Filmy Torne'a

Podwórkowa zabawa w Lyncha, która nie do końca się udała, choć do sukcesu zabrakło niewiele. Jak w "Twin Peaks" reżyser zabiera widzów do społeczność złożonej z niebanalnych osób. Wśród mieszkańców są: medium cierpiące na Alzheimera, entuzjaści UFO oraz okultyści. I jak w "Twin Peaks" spoiwem staje się intryga kryminalna - w tym przypadku chodzi o zniknięcie 10-latki.

Tego się zupełnie nie spodziewałem. Po "Lvx Æterna" byłem już przekonany do tego, że Gaspar Noé się skończył, że tak omamiły go wizualne ekscesy, że nie potrafi wyjść poza pretensjonalny bełkot.

Kiedy filmowcy sięgają po nietypowy temat, szczególnie taki, który bardzo rzadko pojawia się na ekranie, to oczywiście wzbudza to moje zainteresowanie. Liczę jednak na to, że twórcy sięgnęli po nie, ponieważ mają coś interesującego do powiedzenia, a nie będą chwytali się stereotypowych rozwiązań, które tak naprawdę demaskują ich ignorancję.

Nadav Lapid potrafi zaciekawić opowiadając nawet banalną historię reżysera, który przybywa na prowincję, gdzie odbędzie się pokaz jego filmu. Reżyser zmaga się z rodzinnymi problemami (jego matka jest chora), z twórczymi problemami (szykuje się do realizacji nowego dzieła inspirowanego konfliktem żydowski-palestyńskim) oraz z biurokratycznymi problemami (ma do podpisania deklarację, że w czasie prelekcji nie będzie poruszał niewłaściwych tematów). To sprawia, że ma dość dziwny nastrój, który wpłynie na jego zachowanie, a to z kolei będzie miało swoje dramatyczne konsekwencje.

"Meduza" zaczyna się bardzo obiecująco. Oto pusta ulica. Przemierza ją młoda kobieta. W pewnej chwili zaniepokojona przyspiesza, bo chyba ktoś ją goni. I rzeczywiście. Ale jej prześladowcami nie są typowi morderczy psychopaci ze slasherów. Owszem, są to osoby zamaskowane. I tak, kobieta zostanie pobita. Ale w rzeczywistości są to również młode kobiety, które siłą postanowiły wybić swej ofierze grzech rozpusty.

Nie jestem fanem literatury erotycznej/pornograficznej. W zasadzie to mam nawet spore opory przed nazywaniem tego literaturą. Chyba jedyną w tym nurcie wartą przeczytania książką jest chiński "Kwiat śliwy w złotym wazonie". Josephine Mutzenbacher i jej "przygody" były mi w zasadzie nieznane. Wiedziałem tylko tyle, że prawdopodobnie stworzył ją gość od Bambi, Felix Salten.

"Wenus w najkach", choć ma fabularne elementy, w rzeczywistości nie jest filmem fabularnym. To wideoimpresja, która zabiera widzów do świata fetyszu obuwniczego, jak również esej filmowy eksplorujący istotę i granice tegoż fetyszu.

Ciekawe, kto był pierwszy: Strickland czy Cronenberg? "Flux Gourmet" i "Zbrodnie przyszłości" wyglądają jak dzieci tych samych rodziców. Oba prezentują przedziwne wizje rzeczywistości. Oba rozgrywają się w świecie sztuki, choć jest to świat odmienny od tego, jaki my znamy. W obu fizyczne dolegliwości mieszają się z performence'ami i filozoficznymi dywagacjami na temat natury człowieka. Ba, w obu dość wyraźne są greckie akcenty!

Bracia Russo może i sprawdzili się w Marvelu, ale to wcale nie znaczy, że rozumieją, czym jest kino rozrywkowe. "Grey Man" jest bowiem fatalną pomyłką. Zrobiony przeraźliwie poważnie, podczas gdy ewidentnie wymagał lekkości i dystansu do siebie.

Marguerite Duras to postać prawdziwa. Podobnie Yann Andréa i Michèle Manceaux. Także większość z tego, co wypowiadają bohaterowie filmu, jest prawdą. Te słowa zostały w rzeczywistości wypowiedziane. Bowiem film Claire Simon bazuje na wywiadzie, którego Yann Andréa udzielił Michèle Manceaux, jak i na jego książce o sobie samym.

Szkoła, więzienie, wojsko, klasztor i jakakolwiek inna zamknięta wspólnota są niczym świat pod mikroskopem. Im mniejsza grupa, tym bardziej zwielokrotnione stają się mechanizmy rządzące ludzkimi interakcjami. Stąd też zachowania mają bardziej radykalny i jednoznaczny charakter. Dotyczy to zarówno relacji pozytywnych, jak i negatywnych. A także tego, jak szybko mogą one ulec zmianie.

Biedna dzielnica Tel Awiwu. Zamieszkują ją głównie imigranci i uchodźcy. Ale coraz więcej jest też "normalnych" mieszkańców. Jak Ben i Eraz. Są parą z dużym stażem i właśnie przygotowują się do zrobienia dużego kroku, chcą mieć dziecko. Ben ma swoje wątpliwości, ale ukrywa je przed partnerem. Te jednak zaczynają się ujawniać w zaskakujący sposób. Bena, który jest człowiekiem pedantycznym, trzymającym się zasad, zaczynają denerwować młodzi imigranci, którzy nie szanują jego pracy. Czarę goryczy przelewa sytuacja, w której jeden z imigrantów opiera się o delikatne drzewko, które Ben sam zasadził. Ben zadzwoni więc na policję ze skargą na niszczenie mienia publicznego. Ten jeden telefon będzie miał jednak nieprzewidziane konsekwencje.

Operowanie ckliwością w kinie to trudna sztuka. Aby ckliwość mnie zachwyciła, wzruszyła, oczarowała, musi jej towarzyszyć taki sposób narracji, który sprawi, że wyłączy się mój wewnętrzny cynik. Paolo Genovese tej sztuki nie posiada. Jego filmy, w tym "Superbohaterowie", balansują na granicy zachwytu, ale koniec końców okazuje się, że reżyser nie jest w stanie sprawić, bym przestał widzieć w jego opowieściach wady związane z naiwności czy uproszczeniami.

Cóż, to chyba musiało nastąpić. Peter Strickland, który do tej pory zachwycał mnie każdym swoim pełnometrażowym przedsięwzięciem, teraz - w końcu - rozczarował. Nie jest to bardzo bolesne rozczarowanie. Po prostu "Flux Gourmet" nie osiągnął wyśrubowanego minimum, jak mam ustawione w stosunku do dzieł Stricklanda.

Kino francuskojęzyczne czasami potrafi zaskakiwać. Jak mało która kinematografia na świecie potrafi wykorzystać absurd. Twórczość Quentina Dupieuxa jest tego najlepszym przykładem. Ale nie jest on jedynym reżyserem, którego pomysłowość zaskakuje.

Jeszcze nie tak dawno temu wydawało mi się, że filmowcom nie uda się ciekawie opowiedzieć o czasach covidowego lockdownu i obostrzeń. A tu proszę, kolejny przykład na to, że się myliłem.

Jedno pomieszczenie. Dwie obce sobie osoby. Seks, intymność, prawda o ludziach. A wszystko to zamknięte w tekście perfekcyjnie odgrywanym przez dwójkę utalentowanych osób.

Standard kina niezależnego. Jak zwykle mamy więc temat ludzkiej śmiertelności, zaburzone status quo oraz drogę ku samoświadomości głównego bohatera. I jak zawsze protagonista spotka na swej drodze liczne barwne osoby, które mają reprezentować zwyczajnych ludzi. Trudno w to jednak czasami uwierzyć, szczególnie w sytuacjach, w których nawet nieufne i zrzędliwe osoby okazują się zaskakująco otwarte w stosunku do głównego bohatera.

Początek lat 80. Hiszpania powoli odradza się po epoce Franco. Do niewielkiego nadmorskiego miasteczka przybywa młody policjant z rodziną. Dostał tu pracę po niedawno zmarłym oficerze. Na początku wydaje się, że policjant nie będzie miała zbyt wiele do roboty. Jego głównym obowiązkiem jest przesiadywanie w okolicach posiadłości zajmowanych przez majętnych, emerytowanych Niemców.

Gaspar Noé w acid-tripowym wydaniu nie należy do moich ulubieńców. I "Lvx Æterna" tego nie zmieniła. Ten film to przykład artystycznego obżarstwa, które nawet w tak krótkiej formie było nieznośne. Przyznaję, że musiałem robić sobie przerwy, bo inaczej nie byłbym w stanie obejrzeć filmu do końca.

Trzy krótkie skecze sklejone w jedną krótkometrażówkę. Każda część to inna historia i inni bohaterowie. Wszystkie łączy wspólny temat rozdźwięku pomiędzy słowami a czynami, pomiędzy deklarowanymi chęciami, a tym, do czego jesteśmy naprawdę skłonni. W sumie jest to opowieść o tym, że bycie sobą jest bardziej skomplikowane, niż się to może wydawać.

Filmowcy znaleźli sobie nowy sposób na opowiadanie kostiumowych romansów i dramatów. Ogólnie to fajny trend. Jednak przykład "Perswazji" pokazuje, że nie może być robiony mechanicznie i bezmyślnie.

Niedaleka przyszłość. Technologia dotycząca przechwytywania świadomości jak i robotyki poszła mocno do przodu. Jednym z odpowiedzialnych za to jest główny bohater "Archiwum". George przebywa samotnie w tajnym ośrodku naukowym, gdzie prowadzi swoje badania. Wyniki ukrywa przed przełożonymi, ponieważ ma osobisty motyw, by doprowadzić swoje odkrycie do końca. Ma on związek z żoną, która zmarła i której świadomość została na chwilę zachowana.

Kiedy Hiszpanie robią horror, to można spokojnie zakładać, że zawierać będzie nawiązania do Franco, nazistów i kościoła. Oczywiście czasami można nie trafić, ale w przypadku "Doliny umarłych" byłby to strzał w dziesiątkę.

Nie, nigdy w życiu nie uwierzę, że David Ayer nakręcił "Windykatora" na poważnie. I nie piszę tego jako fan reżysera, bo nim nie jestem. Uważam go za ledwie sprawnego wyrobnika. Jego standard to kino na 5 lub 6 gwiazdek w 10-gwiazdkowej skali.

Podobno z badań wynika, że nowe pokolenia - wbrew temu, co krzyczą przerażeni konserwatyści - są w mniejszym stopniu niż ich poprzednicy zainteresowani seksem. Twórcy francuskich "Niebezpiecznych związków" chyba inspirowali się tymi badaniami, bo w ich filmie nie ma seksu, nie ma związków, nie ma nawet bohaterów.

Porzuć nadzieję ty, który wybierasz się na film Marvela. Jeśli już Taika Waititi nie jest w stanie sprawić, by produkcja Marvel Studios sprawiała mi radość, to chyba najwyższy czas powiedzieć "adios". Bo przecież "Thor: Ragnarok" należy do moich ulubionych filmów MCU, a "Miłość i grom" jest w dużej mierze powielaniem tamtych schematów. Nie jest to jednak udana kopia. Kilka poważnych błędów sprawiło, że nie potrafiłem się cieszyć filmem.

W zamyśle "Zwyczajna miłość" ma być intymnym portretem pary małżeńskiej z długim stażem, która musi stawić czoła krytycznej sytuacji. To opowieść o ludziach, którzy choć mają różne charaktery, to jednak czują się dobrze we własnym towarzystwie. Łączy ich też olbrzymi bagaż historii, nie zawsze radosny. Gdy zatem ona otrzymuje diagnozę: rak piersi, we dwoje walczą o zdrowie, o szansę na jutro.

Grupa osób opowiada przed kamerą o swoich doświadczeniach z pewnym młodym, obiecującym reżyserem. Ich opowieści przeplatane są scenkami rodzajowymi z interakcji, o których opowiadają bohaterowie. Z ich słów wynika, że reżyser nie żyje, prawdopodobnie popełnił samobójstwo.

Don Mancini powinien jednak otworzyć się na możliwość wyreżyserowania którejś z części "Laleczki Chucky" przez kogoś innego. Jemu idzie to fatalnie, przez co na drobne rozmieniają się niezłe pomysły.

Johanna Morrigan ma 16 lat. Mieszka na angielskiej prowincji w domu pełnym dzieciarni i rodziców-nieudaczników. Dziewczyna jest inteligenta, co niestety ma swoje wady. Jest bowiem w pełni świadoma tego, jak bezbarwną prowadzi egzystencję, Marzy więc, by coś się zmieniło. I tak się dzieje. Otrzymuje pracę recenzentki muzycznej w prestiżowym piśmie branżowym. Tak rozpoczyna się jej szalona podróż ku dorosłości, sławie, sukcesom, porażkom i w końcu ku zrozumieniu, co się naprawdę w życiu liczy.

Masao jest Japończykiem, którego rodzice dawno temu przenieśli się na Hawaje. I choć sami jeszcze przed II wojną światową powrócili do ojczyzny, Masao pozostał w nowej ojczyźnie. Teraz jest starcem u progu śmierci.

Ten film przypomniał mi, dlaczego pokochałem science fiction. Moje serce nie podbiły opowieści o przygodach w kosmosie, lecz skromne historie, w których kryją się intrygujące pytania (i odpowiedzi) o świat życie. "Yang" prowadzi rozważania na temat tego, czym jest ludzkie życie, gdzie kończy się autonomiczna tożsamość, a zaczyna zaprogramowany (genetycznie lub binarnie) mechanizm reagowania.

Matka i syn w jednym żyli domu. Syn na górze, matka na dole. Syn znalazł sobie nielegalnego imigranta, w którym się zakochał. Ten jednak, choć korzysta z jego dobroci i pozwala sobie na bliskie z nim kontakty, to jednak na seks się nie zgadza i często robi wypady na miasto, gdzie się bawi z Bóg wie kim. Matka też znajdzie sobie imigranta, choć początkowo będzie do niego sceptycznie nastawiona, bo poznała go przez syna i jego imigranta. Zmieni zdanie dość łatwo. Młode senegalskie ciało skusi ją tym szybciej, że w przeciwieństwie do gościa jej syna, ten nie protestuje (choć ponoć w Afryce zostawił narzeczoną) przed intymnością.

Wielka Brytania za czasów Thatcher. W kraju panują niepokoje społeczne. Rośnie przemoc. Te nastroje odzwierciedla popularność brutalnych filmów, które dzięki VHS-om są teraz łatwo dostępne. Dlatego tak ważna staje się praca cenzorów. Jedną z nich jest Enid. Pryncypialna kobieta wydaje się perfekcyjnie radzić sobie w pracy. Żadne sceny nie robią na niej wrażenia. Wszystko ocenia z najwyższym profesjonalizmem. Do czasu...