważyli problemu wcześniej. Post factum łatwo wskazać znaki sugerujące zaburzenie, więc trudno zrozumieć tę ignorancję. Ten film pozwoli wam to poznać na własnej skórze.

SPOILER Idealna para małżeńska. Mają 14-letni staż, a zachowują się tak, jakby dopiero się poznali. I wtedy na progu ich domu pojawia się on: tajemniczy nieznajomy, który twierdzi, że ich nieustające szczęście jest pomyłką, którą teraz należy naprawić. Chwilę potem mężczyzna leży martwy. A para, wciąż szaleńczo w sobie zakochana, próbuje ukryć trupa i ogarnąć, o co w tym wszystkim chodzi.

Los to jednak przewrotny drań. Potrafi spełniać nasze marzenia, ale czyni to w taki sposób, że przeklinamy dzień, kiedy pomyśleliśmy życzenie.

Są młodzi, przyjaźnią się od zawsze. Za chwilę zdadzą maturę i wyjadą na planowaną od lat wycieczkę do Istambułu. Niestety są bohaterami filmu o wkraczaniu w dorosłość. A to na ekranie zawsze powiązane jest z traumatycznymi wydarzeniami. W przypadku "Stambulskiego ogrodu" punktem zapalnym okaże się matka-menelka jednego z bohaterów.

Są dania, które niemal zawsze wychodzą. Są też takie filmy. Należą do nich opowieści inspirujące o nauczycielach, którzy idą dalej w swojej misji, dzięki czemu zmieniają życie swoich podopiecznych.

Ryan Reynolds przebąkiwał coś o odpoczynku od kina. Mam nadzieję, że na urlop wybierze się jak najszybciej i pozostanie na nim co najmniej kilka lat. Obejrzawszy trzeci film z jego udziałem w tym roku, mam go już serdecznie dosyć. Gość nawet nie stara się grać. W każdy filmie jest dokładnie takim sam. Co gorsza, wszystkie filmy z jego udziałem są robione na jedno kopyto.

W małej mieścinie najważniejsze są pozory. Nie ważne, że Mario doskonale wie, że nie jest jedynym gejem w okolicy. Musi udawać hetero. Po kryjomu może obciągać rzeźnikowi, który zapewne sypia też z jego matką. Z oddali może zachwycać się pięknem swojego najlepszego przyjaciela, który z dala od wioski nie ukrywa swoich skłonności, ale na miejscu chętnie bawi się w towarzystwie dziewczyn. Co gorsza, w małych miasteczkach nie ma wielkich perspektyw. Mario kocha taniec, ale brak mu talentu i siły przebicia, żeby coś z tego wyszło. Kisi się więc w sosie, ucieczki szukając w narkotykach.

Dwie zagubione, poharatane przez życie dusze. Przypadkowe spotkanie, które zmieni wszystko. Niewystarczająco, by zbawić dwójkę bohaterów. Wystarczająco, by mieli szansę spróbować ułożyć sobie życie na nowo.

Zaczęło się niepozornie. Dwie osoby w restauracji. To randka z Tindera. Sądząc po zachowaniu, nie jest to najgorsze doświadczenie w ich życiu, ale też raczej do niczego poważnego nie doprowadzi. Ten wieczór, jak pewnie wiele podobnych, zostałby przez nich zapomniany, gdyby nie wydarzenia po wyjściu z restauracji.

Dan Krauss wraca tu do historii, którą już raz opowiedział . Wtedy był to dokument, tym razem wybrał formę filmu fabularnego. Niewiele to pomogło. Powiedziałbym nawet, że jest jeszcze gorzej. W dokumencie przynajmniej udało się uchwycić pewną systemową mentalność nacisku grupy, która sprawiła, że proceder zabijania cywilów w Afganistanie przez amerykańśkich żołnierzy mógł trwać w najlepsze.

Byli już przybranymi rodzicami Supermana, teraz znów starają się uratować dziecko. Kevin Costner i Diane Lane wcielają się w starszą parę, których syn spadł z konia i zginął na miejscu. Po kilku latach wdowa po nim i matka wnuka pary bohaterów ponownie wyszła za mąż. Nie jest najszczęśliwszy związek. Kiedy więc pewnego dnia znikają bez śladu, bohaterowie ruszają, by ich odnaleźć.

Zaczęło się znakomicie. "Wszystkie nasze grzechy" w pierwszej połowie zupełnie nie przypomina typowych polskich biografii. Zamiast na wydarzeniach i ideologicznych problemach skupiony jest na człowieku. I jest to skupienie na tyle intensywne, że zawęża perspektywę do jednostkowego doświadczenia, zamiast szukać uniwersalnych prawd o stłamszonych, odrzucanych.

Oglądając "Ostatniej nocy w Soho" przyszła mi do głowy myśl, że Edgar Wright chciał zrobić remake "Suspirii", ale uprzedził go Guadagnino, więc zmienił swój projekt w rzecz autorską.

Na "Spencer" wybrałem się bez większych oczekiwań. Biorąc pod uwagę to, kto stał za tym projektem, było mało prawdopodobne, że film przypadnie mi do gustu. Nie jestem fanem scenariuszy Stevena Knighta. Jest on dla mnie kimś pokroju Goyera, tyle że szykującego bardziej ambitnego projekty: obaj mają zazwyczaj świetne pomysły, ale nie potrafią ich przerobić w równie udane fabuły. Podobnie Pablo Larraín był dla mnie zawsze solidnym średniakiem o stylu opowiadania, którego nigdy nie byłem szczególnym fanem.

SPOILER I znów to samo. Interesująca historia, obiecująca obsada, dobry reżyser - wszystko wskazywało na to, że dostanę świetny film. Niestety twórcy nie potrafili zdecydować się, o czym chcą opowiedzieć, więc postanowili wcisnąć tu wszystko. I tak wielki potencjał został roztrwoniony. Na nic nie ma tu czasu, więc wiele scen zrealizowanych jest po linii najniższego oporu.

Zoe i Tim tworzą szczęśliwą parę. Ich życie jest idealne i naprawdę nie chcą niczego zmienić. Tym bardziej, że Zoe właśnie zakwalifikowała się do mistrzostw świata w spinaczce po drzewach. Niestety wyraźnie czują presję czasu i otaczającego ich świata. Niemal wszyscy znajomi już się ustatkowali i założyli rodziny.

Przemoc i brutalność w filmach kojarzy się głównie ze zdeprawowanymi psychopatami albo też z sytuacjami załamania się pod wpływem trudnych do wytrzymania wydarzeń. W "Śmierci psa" jest inaczej. Tu przemoc staje się konsekwencją długotrwałego procesu erozji.

Coś jest mocno nie tak z amerykańskimi twórcami filmowymi. "Miasto kłamstw" jest bowiem kolejnym już filmem widzianym przeze mnie w krótkim okresie czasu, którego głównym problemem jest nieudolne żonglowanie perspektywami i poszerzanie historii o różne jej aspekty bez zastanawiania się, jaki wpływ ma to na całość.

Odnoszę wrażenie, że twórcy filmu podzielają opinię tej części kinomanów, którzy uważają western z wyłącznie czarnoskórą obsadą, za pomysł nie z tej ziemi. "Zemsta rewolwerowca" nie ma bowiem wiele wspólnego z klasycznym westernem. Owszem, akcja rozgrywa się na Dzikim Zachodzie, mamy szeryfów, rabusiów, napady na bank i pojedynki w samo południe. Ale jest też wiele rzeczy, które odcinają film od gatunkowego standardu, każą na całość patrzeć z dystansem, jako formę zabawy kliszami, a nie kino na poważnie.

Pierwsze "Halloween" Greena fajnie mi się oglądało, więc na "Halloween zabija" szedłem oczekując kolejnej głupiej fabuły i równie sporej frajdy. Fabularna głupota pozostała. Poziom frajdy niestety opadł. I to znacznie.

Rozzuchwalony ostatnimi polskimi produkcjami (które może nie były szczególnie udane, ale miały swoje plusy) postanowiłem wybrać się do kina na ten "Mosquito State". Na jego korzyść przemawiał fakt, że to w sumie mało polski film, przynajmniej jeśli chodzi o obsadę. Liczyłem więc na co najmniej niezłą rzecz.

Jedną z największych wad tego, że kino ma już ponad 100 lat, jest oczywistość, z jaką twórcy i widzowie podchodzą do pewnych tematów. Jakby żaden inny sposób nie był możliwy. Przekonałem się o tym ostatnio na "Diunie", która jest po prostu chodzącym stereotypem kina sf, tyle że zrobionym z wizualną maestrią. Teraz to samo wrażenie miałem oglądając "Poufne lekcje perskiego".

Na papierze wszystko się zgadza. "Poroże" wpisuje się we wszystkie obecnie panujące w horrorach mody. Mamy więc traumę i toksyczne relacje położone jako fundament całej opowieści. Jest garść ekologii i ogólnej dewastacji świata przez zaślepionych, zdesperowanych ludzi. Są lokalne mity, które ożywia ignorancja białych.

Wydawało mi się, że skoro sięgam po film z Nicolasem Cage'em, to jestem przygotowany na wszystko. A jednak okazało się, że kompletnie nie byłem gotowy na "Świnię". Tak dobrego filmu z Cage'em nie widziałem od lat. Zastanawiam się, czy sam aktor wiedział, w czym gra.