Filmy Torne'a

Pierwszy raz może boleć. Jednak dla bohaterki "Ja nieistniejące" jest to prawdziwie piekło, które nie chce się skończyć. W kolejnych dniach ból nie mija. Wciąż pojawia się krwawienie. Idzie więc do lekarki. Nie pierwszej lepszej, lecz wskazanej przez matkę, bo podobno zna jej historię. Od niej kobieta niewiele się nowego dowiaduje. Dostaje leki i sztucznego penisa, którego ma wkładać do pochwy o zbyt wąskim wejściu, co ma doprowadzić do powiększenia otworu i zmniejszenia bólu podczas stosunków. Problem nie zostaje jednak rozwiązany. Bohaterka zaczyna więc powoli dojrzewać do momentu, w którym wymijające odpowiedzi jej nie wystarczą.

Kolejna lekka mila i przyjemna komedyjka z cyklu "dlaczego w Polsce nie mogłaby powstać". Tak lekkość może zaskakiwać, ponieważ film porusza tematy, które z komedią niewiele mają wspólnego. Jest o Holocauście, o konflikcie izraelsko-palestyńskim, wreszcie o miłości dwóch lesbijek. Kiedy próbuję sobie wyobrazić, że u nas powstał podobny film o Polakach i Ukraińcach z Wołynia, nie jestem w stanie. Oburzenie byłoby tak wielkie, że ktokolwiek pokusiłby się o próbę jego nakręcenia, szybko zrezygnowałby i jeszcze posypałby głowę popiołem.

Lata 60. w Dominikanie były okresem ostrych napięć społecznych. Jak w wielu krajach Ameryki Łacińskiej tak i tu w demokratycznych wyborach wygrał kandydat, którego hasła brzmiały zbyt komunistycznie dla Stanów Zjednoczonych. Doszło więc do przewrotu, a to doprowadziło do wybuchu wojny domowej. W końcu Amerykanie wysłali tam wojsko.

Arielle całe życie była nikim. Mieszka w dziurze, o której nikt poza jej mieszkańcami nie słyszał. Jej matka nic nie osiągnęła będą striptizerką i wiążąc się z kolejnymi przegranymi facetami. Arielle pogardza swoimi znajomymi, wstydzi się tego, gdzie żyje i marzy o poznaniu świata. Przede wszystkim marzy o tym, by świat poznał ją, zauważył, docenił, zachwycał się nią. A skoro do tej pory ten ją ignorował, to ona nie jest mu nic winna. Każdy sposób na zyskanie sławy jest dobry. Tych, którzy stają jej na drodze, należy eliminować.

Biedna społeczność żyjąca na uboczu. To miejsce ciche, spokojne, w którym nic się nie dzieje... A przynajmniej tak się wszystkim wydaje. Kiedy znika nieletnia dziewczynka, rodzina i bliscy są zaniepokojeni, ale nikt więcej się nie przejmuje. Znika druga, trzecia, czwarta - miasteczko wciąż jest senne i nudne, policja nadal nie widzi problemu. Sprawy zaczną się komplikować, kiedy jedna z policjantek zrezygnuje z inercji, kiedy zdeterminowany ojciec spróbuje poruszyć niebo i ziemię, by odnaleźć córkę, kiedy z miasta przyjedzie detektyw, by zająć się śledztwem dotyczącym znalezionego niezidentyfikowanego ciała.

Roberto Baggio swego czasu należał do największych gwiazd piłkarskich boisk. To, co wyczyniał na murawie, wprawiało w zachwyt i zdumienie. Miał też tego pecha, że kilkakrotnie był bohaterem dramatycznych rzutów karnych w najważniejszych momentach włoskiego futbolu. Nie powinno więc dziwić to, że w końcu doczekał się filmowej biografii.

Dave Franco postanowił pójść w ślady brata i poszerzyć swoje artystyczne emploi o reżyserię. Niestety był w swoich działaniach nadto asekurancki. Jego pełnometrażowy debiut jest dziełem bezpiecznym, bazującym na sprawdzonych schematach. Franco najwyraźniej sądził, że realizacja gotowca będzie łatwym zadaniem. Jest jednak doświadczonym aktorem i powinien wiedzieć, że im bardziej twórca trzyma się znanego schematu, tym trudniejsze czeka go zadanie, bo musi w jakiś sposób sprawić, by jego opowieść wyróżniała się na tle setek podobnych.

Dwóch policjantów na rutynowej akcji. Tak im się w każdym razie wydaje. Niestety, zamiast do zwykłej domowej kłótni, trafi w sam środek krwawej zemsty. Jej skutkiem było śmiertelne ranienie jednego z nich. Drugi, prześladowany poczuciem winy, próbuje odnaleźć zbiegłego sprawcę. Sytuacja skomplikuje się, kiedy odkryje, że poszukiwany przez niego mężczyzna poluje na groźnych terrorystów, a we wszystko wplątało się też CIA.

Standard francuskiego kina społecznego. "Nocny konwój" to kolejna opowieść o praktycznej stronie funkcjonowania państwa i ludziach, których życie zawodowe umożliwia działanie systemu. Polski tytuł mocno spłyca film, ponieważ ów nocny konwój jest tylko elementem większej układanki. Anne Fontaine opowiada nam o dniu z życia trójki policjantów. Jest tu miejsce na osobiste dramaty, użycie siły i uczestniczenie w akcjach, które odciskają swoje piętno na psychice. Reżyserka spogląda poza mundur na ludzi, którzy go przywdziewają.

Twórcom tej animacji należą się szczególne brawa za do perfekcji opanowaną sztukę odwracania uwagi widzów. Kiedy bowiem spojrzy się z dystansem na "Mitchellów kontra maszyny", trudno uwierzyć, że film robi tak dobre wrażenie. Jest to bowiem rzecz z maksymalnie oklepaną fabułą i zbiorem tak generycznie nijakich postaci, że całość powinna ginąć w tłumie. Nawet przesłanie filmu o porozumieniu, o wyjątkowości, o roli rodziny jest do znudzenia w animacjach (i nie tylko) wałkowane, że można już je mieć po dziurki w nosie.

"Obraz pożądania" mógł być świetnym komentarzem do obecnej teraz w świecie sztuki "cancel culture". Mówi w końcu o różnicy między dziełem sztuki a ludźmi, którzy je tworzą, opiewają, doświadczają. W tym filmie niemal wszyscy są jednostkami zdeprawowanymi. A ci, którzy takimi nie są, skutecznie ich udają. Za to wokół nich mamy wyłącznie piękno: przyrody, architektury, wzornictwa, malarstwa itp., itd. Reżyser tworzy świat pozorów, w którym wszyscy grają, udają, kłamią. I każdy (no, prawie każdy) zna te reguły na wylot. Nikt tego nie demaskuje. Pozory są bowiem rzeczywistością, wiara zmienia wymysły w fakty i z pustego płótna czyni arcydzieło.

Młoda para na dzień przed ślubem. Obserwując ich w samochodzie, a potem w domu rodzinnym panny młodej, trochę trudno uwierzyć, że tych dwoje już wkrótce połączą więzy małżeńskie. Z tego też powodu dość łatwo przychodzi zaakceptować to, że przyszła żona będzie szukać wrażeń i towarzystwa na mocno zakrapianej alkoholem imprezce odbywającej się po sąsiedzku. Skok w bok nie był zaplanowany, ale łatwy do przewidzenia i zrozumienia. Niestety dla wszystkich bohaterów tej historii to był dopiero początek...

Inne spojrzenie na temat nielegalnych imigrantów i przemoc pogranicza amerykańsko-meksykańskiego. Tym razem nie widzimy trudów i niebezpieczeństw, z jakimi muszą radzić sobie ci, którzy przekonani są, że na amerykańskiej ziemi odnajdą lepsze życie i dobrobyt. Zamiast tego reżyserka przygląda się tym, którzy pozostali, którzy z niecierpliwością wyczekują informacji od bliskich, że z nimi jest wszystko w porządku, że im się udało, że jest im tam dobrze. Czasami jednak nie ma od nich znaku życia. Wtedy rozpoczyna się dramat, poszukiwanie śladów świadczących, że żyją lub też próba odnalezienia ich ciał i pochowania ich.

Opowieść o imigrantach bez imigrantów. No, prawie. W końcu na początku filmu Andres przybywa w nowe miejsce, by ze swoją żoną założyć dom, rodzinę, rozpocząć nowe życie. I dla osiągnięcia tego celu jest w stanie poświęcić wszystko. Będzie harował od rana do wieczora, będzie innych zamęczał oraz z uporem i desperacją będzie walczył z prawdziwymi i wyimaginowanymi przeciwnościami, za którymi najczęściej stać będzie sąsiad. Ta determinacja uczyni go ślepym na codzinną egzystencję, na rodzinę, na szczęście i miłość. Kiedy więc jego dzieci dorosną, zachowywać się będą jak większość potomstwa harujących jak woły rodziców-imigrantów: odrzucą ten brutalny świat i stojące za takim cierpieniem ambicje i marzenia ojców i matek, zamiast tego szukać będą szczęścia na swój własny rachunek, w opozycji, w oddaleniu.

Aż trudno uwierzyć, że "Mścicielka" została nakręcona w połowie drugiej dekady XXI wieku. Wszystko w tym filmie trąci tandetą lat 80. Szalona pani naukowiec z wielkim ego wygłaszająca pompatyczne monologi. Psychopatyczny bohater, który staje się najbardziej pozytywną postacią w filmie tylko dlatego, że inni są bardziej oślizgłymi typami. Do tego idiotycznie skomplikowany pomysł na zemstę i stylistyka sugerująca, że mamy do czynienia z komiksową zabawą.

Scott to człowiek snujący się po tytułowym Staten Island bez celu. Naznaczony traumą, napiętnowany jako jednostka sprawiająca problemy (niestabilny emocjonalnie, niedojrzały, cierpiący na ADD) biernie poddał się temu, co ten bagaż oznacza dla niego w relacji ze światem. Sytuacja zmienia się, kiedy stabilny dotąd system rozpadnie się. Młodsza siostra wyjedzie na studia zostawiając go samego z matką. Ta jednak właśnie przestała być samotna. Scott - oczywiście! - nie akceptuje nowego partnera rodzicielki. Przyzwyczajony do nicości swojej egzystencji nie jest zainteresowany, by cokolwiek się zmieniło. Okoliczności jednak sprawią, że zmiana i tak nadejdzie...

Potężne deja vu. "Kobieta w oknie" opowiada podobną historię do tej, którą dopiero co widziałem w "Godzinie wilka" . W obu przypadkach miałem do czynienia ze straumatyzowanymi kobietami, które zamknęły się w domu. Obie muszą zmagać się nie tylko z lękiem przed tym, co jest za drzwiami, ale również z tym, co wyprawia się w ich głowach.

Pedro Almodóvar dokonuje w "Ludzkim głosie" dekonstrukcji własnej twórczości. Jest jak majsterkowicz, który rozkłada urządzenie na czynniki pierwsza. Tyle że on zamknął swoją twórczość w hali wytwórni filmowej, podzielił ją na mniejsze kawałki w formie scenografii imitujących mieszkanie i wstawił w to archetypiczną heroinę ze swoich opowieści.

Na papierze "Tlen" wygląda jak film idealnie skrojony pode mnie. Oto kobieta budzi się spętana, podpięta do aparatury w niewielkiej komorze. Nie pamięta, kim jest i jak się tu dostała. Nie wie, co się dzieje, poza tym, że kończy jej się tlen i wkrótce zginie. Rozpoczyna desperacką próbę przetrwania.

Ciekawe, że filmu tego nie ma w filmografii reżysera na IMDb. Choć z drugiej strony nie dziwi mnie to aż tak bardzo. Opowieść o przypadkowym spotkaniu mężczyzn z kobietą wygląda bowiem na pracę domową studenta filmówki. Mamy tu przesadnie położony nacisk na warstwę symboliczną i budowanie zdań wskazujących na wiązane przesłanie. Gdyby tylko reżyser uprościł trochę całość, film z pewnością spodobałby mi się bardziej. Kilka pomysłów było bowiem niezłych. Na przykład zagajenie rozmowy w metrze przez bohaterkę czy późniejszy jej komentarz, kiedy dowiedziała się, że mężczyzna ma na imię Robert. Dla krótkometrażówki więcej naprawdę nie trzeba było, żeby stała się ciekawą opowieścią. Ocena: 4

No cóż, niektóre zabawy w kino powinny pozostać w prywatnych biblioteczkach. "Straight" jest tego najlepszym przykładem. Nie mam wątpliwości, że film tworzyły fajne osoby, z którymi na gruncie prywatnym pewnie świetnie bym się dogadał. Ale bycie sympatycznym czy interesującym gościem nie gwarantuje, że jesteś w stanie stworzyć równie ciekawe i atrakcyjne dzieło.

Czy osoby takie jak główny bohater "Nocą" naprawdę istnieją? Trochę trudno jest mi w to uwierzyć. Oglądając film nie mogłem opędzić się od myśli, że reżyserka i współscenarzystka w jednej osobie przesadnie komplikuje historię. Przecież film ten nie miałby racji bytu, gdyby tylko główny bohater wyjawił, o co mu chodzi przy pierwszy spoktaniu z młodą dziewczyną. To przeciąganie ujawnienia prawdy i w konsekwencji zwodzenie dziewczyny było czymś niepojętym dla mnie. Może w scenariuszu były jakieś dodatkowe sceny wyjaśniające charakter protagonisty. W filmie ich jednak nie ma, przez co jego postępowanie jest wątpliwe.

Oto jeden z tych filmów, w których fabuła nie jest w zasadzie istotna. Głównie dlatego, że jest to kopia, kopii, kopii, kopii... kopii. Na szczęście w komediach romantycznych bycie oryginalnym fabularnie nigdy nie uważałem za rzecz obowiązkową. Dla mnie liczą się bohaterowie i chemia między aktorami.

Najszczęśliwsza chwila w życiu łatwo może przemienić się w najgorszą. Szczególnie w sytuacji, kiedy szczęście było jedynie udawane. Film rozpoczyna się od pary nowożeńców, którzy właśnie zmierzają do hotelowego apartamentu, gdzie mają spędzić noc poślubną. Zamiast upojnej nocy pełnej seksu i namiętności czeka ich emocjonalny rollercoaster. Okazuje się bowiem, że i panna młoda i pan młody lepiej czują się w roli sabotażystów swojego małżeństwa niż jako nowożeńcy.

Bohaterami filmu może i są wirtuozi w swoim fachu (choć mam co do tego spore wątpliwości), ale osoby odpowiedzialne za realizację z całą pewnością nimi nie są. Kiedy pojawiły się napisy końcowe, pomyślałem sobie, że jest tu całkiem interesująca historia i żałowałem, że nie została mi ona opowiedziana. Fabułę przytłoczyły nieznośne narracje z offu, które nie sprawdziłyby się nawet w audiobookach. Nie pomogło też ślamazarne tempo, które miało chyba budować klimat, a sprawiło, że chciałem wyłączyć film i pójść spać.

Punktem wyjścia dla tego filmu są prawdziwe wydarzenia. Bal Czterdziestu Jeden rzeczywiście miał miejsce w 1901 rok. Był to pierwszy w Meksyku na taką skalę skandal obyczajowy dotyczący homoseksualistów. Główny bohater - Ignacio de la Torre y Mier - to również postać historyczna. I choć nigdy z całą pewnością nie udowodniono, że był homoseksualistą, plotki na ten temat krążyły po kraju i od samego początku był wiązany ze skandalem 41.

Były czasy, kiedy filmów o umieraniu na własnych warunkach powstawało całkiem sporo. W latach 90. związane były z epidemią AIDS, popularne były też nowotwory. Ostatnio jednak rzadziej tego rodzaju historie trafiały na ekrany. Z tego też powodu (oraz zachęcony gwiazdorską obsadą) sięgnąłem po "Bez pożegnania".

Na pierwszy rzut oka "Każdy twój oddech" wydaje się idealnie skrojony pode mnie. Uwielbiam psychologiczne gierki rozpisane w czasie, wymagające wyobraźni i cierpliwości. Oto bowiem mamy rodzinę, która udaje, że wszystko jest w porządku, choć od trzech lat pozostają w stanie emocjonalnej hibernacji związanej z osobistą tragedią. I wtedy pojawia się tajemniczy on. Wkracza w życie rodziny i powoli rozsadza system, który i tak już ledwo się trzymał...

Średnio udana historia umierania opowiedziana z perspektywy nie osoby umierającej, a siostry-bliźniaczki. Widzimy tu te same fazy radzenia sobie ze śmiertelnością. O ile jednak umierający brat bohaterki jest w zasadzie pogodzony z losem i pozostało mu już tylko jedno marzenie - po raz ostatni wejść na scenę i zagrać Hamleta, o tyle ona sama prowadzi donkiszotowską batalię z losem.

Oto rosyjska młodzież. Jak ich odpowiedniki w innych krajach zawieszeni są w egzystencjalnej pustce. Coś powinni robić, mieć jakieś cele, coś sobą reprezentować. Ale nic z tych rzeczy nie ma miejsca. Niektórzy pozorują jakieś działania. Inni oddają się pustym aktom buntu. Reszta udaje, że żyje chwilą, od czasu do czasu układając nierealne plany. Nieliczni mają tego dość i sami (lub też pod wpływem środków odurzających) decydują się na śmierć.

Duński rząd zapowiada podpisanie umowy z Amerykanami, której celem jest prowadzenie wydobycia ropy w okolicach Grenlandii. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że rząd wygrał wybory dzięki ekologicznym hasłom. Zwrot o 180 stopni nie wszyscy dobrze przyjętli. Jeden z wyborców postanawia wziąć sprawy w swoje ręce i zaczyna strzelać.

"Wśród chwastów" na pozór wygląda jak kolejna opowieść o "trudnej" młodzieży, z której to co najlepsze wydobywa niezwykła, niby przypadkowa osoba. W tym temacie powstało już co prawda sporo świetnych filmów, ale dzieło Kheirona niewiele im ustępuje. Triumfuje głównie za sprawą samego reżysera, który jest również odtwórcą jednej z pierwszoplanowych ról. Potrafi on wytworzyć świetny klimat. Jego postać doskonale radzi sobie z młodymi bohaterami tworząc wspaniałą, pełną humoru i wzruszeń opowieść o tym, że wystarczy słuchać i patrzeć, by nawiązać prawdziwą nić porozumienia.

Dwóch braci. Sami przeciwko światu. Jeden z nich nie potrafi usiedzieć na miejscu. Ciągle marzy o lepszej przyszłości. Jego wizja jest naiwna, rodem z teledysków amerykańskich raperów. Pewnie wynika to z faktu, że teraz nie ma z bratem domu, a o kasę też trudno. Jego brat wydaje się spokojniejszy, wręcz spolegliwy. Bestia wychodzi z niego tylko na ringu. Mógł być wielkim sportowcem, ale los (i brat) sprawił, że walczy na gołe pięści za marne grosze. W jego życiu oprócz brata liczy się tylko pies. Do czasu...

Twórcy "Wszystkich zmarłych" postanowili nakręcić swój film zgodnie z maksymą "mierz siły na zamiary", Wszystko pięknie, jednak sił im trochę zabrakło, by zamiary zrealizować. Wyszła im więc ambitna porażka. Co w sumie jest zgodne z tą romantyczną maksymą.

Młody chłopak pogrąża się w autodestrukcji. Powodów tego nie możemy być pewni, choć twórcy dają nam ich aż nadto: jest gejem, przez kontuzję stracił szansę na karierę sportową, śmierć ojca, skomplikowane relacje rodzinne. Kiedy po raz kolejny ma bliskie spotkanie ze śmiercią, jego brat wysyła go do chrześcijańskiego ośrodka, gdzie mają go naprostować, wyprowadzić z nałogu i grzesznego pociągu do mężczyzn. Chłopak najpierw chce uciec, później poddaje się indoktrynacji, a w międzyczasie, niepostrzeżenie zaczyna zakochiwać się w innym mieszkańcu ośrodka...

Przyciąganie i odpychanie to częsty temat kina gejowskiego. Szczególnie w kinematografiach tych krajów, w których kult hetero-macho jest wciąż dominujący. Może właśnie dlatego najciekawiej ten temat potrafią poruszać Latynosi. Marco Berger jest doskonałym przykładem tego, jak bez słów można pokazać emocjonalne i erotyczne rozterki bohaterów. Tą samą ścieżką podąża twórca rosyjskiego filmu "Syberia".

Co się odwlecze, to nie uciecze. Bohaterami "Bagdad, mój cień" są imigranci z Iraku. Większość z nich uciekła do Wielkiej Brytanii szukając nowego startu. W ojczyźnie zostawili ból, rozczarowania, poczucie winy. A w każdym razie tak im się zdawało. Jak jednak uczy niemal każdy film o tajemnicach przeszłości, prędzej czy później to, przed czym się uciekało, dopadnie cię. Zaś czas rozliczenia może być dużo dramatyczniejszym doświadczeniem. A najgorsze jest to, że rzeczy, które przemilczeliśmy, mają wpływy na ludzi, którzy nigdy z nimi nie mieli bezpośredniej styczności.

Dopiero co przy "Bez skrupułów" narzekałem na pomysł z traumą głównego bohatera. Wątek ten staje się jeszcze bardziej idiotyczny, kiedy zestawi się go z "Komandem Breitnera". Bohater tego filmu również cierpi na poważną traumę związaną z tym, czego dokonywał jako żołnierz w Indochinach. Jednak w przeciwieństwie do "Bez skrupułów" nie jest to wykorzystywane jako koło zamachowe dla fabuły. Jest za to ważnym rysem charakterologicznym bohatera i wpisuje się w ogólny klimat i tematykę filmu.

No cóż, nie jestem zdziwiony tym, że Paramount zdecydował się porzucić plany kinowej dystrybucji tego filmu. "Bez skrupułów Toma Clancy'ego" to bowiem jeden z tych thrillerów sensacyjnych, które kiedyś hurtowo powstawały na potrzeby zapełnienia półek w wypożyczalniach, a dziś idealnie wpasowują się w trend pompowania bibliotek platform streamingowych. Nawet obsadowo nie jest to rzecz szczególnie topowa. Owszem mamy dwójkę Marvelowych akotorów Michaela B. Jordana i Guya Pearce'a, ale partnerują im osoby pokroju Cama Gigandeta, które od dłuższego czasu zadomowiły się w produkcjach klasy B typu "Black Site Delta".