Filmy Torne'a

Szkoda, że Jérôme Salle ma reżyserskie ambicje. Jego najlepszym filmem w moim odczuciu jest czysto rozrywkowy "Largo Winch" . Miłe to było, lekkie i przyjemne. Na drugim biegunie jest "Odyseja", czyli biografia barwnej jednostki, jaką był Jacques-Yves Cousteau. Choć jest to film diametralnie inny od widzianego dziś "Zaginionego miasta Z", to jednak jedną rzecz ma z nim wspólną - kompletna niezdolność do uchwycenia wyjątkowości osoby, o której się opowiada.

Percy Fawcett był barwną postacią, pełną sprzeczności i kompleksów, których źródłem była jego rodzinna historia i klasowa przynależność. Jego pierwsze wyprawy do Amazonii przypadły zaś na niezwykle okrutny okres w historii Ameryki Łacińskiej, kiedy kompanie kauczukowe uczyniły Amazonię piekłem na ziemi porównywalnym do tego, jakie funkcjonowało w Kongo czasów Leopolda. Niestety Jamesa Graya najwyraźniej te rzeczy mało interesowały.

Cztery osoby: dwóch mężczyzn i dwie kobiety. Dwójka była kiedyś parą, dwójka wciąż jest parą, ale wkrótce się to zmieni, bo właśnie ma wyjechać do rodziny, na drugi koniec kraju. To wieczór pożegnalny. Najpierw w restauracji, a potem w domu. Ale widz już wie, że tę czwórkę czekać będzie dramatyczna walka o przetrwanie. Film rozpoczyna się bowiem od nieudanego włamania do pewnego domu. Jego mieszkańcy w porę zadzwonili na policję i jedynie najedli się trochę strachu, kiedy zagrozili im psychopatyczni nieznajomi.

Jest rok 1993. Cameron Post to młoda nastolatka właśnie przeżywająca uniesienia związane z pierwszą miłością. Ponieważ jednak wychowywana jest w konserwatywnej wspólnocie, swoje uczucie musi ukrywać. Wybranką serca Cameron jest bowiem dziewczyna, którą poznała w kółku biblijnym. Szczęście trwa jakiś czas. Niestety chwila nieuwagi sprawiła, że sekret poznał cały świat. Jej najbliżsi nie odrzucili Cameron. Postanowili jej pomóc. Dlatego posłali ją do chrześcijańskiego ośrodka, który specjalizuje się w usuwaniu grzechu homoseksualizmu.

Pedro ma 12 lat. Mieszka z ojcem, którego w zasadzie po całych dniach nie ma w domu, bo próbuje zarobić na życie. Chłopaka więc wychowuje ulica. A ta wzmacnia najgorsze samcze instynkty. Ulica nie wybacza słabości. Nawet w zabawach z kumplami wyraźny jest aspekt agresji, przemocy, zaznaczenia własnej dominacji. Kiedy więc Pedro zostanie naprawdę sprowokowany, zachowa się dokładnie tak, jak tego wymaga ulica. I jeśli nawet będzie miał jakieś wyrzuty sumienia, stłumi je, ukryje pod grubą warstwą brawury. W czym nieświadomie pomoże mu ojciec, bowiem ten nie zachowuje się zgodnie z ulicznym etosem. Jawi się jako człowieczek słaby, tchórzliwy, czyli ktoś, kim jego syn całe życie uczył się pogardzać. Chłopak nie rozumie odwagi, desperacji i uporu, z jakim jego rodzic walczyć będzie o to, by pozostał przy życiu.

Wbrew temu, do czego próbuje przekonać widzów Kuba Mikurda, wcale nie uważam Waleriana Borowczyka za wybitnego filmowca. Te arcydzieła, o których się w dokumencie "Love Express. Zaginięcie Waleriana Borowczyka" wspomina, dla mnie są co najwyżej rzeczami niezłymi. Nic z tego, co Borowczyk nakręcił w latach 60. i 70. nie wykracza poza to, co inni twórcy tamtej epoki robili. Wolę "Słodki film" Makawejewa od "Opowieści niemoralnych", a "Żałobną paradę róż" od "Goto, wyspy miłości".

Szkoda mi trochę twórców "Nocnego stróża". Mieli całkiem niezły pomysł. Niestety powinni go byli sprzedać lepszym scenarzystom, którzy mogliby na jego podstawie przygotować mroczną, wciągającą opowieść o poczuciu winy i rozliczeniu za grzechy.

"Dobre po złym" to typowy przedstawiciel niezależnego kina amerykańskiego. Główna bohaterka przechodzi życiowy kryzys. Jej życie seksualne stało się tematem rozmów całej szkoły. Jej matka ma problemy psychiczne, a do tego związała się z alkoholikiem, który żeruje na niej niczym pijawka. I wtedy, jak to zwykle w kinie indie bywa, w otoczeniu bohaterki pojawiają ekscentryczne osoby, dzięki którym zyska nową perspektywę na życie i uwierzy w siebie. Good After Bad (More Than Enough) Trailer Billy Burke Maddie Hasson from Crew Included on Vimeo .

Mam pewne opory przez nazywaniem "Kościoła sobotniego" filmem fabularnym. Owszem, ma on fabułę, ale jest ona dość rachityczna i stanowi raczej jedynie pretekst, do tego, co wydaje się stanowić główny cel powstania, czyli opowiedzenie o wyzwaniach, przed jakimi stają młode osoby nieheteronormatywne i ważnej roli, jaką pełnią organizacje charytatywne dające schronienie tym, których odrzucili najbliżsi.

To, czy "CHiPs: Motopatrol" się komuś spodoba czy też nie, w dużej mierze zależy od tego, na ile podobne z twórcami filmu ma się poczucie humoru. Bo jest ono naprawdę specyficzne. Dax Shepard przygotował dziwaczny koktajl wyrafinowania i żartów rodem z rynsztoka. Widać to już na etapie tworzenia postaci. Jon to z jednej strony kretyn, a jednocześnie w niektórych sprawach niezwykle przenikliwa i spostrzegawcza. Ponch to osoba pedantyczna z seksualnym problemem, która zarazem wykazuje się niezrozumiałym idiotyzmem w niektórych sprawach życiowych. To zaś, co ich spotyka jest już czystą błazenadą. Miejscami naprawdę trudno uwierzyć w to, co twórcy wymyślili, tak bardzo jest to głupie.

Świat uległ zagładzie. Powietrze jest zabójcze. Niedobitki ludzkości żyją w zamkniętych domach takich, jak ten, w którym mieszka 25-letni James i jego rodzice. Czas spędza on na nauce pod bacznym okiem matki i oglądaniu serialu o przygodach magicznego i dzielnego Misia Brigsby. Swoimi spostrzeżeniami na temat nowych odcinków dzieli się na internetowym forum. To jest w zasadzie jedyny kontakt, jaki ma z innymi ludźmi. Do czasu.

No proszę. Przypadek George'a Tillmana Jr. pokazuje, że żadnego twórcy filmowego nie należy skreślać. Wydawało mi się, że facet spadł na samo dno, kiedy nakręcił "W pogoni za zemstą". "Najdłuższa podróż" zdawała się potwierdzać, że nie ma dla niego nadziei. A jednak doświadczenia zdobyte przy kręceniu odcinków "Tacy jesteśmy" zaprocentowały. "Nienawiść, którą dajesz" idealnie wpisuje się bowiem w tę samą stylistykę, co tamten serial. Jest to więc film zarazem mądry, wzruszający, lekko naiwny, chwilami nieco uproszczony, ale nigdy nie bagatelizujący podejmujących problemów, mówiący dużo o świecie zarazem pozostając całkowicie skoncentrowanym na bohaterach.

Z "Departamentem  Q" wiązałem spore nadzieje. Przede wszystkim dlatego, że główne role grają tu lubiani przeze mnie aktorzy. Trzy wcześniejsze filmy nie spełniły jednak moich oczekiwań. Zwątpiłem już w tę serię i byłem gotowy z niej zrezygnować. Kiedy jednak dowiedziałem się, że "Kartotekę 64" będzie kręcił Christoffer Boe, wiedziałem, że muszę ją obejrzeć. Bo choć jego ostatni film ( "Seks, narkotyki i podatki" ) był słaby, to wszystko inne - fantastyczne.

Gdybym nie zobaczył już "Faworyty", to po moich ostatnich doświadczeniach z kinem kostiumowym ("Outlaw King", "Władca Paryża" i teraz "Maria, królowa Szkotów") doszedłbym do wniosku, że jest coś w samej istocie tego gatunku, która ogłupia twórców. No może nie tyle ogłupia, co sprawia, że wszystkie ciekawe aspekty historycznych wydarzeń są trywializowane i podawane w nadmiernie łopatologiczny sposób. I to nawet wtedy, kiedy wyraźnie widać, że intencjami twórców jest próba wgryzienia się w temat, uchwycenia paradoksów sytuacji w jakiej znaleźli się gracze polityczni oraz osobistych dramatów. Tak właśnie jest w przypadku filmu Josie Rourke.

Od czasu wymyślenia terminu "psychopatia" trwa dyskusja na temat tego, czy osoby dotknięte tym zaburzeniem są zdolne do odczuwania emocji. Jeden obóz stoi na stanowisku, że psychopatia jest właśnie zaburzeniem związanym z niemożnością przeżywania uczuć. Psychopata może je co najwyżej udawać, by lepiej dopasować się do otoczenia. Drugi obóz twierdzi, że zdolność do przeżywania emocji nie jest zablokowana, a psychopatia jest raczej zaburzeniem związanym z oceną innych ludzi i sposobem doświadczania uczuć i radzenia sobie z nimi. Reżyser "Anioła" ewidentnie skłania się do tego drugiego podejścia.

Proporcje, proporcje, proporcje. "Glass" świetnie ilustruje, jak ważne jest zachowanie właściwych proporcji w opowiadaniu historii. Co z tego, że Shyamalan stworzył ciekawą mitologię i intrygujących bohaterów, których przygody chce się oglądać, kiedy jego fabuła jest zdeformowanym potworkiem? Przypomina animowane postacie o dużych głowach i malutkich tułowiach i kończynach. Przez godzinę nie robi nic innego, jak przygotowuje planszę i rozstawia na niej figury. Potem przez chwilę pozwala im wchodzi w interakcje. Po czym zaczyna się końcówka, w której najistotniejsze jest to, jak dużo zwrotów akcji uda mu się upchać w krótkim czasie.

Bardzo satysfakcjonujące zamknięcie trylogii. I znów, na poziomie akcji film niczym szczególnym się nie wyróżnia. Powiedziałbym wręcz, że walka Godzilli z Ghidorą jest wielkim rozczarowaniem. Znów daje bowiem o sobie nieodpowiedniość animacji, przez którą pojedynek jest bardzo statyczny, mało widowiskowy, a zatem po prostu nudny.

Mając wstęp za sobą, w "Mieście na krawędzi bitwy" trylogia o Godzilli nabrała rumieńców. Głownie dlatego, że twórcy zaczęli stawiać ciekawe pytania, wprowadzać frakcje wśród bohaterów, odcienie szarości. Niby jest to wciąż film o walce ludzi z Godzillą, ale jest też już czymś znacznie więcej. Ten kierunek może wielu osobom się nie podobać, ale dla mnie była ta rzecz, która ocaliła trylogię.

Rozczarowujący początek trylogii. "Planeta potworów" to film w zasadzie o niczym. Oto niedobitki ludzkości tułające się po kosmosie decydują się na powrót na Ziemię, gdzie walczą (raz) z Godzillą. Do tego trochę scen budujących świat i zanim się obejrzałem, już było po filmie.

Nie dziwi mnie to, że "Green Book" został zauważony w tym sezonie nagród. Jeśli już, to jestem zaskoczony, że ma ich na swoim koncie póki co tak mało. Peter Farrelly stworzył bowiem niezwykle klasyczny feel-good movie . Jeden z tych filmów, o których mówi się instant classic .

Z cyklem "Transformers" pożegnałem się dawno temu. Nie miałem cierpliwości do efekciarstwa serwowanego przez Michaela Baya. Na "Bumblebee" chciałem się wybrać, a to dla tego, że mam całkiem spory kredyt zaufania do Travisa Knighta. "Kubo i dwie struny" było zachwycającą opowieścią. Liczyłem więc, że będzie potrafił tchnąć nowe życie w serię tak bardzo zrośniętą z Bayem.

Eugène-François Vidocq to postać prawdziwa. I choć miał niezwykle barwne, pełne zwrotów akcji życie, to jednak kulturze masowej to nie wystarczyło i kiedy sięgało po jego historię, przemieniało ją w coś zupełnie niepodobnego do tego, co miało miejsce naprawdę. Nie inaczej jest z "Władcą Paryża", który wydaje się mieć niewiele wspólnego z rzeczywistym Vidocqiem.

Kun przez pięć lat swego życia był jedynakiem. Miał mamę, tatę i psa. Był pępkiem świata. Ale wtedy pojawiła się ona. Mirai. Jego młodsza siostra. Ponieważ jest mała i wymaga ciągłej opieki, Kun nie jest już w centrum uwagi. Chłopiec ciężko to znosi. Bo choć w gruncie rzeczy jest dobrym dzieckiem, to jednak ma tylko pięć lat. W tym wieku wciąż chce się być oczkiem w głowie, pragnie się zawłaszczać uwagę rodziców. Pozbawiony tego czuje się odrzucony, niepotrzebny, zły lub też uznaje, że to jego mama i tata zmienili się we wrogie mu istoty. Postawiony w tej trudnej sytuacji Kun przez wiele miesięcy będzie walczył o zdefiniowanie świata i swojego w nim miejsca na nowo.

Muszę się do czegoś przyznać. Na ten film bardzo czekałem. Od ostatniej animacji o Asteriksie i Obeliksie minęło już wiele lat, a powstałe w międzyczasie filmy aktorskie stały na dość niskim poziomie. Liczyłem, że powrót do korzeni, zrobi wszystkim dobrze i że znów będę się dobrze bawił.

Dwóch braci i ich partnerki spotykają się na kolacji w wykwintnej restauracji. Nie przyszli tu jednak cieszyć się wyrafinowaną kuchnią i niezwykłymi wyczynami kulinarnymi. Muszą porozmawiać na bardzo poważny temat. Jest on na tyle trudny i bolesny, że żadne z nich nie śpieszy się z jego poruszeniem. Będą więc kluczyć, podążać fałszywymi tropami, które uruchomią serię bolesnych wspomnień. Tragedia, która zmusiła ich do spotkania się na kolacji, okazuje się jedynie kostką domina w większej konstrukcji. I do tego wcale nie ostatnią.

Oto historia młodego mężczyzny, którego największym osiągnięciem życiowym było otrzymanie łatki niezrównanego złodzieja samochodów. Kiedy jednak zakochał się bez pamięci w pięknej Julii, postanowił rzucić dotychczasowy fach. Przez chwilę para żyła szczęśliwie. A potem mężczyzna dowiedział się, że jego ukochana ma chorą nerkę i potrzebuje ćwierć miliona dolarów na przeszczep. Taką kasę może bohater zdobyć tylko w jeden sposób: podejmując się zuchwałej kradzieży ciężarówki pełnej narkotyków...

Czy Ava DuVernay ma polskie korzenie? A może sztuki reżyserskiej uczyła się od Polaków? Odpowiedź twierdząca na którekolwiek z tych pytań dużo wyjaśniałaby, jeśli chodzi o "Pułapkę czasu". Bowiem film ten został przygotowany zgodnie z rządzącą w naszej kinematografii zasadą, że idee są ważniejsze od bohaterów i fabuły.

Do miasteczka położonego za kołem podbiegunowym przybywa z Montrealu kobieta. Jej mąż został znaleziony z roztrzaskaną głową i jest w szpitalu w ciężkim stanie. Wkrótce potem umiera. Kobieta początkowo zamierza wrócić wraz z ciałem na południe. Zostaje. Nie minie wiele czasu, a zacznie odkrywać tajemnice męża. A że ten w mieścinie na robotach spędzał pół roku co roku, sekretów się trochę nagromadziło.

W ostatnich latach horror przeżywa wielki renesans swojej popularności. Stało się tak za sprawą dostrzeżenia w nim potencjału przez kino artystyczne. Kalki gatunkowe wykorzystywane są przez twórców, by opowiedzieć o ludzkiej naturze, relacjach, potrzebach, grzechu, winie, przebaczeniu itd. Autorzy "Aleny" mieli nadzieję podpiąć się pod ten nurt. Widać to praktycznie w każdej scenie filmu. Niestety nie odnieśli zamierzonego sukcesu.

Przez cały film w mojej głowie kołatała się tylko jedna myśl: co tu robi Taraji P. Henson. Ja rozumiem, że kino akcji jest teraz w modzie. Jednak "Proud Mary" ma scenariusz, który zapewne odrzuciłby Scott Adkins, a przy całej sympatii do niego Henson jednak należy do zupełnie innej ligi. Być może usłyszała tylko pitch, o twardej kobiecie-zabójczyni, która jednak odkrywa macierzyński instynkt i bierze pod skrzydła osieroconego chłopca. Nie brzmi to może jak oscarowy materiał, ale miał potencjał na solidne kino akcji.

Zaczynam powoli dochodzić do wniosku, że Felix Van Groeningen jest mistrzem wciskania widzom kitu. "Mój piękny syn" jest trzecim jego filmem, który obejrzałem. Żaden z nich jakoś szczególnie mnie nie zachwycił, a przecież pełno zachwytów na ich temat dochodziło do mnie ze wszystkich stron. Choć w tym przypadku mogę to zrozumieć. Film jest bowiem bardzo ładny, wręcz śliczniutki, doskonale grając na uczuciach. Tyle tylko, że to wszystko jest przerażająco sterylne. Nie ma w tym prawdy. Nie ma życia. Nie ma ludzi.

Po obejrzeniu "Powrotu Bena" dochodzę do wniosku, że byłem bardzo łaskawy dla twórców "Mojego pięknego syna". Peter Hedges nakręcił bowiem rzecz dużo lepiej opowiadającą o więzi rodzica z synem-narkomanem. A przecież nie jest to do końca dramat obyczajowy. Hedges wykorzystał tu bowiem konstrukcję fabularną częstszą w kinie akcji czy thrillerach, czyli opowieść o próbie wyjścia człowieka na prostą, czemu na przeszkodzie stają nierozwiązane kwestie z przeszłości.

Gdyby ktoś kiedyś zapytał mnie, dlaczego lubię Broken Lizard, to miałbym spore problemy z odpowiedzią. Ich filmy wcale nie należą do najzabawniejszych, najbardziej absurdalnych i pojechanych po bandzie, jakie widziałem, Szczerze, to plasują się gdzieś po środku komediowego peletonu. A jednak mam do Broken Lizard słabość. Im więcej czasu mija od obejrzenia przeze mnie któregoś z ich filmów, z tym większym sentymentem go wspominam.

Miłość nie ma szans z biologią. Oto smutna konstatacja krótkometrażówki "Versátil".

Ojciec-narcyz nie przyjmuje do wiadomości ani swojej pozycji w świecie literackim ani problemów w związku małżeńskim. Nie układa mu się też z synem, o którego nowej dziewczynie dowiaduje się w momencie, kiedy ten związek właśnie się rozpada. Konieczność pojawienia się w Szkocji na promocji tamtejszego wydania jednej z książek bohatera sprawia, że pisarz wyrusza w podróż razem z synem. Po drodze łącząca ich relacja będzie wystawiona na próbę dając szansę na jej ponowne zdefiniowanie. Każde z nich będzie się musiało skonfrontować z rzeczami, które przyjmowali za pewnik, pogodzić się z prawdą i spróbować stworzyć sobie lepszą przyszłość.

Z jednej strony "Jasper Jones" jest bardzo typową opowieścią o dorastaniu. Głównym bohaterem jest młody Charlie Bucktin, który pędził idylliczną i dość nudną egzystencję w sennym miasteczku. Był przekonany, że nic się w nim nie dzieje, choć przecież mamy w filmie rok 1969, kiedy to Australia jest uczestnikiem wojny w Wietnamie, co ma wpływ nawet na tak lokalne społeczności. Jednak pewnej nocy klapki zaczną mu opadać z oczu. Wszystko zacznie się od prośby o pomoc od tytułowego Jaspera Jonesa. Najpierw zobaczy po raz pierwszy w życiu trupa, potem zacznie zauważać różne zaskakujące zachowania a to swojej matki, a to mieszkańców miasteczka wobec rodziny jego przyjaciela. Po raz pierwszy usłyszy niepokojące plotki o pewnych osobach żyjących w okolicy. Dorastanie w tej australijskiej produkcji jest synonimem dostrzegania rzeczy kryjących się pod grubą warstwą pozorów.

Oto opowieść o tym, że nie zawsze wychowanie w oderwaniu od tego co pragmatyczne i normalne jest szkodliwe. Młoda bohaterka "W poszukiwaniu Felliniego" dorastała w mało ortodoksyjnych warunkach. Jej matka pielęgnowała jej naiwność i wyobraźnię kosztem umiejętności życia w nowoczesnym społeczeństwie. Dziewczyna spogląda na świat w specyficzny sposób. Jej układ odniesienia sprawia, że rzeczywiste wydarzenia w jej głowie ulegały wypaczeniu, nabierały fantasmagoryjnego charakteru. I kiedy wyruszyła samodzielnie w świat, nie była gotowa zmierzyć się z jego brutalnością i przyziemnością. Ale nie byłą też bezbronna. Słabość była też jej siłą. To, co wpajane jest innym od maleńkości - że pewnych rzeczy się nie robi, że nie podejmuje się decyzji w oparciu o absurdalne lub nierealistyczne przesłanki - było jej obce. Dzięki temu czasem wpadała w kłopoty ale też czasami odnajdywała szanse tam, gdzie nikt inny by się nigdy nie znalazł.

Niektórym reżyserom dłuższa przerwa od robienia filmów służy. Martin Koolhoven do nich nie należy. Między świetną "Ostatnią zimą wojny" a najnowszą "Wendetą" jest osiem lat różnicy, co niestety wyraźnie widać. Nie w warstwie realizacyjnej (tego Koolhoven nie zapomniał), ale w samym podejściu do tematu.

Wow. Poszło naprawdę szybko. Już 1 stycznia obejrzałem najgorszy film w tym roku. I piszę to z pełnym przekonaniem. Trzeba będzie nie lada wyczynu, by pobić poziom, jaki reprezentuje sobą "Salvaje despertar".

Ktoś kiedyś powinien zrobić remake tego filmu, ale dodając do niego wampiry. O ileż byłaby to fajniejsza historia, gdyby tylko dwójka bohaterów rozkręcała nielegalny biznes skupu i handlu krwią specjalnie na potrzeby potomków Draculi. Oczywiście byłaby to wtedy głupiutka, campowa produkcja. Nie znaczy to wcale, że wypadłoby gorzej od tego, co zaproponował reżyser, Julio Hernández Cordón.