Filmy Torne'a

Paul W.S. Anderson postanowił stanąć w szranki z Full Moon Features i sprawdzić, kto robi największy filmowy szajs na świecie. Wychodzi na to, że jest to Anderson. To, co nosi nazwę "Monster Hunter", nie jestem w stanie określić mianem filmu. To zestaw kompletnie przypadkowych sekwencji, które są kiepsko nakręcone, jeszcze gorzej zmontowane, a na koniec okraszone fatalnymi efektami specjalnymi. Szczerze mówią śnieżny obraz w telewizorze, kiedy brak jest sygnału antenowego, dawałby mi więcej frajdy od tego chłamu.

Abe Applebaum kiedyś miał cały świat u swoich stóp. No, może nie cały świat, ale miasteczko, w którym dorastał, na pewno. Jako 12-latek stał się sławnym "detektywem". Był dzieciakiem i oczywiście popularność uderzyła mu do głowy. Owszem, łatwo kojarzył fakty, ale to wcale nie znaczy - wbrew temu, co sam o sobie myślał - że jest nieomylny. Zimny prysznic spadł na niego w momencie, kiedy w miasteczku dochodzi do tajemniczego zniknięcia nastolatki. Abe Applebaum nie rozwiązał tej sprawy.

Od "Blue Jasmine" Woody Allen nie powiedział nic tak naprawdę godnego uwagi. Wtórność jego opowieści za każdym razem rzuca się w oczy. To już nie jest przepracowywanie tych samych tematów. To jest kopiowanie niemal całych scen.

Kino uwielbia odcinać się od teatru. Ucieka więc od pojedynczych lokacji. Dodaje wiele zbędnych scen i postaci, byle tylko uniknąć scenicznej statyczności. Na szczęście od czasu do czasu pojawiają się twórcy, którzy rozumieją, w czym tkwi siła teatru i potrafią to przenieść na ekran.

"Oni" przywrócili mi wiarę w Paolo Sorrentino. Myślałem, że etap ślepego pędu za przeestetyzowanymi kadrami w stylu "Wielkiego piękna" i "Młodości" ma już za sobą. Niestety "Oni" okazali się zmyłką. A może po prostu w obszerniejszej formie dylogii elementy, które mnie w jego twórczości irytują, były po prostu rozwodnione. W każdym razie "The Hand of God" to powrót do tego wszystkiego, czego nie lubię u Sorrentino.

Żart powtarzany traci na atrakcyjności. Adam McKay powinien to wiedzieć, w końcu jest specjalistą od komedii. A jednak od jakiegoś czasu pozostaje uwięziony w twórczej pętli, w której ciągle powtarza te same żarty zmieniając jedynie dekoracje.

Chyba w poprzednich latach obejrzałem zbyt dużo świątecznych filmów, bo w tym roku jakoś mnie do nich nie ciągnie. A te, które obejrzałem, nie zrobiły na mnie większego wrażenia.

Widzę, że Hiszpanie nie rezygnują z filmów, których głównym założeniem jest opowiadanie o życiu przy pomocy grupy bohaterów, których coś ze sobą łączy. W tym przypadku tym czymś jest klub dla swingersów, choć nie wszystkie historie się w nim rozgrywają.

"Matrix: Zmartwychwstania" jest kompletnie niepotrzebną kontynuacją. To powiedziawszy muszę jednak stwierdzić, że pomysł na tę część był całkiem fajny. Podoba mi się koncepcja, że bohaterowie pozostają uwięzieni w Matriksie, w którym wydarzenia opisane w trylogii są powszechnie znane. Zmieniono je jednak w fikcję. Jest to naprawdę zgrabne posunięcie i całkiem wiarygodne.

Nie jestem fanem reżyserskich dokonań Sorkina. Uważam, że jego folgowanie kwiecistym dialogom wymaga nadzoru ze strony filmowców o wyrazistych, autorskich punktach widzenia. Bez takiego nadzorcy Sorkin tworzy puste fabuły z efekciarskimi dialogami.

Ostatnimi ekranizacjami komiksów Marvela byłem już tak zmączeony, że ani na "Shang-Chi" ani na "Eternals" nie poszedłem do kina. Po nowym "Spider-Manie" też się wiele nie spodziewałem. Oczekiwałem co najwyżej popcornowego poziomu komiksowych produkcji Sony a la "Venom 2", a w najgorszym razie kolejnego bezsensownego widowiska z kilkoma mrugnięciami okiem do fanów i podprowadzaniem pod kolejne części uniwersum bez skupiania się na tym konkretnym filmie.

Jednego filmowi Stefana Lernousa nie można odmówić: jest naprawdę dziwaczny. Próba opisania "Hotelu Posejdon" może się skończyć co najwyżej wprowadzaniem kogoś w błąd. Bo też rzeczywistość zaprezentowana w tym filmie nie jest czymś niezmiennym. Jest tu na przykład cała sekwencja, w której bohater przeżywa alternatywne życie zamknięty w czymś na kształt wybiegu w ogrodzie zoologicznym. Wydarzenia rozgrywają się według własnej sennej logiki, która z naszą codziennością ma niewiele wspólnego. "Hotel Posejdon" to odwzorowanie stanu ducha, świat wewnętrzny torturowanej duszy.

Zaczyna się jak "Przepraszam, że przeszkadzam", tyle że zamiast pracowników z call-center mamy sprzedawców ubezpieczeń. Jest to jednak zmiana czysto kosmetyczna. Oba filmy w podobny sposób wykorzystują swoich bohaterów pokazując w krzywym zwierciadle rzeczywistość ludzi, którzy utknęli próbując zrealizować swój amerykański sen.

"Krwiste pomarańcze" od razu skojarzyły mi się z "Requiem dla snu" Aronofsky'ego. Oba filmy pokazują kilka historii, których wspólnym tematem jest nadzieja na lepsze jutro. Różnica polega na tym, jak o tę nadzieję się walczy. U Aronofsky'ego narzędziami były farmaceutyki i narkotyki. U Meurisse'a są to znacznie bardziej prozaiczne rzeczy. Tu jakiś konkurs tańca, który ma uratować starszą parę przed bankructwem, tam pierwszy raz z chłopakiem, który podoba się dziewczynie.

"Playdurizm" to opowieść o sile ludzkiego umysłu i wszechpotężnym pragnieniu eskapizmu w obliczu wydarzeń, z którymi nie jesteśmy sobie w stanie poradzić. To ponura opowieść pełna bólu i cierpienia, o czym jednak przekonają się wyłącznie ci, którzy dotrwają do końca. Bowiem - jak to bywa z najlepszymi mechanizmami obronnymi - trauma pokryta została grubą warstwą rzeczywistości kolorowej, absurdalnej i na swój niecodzienny sposób równie makabrycznej.

Gry cyklu "Resident Evil" nie są dla mnie. Kiedy więc chodzę na filmowe ich wersje, to nie dla klimatu gier i wykreowanego w nich świata. Jak dla mnie twórcy mogą zmienić wszystko i zostawić tylko tytuł. Jeśli będzie to dobre kino gatunkowe lub niezła (nawet jeśli kompletnie bezsensowna) rozrywka.

Dry humor (czy to ma jakiś polski odpowiednik?) jest chyba najtrudniejszą ze sztuk komediowych. Wystarczy lekkie zaburzenie proporcji i z rzeczy przezabawnej robi się coś, czego po prostu nie da się oglądać. Jestem wielkim fanem tego rodzaju humoru, ale w jego poszukiwaniu natknąłem się na dużo więcej fatalnych prób niż satysfakcjonujących. "Co mordercy robią w ukryciu" zdecydowanie należy do prób fatalnych.

SPOILERY "Violation" zbudowane jest z dwóch filmów, które połączono w jedno. Oddzielnie każda z tych historii - zbudowana nawet wyłącznie na scenach zawarty w "Violation" - przypadłaby mi do gustu. Niestety wymieszane razem, łączone obrazkami przyrody, głównie wilka zajadającego upolowanego zająca, są dla mnie nie do przyjęcia. "Violation" to świetny przykład na to, że w kinie elementy składowe nie sumują się w większą całość.

Nominalnie "King Richard" jest historią rodziny Williamsów, z której pochodzą dwie wielkie legendy tenisa, Venus i Serena. Ich sukces to w dużej mierze zasługa rodziców, głównie ojca, który wymyślił sobie, że zrobi z nich świetne tenisistki i całe dzieciństwo dziewczynek podporządkował rygorowi mającemu zapewnić mu osiągnięcie wymarzonego celu.

"Szef roku" to jeden z najlepszych filmów survivalowych. Choć nie, "najlepszy" nie jest tu najbardziej stosownym słowem. "Najpraktyczniejszym", tak... to chyba jest lepsze słowo. Zazwyczaj kino survivalowe porzuca bohaterów w ekstremalnych warunkach, które z normalnym życiem nie mają wiele wspólnego. Tymczasem "Szef roku" jest opowieścią znacznie bliższą temu, co znamy z naszej codzienności.

Widzę, że moda na dramaty psychologiczne ubrane w szaty kina gatunkowego dotarła już do Włoch. Szkoda, bo ewidentnie nie jest to mieszanka bliska naturze Włochów. A w każdym razie nie w przypadku reżysera "Pokoju gościnnego" Stefano Lodovichiego.

Podobno śmiech to zdrowie. Mnie jednak jakoś to powiedzenie nigdy nie przekonywało. W końcu to właśnie śmiech jest jednym z najpopularniejszych mechanizmów radzenia sobie z traumą i problemami. A to wcale nie znaczy, że jest się zdrowszym. Za to tak wykorzystywany w filmach zmienia je w świetną rozrywkę. Przykład: "Potato marzy o Ameryce".

Joel to typowy nerd z lat 80. Na horrorach zna się tak dobrze, że może do pionu stawiać nawet filmowego reżysera. Ale z piękną wspólokatorką już nie wie, co zrobić. Chciałby być dla niej kimś więcej niż kumplem. Ta jedna wybiera zupełnie innych gości. Kiedy Joel spotyka jej najnowszego chłopaka, postanawia go śledzić. Liczy, że zdobędzie na niego jakiegoś haka, dzięki czemu dziewczyna rzuci drania i z wdzięczności wpadnie w ramiona Joela. Nieprzemyślany plan szybko zmienia się w katastrofę, a bohater znajdzie się sam na sam z grupą psychopatów i seryjnych morderców. No, nie do końca sam. Co jednak wcale nie poprawi jego sytuacji.

"Bull" to wyśmienity koktajl tego, co kino brytyjskie ma najlepszego do zaoferowania. Jesteśmy więc wśród przedstawicieli klasy robotniczej. Bohaterami są gangsterzy, ale nie ma tu blichtru. Widzimy świat, który znamy doskonale z filmów Kena Loacha. Główny bohater to klasyczny reprezentant kina zemsty. Jeden z gangsterów, który został zdradzony i teraz wraca, by się odegrać i odzyskać syna.

O "Pogromcach duchów" z 2016 roku nie mam najlepszego zdania. Uważam, że Feig nie pokazał swojego komediowego pazura, paniom szło tak sobie, a całość ratował przezabawny Chris Hemsworth. Niemniej jednak był to film mający ręce i nogi i jakiś pomysł na siebie. Jedyne, co przyświecało twórcom "Dziedzictwa" to asekurancki fan-service.

"Punkt wrzenia" to opowieść o jednym dniu z działania restauracji. Przyglądamy się z bliska pracy kucharzy, pomocy kuchennej, kelnerek i barmanów. Wszyscy oni zmagają się z własnymi osobistymi problemami, a na dodatek muszą dwoić się i troić, bo restauracja odnosi sukcesy, a to oznacza, że nie ma chwili wytchnienia.

Pierwsza rzecz, która rzuca się w oczy, to niezwykła estetyka filmu. Mnie od razu przyszło na myśl skojarzenie z grą "Disco Elysium". Widzimy tu tę samą paletę barw, ten sam rodzaj deformacji. Ale na tym nie koniec. Z grą łączy "Miasto wyklętych" również ponury klimat świata pogrążonego w chaosie kotłujących się wojujących ze sobą ideologii. Ba, nawet główni bohaterowie są do siebie podobni, balansując na granicy szaleństwa.

Odnoszę wrażenie, że "Oczy Tammy Faye" powstały, bo jacyś producenci zobaczyli, że "Ja, Tonya" odnosi sukcesy i postanowili na tym skorzystać. Postać wybrali świetną. Tammy Faye z całą pewnością jest osobą równie barwną i kontrowersyjną, co Tonya Harding. Była twarzą wielkiego oszustwa, ale wydaje się, że sama głęboko wierzyła w to, co robi i nie ma wątpliwości, że pomogła wielu osobom i była o krok od skierowania amerykańskiej chrześcijańskiej społeczności na zupełnie inne tory. Jednak stworzone przez nią i jej męża imperium, a przede wszystkim jego upadek, zdecydowało o triumfie skrajnie nietolerancyjnego w swym konserwatyzmie nurtu.

Życie głównego bohatera "Red Rocket" właśnie legło w gruzach. Jednak już pierwsze sceny filmu jasno dają do zrozumienia, że nie jest to nic nowego. Mikey jest raz na wozie, raz pod wozem. I po prostu od decyzji reżysera zależało, w którym momencie poznamy bohatera. Mikey szybko wstaje z kolan, otrzepuje się i zaczyna od zera. Nie ma honoru i dumy. Ich miejsce zajęła smykałka do krętactw i nieprzeciętny instynkt przetrwania. Dzięki temu potrafi znieść niemal wszystko. Ale także za sprawą takiej a nie innej konstrukcji charakteru nieustannie kończy w identyczny sposób.

Samotna kobieta wynajmuje dom na wypoczynkowej wyspie. Liczy na spokój w miłych okolicznościach przyrody. Przeliczy się. Jej samotność zostanie zakłócona przez głośną, wielopokoleniową, ponoć niebezpieczną rodzinę. Obserwując ich, a czasem zostając wciągniętą w ich sprawy, kobieta wraca we wspomnieniach do własnej młodości i podjętych wtedy decyzji.

Gdybym miał sądzić wyłącznie o zwycięzcy tegorocznej Wenecji, to musiałbym powiedzieć, że był to raczej słaby festiwal. Na szczęście wiem, że w sekcji konkursu głównego były filmy lepsze niż "Zdarzyło się". Na przykład "Psie pazury".

Lata 60., Irlandia Północna. W regionie nie dzieje się najlepiej, co najbardziej widoczne jest w Belfaście, w dzielnicy, w której do niedawna katolicy i protestanci żyli w zgodzie. Niestety, była to egzystencja na kredyt (jak zresztą we wszystkim innym, biorąc pod uwagę to, jak trudno jest dostać dobrą płacę). Nadszedł czas, w którym bycie neutralnym nie jest już praktyczną opcją. Mieszkańcy nie chcieli się zdeklarować, więc inni zrobili to za nich. Kłopoty przybyły wraz z protestanckimi bojówkami...

Farhadi zabiera nas w kolejną podróż po człowieczeństwie. Jak zwykle jest to przygoda pełna pozorów i niedopowiedzeń. Irański reżyser, jak w swoich najlepszych filmach, pokazuje widzom, że człowiek jest istotą skomplikowaną, że tworzenie sądów na podstawie dominujących cech charakteru prowadzi do uproszczeń, które z kolei prowadzą do problemów. Im łatwiejszy obraz człowieka budujemy, tym więcej kłopotów na siebie sprowadzamy.

Jestem niezwykle ciekawy tego, jak "West Side Story" Spielberga zostanie przyjęte przez ogólną widownię. Reżyser zrobił bowiem rzecz na wskroś "vintage". Jego musical sprawia wrażenie, jakby kino nie posunęło się do przodu od czasu "West Side Story" z 1961 roku.

SPOILERY Julia Ducournau dołącza do grona reżyserów budzących powszechny zachwyt, którzy na mnie nie robią większego wrażenia. Jej "Mięso" było dla mnie rzeczą męczącą. "Titane" jest tylko nieznacznie lepsze.

SPOILER Błogosławieni cisi, albowiem oni na własność posiądą ziemię. To cytat z Mateusza. Jednak po obejrzeniu najnowszego filmu Jane Campion spojrzycie na niego inaczej. Zabrzmi ono nie jak błogosławieństwo od Boga, lecz obietnica dana przez Szatana. Do tego spełniona.

"Wielka wolność" to kino skromne, a zarazem masywne. Reżyser w historii geja Hansa zdołał upchnąć całą masę rzeczy. Oczywiście jest tu mowa o systemowym prześladowaniu homoseksualistów, czego koniec III Rzeszy wcale nie zmienił. Jest tu jednak również o egzystencjalnej pustce, o traumach, o przemocy, o uczuciach i relacjach, które wymykają się łatwym etykietkom. Zasób tematów jest tak potężny, że niestety nie mieści się w przyjętych ramach. Nie pomaga też sama struktura opowieści.

Młoda dziewczyna przybywa do Paryża, gdzie w czasie morderczych prób będzie walczyć o możliwość otrzymania angażu do prestiżowej grupy baletowej. Jako Amerykanka, do tego o aparycji nietypowej dla baleriny, jej początki w nowym miejscu nie są zachęcające. Zmienia się to, kiedy nawiązuje bliższą znajomość z drugą Amerykanką i potencjalnie jej najgroźniejszą konkurentką, która pogrążona jest w żałobie po stracie brata-bliźniaka.