Filmy Torne'a

Można mieć wszystkie potrzebne klocki, ale jeśli nie ma się wyobraźni, by je wykorzystać, wtedy nic ciekawego nie powstanie. "Kochając Pabla, nienawidząc Escobara" jest tego najlepszym przykładem. Biografia jednego z najsłynniejszych kartelowych bossów to materiał na wiele fascynujących opowieści filmowych. Kiedy ma się dodatkowo do dyspozycji najlepszych aktorów, to całość powinna być przynajmniej bardzo dobra. Ale o filmie Fernando Leóna de Aranoy nie mogę tego powiedzieć. I jest to wyłącznie wina reżysera.

Jeśli LucasFilm rzeczywiście w przyszłości zamierza powierzać realizację filmów sprawdzonym reżyserom-wyrobnikom, to z całą pewnością powinni zatrudnić Gary'ego Rossa. "Ocean's 8" to przykład filmu miernego, pełnego uproszczeń i niedoskonałości, który jednak został tak przygotowany, że mimo wszystko oglądałem go jak pierwszorzędną rozrywkę i cieszyłem się, że to nie Soderbergh stoi za kamerą (nie jestem fanem oryginalnej trylogii, uważam ją za bardzo przeciętną).

Bardzo rzadko zdarza mi się obejrzeć film, któremu nie potrafię dać jednej oceny, ponieważ wywołuje u mnie sprzeczne reakcje: z jednej strony zachwyca mnie i sprawia wrażenie arcydzieła, z drugiej strony drażni mnie i sprawia wrażenie kretyńskiego bohomazu. Takim filmem jest właśnie dla mnie "Dziedzictwo".

Śmierć w amerykańskim kinie niezależnym zajmuje dość specyficzne miejsce. Jest narzędziem, które pozwala widzom i innym bohaterom zrozumieć, jakim darem jest życie. Jest też najsilniejszym afrodyzjakiem. Osoby umierające lub też pogrążone w żałobie są dla innych bohaterów filmu niezwykle atrakcyjne. Nawet w obrazie takim jak "Kawalerskie życie", w którym akcent z komedii jest zdecydowanie przesunięty na dramat, ten ogólny schemat został zachowany.

SPOILER Życie potrafi nas zdołować. Głównie za sprawą bliskich nam osób. Oto historie matki i córki, dwóch sióstr, męża i żony, partnerek. Reżyser zawsze koncentruje się na sytuacji stresowej, bolesnej. I kończy zanim sprawy się rozwiążą na korzyść lub niekorzyść. W ten sposób tylko jeszcze bardziej dołuje widzów. Ale "Neta" okazuje się filmem naiwnie optymistycznym. Ból przemija, niepewność rozwiewa się, strach okazuje się mieć wielkie oczy. Jeśli wierzyć reżyserowi, wszystko dobrze się kończy...

Brawo Australijczycy! Na swoim podstawowym poziomie "Uśpiona dziewczyna" jest bardzo typową opowieścią o doświadczeniu granicznym, jakim jest wkraczanie w świat dorosłych. Twórcy wykorzystują tu pełen zestaw motywów znanych z młodzieżowych filmów o licealistach: kumpel, wredne królowe szkoły, matka narzucająca na córkę własne niespełnione marzenia, spolegliwy ojciec. Te motywy są łatwo rozpoznawalne, ale jednak sam film w ogóle nie przypomina młodzieżowych komedii obyczajowych. Jest to raczej niezwykła oniryczna podróż, która przemienia znane tematy w niebanalną, wizualnie odjechaną, jedyną w swoim rodzaju opowieść.

SPOILER Oglądając filmy takie jak "Nastoletnie amatorki" trudno nie zastanawiać się, jakim cudem tak dużo dzieciaków dożywa wieku dorosłości. Okres dojrzewania jawi się bowiem jako czas bardziej dramatyczny od wylęgu żółwi, które zanim trafią w bezpieczną otchłań morza muszą najpierw przebiec plażę będąc łatwym łupem dla drapieżników.

Metaforyczna przypowieść o tym, jak trudne jest życie we współczesnej Rosji. Tyle że zamiast finezji i ciekawej symboliki, reżyser zaoferował łopatologię, której jedyną atrakcją jest początkowy absurd, jaki sytuacja pojawienia się u kobiety ogona, wywołuje.

Kino superbohaterskie na poważnie. Zbyt poważnie, jak na mój gust. "Robot Jeeg" ma w sobie ten sam mrok, jaki charakteryzuje dotychczasowe filmy kinowego uniwersum DC, ale brak mu frajdy, która czyniłaby całą opowieść znośną. Stąd też byłem męczony perypetiami różnych degeneratów. Twórcy w dość łopatologiczny sposób podkreślają, że "Robot Jeeg" nie jest filmem dla dzieci. Jednak poza dodaniem przemocy, nagich piersi, pornosów i tematów molestowania, nie zaoferowali nic więcej. To wciąż jest kino bardzo schematyczne, tyle że otoczka jest inna.

SPOILER Szczerze? Nie bardzo wiem, co mam myśleć o tym filmie. Czy jest to naprawdę tak sztampowa młodzieżowa opowieść o coming-oucie, na jaką wygląda? Czy może są to pozory, a w rzeczywistości jest to kino subwersywne? Znajduję dowody na potwierdzenie każdej z tych tez.

Czasami żałuję, że Polacy nie mają więcej wspólnego z Latynosami. Tak było chociażby podczas seansu "Zimnej wojny". Kiedy pomyślę, jak tę historię miłości większej niż życie w świecie pełnym ograniczeń opowiedzieliby Meksykanie czy Argentyńczycy, to jest mi po prostu smutno. Wiem bowiem, że wtedy cieszyłbym się drobnymi chwilami szczęścia bohaterów, że moje serce krwawiłoby za sprawą przeklętego losu i pokręconej natury ludzkiej, która staje na przeszkodzie miłości. Kibicowałbym bohaterom, zaś ich historia pozostałaby na długo w mojej pamięci. Niestety, "Zimną wojnę" nakręcił Paweł Pawlikowski, więc jedyne, co zaoferował, to kunszt wykonania.

Reżyser Teemu Nikki świetnie dogadałby się z twórcą japońskiego "Gniewu". Jego "Eutanazjer" opowiada bowiem właściwie o tym samym. Bohaterami fińskiego filmu są ludzkie wraki, pokiereszowane przez los, którym został już tylko gniew i bezsilność. O tym, jak jest on wyrażany decyduje temperament.

"Nocne życie" mocno nadwyrężyło pozycję Bena Afflecka. Okazało się bowiem, że nie jest tak dobrym reżyserem, jak to się wcześniej wydawało. Im większy jest rozmach, im bardziej monumentalna i wielowątkowa historia, tym gorzej wypada. Nie technicznie - "Nocne życie" wygląda wizualnie bardzo dobrze: świetne kostiumy, doskonałe scenografie, solidna praca operatora. Niestety problemem okazała się niemożliwość ogarnięcia przez Afflecka ogromu fabularnego, jak również połączenie historii z wysmakowaną formą.

Należy przestrzegać podziałów klasowych, rasowych, kastowych. W społeczeństwie każdy ma swoje miejsce i powinien się go trzymać. Wprowadzenie kogoś nieodpowiedniego do własnej grupy może się skończyć w zasadzie tylko w jeden sposób - tragedią. Taką mniej więcej lekcję wyniosłem z seansu "Beatriz na kolacji".

Zastanawiam się, co też takiego działo się parę lat temu w Japonii, że powstało tam całkiem sporo skrajnie pesymistyczny w swej wymowie filmów. Dopiero co obejrzałem "Gukoroku - ślady grzechu" , a teraz podobnie ponurą wizję człowieczeństwa zaserwował mi "Gniew". Co ciekawe, oba filmy miały swoją premierę w 2016 roku i w obu interesujące role zagrał Satoshi Tsumabuki.

"Cukiernik" należy do tego rodzaju kina, którego absolutnie nie należy konsumować na czczo. Jedzenie bowiem pełni tutaj ważną symboliczną funkcję. Jest wyrazem skomplikowanych uczuć, jakie targają głównym bohaterem: miłości, utraty ukochanej osoby, tajemnicy skrywanej przed bliskimi zmarłego, poczucia winy. A że jedzeniem są w tym przypadku głównie ciasta i torty, to naprawdę bez czegoś smacznego na podorędziu, oglądanie tego filmu będzie katorgą.

"I że ci nie odpuszczę" to film niezwykle szkodliwy. Pod pozorami sympatycznej, niezobowiązującej komedii przemyca bowiem całkiem destrukcyjne przesłanie. Otóż według twórców ocena moralna czynu nie powinna być uzależniona od tego, jaki czyn się popełnia, ale od tego, kto i z jakich motywów go dokonuje.

W związku z wejściem do kin "I że ci nie odpuszczę" postanowiłem nadrobić zaległości i obejrzeć wcześniejszą komedię, której gwiazdą był Eugenio Derbez. I chyba źle zrobiłem. "Latynoski ogier" wygląda bowiem tak, jakby sam był wariacją na temat "Damy za burtą". Z tą wszakże różnicą, że Derbez nie gra bogacza, a faceta, który wyszedł za bogatą wdówkę. Oczywiście potem wszystko traci, musi przenieść się do siostry samotnie wychowującej syna. Ta dwójka w niezauważalny dla bohatera sposób nauczy go, co się w życiu naprawdę liczy.

Powszechnie wiadomo, że Hollywood lubi robić filmy parami. Najwyraźniej dotyczy to nie tylko tematyki filmów, ale również poziomu miernoty. Ledwo doszedłem do siebie po mdłym i pozbawionym ikry "Hanie Solo", a już dostałem kolejny niedopieczony pasztet. Twórcy "Jurassic World: Upadłe królestwo" natychmiast powinni zostać wysłani na korepetycje z kręcenia niedorzecznych widowisk do twórcy "Baahubali". Może wtedy zrozumieliby, czym jest "fun".

I kolejny film, którego twórcy mieli zbyt duże ambicje. Czegóż tu bowiem nie ma? Jest punkowa scena muzyczna przełomu lat 70. i 80. Jest rodzący się thatcheryzm i narastające antyimigracyjne nastroje związane z brakiem pracy dla mało wykwalifikowanych robotników. Jest dramat rodzinny o matce, która woli spać z kim popadnie i śpiewać piosenki niż zajmować się dziećmi i o ojcu, który jest solidny, ale nudny, co się dorastającemu synowi nie do końca podoba. Jest to opowieść o spotkaniu z idolem. Jest też historia pierwszej miłości i to ponad klasowymi podziałami.

Kino moralnego znudzenia. Ze scenariusza wynika, że "Len i spółka" ma być opowieścią o życiu, o dokonanych wyborach i ich konsekwencjach, a także o nadziejach na przyszłości. Odnoszący sukcesy w branży muzycznej Len przechodzi kryzys i zmienia się w pustelnika. Obdarzony jest jednak małą wyobraźnią, więc zaszył się w domku, w którym łatwo odnajdują go jego wkraczający w dorosłe życie syn oraz młoda gwiazdeczka pop, którą bohater uczynił sławną. Mężczyzna chce być sam, by przewartościować swoje życie. Ale to za sprawą dwójki intruzów oraz pomagającego mu w pracach domowych licealisty przejrzy na oczy.

Oto dowód na to, że ocena całego filmu nie jest sumą oceny poszczególnych jego części. Jako całość "Jeannette. Dzieciństwo Joanny d’Arc" zupełnie mi się nie spodobała. Ale wiele z elementów filmów wydało mi się świetnych.

Dobrze zrobiłem oglądając najpierw "Do końca", a dopiero potem wcześniejszy film "Trumbo". Dzięki temu zła opinia, jaką miałem o współpracy Jaya Roacha z Bryanem Cranstonem, została zatarta. "Trumbo" to solidna filmowa robota. Dobrze nakręcona, bardzo dobrze zagrana i opowiadająca ciekawą historię. Jedyny zarzut, jaki mam, to ten, że nie jest to do końca biografia Daltona Trumbo. Jego postać nie otrzymuje pogłębionego portretu psychologicznego, a wydarzenia z jego życia dzieją się trochę obok niego samego.

Czyżby tak miało wyglądać konserwatywne kino lgbt? Reżyser zdaje się mocno dystansować od nowej mody, która polega na tworzeniu coraz to "dziwniejszych" kategorii orientacji seksualnych i podziałów ze względu na postrzeganą płciowość. Oczywiście nie krytykuje tego wprost, lecz wykorzystuje - jak wiele innych elementów - do budowy komediowych scen. Niemniej jednak historia tytułowego Aleksa jasno pokazuje, że reżyser staje po stronie czystego podziału na hetero- i homo-. Możesz być jednym albo drugim. A jeśli "kryjesz się" za inną etykietką, to dzieje się tak wyłącznie z powodu jakiś psychicznych blokad, które uniemożliwiają ci zaakceptowanie prawdy. Reżyser jest na tyle łopatologiczny, że genezę tej blokady musi w swoim filmie pokazać.

Connie Nikas to facet pomysłowy i obrotny. Nie zraża się porażkami i każdą sytuację potrafi obrócić na swoją korzyć. A w każdym razie tak mu się wydaje. Nie zdaje sobie sprawy z tego, że to, co powinno być zaletami, w jego przypadku okazuje się wadą. Bo przy wszystkich swoich cechach, jednej rzeczy nie opanował - spoglądania na swoją sytuację z dystansu. A bez tego, jego próby radzenia sobie z przeciwnościami nie prowadzą do niczego innego, jak tylko nowych problemów. Jego pomysłowe działania ograniczają się wyłącznie do chwili obecnej, bez patrzenia na konsekwencje, bez refleksji, jak zmienić sytuację, by podobne sytuacje w ogóle mu się nie przytrafiały. Jego pomysłowość bazuje wyłącznie na kłamstwie i manipulacji. Brakuje mu odwagi, by spojrzeć prawdzie prosto w oczy. Ale dzień, który pokazany został w filmie "Good Time", zmusi w końcu bohatera do zmierzenia się z tym, przed czym cały czas uciekał.

"Opowieści o rodzinie Meyerowitz" to kwintesencja reżyserskiego stylu Noaha Baumbacha. Jeśli więc ktoś go lubi, ten filmem będzie zachwycony. Ja jednak do fanów jego stylu nie należę, więc dla mnie była to najgorsza rzecz, jaką od niego widziałem. Dla mnie całość jest lepiej zagraną i nakręconą wersję tego, co od lat kręci Matt Riddlehoover.

Chyba nie zostanę fanem twórczości Fukunagi. Widziałem dwa jego filmy i oba mnie rozczarowały. Choć "Beasts of No Nation" jest ociupinkę lepsze od "Jane Eyre". A może po prostu temat sprawia, że całość wyżej oceniam.

I jeszcze jeden filmik, z którym związany był autor "Esteros" Gerardo Curotto. Tu pracował jako asystent reżysera, a całość nakręcił producent "Esteros" Santiago Podestá. I jest to rzecz ciekawsza od debiutu Curotto "Matías y Jerónimo".

Zanim Gerardo Curotto nakręcił "Esteros", swój pełnometrażowy debiut, zrobił krótkometrażówkę, w której po raz pierwszy przedstawił Matiego i Jero. W pełnym metrażu z tego filmiku została tylko scena w łazience. Zastanawiam się więc, czy to, co w "Matías y Jerónimo" zostało pokazane jest częścią biografii bohaterów "Esteros". Wtedy bowiem krótkometrażówka ma jakiś sens. Sama w sobie jest niestety mało interesująca.

To musi być jakaś kulturowa rzecz. Jeśli bowiem chodzi o filmy z Ameryki Łacińskiej poruszające tematykę lgbt, to w trzech na cztery przypadkach będzie to opowieść o przyjaciołach, między którymi zaiskrzyło. Szczegóły bywają różne. Czasem są to przyjaciele z dzieciństwa, którzy po latach znów na siebie wpadają i okazuje się, że to, co między nimi istnieje, nie jest po prostu przyjaźnią. Czasem jeden jest gejem, a drugi wydaje się być hetero, ale i tak czują do siebie miętę. Czasami rozbudzone miłosne uczucia rozkwitają, innym razem prowadzą do ostatecznego rozstania. Zawsze jest jednak zmysłowo, sceny przepełnione są emocjonalną wrażliwością. I niemal zawsze akcja rozgrywa się w upalnych okolicznościach natury.

Zaczynam mieć już serdecznie dość tych wszystkich pseudohorrorów, w których trzeba się męczyć godzinę, by ostatni akt ujawnił kontekst tego, co się wcześniej oglądało. Mam wrażenie, że jest to nie tylko wina twórców filmowych, którzy sięgają po ten chwyt, jakby już innego sposobu na sugestywne budowanie klimatu nie było, ale również drugiego sezonu "Legiona", który ten schemat doprowadził do absurdu.

Nie do końca wiem dlaczego, ale darzę sympatią Matta Riddlehoovera. Co nie zmienia faktu, że uważam go za przypadek beznadziejny. Obejrzałem większość wyreżyserowanych przez niego filmów. I choć za kamerą staje on regularnie od ponad dekady, to jednak nie wiedzę żadnego artystycznego progresu. To zaś oznacza, że zanim kolejny jego film się rozpocznie, ja już dokładnie wiem, co zobaczę i usłyszę. Riddlehoover zawsze oferuje kilka niezobowiązujących historyjek z życia gejowskich par. Zestaw prowadzonych rozmów jest za każdym razem taki sam. A całość okraszona jest jazzującą muzą. Niby stara się wprowadzić inny punkt wyjścia, ale bardzo szybko całość wpada w narracyjne koleiny, których reżyser nie potrafi się pozbyć.

Życie nie jest fair. A zarazem trudno nie dostrzegać jakiegoś wzoru w tym, jak los poszczególnym osobom się układa. Łatwo to zauważyć w filmie "Strzały amora". Fabio i Eduardo stoją na dwóch krańcach osi. Fabio jest młody, a jego beztroska jest wręcz szokująca, jeśli weźmie się pod uwagę to, jak zarabia pieniądze. Eduardo jest dwa razy starszy od niego. Nie potrafi też przestać roztrząsać spraw. A jednak Fabio, mimo że jest wolnym duchem, kiedy jest z Edem, potrafi go obdarzyć autentycznym zainteresowaniem, jego więź mimo swej ulotności ma w sobie zaskakującą trwałość. Eduardo, z kolei pomimo swego deklarowanego zaangażowania w drugą osobę, często pozostaje na jej potrzeby ślepy, będąc - nie do końca świadomie - klasycznym egocentrykiem.

Nie jestem wielkim fanem "Przebudzenia Mocy", "Ostatniego Jedi" i "Łotra 1". Ale przy wszystkich wadach jednego im nie mogę odmówić: reżyserzy robili, co do nich należy, starali się stworzyć coś ciekawego, nadać filmom jakiś charakter. Tego samego nie mogę niestety powiedzieć o Ronie Howardzie. LucasFilm zrobiło bardzo źle powierzając mu reżyserię "Hana Solo". Ten film jest zły tylko i wyłącznie dlatego, że Howard go nie potrafił nakręcić. Pogrzebał go pod grubą warstwą mułu.

Przedziwny film. Częściowo dokument składający się ze świadectwa gejów, których młodość przypadała na czasu, kiedy w Wielkiej Brytanii za czyny homoseksualne trafiało się do więzienia. Częściowo jest to fabuła, historia Petera Wildeblooda - dziennikarza skazanego w 1954 roku na 18 miesięcy za bycie homoseksualistą. Proces ten był jednym z powodów powstania komisji Wolfendena, której efektem był raport sugerujący, by zmienić prawo i przestać karać więzieniem gejów. Tytuł filmu jest zarazem tytułem wydanej w 1955 roku książki Wildeblooda, w której opisał swoje doświadczenia z wymiarem sprawiedliwości jako osoba homoseksualna.

Jeśli nigdy nie mieliście do czynienia z rozrywkowym kinem z Indii, to po dylogię "Baahubali" pod żadnym pozorem nie powinniście sięgać. Jest to bowiem kino ekstremalne. Nie jest to oczywiście ten rodzaj ekstremum, jaki prezentuje kino europejskie w produkcjach typu "Serbski film" czy "Ludzka stonoga". Jednak dla niedoświadczonego kinomana jest to mimo wszystko równie destrukcyjne doświadczenie. Stężenie kiczu przekracza wszelkie dopuszczalne normy. Naprawdę! To, co oferuje reżyser, nie ogarną ci, których wychowało Hollywood.

"Gdyby tylko" - przez cały czas trwania filmu "Logan Lucky" w myślach powtarzałem tę frazę. Gdyby tylko reżyserem był Guy Ritchie. Gdyby tylko scenariusz napisali bracia Coen. Gdyby tylko wybrano ciekawsze dowcipy. Gdyby tylko to, co rozwleczono do pierwszej godziny trwało 1/3 tego czasu. Gdyby tylko (przy całej mojej sympatii do aktora) zaangażowano kogoś innego niż Adam Driver.

"Tajny dziennik" to jeden z tych filmów, którego fabuła średnio na jeża mnie obchodziła. Za to bardzo spodobało mi się to, co mówi o świecie.

Ciekawa wariacja motywu "home invasion". W tego rodzaju filmach zazwyczaj intruzi są złymi, a mieszkańcy muszą się bronić wszelkimi dostępnymi metodami. W "Sali strachu" jest jednak inaczej. Intruzami jest zespół punkowy. Jeden z jego członków zobaczył coś, czego nie powinien. Zaczyna się śmiertelna zabawa w chowanego, w której to intruzi muszą się bronić przed tymi, których miejsce odwiedzili.

To było całkiem interesujące doświadczenie. Oglądając "Wykończyć przyjaciół" miałem wrażenie, że punktem wyjścia dla filmu nie jest wcale powieść Johna Nivena, a playlista z dowolnego dnia stacji MTV z połowy lat 90. Przez film przewija się bowiem eklektyczna masa hitów, jakie w tamtych czasach królowały na ekranie stacji wciąż jeszcze nazywanej Music Television. Dopiero wokół tych piosenek utkana została opowieść o narcystycznym pracowniku jednej z firm muzycznych.

Zabawna rzecz z tajemnicami. Każdy z nas święcie wierzy, że ma niezbywalne do nich prawo i nikomu nic do tego. Gdy jednak są to cudze tajemnice i okazuje się, że mają one wpływ na to, jak patrzymy na siebie, co o sobie sądzimy, wtedy innym odmawiamy prawa do posiadania tajemnic. Czujemy się oszukani, wściekamy, zaczynamy poszukiwania prawdy, choć nie zawsze wiemy, co z tą prawdą - jeśli w ogóle ją odkryjemy - zrobić. Co ciekawe, konfrontacja z cudzą tajemnicą nie zmienia stosunku do naszego osobistego prawda do ukrywania czegoś przed bliskimi, nawet jeśli te tajemnice wpływają na innych w podobny sposób, jak cudze sekrety wpłynęły na nas samych.