Filmy Torne'a

Kultura zachodnia skupia się na liderach, tych, którzy przecierają szlaki. Followersi wydają się mieć łatwe życie, po prostu muszą za kimś podążać. Ale ich egzystencja wcale nie jest tak prosta i przyjemna, o czym możemy się przekonać oglądać film "Najlepsze lata".

SPOILERY Jako że nie jestem szczególnie wielkim fanem "Gwiezdnych wojen", to też nie spieszyłem się zbytnio z wyprawą do kina na epizod IX. W ramach przygotowań zapoznałem się z większością spoilerów i wysłuchałem całej masy negatywnych opinii (pozytywnych też, ale tych nie było zbyt wiele). Kiedy więc w końcu zdecydowałem się pójść na "Skywalkera" do kina, spodziewałem się filmu wyraźnie gorszego od poprzednich. I mocno się rozczarowałem. Na moje oko część dziewiąta trzyma poziom dwóch poprzednich części. A że nie jest to poziom zbyt wysoki, to inna sprawa.

Istnieją w zasadzie dwa rodzaje sequeli: takie, które oferują coś nowego w znanym już świecie oraz takie, które oferują powtórkę z rozrywki. "Jumnaji: Następny poziom" należy do tej drugiej grupy.

Mara jest Rumunką, która pracując w Ameryce znalazła faceta, za którego wyszła za mąż. Teraz sprowadziła syna z wcześniejszego związku i walczy o zieloną kartę. Jej sprawą zajmuje się urzędnik, którego nie tak dalecy przodkowie sami byli imigrantami. Mężczyzna ma wątpliwości co do szczerości małżeńskiego pożycia, jakie deklaruje kobieta. I zamierza to wykorzystać.

Roman Polański nie odzyskał formy, którą stracił kręcąc "Prawdziwą historię". I skoro afera Dreyfusa nie była w stanie pomóc mu w powrocie na właściwe artystyczne tory, to już chyba nie ma dla niego nadziei. Ta historia to przecież istny samograj. Nie dość, że sama w sobie jest fascynująca, to jeszcze patrząc na współczesny klimat, jest bardzo aktualna. Polański tymczasem zachował się tak, jakby był zupełnie ślepy na wszystkie aspekty sprawy Dreyfusa. Ba, w pewnym momencie zacząłem nawet podejrzewać, że w ogóle nie jest on nią zainteresowany.

Klasyczny "vanity project". Gdyby nie imponująca obsada ten film nigdy by nie powstał. A jeśli nawet jakimś cudem zostałby nakręcony, to nikt by go nie zobaczył. Jest to bowiem rzecz pozbawiona wartości artystyczny, jak również treści.

Kiedy wydawało mi się, że w kinie nic mnie już nie zaskoczy, pojawił się "Holmes i Watson". Przez cały seans tkwiłem w stanie niepomiernego zdumienia. Naprawdę nie mogłem uwierzyć w to, co oglądam. "Dzieło" Etana Cohena wykracza poza granice zła. Jest nieśmieszne, nudne, przez większość czasu waha się między totalną żenadą, a brakiem dobrego smaku.

Jeśli Edward Norton pragnął tym filmem pokazać, jak bardzo kocha powieść Jonathana Lethema, to odniósł sukces. Każda minuta tego trwającego dwie i pół godziny fresku jest hołdem złożonym literackiemu oryginałowi. Norton cyzeluje obrazy, pucuje kolejne sceny, wkłada we wszystko całe swoje serce. A jednak oglądając "Osierocony Brooklyn" nie mogłem opędzić się od myśli, że literatura nie takich dowodów miłości potrzebuje.

Pierwszy akt filmu "Koniec wieku" zapowiada typową historię o dwójce nieznajomych, którzy spotykają się, uprawiają seks, rozmawiają ze sobą, poznają się bliżej. Ponieważ jestem fanem tego rodzaju historii, więc obraz Lucio Castro wzbudził moje zainteresowanie.

Jest w tym filmie dużo dobrych rzeczy. Spodobała mi się sama animacja i to, jak udało się oddać emocje i doświadczenia dłoni pozbawionej ze swej natury mimiki. Bardzo spodobała mi się muzyka, szczególnie motyw przewodni. Tworzył on ciekawy klimat nostalgii, tęsknoty pomieszanej z nadzieją. W ogóle temat filmu też był w porządku. "Zgubiłam swoje ciało" to przypowieść o pamięci, o poszukiwaniu siebie, o depresji i desperackiej walce o przetrwanie.

"Tranzyt" udowadnia, że kiedy mowa jest o twórczości, to nie ma czegoś takiego jak pewniak. Do tej pory uważałem Christiana Petzolda za solidnego wyrobnika balansującego na granicy artyzmu. Tym razem jednak srogo przeholował tworząc film tak bardzo przekombinowany, że całkowicie pusty.

Quentin Dupieux znów robi to, do czego zdążył mnie już przyzwyczaić. Zrywa zależności przyczynowo-skutkowe, bawi się czasem, przestrzenią, świadomością, dorzucając do tego jeszcze kilka dziwactw. Wszystko wygląda znajomo dla każdego, kto zna twórczość reżysera.

Steve właśnie obchodzi 60 urodziny. Nie jest to jednak dla niego dzień radosny. Zamknięty w domu, kaszlący krwią, wychudzony, zaniedbany spędza czas na robieniu niczego i wspominaniu przeszłości: swojego dzieciństwa i własnego małżeństwa...

Mężczyźni u władzy i liczne kochanki idą ze sobą w parze. Przez wiele lat było to tak oczywiste, że wszyscy przymykali na to oczy. Ale wraz z rozpowszechnieniem się mediów, a w szczególności informacji telewizyjnych, sytuacja zaczęła się zmieniać. Skandale obyczajowe gwiazd kina już nie wystarczały do zapełnienia ramówek stacji telewizyjnych. W poszukiwaniu soczystych newsów zwrócono uwagę na polityków. Tym bardziej, że ich krystaliczna moralność i szacunek dla tradycyjnych wartości wywieszana była na sztandarach przed każdymi wyborami. Jednym z pierwszych, którzy przekonali się na własnej skórze, czym jest brak prywatności osób uczestniczących w życiu publicznym, był pewny kandydat Demokratów na wybory prezydenckie 1988 roku, Gary Hart.

Beztroskie dzieciństwo wydaje się idealne. I jest takie, ale tylko wtedy, kiedy ta beztroska trwa. Gdy brutalnie zostanie przerwana, osoba jest bezbronna i nie posiada żadnego mechanizmu radzenia sobie z traumą.

Seanse animacji "Misiek i chiński skarb" w krajach, gdzie jest problem z przeludnieniem, powinny liczyć na dofinansowanie ze strony rządu. Jest to bowiem idealny środek antykoncepcyjny. Osoby, które go zobaczą, z całą pewnością nie będą chciały mieć dzieci, żeby nie musieć powtarzać tego doświadczenia. Ta animacja to bowiem koszmar, jakich mało. Co szokuje tym bardziej, że w gruncie rzeczy punkt wyjścia nie jest taki zły.

Fernando Meirelles szuka czystej wiary w świecie, w którym nawet religia stała się produktem marketingowym. Na przykładzie dwóch liderów ponad miliardowej wspólnoty wiernych opowiada o człowieczeństwie, kryzysie wiary i poszukiwaniach Boga. Meirelles wybrał dość surową stylistykę, bliską dokumentowi, ale całość opowiada z punktu widzenia osoby wierzącej. Obecność Boga jest w tym filmie cały czas namacalna. To czyni z "Dwóch papieży" jeden z ciekawszych obrazów religijnych ostatnich lat.

"Czarne święta" pokazują najgorszą twarz przemysłu filmowego. To twarz chciwca, któremu wydaje się, że wystarczy uwzględnić gorące tematy, by film się sprzedał niezależnie od tego, jak został zrealizowany. Jest to oczywiście złudne wrażenie, któremu jednak producenci z Hollywood nieustannie ulegają.

Oglądanie "6 Underground" jest jak bycie bohaterem "Wielkiego żarcia". Dostajesz ucztę złożoną z najlepszych kąsków, jakie kuchnia Michaela Baya ma do zaoferowania. Problem w tym, że serwowane jest to w gigantycznych porcjach, a zanim skończy się jedną, już do gardła wpychana jest następna. Dotrwanie do końca uczty graniczy z cudem, wcześniej można dostać mdłości z przejedzenia i pęknąć z przeżarcia.

Niektórzy naprawdę nie wiedzą, kiedy skończyć. Już kontynuacja "Świątecznego księcia" była zła pod każdym względem. "Królewskie dziecko" to  poziom totalnego wstydu. Twórcy idą w zaparte i nakręcili film, który jest nie tylko zbędny, ale wręcz szkodliwy. Niszczy bowiem dobre wspomnienia, jakie miałem z jedynką. "Świąteczny książę" pod żadnym względem nie był dobrym filmem. Miał w sobie jednak ten rodzaj zła, który sprawiał frajdę w oglądaniu stając się wstydliwą przyjemnością. Części druga i trzecia są już jednak po prostu złe i nie ma w tym za grosz uroku, co sugeruje, że i jedynka go tak naprawdę nie ma.

Noah Baumbach rozprawia się z mitem miłości kwitowanym od wieków sakramentalnym "żyli długo i szczęśliwie". W "Historii małżeńskiej" demaskuje rozpowszechniony w kulturze obraz miłości jako szkodliwy i destrukcyjny, tworzący nierealistyczne oczekiwania, przez które ludzie cierpią.

Oto kolejne koreańskie dziwactwo, które komercyjnie ma nawet w Polsce większy potencjał. Nie jest to bowiem dramat, gdzie specyfika narracji i gry aktorskiej Koreańczyków może być trudna do zaakceptowania przez zachodniego widza. "Exit" to komedia z pogranicza horroru i akcji. I w tym przypadku przejaskrawione emocjonalne zachowania bohaterów są jak najbardziej na miejscu.

Oto smutna prawda życia: dzieci często wychowywane są przez osoby, które nie są gotowe przyjąć odpowiedzialność za innych ludzi. Dziecko może to podświadomie wyczuwać, ale nie jest tego w stanie zrozumieć. Dopiero po latach, za sprawą terapii (często wymuszonej, a nie wybranej), zaczyna tę prawdę odkrywać.

Nie jestem szczególnie wielkim fanem "Wściekłości" Cronenberga. Z perspektywy całej jego twórczości, jej wartością jest to, że stanowi swoisty spis filmowych obsesji reżysera, w szczególności tym, co dzieje się na styku cielesności i technologii. Cronenberg stawiał tu jeszcze dość nieśmiało kroki i dopiero później w "Wideodromie", "Musze" czy "eXistenZ" w pełni rozwinął skrzydła. Dlatego też, kiedy dowiedziałem się, że siostry Soska zamierzają nakręcić remake, informację tę przyjąłem z dużym zainteresowaniem.

"W tym szaleństwie jest metoda" to czarna komedia, satyra na Hollywood i krwawy slasher w jednym. Jason Mewes jest jego reżyserem, gwiazdą oraz bohaterem. Opowiada bowiem o sobie samym, ale nie tym prawdziwym, a przejaskrawionym. Jest tu aktorem zmagającym się z częstym problemem zaszufladkowania. Wszyscy widzą w nim jedynie Jaya z filmów Kevina Smitha, a tymczasem jemu marzy się kariera aktora dramatycznego. Sytuacja zmienia się, kiedy w jego ręce trafia mityczna książka ucząca, jak stać się docenianym w Hollywood artystą. Niestety zbyt szybko przyswaja sobie kolejne lekcje, czego skutkami ubocznymi są paranoja i skłonność do przemocy.

Daniel Scheinert chyba jest wielkim fanem braci Coen. Jego najnowszy film bowiem bardzo przypomina "Fargo". Znów mamy małe miasteczko i stróżów prawa, którzy niewiele mają wspólnego z tym, do czego kino nas przyzwyczaiło. Po drugiej stronie mamy zaś nieco fajtłapowatych ludzi, którzy ślady potencjalnego przestępstwa zacierają w sposób niezdarny, a czasem wręcz idiotyczny. Jednak u Scheinerta fabuła jest bardziej dziwaczna niż w "Fargo". Co wcale mnie nie dziwi. Dobrze pamiętam poprzedni film reżysera, "Człowiek-scyzoryk".

"I ty możesz być mordercą" jest niczym więcej, jak niezobowiązującą zabawą slasherowymi kliszami. Przypomina więc trochę pierwszy "Krzyk". Jest jednak obrazem zdecydowanie mniej poważnym, choć wcale nie mniej krwawym.

Kobieta jest kryptonitem dla mężczyzn. Jest ich słabością i prowadzi ich do zguby. Dopóki mężczyźni przebywają we własnym gronie, wszystko jest w porządku. Kiedy jednak pojawia się między nimi, zaburza relacje, wywołuje napięcia, wydobywa na wierzch wszystko, co najgorsze w samczych zachowaniach. Tak to w każdym razie wygląda w świecie, jaki pokazany został w urugwajskim filmie "W kamieniołomie".

Wydawać by się mogło, że pod koniec drugiej dekady XXI wieku przemysł porno w kinie będzie traktowany poważnie. Zwłaszcza, że już trochę mniej lub bardziej mainstreamowych filmów rozgrywających się w tym środowisku powstało. Tymczasem twórcy "Mope'a" zachowują się trochę tak, jak niedojrzałe dzieciaki, które dopiero co dowiedziały się o branży pornograficznej. Swoje zażenowanie i dyskomfort próbują pokryć żartowaniem.

Gdyby "Nadzwyczajni" nie powstali we Francji, gdyby głównymi bohaterami nie byli Żyd i muzułmanin, to pomyślałbym, że za produkcją filmu stał Watykan. Jest to bowiem jeden z najbardziej religijnych obrazów, jakie widziałem w ostatnich latach. Nie dlatego, że odnosi się do wiary, bo poza podkreśleniem, że obaj główni bohaterowie ją praktykują, nie ma o niej w filmie ani słowa, ale dlatego, że podejmuje tematy bliskie chrześcijaństwu. "Nadzwyczajni" są bowiem opowieścią o współczesnych świętych, o osobach, które za cel swojego życia uznały pomoc potrzebującym. W jego realizacji często działają na granicy prawa, poza sferą kontrolowaną przez państwo. Ich praktyki bywają nieodpowiedzialne, opierając się na intuicji i empatii. Ale właśnie dlatego działają.

SPOILERY Karma is a bitch! Oto opowieść o tym, że Bóg/Wszechświat nie wybacza grzechów ciężkich. Co wcale nie znaczy, że nie daje okazji na rehabilitację. Jednak druga szansa wcale nie jest odpuszczeniem odpowiedzialności, o czym boleśnie przekona się bohater filmu.

Pomysłowa wariacja na temat filmów typu home invasion . Jak to w tego rodzaju kinie bywa, mamy grupę bohaterów uwięzionych w domostwie razem z grupą psychopatycznych morderców. Różnica polega na tym, że jest to dom owych zabójców, a trójka bohaterów znalazła się w nim planując jego obrabowanie (oczywiście nie zdawali sobie sprawy z tego, kto jest właścicielem bogatej posiadłości).

Przed laty David Fincher w "Fight Clubie" mówił, że nic tak nie poprawia męskiej samooceny jak przemoc. Teraz myśl tę powtarza  w"Sztuce samoobrony" Riley Stearns.

Młody mężczyzna puka do drzwi położonego na uboczu domostwa. Otwiera mu starszy mężczyzna. Młodszy wita go jako dawno niewidzianego ojca. Pojawił się tu, ponieważ rodzic wysłał do niego list z prośbą o przybycie. Jednak przywitanie jest zadziwiająco chłodne, a kolejne godziny wcale nie są lepsze. Wkrótce okaże się, że ojciec będzie chciał go zabić...

Dopalacze jako środki umożliwiające podróże w czasie? Dzięki wyobraźni Justina Bensona i Aarona Moorheada jest to możliwe. Co nie powinno mnie w sumie dziwić. Już w "Endless" panowie pokazali, że na brak pomysłów nie narzekają. Zresztą widać tu powinowactwo treści. Oba filmy dokonują niewielki zmian w naszej rzeczywistości inspirując się paradoksami fizyki kwantowej, by uczynić rzeczywistość czymś niepomiernie ciekawszym. W "Endless" mieliśmy swoiste czasoprzestrzenne terraria, w których ludzie tkwili w czasowych pętlach. W "Synchronic" dopalacz sprawia, że możliwe są podróże w czasie (o ile spełnione zostaną dodatkowe warunki).

"Tam, gdzie trawa jest bardziej zielona" to jeden z tych filmów, o których nie bardzo wiem, co napisać. Nie dlatego, że jest pusty, ale dlatego, że jest tak dziwaczny. Na swoim podstawowym poziomie wydaje się być mocno przejaskrawioną satyrą na życie na przedmieściach lub też na opowieści o życiu na przedmieściach. Autorki wykorzystały tu sporo pomysłów znanych z innych seriali i filmów, jak choćby przyjaźnie między sąsiadkami podszyte fałszem i zazdrością, konsumpcjonizm, za którym kryje się egzystencjalna pustka, niespełnione ambicje, które przelewa się na swoje dzieci, sąsiedzkie romanse, rozwody, lokalne tragedie, ploteczki, intrygi.

Para małżeńska wraca do domu i odkrywa, że ich córka zniknęła. Jej poszukiwania, w które zaangażowała się cała lokalna społeczność, nie przyniosły rezultatu. Po roku wciąż jej zniknięcie pozostaje zagadką, co rzutuje na relacje między pozostałymi członkami rodziny. Kiedy jednak ojciec zaginionej, jego żona, syn, trzej bracia i ich partnerki spotkają się w domu, w którym doszło do tragedii, zaczną się dziać dziwne rzeczy: światła, zniknięcia, zaniki prądu itp., itd. Czy jest to tylko przypadek, a może kryje się coś więcej?

Czy za tym filmem stoi któryś z producentów prezerwatyw? Tak to wygląda, kiedy spojrzeć na ogólny zarys fabuły. Oto bowiem mamy głównego bohatera, który wybiera się na randkę w ciemno z dziewczyną poznaną na seks-infolinii. Pomimo nalegań przyjaciela, postanowił zrezygnować z zabrania prezerwatyw. Twierdził, że nie zamierza uprawiać seksu na pierwszym spotkaniu. Jednak właśnie tak się stało. Seks uprawiał bez zabezpieczenia, więc wpadł w tarapaty. A wystarczyło, że założyłby gumkę i nic złego by mu się nie przytrafiło. A tak już następnego ranka pojawiła się na jego ciele wysypka. Wkrótce zaczęły go męczyć też inne problemy, jak koszmary i omamy wzrokowe. Jego zachowanie stawało się jeszcze bardziej dziwaczne niż dotychczas i jego bliscy uznają, że cierpi on na ciężki przypadek epizodu psychotycznego. Trafi nawet do szpitala psychiatrycznego. Jednak prawda może być dużo bardziej przerażająca.

"Kosmiczne maszyny" to nie tyle film, co projekt multimedialny. Oglądając go miałem skojarzenia z albumami artystów tworzących muzykę elektroniczną. Niektóre z nich mają strukturę opowieści, a utworom towarzyszą nawet monologi lub dialogi z offu, które jeszcze bardziej zmieniają całość w fabułę. Tu też muzyka elektroniczna zdaje się być duszą całego przedsięwzięcia. Zamiast jednak dialogów z offu mamy filmowe wizualizacje. Tworzą one niby jakąś fabułę, ale jest ona mało dookreślona, stanowiąc jedynie pewną ogólną fantazję na temat tego, co można usłyszeć.

Za sprawą "Hardware" Richard Stanley w pewnych kręgach cieszy się sławą. I jedzie na tej opinii do dziś, nie czyniąc nic, co mogłoby ją odświeżyć. "Color Out of Space" potencjalnie mogło pełnić taką funkcję. W końcu pierwowzorem filmu jest proza Lovecrafta, również w pewnych kręgach otaczanego kultem. Niestety Stanley nie wykorzystał nadarzającej się okazji. Dziwy Lovecrafta potraktował zbyt dosłownie, bawiąc się wizualnymi aspektami swojego filmu, jednak pozostając na dość bezpiecznym poziomie efektów specjalnych (dopiero pod koniec pojawia się kilka ciekawszych pomysłów).

Kleber Mendonça Filho jest kolejnym reżyserem, którym wszyscy się zachwycają, a którego filmy na mnie nie robią większego wrażenia. I dotyczy to nawet tych z jego dzieł, które zdają się być zrobione pod mój gust, a w każdym razie mają pomysły, jaki mi się podobają.

Gdy tylko wydawało mi się, że Tim Burton sięgnął dna, on udowodnił mi, jak bardzo się myliłem. "Dumbo" to najgorszy film w karierze reżyser. Z twórcy "Dużej ryby" nie pozostał już żaden ślad. Czy Burton jest jeszcze w stanie mnie czymś oczarować? Zaczynam w to bardzo poważnie wątpić.